Μια στοιχειωμένη νέα εικόνα του Χαμπλ αποκαλύπτει τις τούφες ενός γαλαξία που πεθαίνει

Από το μικρότερο μικρόβιο έως το ισχυρότερο βελανίδι, ο θάνατος είναι τόσο αληθινός όσο στην κορυφή όσο και στο κάτω μέρος, ακόμη και για τους πιο ισχυρούς γαλαξίες.

Ωστόσο, η διαδικασία δεν είναι γρήγορη. Η δυσάρεστη νέα εικόνα του Hubble του NGC 1947 το δείχνει καλά: Ακόμα και από απόσταση περίπου 45,4 εκατομμυρίων ετών φωτός (στον αστερισμό του Νότιου Ντόραδο), μπορούμε να δούμε ότι ο γαλαξίας επιδεινώνεται αργά.

Το κλειδί είναι σκόνη και αέριο. Ο γαλαξίας στην αρχή της ζωής του θα γεμίσει με πράγματα και θα τα χρησιμοποιήσει για να σχηματίσει νέα αστέρια. Τελικά, τα αστρικά αντικείμενα θα εξαντληθούν, κάτι που πιστεύουν οι αστρονόμοι με το NGC 1947.

Είναι ένας σπάνιος τύπος γαλαξίας γνωστός ως φακοειδής γαλαξίας – σε σχήμα δίσκου, όπως ο Γαλαξίας ή η Ανδρομέδα, αλλά χωρίς τους σπειροειδείς βραχίονες. Το NGC 1947 είχε βραχίονες, αλλά κατανάλωσε σχεδόν όλα τα αέρια και τη σκόνη που του έδωσε η δομή. Το μόνο που μένει είναι μερικές τούφες, φωτισμένες από το πίσω μέρος με φως του αστεριού.

(ESA / Hubble και NASA, de Rosario, El Schatz)

Γαλαξίες που δεν δημιούργησαν νέα αστέρια Δισεκατομμύρια χρόνια Θεωρούνται νεκροί – αλλά το σύμπαν δεν είναι αρκετά μεγάλο για να δει τι θα συμβεί μόλις πεθάνουν όλα αυτά τα αστέρια.

Τι γίνεται με τον γαλαξία μας; Στην πραγματικότητα, ο Γαλαξίας μπορεί να έχει πεθάνει τουλάχιστον μία φορά, περίπου 7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Αναπήδησε μετά από μια περίοδο δύο δισεκατομμυρίων ετών, κατά τη διάρκεια της οποίας ένας ολόκληρος αριθμός αστεριών πέθανε, πήγε σε μια σουπερνόβα και βομβάρδισε τα εξωτερικά τους κελύφη στο διάστημα, γεμίζοντας τον γαλαξία με υλικά για να δημιουργήσουν νέα αστέρια.

Ο Γαλαξίας έχει επί του παρόντος σχετικά αργό ρυθμό σχηματισμού αστεριών, περίπου 1 έως 2 ηλιακές μάζες ετησίως, αλλά επίσης δεν βλάπτει νέα υλικά. Ο γαλαξίας μας είναι κανιβαλιστικός, με ιστορία απορρόφησης άλλων γαλαξιών και όλων των λαμπρών υλικών που σχηματίζουν αστέρια κατά τη διάρκεια της ζωής του 13,5 δισεκατομμυρίων ετών, η οποία είναι υπερβολική.

Τελικά, τα σύννεφα του Μαγγελάνου θα πέσουν στον Γαλαξία, καθώς προχωράμε στη συγχώνευση με τον Γαλαξία της Ανδρομέδας μέσα σε λίγα δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτό είναι πιθανό Προκαλεί μια περίοδο σχηματισμού υψηλών αστεριών Παλιρροιακές αλληλεπιδράσεις σοκ και υλικά συμπίεσης και στους δύο γαλαξίες.

Με βάση τις διαστημικές παρατηρήσεις του NGC 1947, είναι απίθανο να εισαχθεί νέο υλικό από σύντηξη με έναν άλλο γαλαξία, τουλάχιστον σύντομα. Θα συνεχίσει να εξασθενίζει, έως ότου το μόνο που απομένει είναι ένα σύμπλεγμα νεκρών αστεριών.

Μπορείτε να κατεβάσετε εκδόσεις αυτής της εικόνας σε μέγεθος ταπετσαρίας Στον ιστότοπο του ESA.