Μια ελληνική οικογένεια βρίσκεται σε μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Έβρο στη βόρεια Ελλάδα, αφού εκδιώχθηκε από την Κωνσταντινούπολη το 1964.
Ακριβώς πριν από 57 χρόνια, η Ελένη σοκαρίστηκε όταν είδε την πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας σήμερα το πρωί: “Κάποια από τα δικαιώματα των Ελλήνων στην Τουρκία έχουν ανακληθεί.”[1] Κοίταξε γύρω και είδε μόνο τα πρόσωπα που εμπλέκονται. Ο Tatawla, ο οποίος ήταν αποκλειστικά από τη γειτονιά Rum Palits εκείνη την ημέρα, τρέμει με την πιθανότητα να συνειδητοποιήσει τους χειρότερους φόβους τους: αναγκασμένος να φύγει από την Κωνσταντινούπολη.
Στις 16 Μαρτίου 1964, το τουρκικό κοινοβούλιο εξέδωσε διάταγμα για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο συγκλονιστικά κεφάλαια για την αναγκαστική μετανάστευση στην πρόσφατη ιστορία του. Αυτό συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα: στο πλαίσιο της εμφύλιας σύγκρουσης στην Κύπρο (ή με το πρόσχημα) εντάθηκε η πορεία των πολιτικών κατά των μειονοτήτων κατά της πολιτικής του ρούμι.[2] Με την απόφαση να ακυρώσει μονομερώς τη συμφωνία του 1930, η Τουρκία οδήγησε γρήγορα στην απέλαση περίπου 12.500 Ελλήνων μέσα σε λίγους μήνες – τέσσερις φορές τα επόμενα δύο χρόνια.
Οι περισσότεροι από τους εκδότες ήταν Έλληνες πολίτες, αλλά ήταν όλοι ντόπιοι της πόλης ως μέλη της κοινότητας Ρουμ Πολιτ: ένας από τους παλαιότερους κατοίκους της αρχαίας πόλης της Κωνσταντινούπολης, ο Έλληνας Ορθόδοξος (Ρουμ), ο οποίος ανακάλυψε την άδεια διαμονής τους από η πιο πρόσφατη αρχή. Τους διατάχθηκε να φύγουν από τη χώρα μέσα σε δύο εβδομάδες, μεταφέροντας μόνο μια βαλίτσα βάρους άνω των 20 κιλών και μετρητά αξίας 22 $. Δεδομένου ότι απελάθηκαν όλοι οι Έλληνες πολίτες, τα μέλη της οικογένειάς τους τουρκικής ιθαγένειας έπρεπε να ακολουθήσουν το ίδιο. Μέσω πρόσθετων μέτρων για το πάγωμα των περιουσιακών τους στοιχείων και την αποτροπή των επιχειρηματικών τους συναλλαγών, η τουρκική κυβέρνηση εξασφάλισε μια δραματική αύξηση της διάβρωσης του πληθυσμού της προηγουμένως ζωντανής αστικής κοινότητας.[3]
«Ήμασταν ακριβώς σαν τουρίστες, επέστρεψαν στο σπίτι μετά από μια σύντομη επίσκεψη», υπενθύμισε η Ελένη, η οποία ήταν τότε μια νεαρή γυναίκα. «Αλλά ήμασταν εδώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Δεν είμαστε μετανάστες ή επισκέπτες, αλλά ντόπιοι για χιλιάδες χρόνια! Ποιοι είναι για να μας απαγορεύσουν από τα δικά μας πλαστά; “
Πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο, οι Ρουμ Παλιτ κατέλαβαν το ένα τέταρτο του πληθυσμού και κυριάρχησαν στην οθωμανική πρωτεύουσα σε πολλούς τομείς του εμπορίου, της τέχνης και της πολιτιστικής παραγωγής. Αυτό βοήθησε τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, της Ίμπρου και της Τενέδου, να αποφύγουν την απαλλαγή από τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών το 1923, και η θέση τους επιβεβαιώθηκε το 1930 με συμφωνία μεταξύ του Τούρκου προέδρου Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και του Έλληνα πρωθυπουργού Ελεφαντρίου Βενεζέλου. Στη δεκαετία του 1960, παρά τις τραγωδίες όπως ο φόρος περιουσίας[4] Ή η σφαγή του Σεπτεμβρίου[5] Τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρχαν ακόμη 90.000 πολίτες ρούμι σε πληθυσμό κάτω των 2 εκατομμυρίων. Είναι περισσότερα από τα μισά από τα 36.000 μέλη του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης, εκ των οποίων 1.000 είναι Έλληνες πολίτες. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, υπήρχαν περίπου 18.000 polytes ρούμι. Στη σημερινή Κωνσταντινούπολη, με μεγάλη χωρητικότητα άνω των 20 εκατομμυρίων, είναι μόλις 3.000. Το μεγαλύτερο έγκλημα για αυτήν την απώλεια πηγαίνει στις εξώσεις του 1964.[6]
