Τι λέει το έπος του υποβρυχίου του Τιτανικού και του ναυαγίου ελληνικών μεταναστών για τις απαντήσεις μας στην τραγωδία;

Για σχεδόν μια εβδομάδα, το έπος ενός χαμένου υποβρυχίου που βγαίνει στα βάθη του ωκεανού για να δει το ναυάγιο του Τιτανικού εξαπλώνεται μέσω εθνικών και παγκόσμιων συνομιλιών – με αποκορύφωμα την είδηση ​​ότι το σκάφος είχε εκραγεί, με τους πέντε επιβάτες του νεκρούς.

Αλλά μια πολύ μεγαλύτερη καταστροφή λίγες μέρες νωρίτερα, ένα ναυάγιο ανοιχτά της Ελλάδας γεμάτο μετανάστες που σκότωσε τουλάχιστον 80 και άφησε 500 αγνοούμενους, δεν έγινε το επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής από στιγμή σε στιγμή με τον ίδιο τρόπο.

Ένας από αυτούς τράβηξε τη συνεχή προσοχή από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ένα παρακολουθήθηκε και συζητήθηκε ως μια θλιβερή αλλά επιπόλαια είδηση.

Τι κάνει αυτά τα δύο γεγονότα στη θάλασσα τόσο διαφορετικά ως προς τον τρόπο υποδοχής τους; Κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, τι λένε για τις ανθρώπινες αντιδράσεις στην τραγική είδηση; Και γιατί το υποβρύχιο έπος έχει τραβήξει τόση προσοχή;

Άγνωστο αποτέλεσμα και (νομίζαμε) ρολόι αρίθμησης

Μέχρι να μάθει ο κόσμος για το ελληνικό ναυάγιο, το γεγονός είχε ήδη συμβεί, και σε κάποιο βαθμό, η έκβαση ήταν ήδη γνωστή. Το μόνο που μένει είναι η πτώση.

Αντίθετα, ο Τιτάνας ήταν (όπως πίστευε ο κόσμος) ένα γεγονός εν τέλει – κάτι που συνέβη σε πραγματικό χρόνο με συνημμένη προθεσμία. Όπως σε κάθε ιστορία, το ρολόι που χτυπάει δημιουργεί ένταση και προσοχή.

Το γεγονός ότι κανείς δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το υποβρύχιο – ή να μάθει τίποτα για το τι βίωναν οι άνθρωποι μέσα – απλώς πρόσθεσε τη δυνατότητα για ιδιαίτερη προσοχή.

Διάσημη ιστορική τραγωδία στις ειδήσεις

Πριν κάτι πάει στραβά, ο Τιτάνας είχε ήδη αποτολμήσει σε έναν κόσμο μεγάλου ενδιαφέροντος που υπήρχε – το ναυάγιο του Τιτανικού, το οποίο ήταν το αρχέτυπο των σύγχρονων καταστροφών πολύ πριν από την εμβληματική ταινία του Τζέιμς Κάμερον το 1997. Άρα υπήρχε ενδιαφέρον ήδη άσχετο. Το ίδιο το υποβρύχιο.

Η αντίδραση του Κάμερον στην καταστροφή του Τιτάνα έκανε αυτή τη σύνδεση ακόμα πιο έντονη.

Είπε στο BBC σε συνέντευξή του που μεταδόθηκε την Παρασκευή ότι «ένιωθε στα κόκκαλά μου» ότι το υποβρύχιο Titan είχε χαθεί λίγο αφότου άκουσε ότι είχε χάσει την επαφή με την επιφάνεια καθώς κατέβαινε στο ναυάγιο του υπερωκεάνιου στον πυθμένα της θάλασσας. Ατλαντικός Ωκεανός. Είπε ότι η εστίαση στα μέσα ενημέρωσης τις επόμενες ημέρες στο να δοθεί στο υποβρύχιο παροχή οξυγόνου 96 ωρών -και ότι ακούστηκαν θόρυβοι κρουσμάτων- ήταν μια “μακριά, εφιαλτική παρωδία”.

Η τάξη και η εθνότητα έπαιξαν ρόλο

Πολλές από τις αντιδράσεις και τα μιμίδια αυτή την εβδομάδα επικεντρώθηκαν γύρω από την ιδέα – δίκαια ή όχι – ότι το ένα γεγονός αφορούσε πλούσιους ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν τον ωκεανό ως παιδική χαρά, ενώ το άλλο ήταν μια ατυχής επανάληψη ανθρώπων που στερούνται θέσης, πόρων ή ακόμα και φωνής στη σύγχρονη αγορά ιδεών. .

