Ψυχική υγεία στο νέο πρόγραμμα “Κάτι έχει αναιρεθεί”

Ο Michael Moses είναι ο συγγραφέας και δημιουργός πίσω από τη νέα καναδική τηλεοπτική εκπομπή “Something Undone”. Το σόου, που έκανε το ντεμπούτο του στο CBC Gem στις 26 Μαρτίου, είναι ένα ζοφερό ψυχολογικό θρίλερ που αγγίζει θέματα ψυχικής υγείας, απώλειας και οικογενειακής δυναμικής.

Ο Mossi είναι Καναδός ηθοποιός και συγγραφέας γνωστός για τον ρόλο του ως Terence στο “Kim’s Convenience”. Ως γιος μιας ελληνικής γυναίκας και ενός ορθόδοξου Συριακού άνδρα από την Τουρκία, του μίλησε Έλληνας δημοσιογράφος Σχετικά με το πώς οι προσωπικές του εμπειρίες και η πολιτιστική ανατροφή επηρέασαν το πρόσφατο έργο του.

Το Something Backwards ήταν ένα παθιασμένο έργο του Μωυσή και του συγγραφέα, Madison Walsh.

Πείτε μας λίγα λόγια για την ελληνική κληρονομιά σας.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μόντρεαλ. Η μητέρα μου είναι Έλληνας από τη Μεθώνη και ο πατέρας μου είναι Έλληνας Ορθόδοξος από την Τουρκία. Έτσι, δύο πολύ διαφορετικά υπόβαθρα στη ζωή μου.

Δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ στο Μόντρεαλ, αλλά ο πολιτισμός … είναι ζωντανός. Αισθάνεται περισσότερο σαν χωριό. Μεγάλωσα σε ένα προάστιο που ονομάζεται Laval στο Chomede, ήταν γεμάτο Έλληνες. Μεγάλωσα φοιτώντας σε ελληνικό σχολείο. Αν και απομακρύνθηκα από την αραβική πλευρά μου και βυθίστηκα στον ελληνικό πολιτισμό, τώρα αγαπώ και τα δύο υπόβαθρα και είμαι εξίσου περήφανος για τον πολιτισμό μου.

Πώς είσαι στον κόσμο της ψυχαγωγίας μέχρι τώρα;

Πήγε στη σχολή θεάτρου στο Μόντρεαλ για δύο χρόνια προτού συμμετάσχει στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών στη Νέα Υόρκη, οπότε μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Προσπάθησα να το κάνω να δουλέψει, αλλά η Νέα Υόρκη είναι μια δύσκολη πόλη για να σπάσει, γι ‘αυτό επέστρεψα στον Καναδά, νομίζοντας ότι θα ήταν μια προσωρινή βάση για να αρχίσω να χτίζω την καριέρα μου.

Ωστόσο, είμαι τώρα στο Τορόντο για έντεκα χρόνια. Ήταν δύσκολο στην αρχή, αλλά μπήκα σιγά-σιγά σε ρόλους κράτησης, και πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν σε μένα όταν έκανα κράτηση του ρόλου του Terence στο “Kim’s Convenience.”

Στην πραγματικότητα, όταν επρόκειτο να είναι ένα επεισόδιο, ένας λέξης, ξεκίνησε. Τότε άλλαξε σε κανονική σειρά και τώρα μόλις τελείωσα πέντε σεζόν στο σόου.

Όλο αυτό το διάστημα ήμουν επίσης συγγραφέας, δημιουργώντας τη δική μου επιχείρηση. Έγραψα τα τελευταία μου έργα με τον καλύτερό μου φίλο και συγγραφέα Madison Walsh.

Πείτε μας για το τελευταίο σας έργο συγγραφής και δράσης, Κάτι αναίρεση.

Είναι μια μικρή σειρά. Είναι τρομακτικό, αγωνία, μιλάει για ψυχική υγεία και πώς είναι να χάνεις μια μητέρα. Έχει λίγα από τα πάντα και σίγουρα μπαίνει σε σκούρα θέματα.

Ο λόγος που το γράψαμε στην αρχή είναι επειδή η CBC δημιούργησε ένα ταμείο για καλλιτέχνες για τη δημιουργία έργων κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μάθαμε λοιπόν ότι πρέπει να δημιουργήσουμε περιεχόμενο που μπορούμε να κινηματογραφήσουμε σε περίπτωση πανδημίας, το οποίο θα υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς.

Έτσι σκεφτήκαμε, έναν εκπρόσωπο, ένα σπίτι. Αλλά τότε, πώς θα γεμίσουμε αυτόν τον κόσμο; Έτσι παίξαμε με ήχο – ο ήχος είναι ένα τεράστιο μέρος της παράστασης.

