Με τους μετανάστες παππούδες και γιαγιάδες να πεθαίνουν κάθε χρόνο, τα κρατικά αρχεία του Μέιν προσπαθούν να συγκεντρώσουν όλες τις ιστορίες Ελλήνων μεταναστών που μπορούν τώρα — πριν να είναι πολύ αργά.
Πριν από δεκαετίες, οι περισσότεροι μετανάστες στην Αμερική πιθανότατα δεν θα ονειρεύονταν ποτέ ότι κάποιος θα ήθελε να μάθει τις ιστορίες για το πώς ήρθαν στις ακτές των ΗΠΑ, ποια ήταν τα όνειρά τους και τι τους ώθησε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους – και πόσο δύσκολα ήταν εκείνα τα πρώτα χρόνια .
Αλλά οι κυβερνητικές βιβλιοθήκες, οι ενώσεις μεταναστών και τα αρχεία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες αρχίζουν τώρα να συγκεντρώνουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες από αυτά τα ζωντανά αποθετήρια της ιστορίας, μεταξύ άλλων από Ιρλανδούς και Γάλλους Καναδούς.
Ιστορίες και έγγραφα Ελλήνων μεταναστών θα φυλάσσονται στην Ιστορική Εταιρεία του Μέιν
Δύο από τους υπέροχους Φιλέλληνες πίσω από τη δημιουργία του Maine Hellenic Society πιστεύουν ότι είναι καιρός να συλλέξουμε τις ιστορίες των Ελλήνων μεταναστών που ήρθαν στο Maine, ώστε η ιστορία τους να διατηρηθεί και να διατηρηθεί για πάντα.
Ο Δρ. Erwin Novak, καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο του Southern Maine, και η σύζυγός του, Mary Snell, που έχουν αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στην προώθηση της γνώσης και στην εκτίμηση της Ελλάδας, είναι οι κύριες δυνάμεις πίσω από αυτήν την προσπάθεια, καθώς πλησιάζουν Maine Historical Society Να δημιουργηθεί ένα ελληνικό αρχείο εκεί.
Έλληνας ρεπόρτερ Μίλησα με τη Mary Snell αυτή την εβδομάδα σχετικά με την πρόσφατη δημιουργία αυτού του ιστορικού πόρου. Εκφράζει τη λύπη της για το γεγονός ότι παλιά χαρτιά από το παρελθόν -ακόμα και φωτογραφίες- «είναι τα πρώτα που πετιούνται» όταν οι άνθρωποι κληρονομούν πράγματα από τους γονείς και τους παππούδες τους.
Προτρέπει θερμά όλους όσους έχουν παλιές φωτογραφίες από τα πρώτα χρόνια της ελληνικής μεταναστευτικής εμπειρίας στο Maine να φωτογραφίσουν ή να αναπαράγουν με άλλο τρόπο αυτές τις παλιές φωτογραφίες και να δωρίσουν τα πρωτότυπα στο νέο αρχείο, ώστε να διατηρηθούν επαγγελματικά στο διηνεκές.
Ο Snell παραδέχεται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι “πραγματικά πολύ αργά” για μεγάλο μέρος αυτού του υλικού, το οποίο χάνεται για πάντα. Αλλά τώρα, καθώς περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν τη σημασία της διατήρησης των ιχνών του παρελθόντος μας, είναι ακόμη πιο σημαντικό να διασφαλίσουμε ότι οι φωτογραφίες και τα έγγραφα που έχουμε ακόμα δεν θα χαθούν στη φθορά του χρόνου.
Για όσους ανησυχούν μήπως χάσουν τις ανεκτίμητες αναμνήσεις τους μετά τη δωρεά των πρωτότυπων, ο Snell τους διαβεβαιώνει ότι με την τεχνολογία που διαθέτουμε τώρα, μπορούν να γίνουν πιστά αντίγραφα φωτογραφιών – και μπορείτε ακόμη και να κάνετε αυτά τα τέλεια αντίγραφα των αναντικατάστατων φωτογραφιών σας, των οικογενειακών φωτογραφιών ή της εκκλησίας στα αρχικά του πλαίσια.
Επιπλέον, λέει ο Snell Έλληνας ρεπόρτερ Αυτά τα παλιά φαινομενικά ανούσια προγράμματα από περασμένες δραστηριότητες, όπως οι πομπές και οι παρελάσεις – που συχνά περιέχουν τα πλήρη ονόματα των ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτές – είναι επίσης πολύτιμα έγγραφα και πρέπει να διατηρηθούν όπως οι φωτογραφίες.
«Αυτά είναι ακριβώς τα πράγματα που αρέσουν στην κοινωνία», λέει ο Snell, προσθέτοντας ότι οι επιστήμονες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες στην έρευνά τους στο μέλλον.
«Το αρχείο θα είναι ένα αποθετήριο της ιστορίας της κοινότητας και τα στοιχεία θα διατηρηθούν και θα τεκμηριωθούν από το MHS», λέει ο Novak.
«Διαφορετικά, τέτοια έγγραφα παραμένουν ευάλωτα και αποθηκεύονται σε χαρτόκουτα που είναι επιρρεπή σε ζημιές από νερό, μούχλα, έντομα και άλλα παρόμοια», προειδοποιεί.
