Μεταξύ των θεμάτων που θα συζητηθούν στη Σύνοδο αυτής της εβδομάδας είναι οι τρόποι με τους οποίους η Εκκλησία μπορεί να είναι αυθεντικά ιεραρχική και να αντλήσει από την ίδια τη Σύνοδο για καλύτερη διακυβέρνηση και εκκλησιαστική ζωή.
Αυτό το θέμα περιλαμβάνει τις αμφιλεγόμενες ιδέες της παροχής «δογματικής εξουσίας» στις διασκέψεις των επισκόπων και της ανάπτυξης μιας δομής «ηπειρωτικών συμβουλίων» στα οποία οι επίσκοποι λαμβάνουν αποφάσεις για ποιμαντικές πρωτοβουλίες για συγκεκριμένες περιοχές πολλών χωρών.
Αυτές οι ιδέες προσέλκυσαν υποστηρικτές και επικριτές μεταξύ των 368 αντιπροσώπων που ψήφισαν, και η τελική έκθεση της συνεδρίασης είναι πιθανό να αντικατοπτρίζει αυτό.
Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη συναίνεση μεταξύ των αντιπροσώπων που μίλησαν στα μέσα ενημέρωσης για την ίδια την ιδέα της συνδιαλλαγής, με ευρεία συμφωνία να φαίνεται ότι τα εκκλησιαστικά ιδρύματα γενικά θα επωφεληθούν από μια μεγαλύτερη δέσμευση για προσευχή και ανοιχτή διαβούλευση πριν ληφθεί απόφαση.
Έχει γίνει σύνηθες για τους αντιπροσώπους της Συνόδου να τονίζουν πόσο σημαντικό είναι για τις επισκοπές, τις επισκοπές, τα συνέδρια των επισκόπων, τα σχολεία και τα κολέγια να υιοθετούν το «συνοδικό στυλ» ηγεσίας και διακυβέρνησης – και να τονίζουν πόσο μεταμορφωτικό θα ήταν αυτό για το έργο τους.
Έξω όμως από την αίθουσα της Συνόδου, λιγότεροι φαίνονται πεπεισμένοι. Σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι μεταξύ των παρατηρητών που πιστεύουν ότι η Σύνοδος αντιπροσωπεύει μια ριζική αλλαγή στην εκκλησιαστική ζωή από την οποία δεν θα υπάρξει επιστροφή. Αλλά άλλοι είναι πιο πεπεισμένοι ότι η συνδιαλλαγή είναι ένα τσιτάτο — οι περισσότεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες έδωσαν το νεύμα τους στη συμφιλίωση κατόπιν αιτήματος του Πάπα και θα εγκαταλείψουν τη γλώσσα αμέσως μετά το τέλος του παπισμού του.
Με αυτό το ερώτημα να πλησιάζει, η συζήτηση στη Σύνοδο αυτή την εβδομάδα εξέτασε ένα ερώτημα που έχει μεγάλες δυνατότητες να καθορίσει εάν η συνοδικού τύπου διάκριση θα γίνει μια μόνιμη πραγματικότητα ή απλώς ένα χτύπημα στη ζωή της Εκκλησίας.
Σύμφωνα με τους διοργανωτές, οι συζητήσεις αυτή την εβδομάδα αφορούσαν το θέμα της δέσμευσης της Κουρίας του Βατικανού στο συμβούλιο. Αυτό είναι σημαντικό. Διότι φαίνεται ξεκάθαρο ότι εάν τα κεντρικά γραφεία του πάπα δεν υιοθετήσουν το στυλ διάκρισης και διακυβέρνησής του με νόημα, λίγα άλλα εκκλησιαστικά ιδρύματα θα το κάνουν για πολύ.
Αλλά για το Βατικανό, το να γίνει σύνοδος μπορεί να ξεκινήσει απλώς με την υιοθέτηση κάποιων πρακτικών που έχουν ξεφύγει από τη μόδα κατά τη διάρκεια της παπικής εξουσίας του Φραγκίσκου. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, είναι αν ο Πάπας και οι Κορεάτες βοηθοί του έχουν τη θέληση – ή την υπομονή – να το κάνουν.
Πράγματι, η ίδια η Ρωμαϊκή Κουρία, υπό την ηγεσία του Φραγκίσκου, μπορεί να προσφέρει στην Εκκλησία τη μεγαλύτερη δοκιμασία της εννοιολογικής βιωσιμότητας της συνοδείας.
—
Σε συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, ο Διευθυντής Επικοινωνιών του Βατικανού, Paolo Ruffini, επιβεβαίωσε τη συνομιλία και τη συζήτηση για τα πρωτεία που διεξάγονται στην αίθουσα του Πάπα Αγίου Παύλου VI στο Βατικανό.
Είπε ότι οι εκπρόσωποι της Συνόδου προέτρεψαν το Βατικανό να «διαβουλεύεται συνεχώς με τις τοπικές εκκλησίες», επειδή «ο πάπας χρειάζεται πάντα τη βοήθεια των λαϊκών πιστών» και είναι υποχρεωμένος να προωθήσει τη «συλλογικότητα και την επισκοπική συνεργασία» μεταξύ των επισκόπων του κόσμου.
