Ένα βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα, σχεδόν δώδεκα πρωτοετείς φοιτητές συγκεντρώνονται στο Isabel B. Από πάνω αναπαύτηκε 4y– Κρατήρας καμπάνας από τερακότα του αιώνα π.Χ., μια μεγάλη μαύρη τεφροδόχος διακοσμημένη με περίπλοκες κόκκινες φιγούρες.
Πίσω από τον κρατήρα στέκονταν η Σούζαν Μάθισον, η Μόλι στην γκαλερί και ο Γουόλτερ Πράις, επιμελητής αρχαίας τέχνης και ειδικός στους αγγειογράφους του αρχαίου κόσμου. Όπως έκανε κάθε χρόνο από το 1994, όταν το Μουσείο απέκτησε τον Δημιουργό, η Matheson είναι εδώ για να παρουσιάσει το σκάφος – αυτό που περιγράφει ως “το πιο σημαντικό αγγείο από τη νότια Ιταλία στη συλλογή του Yale” – σε μαθητές, οι οποίοι είναι όλοι εγγράφηκε στο Πρόγραμμα Κατευθυνόμενων Σπουδών, ένα εντατικό πρόγραμμα για πρωτοετείς φοιτητές στη Θεμελιώδη Δυτική και Εγγύς Ανατολή Φιλοσοφία, Ιστορική και Πολιτική Σκέψη και Λογοτεχνία.
“Καλώς ήρθατε πίσω σε προσωπικά κατευθυνόμενες σπουδές», ξεκίνησε ο Matheson, σημειώνοντας ότι οι συνομιλίες της περσινής εκπομπής έπρεπε να πραγματοποιηθούν εικονικά. «Είχαμε κάποιες πραγματικά εξαιρετικές τεχνολογικές εμπειρίες, αλλά δεν είναι το ίδιο».
Οι προπτυχιακοί φοιτητές δεν εγγράφηκαν μόνο σε κατευθυνόμενες σπουδές σε ένα απαιτητικό σύνολο μαθημάτων: υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής. Εκατοντάδες σελίδες για ανάγνωση. Εβδομαδιαίες διαλέξεις για κάθε θέμα εκτός από μικρές συνεδρίες συζήτησης. άρθρο την εβδομάδα. Εκπομπές ταινιών. Συμπόσιο. Συνεδρίες μελέτης της βιβλιοθήκης Beinecke. Γκαλερί συνομιλιών. Συμμετοχή σε περισσότερα κείμενα έξω από το επίκεντρο του μαθήματος, μέσω της πρωτοβουλίας των φοιτητών, ReDirected Studies. (Ακόμα και οι φήμες το λένε, ένα πάρτι toga.)
Αρμόζει, αυτή τη μέρα, που ήταν εδώ για να μελετήσουν αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί αντικείμενο lifestyle: λίγο υψηλός πολιτισμός (στη μορφή τέχνης του), λίγο συγκρατημένος (στη χρήση του ως δοχείο για το σερβίρισμα του κρασιού κατά τη διάρκεια σεμιναρίων, ή ελληνικές κοινωνικές συγκεντρώσεις).
“Το κρασί θα αραιωθεί με νερό, είπε ο Matheson, γυρίζοντας το βάζο για να δείξει στους καλεσμένους του συμποσίου toga από τη μία πλευρά, το κρασί θα αραιωθεί με νερό, όσο ή λίγο θα επιλέξει ο οικοδεσπότης, ανάλογα με το είδος του πάρτι. θα είναι. Πρόσθεσε, ενώ ερευνούσε μαθητές, «Τα καθίσματα είναι καλά γιατί είστε στο ίδιο επίπεδο με το άτομο που ξαπλώνει».
Ο Μάθισον εξήγησε ότι αυτός ο κρατήρας δημιουργήθηκε από έναν καλλιτέχνη γνωστό ως Ζωγράφος Χόπιν γύρω στο 375 π.Χ., στην Απουλία, αφού η πανώλη οδήγησε ζωγράφους αγγείων από την Ελλάδα στη νότια Ιταλία. Ο ζωγράφος χρησιμοποιούσε το πλύσιμο ή το ολίσθημα για να μιμηθεί τους χαρακτηριστικούς κόκκινους και μαύρους τόνους που χαρακτηρίζουν την αθηναϊκή κεραμική, ως αποτέλεσμα της υψηλής περιεκτικότητας σε σίδηρο του τοπικού πηλού.
Το αγγείο απεικονίζει μια σκηνή από την Ορέστεια, τα τρία έργα του Αισχύλου που αφηγούνται την ιστορία του Οίκου του Ατρέα, συμπεριλαμβανομένου του Ορέστη, ο οποίος εκδικήθηκε τον φόνο του πατέρα του, Αγαμέμνονα, σκοτώνοντας τη μητέρα του, Κλυταιμνήστρα. Ο κρατήρας απεικονίζει δύο δράκους να προχωρούν στον πληγωμένο Ορέστη. «Νόμιζα ότι υπήρχαν τρεις πειρασμοί;» ρώτησε ένας μαθητής. Μερικές φορές, της είπε ο Μάθισον. “Οι ζωγράφοι αγγείων έχουν άδεια τέχνης – μπορούν να προσθέτουν ή να αφαιρούν Furies κατά βούληση.”
