Παίζουν: Omar Apollo – φωνητικά, κιθάρα. Oscar Santander – κιθάρα; Manny Barajas – Μπάσο; Jackson Shanks – τύμπανα
Προσφέροντας όμορφη φωνητική καλλιτεχνία με το σήμα κατατεθέν του και την απεριόριστη ενέργειά του, ο Omar Apollo έπαιξε για μεγάλο πλήθος και δεν απογοήτευσε στη στάση του στο Ελληνικό Θέατρο. Το αόριστα αισθησιακό φαλτσέτο του Apollo ξεκίνησε με το “Killing Me”, καθώς έδειξε τη φωνητική του ικανότητα καθώς οι θαυμαστές του τραγουδούσαν μαζί από την αρχή και συνδέονταν στενά με το κοινό. Προχωρώντας στο “Speech”, ο Apollo παρουσίασε ένα ζωηρό αισιόδοξο jam με funky γλείψιμο κιθάρας (το πλήθος χειροκροτούσε και ταλαντεύονταν) καθώς έδειξε το χαμηλό φωνητικό του εύρος προτού προχωρήσει στους απαλούς, ψυχαγωγικούς ήχους του “Useless”. Το επόμενο “Ugotme” μοιράζεται ψυχικά φωνητικά (και μερικά σοβαρά vibes Prince) σε ένα ομαλό αργό jam.
Η μαγεία του σόου του Apollo δεν έγκειται μόνο στην απροσδόκητη μίξη των ειδών του, συμπεριλαμβανομένων στοιχείων ροκ, ποπ, πανκ και mariachi, αλλά και στην ικανότητά του να συνδέεται βαθιά με το κοινό του σε ένα μεγάλο, ζωντανό σκηνικό και να φέρνει κατά κάποιον τρόπο τους πάντες κοντά. στο διάστημα. Οι συμμετέχοντες του κάλυπταν πολλές γλώσσες, πολιτισμούς, ηλικίες και σεξουαλικούς προσανατολισμούς. Μεταξύ των στιγμών ψαλμωδίας, χειροκροτήματος, χειροκροτήματος και σινγκαλόνγκ, το πλήθος μπήκε γρήγορα σε λειτουργία χορευτικού πάρτι με εντολή του «Kickback», ακολουθούμενο από το παραδοσιακό μεξικάνικο αγαπημένο τραγούδι «En El Olvido» με πλειοψηφία. Νιώθει σαν στο σπίτι του κατά την άφιξη και προσέχει κάθε λέξη.
Το “Dos Uno Nueve (219)” ανοίγει με μια ενόργανη ντρίμπλα κιθάρας και περισσότερη ενασχόληση με το κοινό στα φωνητικά, πριν το συγκρότημα εισχωρήσει στη λατινική παλέτα του “Frio”. Το booty jam συνεχίστηκε στο “Highlight”, με ένα ικανοποιημένο, χαρούμενο πλήθος να κινείται μαζί και να συμμετέχει στα ρεφρέν μεταξύ των ισπανικών ένθετων ραπ. Επιστρέφοντας στο “Endlessly” κατόπιν εντολής, το πλήθος έριξε τα τηλέφωνά του και έκλεισε την κιθάρα, τη συνθετική μαγεία και τα όμορφα φωνητικά του “Petrified” πριν ο Apollo παραδώσει μια απίστευτη ερμηνεία του “Invisible”. Οδήγησε το πλήθος να τραγουδήσει τη φωνητική εισαγωγή.
Συνέχισε — τραγουδώντας μέσα από τον power anthem «Tamakotsi» και το funky, χορευτικό, R&B-αίσθημα «Kamikaze» — και άλλο πλήθος τραγουδούσε μαζί με το «Bad Life». Το σιροπιαστό pop jam “Hey Boy” αλλάζει λίγο τα πράγματα με ένα απαλό κιθαριστικό ενόργανο άνοιγμα, ενώ το “Mr. Neighbor” επαναφέρει τα υπέροχα φωνητικά του φαλτσέτο και το σόλο της κιθάρας που θρηνεί. Επαναφέροντας έναν ομαλό, αυθεντικό ροκ ήχο με ένα ρεφρέν που τραβάει τρελά πριν το σόου κλείσει με τα αγαπημένα του πλήθους “Want You Around”, “Evergreen” και “Go Away”.
Αφήνοντας κάθε ουγγιά στη σκηνή, η ταπεινότητα και η εστίαση του Απόλλωνα ήταν εμφανείς καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς ανάμεσα στο απίστευτο εύρος και τις φωνητικές του λεπτομέρειες, τη χρήση της σκηνής και των κινήσεων του σώματος και του διαλόγου του με τους θαυμαστές του. Παρατηρήσεις από στιγμή σε στιγμή δόνησης και χωρικού περιβάλλοντος. Ο Απόλλωνας είναι ένα πραγματικό στολίδι ενός καλλιτέχνη.
Φωτογραφία: Nick Hernandez
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”