Είπε ότι για ορισμένους αντιπροσώπους, η συνδιαλλαγή σημαίνει «μια αλλαγή στον τρόπο που οι σύνοδοι και οι επισκοπές αντιμετωπίζουν μεταξύ τους», ειδικά καθώς το Βατικανό ασκεί τη διδασκαλία και την αποστολική του εξουσία.
Ίσως οι επίσκοποι των επισκοπών σε όλο τον κόσμο συμφωνούν με αυτό το αίσθημα.
Κατά τη διάρκεια της παποκρατίας του Φραγκίσκου, ο πάπας τόνισε ένα είδος συνεργατικής προσέγγισης μεταξύ των επισκόπων της επισκοπής και των επιτρόπων ομολόγων τους, προτρέποντας τους έφορους ηγεμόνες να είναι πιο αδερφικοί και λιγότερο αυταρχικοί όταν έρχονταν να επισκεφθούν τα αδέρφια τους από όλο τον κόσμο. Ο Φραγκίσκος έχει συμβουλεύσει ότι τα συμβούλια πρέπει να λάβουν μια δουλική θέση και να είναι διαθέσιμα ως πόροι στους επισκόπους της επισκοπής, παρά ως αυστηροί επόπτες.
Οι περισσότεροι επίσκοποι θα παρατηρήσουν μια αλλαγή στο ύφος αυτών των επάρχων όταν έρθουν στη Ρώμη για να κάνουν επισκέψεις δημοσιότητας.
Όμως, ενώ η σύνοδος είναι το πρόσωπο του Βατικανού, πολλοί επίσκοποι λένε ότι η πραγματικότητα της πραγματικής συνεργασίας με την Αγία Έδρα έχει γίνει λιγότερο συμβουλευτική τα τελευταία χρόνια.
Ενώ, για παράδειγμα, βασικά έγγραφα για την πολιτική και την πρακτική έχουν δημιουργηθεί μετά από ευρεία διαβούλευση με συνέδρια επισκόπων, τα τελευταία χρόνια κείμενα όπως π.χ. Φεδουκία οι ικέτες και Η παράδοση φυλάσσεται Προέκυψε από τους κύκλους του Βατικανού με ελάχιστη προειδοποίηση και χωρίς καμία ανάμειξη στην ανάπτυξή του από τους επισκόπους της επισκοπής ή τις διασκέψεις τους.
σε περίπτωση φύλαξη της παράδοσης, Αυτό άφησε τους επισκόπους να προσπαθούν να συμβαδίσουν με τις θεολογικές αρχές που τονίζονται στο κείμενο και να εφαρμόσουν γρήγορα μια σημαντική αλλαγή στον λειτουργικό νόμο, ακόμη και όταν οι κανόνες φαινόταν να αλλάζουν ως απάντηση σε ερωτήσεις και απόρριψη.
σε περίπτωση Φεδουκία η παρακλήτρια, Η αποτυχία του Βατικανού να συμβουλευτεί τις διασκέψεις των επισκόπων οδήγησε σε ένα ενοχλητικό λάθος, καθώς η απάντηση των Αφρικανών επισκόπων οδήγησε τους αξιωματούχους του Βατικανού να εγκαταλείψουν τη δέσμευσή τους για την τυποποίηση του κειμένου, επιτρέποντας «περιφερειακές ερμηνείες» μέσω των οποίων έχει γίνει σχεδόν νεκρό γράμμα σε ορισμένες χώρες. Μέρη του κόσμου.
Βάλτε λοιπόν Amoris Laetitiaτο ίδιο ένα μετασυνοδικό κήρυγμα, έθαψε την προοπτική μιας μεγάλης αλλαγής στην ποιμαντική πρακτική και στα εκκλησιαστικά πρότυπα σε μια υποσημείωση, και αντί να δει το Βατικανό να συμμετέχει πρώτα σε έντονη διαβούλευση με τους επισκόπους για το τι πραγματικά θέλει ο πάπας, τις συνέπειες του οποίου Amores Τα συνέδρια έγιναν μάρτυρες της έκδοσης ανταγωνιστικών ερμηνειών, με τον Πάπα να φαίνεται τελικά να επιλέξει μια από αυτές, αυτή των Αργεντινών επισκόπων, για να υποστηρίξει. Όλα αυτά σήμαιναν ότι τα συνέδρια σε όλο τον κόσμο ξόδευαν χρόνο και χρήμα σε ένα είδος παιχνιδιού εικασίας σχετικά με το τι ήθελε και τι θα ανεχόταν το Βατικανό, όταν οι σαφέστερες εκ των προτέρων συζητήσεις για το έγγραφο μπορεί να είχαν εξοικονομήσει χρόνο και μεγάλη σύγκρουση.