Οι Snell και Novak λένε ότι τα αρχειακά αντικείμενα μπορούν να αποτελούνται από οποιονδήποτε τύπο εγγράφου σε χαρτί, όπως επιστολές, αποδείξεις, αρχεία εργασίας, αφίσες, εγχειρίδια λογισμικού κ.λπ. Φυσικά, οι φωτογραφίες είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διατηρηθούν για τις επόμενες γενιές. Οτιδήποτε απεικονίζει την Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας ή άλλους εορτασμούς με ελληνικό θέμα, μαζί με εκκλησιαστικές εξόδους και άλλες συγκεντρώσεις, είναι πολύτιμες ιστορικές καταγραφές των πρώτων χρόνων των Ελλήνων μεταναστών στη χώρα.
Ρούχα, ειδικά ιστορικά κοστούμια, μπορούν επίσης να δωριστούν στο MHS ώστε να διατηρηθούν για πάντα – μια τρομακτική εργασία για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τον τομέα.
λέει ο Snell Έλληνας ρεπόρτερ Είναι σημαντικό, ωστόσο, να γνωρίζουμε ότι όλο το υλικό που δίνεται στο αρχείο πρέπει να σχετίζεται με Έλληνες που μετανάστευσαν στο Μέιν και ότι θα γίνουν μόνιμη ιδιοκτησία του MHS.
Προσθέτει ότι είναι ιδιαίτερα χαρούμενη που μπορεί να συμμετάσχει σε αυτήν την εντελώς νέα πρωτοβουλία, αλλά η ίδια η Ελληνική Εταιρεία του Maine δεν θα συγκεντρώσει τα αντικείμενα — όλοι όσοι επιθυμούν να δωρίσουν θα πρέπει να επικοινωνήσουν απευθείας με την Ιστορική Εταιρεία του Maine.
Οι χωριανοί του Βαμπάκου φεύγουν και ξανασυστήνουν την κοινωνία στο Υπ
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ, οι Έλληνες που ήρθαν στο Μέιν μετανάστευσαν από την πατρίδα τους λόγω οικονομικών παραγόντων. Αφού βίωσαν τη στέρηση στην Ελλάδα, μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, πουλώντας παντοπωλεία και ανοίγοντας καταστήματα. Γνωστοί για τη σκληρή δουλειά τους, έγιναν γρήγορα μέρος του ιστού της αμερικανικής κοινωνίας.
Όμως το Μπάνγκορ του Μέιν προσέλκυσε μια εξαιρετική ομάδα μεταναστών που ήταν σχεδόν όλοι από μια πόλη της Ελλάδας – το Βαμπάκο, στην Πελοποννησιακή επαρχία της Λακωνίας, τη διάσημη γη της Σπάρτης. Το μικρό αγροτικό χωριό ήταν κάποτε το κέντρο της βιομηχανίας σταφίδας. Η πώληση των καρπών τους στη Μεγάλη Βρετανία ήταν η ραχοκοκαλιά της οικονομίας ολόκληρης της περιοχής.
Όταν εμφανίστηκε μάστιγα στην καλλιέργεια της σταφίδας τη δεκαετία του 1890, η οικονομία καταστράφηκε. Χωρίς πού αλλού να στραφούν, οι κάτοικοι της Βαμβακού ένιωσαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μεταναστεύσουν εκεί όπου μπορούσαν να επανεγκατασταθούν.
Ήταν ο Γιώργος Ν. Ο Brontas ήταν ο πρώτος κάτοικος του χωριού Vampaco που ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρχικά εργαζόταν σε υφαντουργεία γύρω από τη Βοστώνη. Ωστόσο, σύντομα μετακόμισε βόρεια, στη μικρή και ευημερούσα κοινότητα Μπάνγκορ στο Μέιν.
Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς – και έξυπνων επιχειρηματικών αποφάσεων – ο Μπρούντας άνοιξε το πρώτο του ελληνόκτητο κατάστημα στο Μπάνγκορ, με το όνομα «Bangor Candy Kitchen». Γρήγορα έγινε τοπικό ίδρυμα και οι συνάδελφοι γείτονες της Βαμβακού έσπευσαν να ακολουθήσουν τους Μπρούντας στο Μπάνγκορ, με την οικογένεια μετά από οικογένεια να ενταχθεί στο «New Vamvakou» στο Μέιν.
Ο Σταύρος Νιάρχος, ένας από τους πιο επιφανείς Έλληνες εφοπλιστές όλων των εποχών, βοήθησε επίσης στην κατασκευή της εκκλησίας τους με δωρεά, καθώς είχε συγγενείς από το Βαμπάκο που έφυγαν από το χωριό για το Μέιν.
Χτίζοντας την εκκλησία τους το 1930, οι Έλληνες γρήγορα καθιερώθηκαν ως μια από τις ραχοκοκαλιές της κοινωνίας στο Μπάνγκορ, όπως ακριβώς έκαναν και αλλού στο Μέιν.
Όπως λέει ο Novak, είναι καιρός να κρατήσουμε για πάντα όλες τις φωτογραφίες, τις επιστολές και τα άλλα έγγραφά τους, ώστε η μνήμη αυτών των γενναίων μεταναστών να είναι πάντα στη μνήμη μας.
Μια επιτροπή για τη διοργάνωση ενός τέτοιου αρχείου έχει πλέον συσταθεί από εθελοντές από τις τέσσερις ελληνικές επισκοπές του κράτους, οι οποίοι εργάζονται μαζί με το MHS για να κάνουν το αρχείο πραγματικότητα. Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε με οποιοδήποτε μέλος αυτής της επιτροπής ή με τη Mary Snell στο msnell@maine.edu.