Γιατί καταργήθηκε η μαύρη κυριαρχία στην Ευρώπη;

Μια ομάδα Βερβέρων κρατά τη σημαία τους καθώς συγκεντρώνονται για μια διαδήλωση στο Ραμπάτ του Μαρόκου. εικόνα | Πρακτορείο France Press

Η 700χρονη μαροκινή κατοχή της Ισπανίας ξεκίνησε το 711 μ.Χ., όταν ένας αφρικανικός στρατός με επικεφαλής τον αρχηγό τους Tariq ibn Ziyad διέσχισε το στενό του Γιβραλτάρ από τη Βόρεια Αφρική και εισέβαλε στην Ιβηρική Χερσόνησο «Ανδαλουσία» (Ισπανία υπό τους Βησιγότθους).

Ο όρος Μουρ είναι ιστορικό, όχι εθνικό όνομα. Είναι μια ευρωπαϊκή χριστιανική εφεύρεση των μουσουλμανικών πληθυσμών του Μαγκρέμπ (Βόρεια Αφρική), της Ανδαλουσίας (Ισπανία), της Σικελίας και της Μάλτας, και μερικές φορές χρησιμοποιήθηκε για να αναφερθεί σε όλους τους μουσουλμάνους.

Προέρχεται από το Mori, τη λατινική ονομασία των Βερβέρων που ζούσαν στη ρωμαϊκή επαρχία της Μαυριτανίας, η οποία κυμαινόταν στη σύγχρονη Αλγερία και το Μαρόκο.

Σαρακηνός ήταν ένα άλλο ευρωπαϊκό όνομα που χρησιμοποιήθηκε για να αναφερθεί στους μουσουλμάνους, αν και συνήθως αναφέρεται στους αραβικούς λαούς της Μέσης Ανατολής και προέρχεται από το αρχαίο όνομα των Αράβων, Σαρακενοί.

Οι μουσουλμάνοι αυτών των περιοχών δεν αναφέρονται πλέον στους εαυτούς τους με αυτό το όνομα όσο στη Βόρεια Αφρική αποκαλούν τους εαυτούς τους Μαυριτανούς.

Το Μαγκρέμπ, ή Μαγκρέμπ, είναι ένας ιστορικός όρος που χρησιμοποιείται από τους Μουσουλμάνους Άραβες για να αναφερθεί στο έδαφος της Βόρειας Αφρικής από την Αλεξάνδρεια μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού. Σημαίνει «η Δύση» και χρησιμοποιείται σε αντίθεση με την Ανατολή, και το «Ανατολή» χρησιμοποιείται για να αναφέρεται στη χώρα του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή και τη Βορειοανατολική Αφρική.

Οι Βέρβεροι αναφέρονται στην περιοχή στη μητρική τους γλώσσα, την Tamazgha. Με μια συγκεκριμένη και ακριβή έννοια, μπορεί επίσης να αναφέρεται στο Βασίλειο του Μαρόκου, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι το Βασίλειο του Μαρόκου, «το Βασίλειο της Δύσης».

Εθνοτικά μιλώντας, οι λαοί της Βόρειας Αφρικής είναι ως επί το πλείστον μικτής αραβο-βερβερικής καταγωγής και οι Βέρβεροι είναι μια τιμητική και ευγενής ομάδα ανθρώπων που χρονολογείται από την αρχαιότητα. Ο όρος βάρβαρος είναι και πάλι ξένη ονομασία, που προέρχεται από την ελληνική λέξη «barbaroi» που σημαίνει ξένος.

Εμμέσως, σε σχέση με τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, η λέξη έδειχνε ότι ο λαός ήταν απολίτιστος. Εξ ου και η παλαιά αγγλική ονομασία Barbary, που χρησιμοποιείται για να αναφερθεί στη βόρεια ακτή της Αφρικής, και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για τον “Barbary Ape” και τη ράτσα των αλόγων που είναι γνωστή ως Barb.

Οι Βέρβεροι αυτοαποκαλούνται Βέρβεροι, αν και στην πραγματικότητα είναι μια ομάδα διαφορετικών φυλών και δεν είναι εντελώς ομοιογενείς. Υπάρχουν τουλάχιστον 12 γλωσσικές οικογένειες που ομιλούνται στο Μαρόκο, την Αλγερία, τη Λιβύη, την Τυνησία και μέρη του Μάλι, της Μπουρκίνα Φάσο και της Μαυριτανίας.

Η τελευταία, μια μεγάλη δημοκρατία που βρίσκεται στη βορειοδυτική αφρικανική ακτή, μοιράζεται το όνομά της με την αρχαία ρωμαϊκή επαρχία, αν και δεν υπάρχουν δεσμοί μεταξύ τους. Οι πρώην Γάλλοι ηγεμόνες του το ονόμασαν αυτό το όνομα.

Στην αρχαιότητα, οι Βερβέροι ίδρυσαν ισχυρά και σημαντικά βασίλεια στη Βόρεια Αφρική και κυβέρνησαν τα βασίλεια της Σύφαξ και της Γκαλά Νουμιδίας, που τώρα ανήκει στην Αλγερία, έως ότου κατακτήθηκε από την Καρχηδόνα.

