Τι θα έκανε ο πρόσφατος σφοδρός βομβαρδισμός στην επιφάνεια της Γης;

Όταν πρόκειται για διαστημικούς βράχους που συγκρούονται με τη Γη, δύο ξεχωρίζουν. Υπάρχει αυτός που σκότωσε τους δεινόσαυρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια (αντίο T. rex, γεια σου θηλαστικά!) και αυτός που σχημάτισε το φεγγάρι της Γης. Ο αστεροειδής που εκτοξεύτηκε προς τη χερσόνησο Γιουκατάν και εξαφάνισε τους δεινόσαυρους είχε διάμετρο μόλις 10 χιλιόμετρα. Από την άλλη πλευρά, το σώμα που σχημάτισε τη Σελήνη ήταν πιθανώς περίπου στο μέγεθος του Άρη. Αλλά μεταξύ της τεράστιας πρόσκρουσης που σχημάτισε τη Σελήνη και του σχετικά ισχνού προδρόμου του θανάτου των δεινοσαύρων, η Γη πρέπει να χτυπήθηκε από άλλα αντικείμενα.

Στη φθινοπωρινή συνάντηση της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης του 2023, οι επιστήμονες συζήτησαν τι ανακάλυψαν όταν πρόκειται για το πώς διαμορφώθηκε ο πλανήτης μας από αστεροειδείς που έπληξαν την πρώιμη Γη, προκαλώντας τα πάντα από Τεράστια τήξη καλύπτει περιοχές της επιφάνειας προς την Αρχαία τσουνάμι που έσκισε όλο τον κόσμο.

Μοντελοποίηση τήξης

Όταν το σώμα που δημιουργούσε το φεγγάρι συγκρούστηκε με τη Γη, μεγάλο μέρος του κόσμου έγινε μια θάλασσα λιωμένου βράχου που ονομάζεται ωκεανός μάγμα (αν δεν είχε ήδη λιώσει). ). Μετά από αυτό το σημείο, είπε, η Γη δεν έχει πλέον σημαντικές προσθήκες στη μάζα Simone Marchi, ένας πλανητικός επιστήμονας στο Southwest Research Institute που δημιούργησε μοντέλα υπολογιστών του πρώιμου ηλιακού συστήματος και των πλανητικών του σωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της Γης. «Αλλά αυτά τα συντρίμμια εξακολουθούν να πετούν», είπε. Αυτή η μεταγενέστερη φάση προσαύξησης πιθανότατα δεν είχε άλλη πρόσκρουση σε σεληνιακή κλίμακα, αλλά πιθανότατα περιλάμβανε εισερχόμενους μεγάλους αστεροειδείς. Οι προβλέψεις σχετικά με το μέγεθος και την κατανομή συχνότητας αυτών των διαστημικών συντριμμιών δείχνουν ότι «θα πρέπει να υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αντικειμένων μεγαλύτερης από, ας πούμε, 1.000 χιλιομέτρων σε διάμετρο», είπε ο Marchi.

Δυστυχώς, υπάρχουν λίγα σαφή στοιχεία στο αρχείο βράχου αυτών των επιπτώσεων μέχρι πριν από περίπου 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Έτσι, επιστήμονες όπως ο Marchi μπορούν να κοιτάξουν τη Σελήνη για να υπολογίσουν πόσα αντικείμενα πρέπει να έχουν συγκρουστεί με τη Γη.

Οπλισμένοι με το μέγεθος και τον αριθμό των κρούσεων, ο Marchi και οι συνεργάτες του κατασκεύασαν ένα μοντέλο που περιγράφει, σε συνάρτηση με το χρόνο, τον όγκο της τήξης που θα πρέπει να προκύψει από αυτή την πρόσκρουση στην επιφάνεια της Γης. Ωκεανοί μάγματος υπήρχαν στο παρελθόν, αλλά κρούσεις με διάμετρο μεγαλύτερη από 100 km εξακολουθούσαν να έλιωναν πολλά πετρώματα και πρέπει να άλλαξαν ριζικά την πρώιμη Γη.

Σε αντίθεση με μικρότερες κρούσεις, ο όγκος τήξης που παράγεται από αντικείμενα αυτού του μεγέθους δεν εντοπίζεται εντός του κρατήρα, σύμφωνα με τα μοντέλα. Οποιοσδήποτε κρατήρας υπάρχει μόνο στιγμιαία, καθώς ο βράχος είναι πολύ ρευστός για να διατηρήσει οποιοδήποτε είδος δομής. Ο Marchi το συγκρίνει αυτό με το να ρίχνεις μια πέτρα στο νερό. «Υπάρχει μια στιγμή στο χρόνο όπου υπάρχει μια κοιλότητα στο νερό, αλλά μετά καταρρέει και γεμίζει επειδή είναι υγρό».

Ο όγκος του τήγματος είναι πολύ μεγαλύτερος από την ποσότητα του πετρώματος που εξάγεται, οπότε ο Marchi μπορεί να υπολογίσει πόσο τήγμα μπορεί να έχει διαρρεύσει και να καλύψει μέρη της επιφάνειας της Γης με κάθε πρόσκρουση. Το αποτέλεσμα είναι ένας εκπληκτικός χάρτης όγκου τήγματος. Κατά τη διάρκεια των πρώτων περίπου δισεκατομμυρίων ετών της ιστορίας της Γης, σχεδόν ολόκληρη η επιφάνεια είχε μια κρούστα λιωμένης πρόσκρουσης σε κάποιο σημείο. Μεγάλο μέρος αυτής της ιστορίας έχει φύγει επειδή οι ατμοσφαιρικές, επιφανειακές και τεκτονικές διεργασίες του ενεργού πλανήτη μας τροποποιούν συνεχώς μεγάλο μέρος του ρεκόρ.

Γυάλινες μπάλες

Μέχρι πριν από 3,5 έως 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, το ρεκόρ ήταν αραιό. Ωστόσο, δύο μέρη, η Αυστραλία και η Νότια Αφρική, διατηρούν ενδείξεις επιπτώσεων με τη μορφή σφαιριδίων. Αυτές οι μικροσκοπικές γυάλινες μπάλες σχηματίζονται αμέσως μετά την πρόσκρουση που στέλνει τον ατμοποιημένο βράχο προς τον ουρανό. Καθώς το λοφίο επιστρέφει στο έδαφος, μικρά σταγονίδια αρχίζουν να συμπυκνώνονται και να βρέχει.

«Είναι αξιοσημείωτο ότι μπορούμε να βρούμε αυτά τα σφαιρικά στρώματα κρούσης που χρονολογούνται πριν από 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια», είπε ο Μάρτσι.