Τα ονόματα που σημειώνονται με αστερίσκο * έχουν αλλάξει για την προστασία των ταυτοτήτων.
Αθηνα, Ελλάδα – Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει γίνει σημείο εστίασης για τους πρόσφυγες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά πολλές γυναίκες που έχουν φτάσει είναι στερεότυπα στα μέσα ενημέρωσης.
Θεωρούνται με παραδοσιακούς ρόλους – ως μητέρες, γυναίκες και συχνότερα ως θύματα.
«Πολλές από τις ιστορίες για τις γυναίκες αιτούντες άσυλο τις χαρακτηρίζουν είτε ως ακραία θύματα είτε ως άτομα που χρειάζονται ενδυνάμωση και και οι δύο αφηγήσεις μπορεί να αποτύχουν να συλλάβουν ολόκληρο το ύφασμα αυτών των γυναικών εμπειριών», δήλωσε η Roxani Cristalli, λέκτορας διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Ανδρέα που επικεντρώνεται στην πολιτική και την ιεραρχία. Στο θύμα, είπε στον Al-Jazeera.
Η ενδυνάμωση μπορεί συχνά να είναι υπερβατική και περιορισμένη στην κατανόησή της για το πώς οι γυναίκες βιώνουν και πραγματικά ασκούν δύναμη: μια γυναίκα δεν είναι θύμα και ένα θύμα ή επιζών του πολέμου δεν στερείται εντελώς εξουσίας και εξουσίας.
Η τεράστια και ποικίλη εμπειρία των γυναικών αιτούντων άσυλο και των προσφύγων δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα μόνο στερεότυπο, μια ιστορία ή ακόμα και σε ένα άρθρο.
Η Al Jazeera μίλησε σε τρεις νέες γυναίκες για τη ζωή τους στην Ελλάδα:
Ας ανοίξουμε αυτήν τη συζήτηση για το ποιος έχει φωνή
Parwana, 17 ετών, συγγραφέας και ακτιβιστής από το Αφγανιστάν:
Όταν ήμουν στο Αφγανιστάν, το γράψιμο ήταν ένα από τα χόμπι μου. Μου άρεσε πολύ να γράφω για αυτό που παρατηρώ από το περιβάλλον. Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για άσυλο και έφτασα στην Ελλάδα, είδα τις απάνθρωπες συνθήκες της Μοριάς και άρχισα να γράφω για τα γεγονότα.
Για μένα, η γραφή ήταν ο μόνος τρόπος για να μειώσω το άγχος που αντιμετώπιζα υπό αυτές τις συνθήκες και ήταν ο μόνος τρόπος να μοιραστώ τις φωνές. Έχω γράψει μια σύντομη ιστορία – Η Γριά και η Ελιά – και έχω γράψει περισσότερα ποιήματα, και έχω μια συλλογή που ελπίζω ότι θα ολοκληρωθεί σύντομα.
Συνειδητοποίησα ότι το γράψιμο δεν ήταν αρκετό και μετά αποφάσισα να κάνω κάποια δραστηριότητα επίσης.
Η εκπαίδευση είναι ένας από τους τρέχοντες αγώνες μας, χρειαζόμασταν έλλειψη εκπαίδευσης στο στρατόπεδο, καθώς τώρα μένω στην ηπειρωτική χώρα, αλλά εξακολουθούμε να μην μπορούμε να πάμε στο σχολείο.
Οργάνωσα ένα σχολείο στο στρατόπεδο, υπάρχουν εθελοντές δάσκαλοι, διδάσκουμε ανθρώπους, αλλά αυτό είναι το μόνο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε.
Το πιο σημαντικό πράγμα για όλα τα παιδιά είναι η πρόσβαση στην εκπαίδευση γιατί έπρεπε να εγκαταλείψουμε τη χώρα μας, να τρέξουμε και να ξεκινήσουμε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι για αυτό.
Το να είσαι ακτιβιστής δεν είναι εύκολο γιατί είμαι στην κοινότητα. Είμαι εκτεθειμένος ως μουσουλμάνο κορίτσι, ως πρόσφυγας και εκτίθεται με πολλούς τρόπους. Είναι τόσο δύσκολο να είσαι ακτιβιστής, συγγραφέας και εκπαιδευτικός και να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα χωρίς υποστήριξη.