Οι μαθητές αναλογίστηκαν πώς αυτή η οπτική σκηνή σχετίζεται με τα έργα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν μια άμεση αναπαράσταση, αλλά μια στιγμή μεταξύ του κλεισίματος του “The Libation Bearers”, με τον Ορέστη να τρέπεται σε φυγή από τον τόπο του εγκλήματος και στο άνοιγμα του “The Eumenides”. όταν οι Furies, εξημερωμένοι από τον Απόλλωνα, κοιμούνται σε έναν ναό των Δελφών.
“Τι διακρίνει τον χαρακτήρα του Ορέστη; Ο Μάθισον ρώτησε την ομάδα, προτρέποντάς τους να πλησιάσουν τους κρατήρες: «Ποια είναι η σχέση εδώ με το πάθος που είχαν οι ζωγράφοι των ελληνικών κόκκινων αγγείων για τα στρεβλωμένα αντικείμενα στο διάστημα;»
Οι μαθητές κοίταξαν προσεκτικά το αντικείμενο αλλά έδειχναν απρόθυμοι να πάρουν το ρίσκο να μαντέψουν. Ο Matheson σημείωσε ότι ο κρατήρας γυρίστηκε σε υψηλή ανάλυση για τις συνεδρίες Zoom πέρυσι, και δύο iPad κατασκευάστηκαν για να επιτρέψουν στους μαθητές να εξετάσουν προσεκτικά τους αριθμούς: το διαφανές μπουφάν του Ορέστη καθώς κάνει πατινάζ για να σταματήσει σε έναν ναό των Δελφών, σχεδόν αόρατο φίδι που κουλουριάζεται γύρω από το χέρι του Φιούρι, έτοιμο να χτυπήσει.
“«Κοίτα το πρόσωπό του», είπε ο Μάθισον, δείχνοντας τον Ορέστη. “Είναι ευτυχισμένος; Είναι σε ειρήνη με τον κόσμο του;” Οι μαθητές συμφώνησαν όλοι ότι δεν ήταν. «Ποιος είναι ο λόγος για αυτό; προέτρεψε ο Μάθισον. Ένας από τους μαθητές είπε εθελοντικά, «Βασανίστηκε για την αμαρτία του». «Ναι, ακριβώς», είπε ο Μάθισον. «Μπορούμε λοιπόν να φέρουμε μερικούς πειρασμούς εδώ;»
Ο Μάθισον υπέδειξε με αγάπη νέες λεπτομέρειες που αποκαλύφθηκαν από τα γυρίσματα, όπως ένα δόρυ στο εξαγριωμένο χέρι του ενός και μια ζώνη από δέρμα φιδιού γύρω από τη μέση του άλλου. «Ήταν πολύ συναρπαστικό όταν τα βρήκαμε», είπε. «Είναι δύσκολο να ευχαριστήσω για την πανδημία, αλλά αυτές είναι νέες πληροφορίες για τον ακαδημαϊκό κόσμο».
Οι μαθητές γύρισαν από την οθόνη πίσω στη σωματικότητα του αγγείου, μια σπάνια ευκαιρία να το δουν όχι πίσω από το γυαλί αλλά ως ζωντανό ον, να συνδεθούν με τα χέρια που το διαμόρφωσαν και το χρησιμοποίησαν, ξύνοντας σημάδια από την κουτάλα του κρασιού ακόμα ορατά στο πηγάδι του .
Ο Μάθισον πίεσε τους μαθητές να σκεφτούν αυτούς τους πραγματικούς ανθρώπους.
“Ποιος είναι ο πιθανός λόγος να το τοποθετήσετε αυτό στο σεμινάριο κάποιου; ρώτησε. «Μπορείς να είσαι δημιουργικός και δεν υπάρχει σωστή απάντηση.»
Ένα πρόγραμμα κατευθυνόμενων σπουδών συχνά λαμβάνει υπόψη τον τρόπο με τον οποίο τα κείμενα συνομιλούν μεταξύ τους. Άρα ήταν ταιριαστό που η Anne Gross απάντησε 25 με αναφορά σε ένα άλλο έργο που είχε μελετήσει η τάξη. «Με κάνει να σκεφτώ μια γραμμή στον Μπάκα, ότι το κρασί είναι η γόμα όλων των δεινών», είπε. Φαντάστηκε τους παρευρισκόμενους να παρακολουθούν τα βάσανα του Ορέστη, «και μετά να παίρνουν κρασί, που μας ενθαρρύνει να ξεχάσουμε τον θυμό και τα βάσανά μας».
“Ο Μάθισον είπε στην ομάδα: “Η γκαλερί πρόκειται να κλείσει, αλλά ρίξτε μια τελευταία ματιά. Οι μαθητές πίεσαν το κλείσιμο. Ακόμη και ο ήχος των σειρήνων και η κυκλοφορία από το δρόμο δεν μπόρεσαν να διακόψουν το χειρισμό για 25 αιώνες.”