Ο αθλητικός πολιτισμός «η νίκη είναι τα πάντα» έχει γίνει εθνικό σκάνδαλο

Περιεχόμενο του άρθρου

Ο αρχαίος Έλληνας πολίτης Πέλοπας δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να νικήσει τον βασιλιά Ονόμαο της Πίζας σε μια αρματοδρομία, γι’ αυτό επινόησε ένα σχέδιο: να σαμποτάρει το άρμα του Οινόμαου ώστε να χάσει τον αγώνα και να σκοτωθεί στη διαδικασία.

Περιεχόμενο του άρθρου

Ο Πέλοπας δεν θα μπορούσε να ζητήσει περισσότερα γιατί κέρδισε τον αγώνα και έγινε βασιλιάς. Πάντα ευγνώμων για την επιτυχία του, αποφάσισε να κάνει αρματοδρομίες για να τιμήσει τους θεούς που ήταν υπεύθυνοι για τη νίκη του. Και οι θρύλοι μας λένε ότι γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Υπάρχει κάτι παραδόξως κατάλληλο για την ίδρυση των Ολυμπιακών Αγώνων από έναν απατεώνα, από κάποιον που ήταν πρόθυμος να κερδίσει με οποιοδήποτε κόστος. Αυτό το πνεύμα διαπέρασε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου οι αθλητές έκαναν και έπαιρναν σχεδόν τα πάντα για να αποκτήσουν πλεονέκτημα, και ορισμένοι αθλητές και αξιωματούχοι κατέφυγαν σε δωροδοκία για να αποκτήσουν το χρυσό μετάλλιο.

Γρήγορα μπροστά σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια, και είναι εκπληκτικό πόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Η «νίκη», όπως λέει η παλιά παροιμία για το ποδόσφαιρο, δεν είναι το κύριο πράγμα για πολλούς αθλητικούς οργανισμούς, είναι «το μόνο». Αυτή η κουλτούρα της νίκης με οποιοδήποτε κόστος είναι εξίσου καταστροφική σήμερα όπως ήταν στην εποχή του Πέλοπα.

Περιεχόμενο του άρθρου

Στην πραγματικότητα, η τοξική κουλτούρα “win is Everything” των ελίτ αθλημάτων στον Καναδά έχει γίνει πλέον εθνικό σκάνδαλο. Περισσότεροι από 1.000 αθλητές έχουν κατηγορήσει τις εθνικές αθλητικές οργανώσεις για κατάχρηση και ο ομοσπονδιακός υπουργός Αθλητισμού Πασκάλ Σεν-Αουνγκ περιέγραψε πρόσφατα την κατάσταση ως ασφαλή αθλητική «κρίση».

Προς τιμήν της, η St-Onge έδειξε το ενδιαφέρον της για τη μεταρρύθμιση του συστήματος δημιουργώντας Γραφείο Επιτρόπου Ακεραιότητας Αθλητισμούμια ανεξάρτητη οντότητα που θα ξεκινήσει τη λειτουργία της στις 20 Ιουνίου και θα έχει την εξουσία να ερευνά και να ενεργεί για καταγγελίες που σχετίζονται με εθνικούς αθλητικούς οργανισμούς.

Αλλά χειρισμός παράπονα Είναι μόνο η αρχή και όχι το τέλος της μεταρρύθμισης. Η επιτυχής αποδόμηση του τοξικού περιβάλλοντος για τον καναδικό αθλητισμό σημαίνει επανεξέταση και επανεξέταση της κουλτούρας της νίκης με οποιοδήποτε κόστος που έχουμε αποδεχτεί.

Περιεχόμενο του άρθρου

Άλλωστε, όταν μιλάμε για την αξία του αθλητισμού, η νίκη δεν είναι το μόνο, ούτε καν το κύριο πράγμα που αναδεικνύουμε. Σίγουρα, αξίζει να κερδίσεις τις πιθανότητες, να δουλέψεις σκληρά για ένα γκολ και να μάθεις να κερδίζεις με χάρη. Αυτά τα μαθήματα είναι εφαρμόσιμα σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής.

Ωστόσο, μαθαίνουμε πολύ περισσότερα από την ήττα, από το να κάνουμε λάθη και να αποτύχουμε παρά από τη νίκη. Μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε την ήττα χωρίς ηττοπάθεια. Μαθαίνουμε γιατί και πώς αποτύχαμε και πώς να το διορθώσουμε, ώστε να τα πάμε καλύτερα την επόμενη φορά.

Αυτό δεν σημαίνει τίποτα για όλα τα απαραίτητα φυσικά, συναισθηματικά και κοινωνικά οφέλη που προσφέρει ο αθλητισμός στους συμμετέχοντες, οφέλη που δεν έχουν να κάνουν με τη νίκη ή την ήττα: φυσική κατάσταση, συναισθηματική ανάπτυξη και οικοδόμηση χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένης της εκμάθησης της αξίας της δικαιοσύνης και της επιμονής. να εργάζονται ως μέρος μιας ομάδας, να αγωνίζονται μαζί για την επίτευξη ενός στόχου – που, παρεμπιπτόντως, είναι ο ορισμός του «ανταγωνισμού».

Περιεχόμενο του άρθρου

Αυτές οι «εσωτερικές» ανταμοιβές, που προέρχονται από την ενασχόληση με το ίδιο το άθλημα, όχι από τα αποτελέσματά του, είναι αυτά στα οποία απευθύνουμε έκκληση όταν τονίζουμε την αξία του αθλητισμού στην κοινωνία. Ωστόσο, πολύ συχνά, οι «εξωτερικές» ανταμοιβές – τα χρήματα, η δόξα και η φήμη που προέρχονται από τη νίκη – υπερισχύουν των εγγενών ανταμοιβών και οδηγούν σε καταχρήσεις που φαίνονται πλέον ενδημικές στον καναδικό αθλητισμό.

Πράγματι, αν η νίκη είναι το μόνο πράγμα, τότε το να μην κερδίζεις είναι ήττα, και η ήττα είναι μια μοίρα χειρότερη από τον θάνατο. Βλέπουμε λοιπόν τους αθλητές να ρισκάρουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου, για να κερδίσουν – για να μην χάσουν. Αλλά δεν είναι μόνο οι αθλητές: η καριέρα των προπονητών εξαρτάται συχνά από τα επιτυχημένα ρεκόρ τους, ασκώντας πίεση σε αυτούς να ωθήσουν τους αθλητές πέρα ​​από τα όριά τους.

Οι αθλητικοί οργανισμοί και οι υπεύθυνοι τους συχνά κρίνονται από την επιτυχία των ομάδων τους και μεμονωμένων αθλητών και οι αποφάσεις χρηματοδότησης εξαρτώνται από την απόδοση των αθλητών στους αγώνες. Επιπλέον, τα μέσα ενημέρωσης τονίζουν με εμμονή τον αριθμό των μεταλλίων σε κάθε Ολυμπιακό Αγώνα και οι Καναδοί είναι περήφανοι για το πόσο επιτυχημένοι είναι οι αθλητές τους – δηλαδή πόσα μετάλλια έχουν κερδίσει.

Επομένως, η καναδική αθλητική κουλτούρα δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η ίδια η καναδική κουλτούρα, με τη συντριπτική της εστίαση στη νίκη – στο να μην χάσεις – παρά στην εγγενή αξία του παιχνιδιού. Όσο αυτό το πνεύμα διαποτίζει τα αθλήματά μας, τόσο το δηλητήριο θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κατάχρηση.