Φεστιβάλ Βερολίνου 2021: Σελήνη, 66 ερωτήσεις | επανεξετάζοντας
1 Μαρτίου 2021
Αυτό το πολλά υποσχόμενο οικιακό δράμα για μια νεαρή γυναίκα που επανασυνδέεται με τον άρρωστο πατέρα της έχει μια έξυπνη σκηνή καθώς η πρώτη μαθαίνει πώς να ελίσσεται στον εξαντλημένο ασθενή, που κάποτε ήταν προστάτης και κηδεμόνας της. Διαλέγοντας το συνειδητό πλάνο, η αντιστροφή ρόλων αποκαλύπτει μια ανεστραμμένη παρέκκλιση μεταξύ πατέρα και κόρης: οι δυνατοί γίνονται αδύναμοι. Ο αδύναμος πρέπει τώρα να γίνει δυνατός. Ωστόσο, οι ιεραρχίες που συσσωρεύτηκαν στο παρελθόν συνεχίζουν να επιβεβαιώνονται στο παρόν. Η προηγούμενη αποξένωση του ζευγαριού βασίστηκε σε μια δια βίου έλλειψη επικοινωνίας, η οποία τονίστηκε από τη μειωμένη ικανότητα του ηλικιωμένου να μιλάει δυνατά για τα βάσανά του.
Η αρχή ορίζει μια μυστηριώδη αίσθηση του εδάφους μέσα από το καταγεγραμμένο υλικό που αναπαράγει την αισθητική του οικιακού βίντεο. Οι χρονικές σημάνσεις υποδεικνύουν ένα σκηνικό στα τέλη της δεκαετίας του 1990, καθώς και μια γεμάτη συζήτηση παρουσιάζει την Άρτεμη (Σοφία Κοκκάλι) καθώς επιστρέφει από τη Γαλλία στην Ελλάδα για να φροντίσει τον πατέρα της, τον Πάρη (Λάζαρος Γεωργακόπουλος). Αν και τα ονόματά τους προκαλούν μια έντονη μυθολογική ηχώ, η ιστορία περιορίζει κυρίως την αρχαία τραγωδία του ευρωπαϊκού υπολογιστικού ρεαλισμού.
Το πρώτο χαρακτηριστικό της Jacqueline Lentzou έχει μια αίσθηση κομψότητας, γενικά, που απεικονίζεται με οπτικές και ηχητικές ελλείψεις: ακραία κοντινά πλάνα, παραμορφωμένες εικόνες, αναλαμπές της εισόδου, θολοί φακοί, βυθισμένη λάμψη και ηχητικό σχέδιο με αντίθεση. Τεχνικές όπως αυτή προσεγγίζουν κάπως τη σύγχυση που προκαλείται από μια σοβαρή ασθένεια, διατηρώντας παράλληλα μια περίεργη απόσταση μεταξύ των σκηνών και των απεικονιζόμενων γεγονότων. Οι αλλαγές στη χρωματική κλίμακα τοποθετούν επωφελώς την Άρτεμη με τον πατέρα της και στη συνέχεια την εκτεταμένη μεσοαστική οικογένειά της: οι σκούρο γκρι τόνοι του νοσοκομείου δίνουν τη θέση τους στα έντονα κίτρινα του κήπου και τα εκπληκτικά μπλε της πισίνας.
Είναι αρκετές οι περιπτώσεις που η ευγενική προσέγγιση του Έλληνα σκηνοθέτη στη δημιουργία εικόνας παρεισφρέει στην αφήγηση. Η εικονική ανδρεία παραπέμπει σε δηλητηριώδεις θάμνους, που κάνουν ακόμα ζωντανές τις πιπεριές που σαπίζουν, και σκληρές συνεντεύξεις για δουλειά ως αστούς πίνακες και κάρτες ταρώ ως εσωτερικοί τίτλοι. Η φωνή ταυτόχρονα σημειώνει διακυμάνσεις στην ηλικία και την εμφάνιση της Σελήνης, στηριζόμενος σε ευρύτερα κοσμικά θέματα που εξισορροπούν τη θεωρητική οικειότητα μεταξύ του Πάρη και της Άρτεμης. Οι αναφορές στον μυστικισμό και την αστρολογία αντιστοιχούν στις παρεμβάσεις της ιδιωτικής ιστορίας, καθώς η κόρη αφηγείται την περίπλοκη σχέση της με αυτό που τώρα είναι ένας δονούμενος εξωσκελετός.
Αν και η υποκριτική είναι κάπως συναρπαστική, οι πολιτιστικές αναφορές του σεναρίου στην Τζένα Ρόουλαντς και κριθαροθεριστής Τείνουν να αποσπούν την προσοχή παρά να συνωμοτούν. Το έργο λειτουργεί καλύτερα όταν χρησιμοποιούνται στερεά για να εκφράσουν συμβολισμούς. Συνέπειες πινακίδων, όπως γωνιακά μοντέλα με άκρα φάντασμα και κύβους από σπασμένο μέταλλο αυτοκινήτου που αιωρούνται στον αέρα, παρουσιάζουν τέλεια, αδιαφανή σχήματα. Αυτά λειτουργούν ως αντίστιξη στην κατάσταση της πολυτέλειας στο Παρίσι: κατάσταση της παραπαίου σώματος και της ανθρώπινης βούλησης. Και εδώ έγκειται η οπτική συμπάθεια της ταινίας για τα θέματά της, που την αντιμετωπίζει ως δύσκολους ανθρώπους ικανούς για όψιμη λύτρωση.
Τζόζεφ Όουεν
Σελήνη 66 ερωτήσεις Δεν έχει ακόμη ημερομηνία κυκλοφορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Διαβάστε περισσότερα σχόλια από την κάλυψη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2021 εδώ.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εκδήλωση Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου εδώ.