Μετά την τελευταία πτώση της Καρχηδόνας το 201 π.Χ., το βασίλειο των Βερβερίνων της Μαυριτανίας, το οποίο δεν πρέπει να συγχέεται με το κράτος που δημιούργησαν οι Γάλλοι, ανέλαβε τον έλεγχο του βασίλειου των Βερβερίνων της Μαυριτανίας, πριν παραδοθεί στους Ρωμαίους τον πρώτο αιώνα π.Χ. .

Η χριστιανική Ευρώπη γενικά έχει δώσει στους βαρβάρους τη φήμη της αγριότητας και της βαρβαρότητας, ενώ έχουν μια μακρά, εκλεπτυσμένη και πολιτιστική ιστορία και, υπό τη ρωμαϊκή κυριαρχία, συνέβαλαν σημαντικά στον πολιτισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.

Ο Αυγουστίνος, επίσκοπος του Hippo Regius στη Νουμιδία, ήταν Βερβερικός και ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους και θεολόγους, όχι μόνο της εποχής του, αλλά όλων των εποχών.

Ο Τερτυλλιανός θεολόγος καταγόταν επίσης από τη Βόρεια Αφρική και οι Βέρβεροι έκαναν τρεις πάπες, τον Βίκτωρα Α’, τον Μιλτιάδη και τον Γελάσιο Α’. 400 ετών, η Βόρεια Αφρική λέγεται η πατρίδα.

Τον 5ο αιώνα μ.Χ., η βορειοδυτική ακτή της Αφρικής κατακτήθηκε από τους Βάνδαλους, μια γερμανική φυλή που καταγόταν από την Ανατολική Ευρώπη, αλλά αυτοί με τη σειρά τους υπέκυψαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τον 6ο αιώνα μ.Χ.

Ολόκληρη η αφρικανική ακτή από τη χερσόνησο του Σινά μέχρι το στενό του Γιβραλτάρ παρέμεινε υπό βυζαντινή κυριαρχία μέχρι τον 7ο αιώνα, όταν μια μεγάλη γεωπολιτική αλλαγή ανύψωσε τους Βέρβερους ξανά στο κέντρο της περιφερειακής ισχύος και οδήγησε στην κυριαρχία του Ισλάμ σε όλη την περιοχή.

Η Βησιγοτθική Ισπανία κατακτήθηκε από μουσουλμανικές δυνάμεις, ειδικά τους Βέρβερους από τη Βόρεια Αφρική, το 711 μ.Χ., και αυξανόμενος αριθμός των εναπομεινάντων χριστιανών Βερβέρων ωθήθηκε στα βόρεια και βορειοδυτικά της χερσονήσου, όπου ίδρυσαν μικρά βασίλεια.

Η υπόλοιπη Ισπανία έγινε μέρος του Χαλιφάτου των Ομαγιάδων, το οποίο στο απόγειό του εκτεινόταν από την Ισπανία μέχρι τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Το Εμιράτο της Κόρδοβας ήλεγχε την Ισπανία από το 756 έως το 929 μ.Χ.

Το χαλιφάτο της Κόρδοβα κατέρρευσε το 1031 Κ.Χ. Η Al-Andalus χωρίστηκε σε μια σειρά από «σέκτες» που ενοποιήθηκαν εν μέρει υπό το Χαλιφάτο της Κόρδοβα.

Το 1480, η Ισπανική Ιερά Εξέταση ξεκίνησε για να ασκήσει κοινωνικό και θρησκευτικό έλεγχο στην Ισπανία και οι μουσουλμάνοι που είχαν αντισταθεί εκδιώχθηκαν στη Βόρεια Αφρική.

Το ισπανικό χαλιφάτο είδε αξιοσημείωτη αρχιτεκτονική, άνθηση της γνώσης όταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, συμπεριλαμβανομένης της άρχουσας τάξης, και ένα ορισμένο επίπεδο ανοχής για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς.

Οι πρόοδοι των Μαυριτανών στα μαθηματικά, την αστρονομία, την τέχνη και τη γεωργία βοήθησαν να ωθηθεί η Ευρώπη από τους σκοτεινούς αιώνες και στην Αναγέννηση.

Η Κόρδοβα, η πρωτεύουσα, ήταν η μεγαλύτερη και πιο πολιτισμένη πόλη της Ευρώπης, με νοσοκομεία, βιβλιοθήκες και δημόσιες υποδομές. Άλλες μοναδικές εξελίξεις στην Κόρδοβα περιελάμβαναν τους αριθμούς που χρησιμοποιούμε σήμερα, το καλό φαγητό, την έννοια της ρομαντικής αγάπης και το χαρτί.

Πολλοί Ευρωπαίοι μελετητές περιέγραψαν την ιδέα αυτής της περιόδου σχετικής προόδου και πολιτισμού ως μύθο και με τον καιρό προσπάθησαν να δαιμονοποιήσουν τους Μαυριτανούς ως άγριο, αιρετικό και δεισιδαίμονα λαό.

Η κληρονομιά αυτής της ασυνήθιστης περιόδου της ευρωπαϊκής ιστορίας έχει διαγραφεί.