Ας μην ξεχνάμε ότι η φωνή του καθενός έχει σημασία. Φέτος, ας ξεκινήσουμε αυτήν τη συζήτηση για το ποιος έχει φωνή. Πρέπει οι άντρες πολιτικοί να είναι πάντα εκπρόσωποί μας όταν έχουμε τη δική μας ιστορία για να μοιραστούμε και να εκφράσουμε τη δική μας;
«Προπονούσα να γίνω βοηθός νοσηλευτικής στην Ελλάδα»
Fatima * 20, Βοηθός Νοσοκόμων:
Έφτασα στην Ελλάδα όταν ήμουν 16 ετών με την αδερφή μου. Θα ήθελα πραγματικά να γίνω γιατρός, αλλά είναι δύσκολο για μένα γιατί είναι ξένη χώρα και ξεκινώ από το μηδέν.
Εκπαιδεύομαι ως βοηθός νοσηλευτικής στην Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια και τώρα μένω σε ένα διαμέρισμα μόνος μου.
Όταν ήρθα εδώ, πήγα στο σχολείο, έμαθα αγγλικά και ελληνικά και τελείωσα τις σπουδές μου εδώ. (Οι Έλληνες) με έχουν προστατεύσει και με βοήθησαν, γι ‘αυτό θέλω να τους βοηθήσω γιατί τώρα είναι η σειρά μου. Γι ‘αυτό λατρεύω την Ελλάδα και ο καιρός είναι πολύ καλός.
Έχω πολλούς Έλληνες φίλους τώρα γιατί όλοι οι συνάδελφοί μου είναι Έλληνες τώρα.
Ήταν δύσκολο όταν γύρισα τα 18. Δεν είχα σπίτι ή χρήματα για αυτό, αντί να σπουδάσω, πήγα να δουλέψω στα νησιά και να βγάλω χρήματα για να μπορέσω να επιβιώσω.
Εργάστηκε στη Σαντορίνη και σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα ως οικονόμος για να κερδίσει χρήματα. Ελπίζω στο μέλλον η κυβέρνηση να υποστηρίξει κορίτσια σαν κι εμένα να πάνε και να σπουδάσουν αν δεν έχουν χρήματα.
Σπούδασα κομμωτική, αλλά νομίζω ότι θα ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο
Sahar, 19 ετών, κομμωτής από το Ιράν:
Έχω ζήσει στην Ελλάδα από τότε που ήμουν 15 ετών και ήρθα εδώ ως ασυνόδευτος ανήλικος με την αδερφή μου.
Οι γονείς μου είναι από το Αφγανιστάν, αλλά γεννήθηκα στο Ιράν. Όταν ήρθα για πρώτη φορά εδώ, ζούσα σε ένα ασυνόδευτο αρχοντικό, το οποίο ήταν μόνο για κορίτσια. Ήταν πολύ καλό.
Τελείωσα το γυμνάσιο εδώ και πήρα το δίπλωμά μου εδώ. Ζω τώρα σε ένα διαμέρισμα με την αδερφή μου. Σπούδασα κομμωτήριο, αλλά νομίζω ότι θα ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο, ίσως θα ήθελα να γίνω δικηγόρος, αλλά δεν ξέρω τι είδους δουλειές χρειάζεται η Ελλάδα για να κάνουν οι άνθρωποι.
Η οικονομία στην Ελλάδα είναι σκληρή, αλλά οι άνθρωποι έχουν μεγάλη καρδιά, και ο ελληνικός λαός είναι πολύ κοντά στον λαό μου, στον πολιτισμό και τα συναισθήματά τους. Οι Έλληνες μπορούν να καταλάβουν και να αισθάνονται για μένα.
Στο Ιράν, δεν μπορούσα να πάω σχολείο και δεν είχα ταυτότητα γιατί είμαι από το Αφγανιστάν, γι ‘αυτό ήρθα στην Ελλάδα. Όταν έφτασα εδώ δεν μπορούσα να μιλήσω Αγγλικά ή Ελληνικά, αλλά έμαθα Αγγλικά στο σχολείο. Προσπαθώ να μάθω περισσότερα ελληνικά τώρα γιατί θα ήθελα να κάνω κάποιους Έλληνες φίλους στην ηλικία μου.
Από τότε που πήρα την ταυτότητά μου, ταξίδεψα στη Σουηδία και τη Γερμανία για να δω πώς ήταν η ζωή εκεί, για να δω αν θα ήταν καλύτερη. Αλλά προτιμώ την Ελλάδα.
Η Γερμανία και η Σουηδία μπορεί να έχουν περισσότερα χρήματα, αλλά όχι τον ήλιο. Δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να είσαι ευτυχισμένος. Μου αρέσει η Ελλάδα: Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”