Ακόμη και εντός του Βατικανού, οι διαβουλεύσεις μεταξύ των τμημάτων έχουν εξασθενίσει – με το διπλωματικό γραφείο του Βατικανού να αποκλείεται από τη διαδικασία σύνταξης ενός βασικού κειμένου για το περιβάλλον που εξέδωσε ο Πάπας πέρυσι, δημιουργώντας μια άβολη κατάσταση για τους διπλωμάτες του Βατικανού που συμβουλεύονταν για το περιβάλλον. Κείμενο με κορυφαίους διεθνείς παίκτες.
Αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Κάποτε ήταν σύνηθες να βλέπουμε ευρείες –ίσως και συνοδικές– διαβουλεύσεις πριν από μεγάλες ανακοινώσεις του Βατικανού. Για ορισμένους παρατηρητές, είναι ειρωνικό να βλέπουν αυτό το ξεθώριασμα ακόμη και όταν ο Φραγκίσκος ζητά περισσότερη συλλογικότητα στην εκκλησία.
Η κοινή αφήγηση είναι ότι, ενώ ο Φραγκίσκος θέλει τη συνοδικότητα στην πράξη, δεν είναι διατεθειμένος να δεσμευτεί πραγματικά σε αυτήν — συνοδικότητα στους δρόμους, αυταρχικότητα στις εκτελεστικές πτέρυγες, ας πούμε έτσι.
Αλλά υπάρχει ένας άλλος πιθανός λόγος για τον οποίο το Βατικανό καθυστερεί να παρέχει συμβουλές για σημαντικά θέματα: τα χρήματα.
Το Βατικανό είναι — όπως στήλη Οι αναγνώστες ξέρουν καλά – διάλειμμα. Αυτό σημαίνει ότι τα τμήματα θεραπείας είναι υποστελεχωμένα, και πολλά είναι σε σοβαρό βαθμό. Οι γραφειοκράτες του Βατικανού έχουν εξαντλήσει την ενέργειά τους. Ταυτόχρονα, ο Πάπας είναι πρόθυμος να προχωρήσει γρήγορα σε αρκετές ποιμαντικές και εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες που του φαίνονται σημαντικές. Αυτό αφήνει τα τμήματα να πρέπει να κάνουν περισσότερα, με λιγότερους πόρους, σε λιγότερο χρόνο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η συνοδική διαβούλευση μπορεί να είναι το πρώτο πράγμα που βγαίνει από το παράθυρο.
Από την άλλη, τα κονδύλια είναι περιορισμένα στις περισσότερες εκκλησιαστικές περιοχές, αν και στη Γερμανία η ίδια η σύνοδος κόστισε στις μητροπόλεις πολλά χρήματα που απλώς δεν έχουν. Αλλά το ξόδεψαν, κυρίως επειδή ο πάπας προέτρεψε συνολική και θυσιαστική δέσμευση στο συνοδικό του όραμα.
Φυσικά, οι προϋπολογισμοί δεν είναι ο μόνος λόγος πίσω από την πτώση των διαβουλεύσεων με το Βατικανό.
λένε πηγές της Corial Στήλη Έγιναν μάρτυρες μείωσης της εμπιστοσύνης μεταξύ των κύκλων τα τελευταία χρόνια και παρατήρησαν την τάση του Πάπα να συνεργάζεται μόνο με μια μικρή, συχνά μεταβαλλόμενη, ομάδα στενών συμβούλων.
«Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρουμε καν τι συμβαίνει με πράγματα που αγγίζουν τα τμήματα μας», είπε ένας υπάλληλος. Στήλη Πρόσφατα, “κάτι που είναι πολύ κακό, γιατί με λίγη συμβολή, θα μπορούσαμε να κάνουμε μερικά από αυτά τα πράγματα να πέφτουν πολύ πιο ομαλά.”
Αλλά παρόλο που υπάρχουν αρκετοί λόγοι, το αποτέλεσμα είναι ότι έχει γίνει σαφές σε πολλούς επισκόπους ότι η συλλογικότητα δεν αποτελεί ακόμη πρακτική προτεραιότητα σε πολλές πτυχές της διακυβέρνησης του Βατικανού. Αυτό, γι' αυτούς, υπονομεύει τον λόγο για τη συνοδικότητα, ακόμη και την πρακτική της συνοδικής διαβούλευσης που πραγματοποιείται αυτόν τον μήνα στην αίθουσα Παύλου VI.
Η αντιμετώπιση αυτού μπορεί να απαιτεί από τον πάπα να κάνει λιγότερα πράγματα, αλλά να τα κάνει συνοδικά. Αυτό μπορεί να απαιτήσει μια αλλαγή στο προσωπικό του στυλ διακυβέρνησης.
Αλλά αν η συνδιαλλαγή πρόκειται να είναι η μόνιμη κληρονομιά του Ανώτατου Ποντίφικα στην Εκκλησία, πιθανότατα θα ξεκινήσει με την καθημερινή πρακτική του Ποντίφικα.
“Ακραίος μαθητής. Επίλυση προβλημάτων. Παθιασμένος εξερευνητής. Αθεράπευτος μελετητής twitter. Λάτρης του καφέ.”