1964 Ένα σημαντικό γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στην παρακμή της κοσμολογίας της Κωνσταντινούπολης. “Πολίτης, μιλήστε Τουρκικά!” Αυτό διώκτισε εκείνους των οποίων οι μητρικές γλώσσες ήταν διαφορετικές και οι παλαιότερες γενιές συχνά υποβάλλονταν σε ένα πολύγλωσσο περιβάλλον σε πολλά μέρη της πόλης. Οι σύγχρονοι Κωνσταντινούχοι δεν ακούγονται πάντα – σε πολλές περιπτώσεις μη αναγνωρίσιμοι – Λάδινο, Αρμενικό ή Έλληνα, τα οποία αποτελούν μέρος της καθημερινής αστικής ζωής, καθώς και εκπαιδευτική, λογοτεχνική και καλλιτεχνική παραγωγή για αιώνες. Τα μακροπρόθεσμα ποιοτικά σχολεία μειονοτήτων αγωνίζονται να διατηρήσουν αυτήν την ποικιλομορφία παρά το φθίνουσα φοιτητική ομάδα.[7]
Ο κοσμοπολιτισμός στην Κωνσταντινούπολη απειλείται περαιτέρω από την τρέχουσα αναγέννηση μιας επιτυχημένης ιδεολογίας που είδε την Αγία να μετατρέπει τα μουσεία της Σόφιας και της Σόρα σε τζαμιά πέρυσι, σηματοδοτώντας ένα άλλο πλήγμα για την παρακμάζουσα κοινότητα ρούμι.[8] Κάποιοι μπορεί να το ερμηνεύσουν ως μια τελική προσπάθεια να διαγράψουν την κληρονομιά τους από την ιστορία της πόλης, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αδύνατο για την πολιτική του ρούμι. Η επωνυμία τους ήταν σημαντική για πολύ καιρό, η ύπαρξή τους είναι τόσο βασική και ουσιαστική που η Κωνσταντινούπολη δεν θα μπορούσε να είναι μια οικουμενική πόλη χωρίς πολιτικούς ρούμι.
Ακόμα κι αν κάποιος εκδιώξει τα ρούμια από την Κωνσταντινούπολη, δεν μπορεί να εκδιώξει την Κωνσταντινούπολη από τα ρούμια. Με μια αιώνια αφοσίωση στη δική τους πόλη, οι εκδότες του 1964 δημιουργούν μια παγκόσμια διασπορά με έδρα την Αθήνα.[9] Επειδή συνεχίζουν να συνεργάζονται με την υπόλοιπη κοινότητα στην Κωνσταντινούπολη[10] Για να βελτιώσουμε τις συνθήκες της πολιτικής ρούμι στην πόλη. Οι δραστηριότητές τους υπόσχονται καλύτερες ελληνοτουρκικές σχέσεις, κοσμοπολίτικη συνύπαρξη στη Μεσόγειο και τερματισμό της αναγκαστικής μετανάστευσης σε όλο τον κόσμο, σε περιόδους ανάγκης εν μέσω αύξησης σε αυτούς τους τρεις τομείς. . Αφήστε αυτήν την ημέρα να σηματοδοτήσει μια ευκαιρία που αντανακλά τη ζωτική τους σημασία.
Ο Ile Romain Ors είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Ερευνητικός Συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και Διδάσκων Γαλακτοκομικών στο American College of Greek. Είναι συγγραφέας των “Μετανάστες στην πόλη: Ιστορίες κοσμοπολιτισμού από την Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα” (Balgrave, 2018) και “Istanbul Ramler Way 1964 Zurkunleri”. [Rum Polites and 1964 Expulsions] (Iledicim, 2019).
[1] Cumhuriet, 17 Μαρτίου 1964. https://www.cumhuriyetarsivi.com/monitor/index.xhtml [2] https://www.nytimes.com/1964/08/09/archives/turks-expelling-istanbul-greeks-communitys-plight-worsens-during.html; [3] Ρωμαϊκή R.S. 2018 Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και οι χειρουργοί τους το 1964: Μια σημαντική ανακάλυψη στην αρμονία της τουρκικής κοινωνίας [Rum Polites and 1964 Expulsions: a turning point in the homogenization of Turkish society]. ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ: Ιλεϊδισμός. [4] https://www.academia.edu/5557203/_In_GREEK_O_Foros_Periousias_os_Anti_Mionotiki_Politiki_1942_43 [5] https://www.kathimerini.gr/s Society / 561068407 / to-fanari-sta-septemvriana-toy-1955 / [6] http://www.conpolis.eu/uploadedNews/16%20Mart%201964-Eng.pdf [7] Ile Romain Ars. 2018. Μετανάστες στην πόλη: Ιστορίες κοσμοπολιτισμού από την Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα. Μπαλγκράιβ. [8] https://theconversation.com/former-byzantine-ch Η εκκλησία-μετατρέπεται-σε-τζαμιά-αυτό-απειλεί-Κωνσταντινούπολη-κοσμοπολίτικη-ταυτότητα-145419 [9] http://www.oiomko.org/ [10] http://www.rumvader.org
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”