Ο κύριος χαρακτήρας μας είναι η καλλιτέχνης Foley, οπότε κάνει ηχητικά εφέ για ένα podcast πραγματικού εγκλήματος. Η ίδια ιστορία ξεκινά όταν ακούτε έναν πραγματικά τρομακτικό ήχο στο σπίτι και συνειδητοποιείτε ότι υπάρχει ένα βαθύ, σκοτεινό μυστικό που δεν έχει αποκαλυφθεί.

Είχατε προσωπική έμπνευση για αυτήν την παράσταση;

Θέλαμε να μιλήσουμε για εμπειρίες που ήταν κοντά μας και προσωπικές για εμάς. Έχασα τη μαμά μου όταν ήμουν 24, οπότε ξέρω πώς είναι να χάσω έναν γονέα και να καθαρίσω τα πράγματα της μαμάς σου αφού πεθάνει. Και μετά να ανακαλύψει πράγματα που δεν γνώριζε για τη ζωή της.

Είναι η διαδικασία συνειδητοποίησης ότι η μαμά σου ζει όλη αυτή τη ζωή έξω από εσάς. Η φρίκη του να αγγίζεις τα αντικείμενα της μητέρας σου μετά το θάνατό της είναι αυτή η παράξενη παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, την οποία δεν σκοπεύατε ποτέ να κάνουμε, αλλά έπρεπε.

Ενώ η Maddie και εγώ δεν υποφέρουμε από ψυχική ασθένεια, πολύ σύντομα το έχουμε στην οικογένεια και τους φίλους μας. Επομένως, θέλαμε επίσης να ενσωματώσουμε την ψυχική υγεία ως θέμα, προκειμένου να αφαιρέσουμε το στίγμα και να το παρουσιάσουμε με έναν ριζωμένο τρόπο. Στην εκπομπή, ακούμε τις ταινίες της μαμάς της και συνειδητοποιούμε ότι είναι λίγο έξω, αλλά θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι είμαστε ειλικρινείς και ειλικρινείς στην προσέγγισή μας. Μιλήσαμε με τους γιατρούς και κάναμε την έρευνά μας, οπότε βεβαιωθήκαμε ότι δεν κάναμε ποτέ τίποτα για εκφοβισμό.

Επιπλέον, η απομόνωση που όλοι αισθανόμαστε τώρα είναι κάτι που εκμεταλλευτήκαμε εύκολα. Να βρίσκεστε μόνοι σας στο σπίτι, με τις δικές σας σκέψεις. Όταν κάθεστε με τον εαυτό σας για πολύ καιρό αρχίζετε να ανακαλύπτετε πράγματα που δεν γνωρίζετε.

Νομίζω ότι ενώ είμαι τόσο περήφανος που όταν οι άνθρωποι παρακολουθούν το σόου μας δεν θα σκέφτονται το COVID, είναι μια καλή μεταφορά για αυτό που περνάμε αυτή τη στιγμή.

Ποια είναι η συζήτηση για την ψυχική υγεία που προήλθε από το ιστορικό σας;

Προερχόμενοι από ένα πολύ παραδοσιακό ελληνικό και αραβικό υπόβαθρο, δεν μιλήσαμε για την ψυχική υγεία. Δεν μπορώ καν να τους κατηγορήσω (την οικογένειά μου), δεν ήταν απλώς μια ιδέα ή μια επιλογή να πάω σε θεραπεία ή κάτι τέτοιο.

Ακόμα και με τον μπαμπά μου. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Μόντρεαλ, οι γονείς της ήρθαν από την Ελλάδα δύο χρόνια πριν γεννηθεί. Ενώ τα κρεβάτια τους ήταν πολύ παραδοσιακά και η μητέρα μου μιλούσε ελληνικά, από πολλές απόψεις ήταν πραγματικά μοντέρνα.

Ωστόσο, η θεραπεία δεν ήταν κάτι που ήταν δυνατό στο σπίτι μας. Ήταν «για τους Καναδούς». Ούτε οι Έλληνες ούτε οι Άραβες. Δεν ήταν κάτι που φέραμε στη ζωή μας.

Πιστεύετε ότι το στίγμα της ψυχικής υγείας αφαιρείται στην ελληνική κοινότητα της διασποράς;

σίγουρα. Και στη γενιά μας, φυσικά. Ακόμη και για μένα, η μαμά μου πέθανε πριν από οκτώ χρόνια, και μόλις πριν από δυόμισι μήνες δεσμεύτηκα για θεραπεία. Λέω ακόμα, “Οι γονείς και οι παππούδες μου είναι πολύ παλιό σχολείο”, αλλά μετά πέρασα μερικά χρόνια σκέφτοντας, “Δεν χρειάζομαι θεραπεία, είμαι δυνατός.” Είναι μια λανθασμένη αντίληψη ότι η επιθυμία να πάει στη θεραπεία ή να μιλήσει για ψυχικά ζητήματα αποδυναμώνεται κάπως.