Οι μετανάστες από την Αφρική δεν φαίνεται να δημιουργούν το ίδιο δημόσιο ενδιαφέρον με τα πλούσια άτομα που πλήρωσαν 250.000 δολάρια ο καθένας για να εξερευνήσουν τον Τιτανικό, δήλωσε ο April Alexander, καθηγητής δημόσιας υγείας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας-Σαρλότ που έχει μελετήσει τραύματα και επιζώντες.

Αυτό θύμισε στον Αλέξανδρο τις διαφορές στην κάλυψη ειδήσεων του εγκλήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Αλέξανδρος λέει ότι τα εγκλήματα τραβούν περισσότερη προσοχή όταν το θύμα είναι λευκό και πλούσιο παρά όταν ένα έγχρωμο άτομο ζει στη φτώχεια.

Μια μικρή ομάδα ανθρώπων είχε αυτί στα μέσα ενημέρωσης

Οι άνθρωποι τείνουν να έλκονται από ιστορίες που τους επιτρέπουν να συμπάσχουν με τα βάσανα των άλλων – και ότι είναι πιο εύκολο να συμπάσχουν όταν υπάρχει μικρότερος αριθμός ατόμων που εμπλέκονται, λέει ο Tim Recober, επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Smith College που μελετά τα μέσα ενημέρωσης. ψηφιακό πολιτισμό και συναισθήματα.

“Πιστεύω ότι ορισμένοι άνθρωποι επικαλούνται αυτή τη φορά για ένα είδος ανισότητας που διασχίζει όλες τις σειρές”, είπε ο Rickoper. “Είμαστε σε θέση να πούμε ποιοι είναι οι δευτερεύοντες άνθρωποι λόγω του ποιοι είναι. Είναι πλούσιοι και έχουν πρόσβαση στον Τύπο. Οι φυλετικές διαφορές και η εθνική ταυτότητα έχουν σημασία από την άποψη με ποιον ταυτίζονται.”

Το κοινό ζει σε μεγάλο βαθμό από τους κινδύνους που αναλαμβάνουν οι άλλοι

Οι ριψοκίνδυνοι ήταν στα πρωτοσέλιδα σχεδόν όσο καιρό υπήρχαν πρωτοσέλιδα. Έτσι, το κοινό είναι πιθανό να γοητευτεί με το να ξεγελάσει τους άλλους να πεθάνουν κάνοντας κάτι επικίνδυνο, λέει ο Darrell Van Tongeren, καθηγητής ψυχολογίας στο Hope College στο Μίσιγκαν, ο οποίος έχει μελετήσει το νόημα των μεγάλων γεγονότων και τον αντίκτυπό τους στους ανθρώπους.

Με άλλα λόγια, οι αναγνώστες και οι θεατές μπορούν να αισθάνονται ζωντανοί ζώντας αντικαθεστωτικά μέσω άλλων που αναλαμβάνουν κινδύνους. «Υπάρχει αυτή η γοητεία με τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτές τις εμπειρίες υψηλού κινδύνου», είπε ο Van Tongeren. “Αν και γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή, επενδύουμε σε αυτές τις δραστηριότητες όπου πλησιάζουμε στο θάνατο αλλά τον ξεπερνάμε. Θέλουμε να δείξουμε την ανωτερότητά μας έναντι του θανάτου.” Αυτός είπε.

Η κούραση είναι επίσης ένας παράγοντας

επιδημία. Μαζικοί πυροβολισμοί. Οικονομικά προβλήματα. πόλεμος. Κλιματική αλλαγή. Μια άλλη κακή είδηση ​​μπορεί να είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. «Οι άνθρωποι αρχίζουν να συγκρατούνται», είπε ο Αλέξανδρος.

Τελικά, είπε, θα ήθελε να δει το ίδιο επίπεδο κοινωνικού ενδιαφέροντος για ανθρώπινες τραγωδίες ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, δημογραφικών στοιχείων ή άλλων παραγόντων: «Για όλους εμάς, ελπίζουμε ότι εάν κάποιος από τους αγαπημένους μας χαθεί, Τα μέσα ενημέρωσης και το κοινό θα ανησυχούν για όλες τις ιστορίες».