Πριν από δύο μήνες, άρχισα να βιώνω τόσο άγχος, που εξαντλήθηκε. Και συνειδητοποίησα, αυτό είναι αρκετό, πρέπει να κάνω κάτι. Τώρα, μιλάω με τον θεραπευτή μου μία φορά την εβδομάδα και άλλαξε τη ζωή μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι περίμενα τόσο πολύ.

Πώς ήταν η διαδικασία παραγωγής ενός τέτοιου “αναίρετου”;

Μας έδωσαν το προβάδισμα στις 21 Οκτωβρίου για να ξεκινήσουμε την παραγωγή στις 7 Δεκεμβρίου … και δεν είχαμε ένα σενάριο. Ρώτησαν αν νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε, και φυσικά είπαμε ναι.

Έτσι, ο Μάντισον και εγώ πήγαμε σε μια καμπίνα για δέκα ημέρες τον Οκτώβριο και γράψαμε πέντε σενάρια. Παράλληλα προσλαμβάνει διευθυντές, προσέλκυση παραγωγών και οδήγηση γύρω από το Νότιο Οντάριο σε αναζήτηση τοποθεσιών. Ζούσαμε και αναπνέουμε αυτήν την παράσταση.

Όταν ξεκινήσαμε την παραγωγή, πραγματοποιήσαμε δοκιμές COVID και δημιουργήσαμε μια φούσκα για το πλήρωμα και το πλήρωμά μας. Ήταν ευλογία να είσαι σε θέση να κάνεις τέχνη με αυτό το πλήρωμα των 25 σε μια εποχή που το έργο ήταν ελάχιστο. Για μια τόσο ζοφερή ψυχολογική διέγερση, το φως ήταν εκπληκτικά πίσω από την κάμερα.

Οι άνθρωποι ήταν πολύ χαρούμενοι εκείνη τη στιγμή που είδαν άλλους ανθρώπους.

Μιλήστε μας για το ταξίδι από το να βρίσκεστε μπροστά στην κάμερα μέχρι τα παρασκήνια.

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου συγγραφέα γιατί έγραψα ένα έργο απευθείας από τη σχολή υποκριτικής. Κέρδισε αυτόν τον διαγωνισμό και το πήρε στη σκηνή. Τότε δεν έγραψα τίποτα ξανά για αρκετά χρόνια και επικεντρώθηκα κυρίως στην υποκριτική.

Όμως, ως ηθοποιός, έχετε κουραστεί να μην έχετε τον έλεγχο και να περιμένετε να καλέσει ο πράκτορας σας. Αισθάνεται απαίσιο όταν τα πράγματα δεν κινούνται. Δεν ήταν αρκετό για μένα όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να γράψω τα δικά μου πράγματα. Ήθελα να πω ιστορίες που μου σήμαινε κάτι.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι το σχέδιο από τις προσωπικές και οικογενειακές μου εμπειρίες, καθώς και από την πολιτιστική μου κληρονομιά για να διηγηθώ ιστορίες, με ενθουσιάζει.

Έχετε κάποια επερχόμενα έργα;

Γράφω μια μεγάλου μήκους ταινία μεγάλου μήκους και έναν πιλότο που αγγίζει πολλές από τις προσωπικές και οικογενειακές μου εμπειρίες. Έκανα επίσης δύο επεισόδια ενός προγράμματος που αποκαλούσα τον εαυτό μου “Κίνηση”. Είναι μια βιτρίνα τροφίμων και τρόπου ζωής των Καναδών δεύτερης γενιάς. Δύο επεισόδια, ένα με μια ιταλική φίλη μου, την Κριστίνα Ροζάτο και την οικογένειά μου – και τις δύο πλευρές.

Το φαγητό είναι σημαντικό για μένα, γι ‘αυτό είμαι πολύ ενθουσιασμένος για αυτό και θα το κάνω σύντομα.

Ως ηθοποιός, μπορείτε πάντα να με παρακολουθείτε στο Netflix στο “Kim’s Convenience”, αλλά μόλις τελείωσα μια ταινία βασισμένη σε ένα πολύ επιτυχημένο καναδικό μυθιστόρημα με τίτλο “All My Puny Sorrows”.

Το “Something Undone” μεταδίδεται στο CBC Gem – την υπηρεσία ψηφιακής μετάδοσης της καναδικής ραδιοτηλεοπτικής εταιρείας – και έχει ήδη συγκεντρώσει εκπληκτικά σχόλια. Ελέγξτε το τώρα!