Δύο ελληνικοί θρύλοι συγχωνεύονται στο «Hadestown» μεταδίδοντας ισχυρό αντικαπιταλιστικό μήνυμα – People’s World

Λος Άντζελες – Νικητής οκτώ βραβείων Tony 2019, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Μουσικής και ενός Γκράμι 2020 για την Καλύτερη Μουσική Θεατρικού Άλμπουμ, με στίχους και βιβλίο της Anais Mitchell, που αναπτύχθηκε και σκηνοθέτησε η Rachel Shafkin, Hudstown Άνοιξε εδώ στις 27 Απριλίου. Επιπλέον, έχει λάβει τέσσερα βραβεία Drama Desk, έξι βραβεία Out Critics Circle, συμπεριλαμβανομένου του Outstanding New Broadway Musical και ένα Βραβείο Drama League για την εξαιρετική παραγωγή ενός μιούζικαλ. Ήταν το πιο τιμημένο σόου της σεζόν 2018-19 στο Μπρόντγουεϊ.

Αλλά τα βραβεία από μόνα τους δεν είναι ο λόγος που οι ενθουσιώδεις λάτρεις του θεάτρου θα πρέπει να συρρέουν τις επόμενες εβδομάδες στο θέατρο Ahmanson στο κέντρο του Λος Άντζελες. Είναι απλώς μια από τις πιο δυνατές μουσικές και δραματικές εμπειρίες στο χρόνο που είναι πιθανό να ζήσεις για αρκετό καιρό. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αυτός ο άθλος της μουσικής αφήγησης είναι έργο δύο γυναικών. Θα διαρκέσει έως τις 29 Μαΐου.

Hudstown Ξεκίνησε ως το ανεξάρτητο θεατρικό έργο του Μίτσελ που περιόδευε στο Βερμόντ, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε δημοφιλές άλμπουμ. Με τον Shafkin, τον καλλιτεχνικό της βοηθό, έχει εξελιχθεί σε μια μεγάλη νέα μουσική που αψηφά το είδος που συνδυάζει τη σύγχρονη αμερικανική λαϊκή μουσική με την εμπνευσμένη από τη Νέα Ορλεάνη τζαζ καθώς επαναπροσδιορίζει δύο αρχαίους ελληνικούς μύθους σε μια στενά ενοποιημένη ιδέα. Είναι μια νέα εκδοχή της παλιάς ιστορίας όπως η βραζιλιάνικη ταινία Μαύρος Ορφέας ήταν στην εποχή του.

Πολλοί αναγνώστες θα είναι εξοικειωμένοι με αυτές τις δύο ιστορίες. Ο Ορφέας (Νικόλας Μπαράχ), ένας απένταρος ποιητής και μουσικός, αγαπά βαθιά την Ευρυδίκη (Μόργκαν Σιόμπαν Γκριν), αλλά σύντομα του κλέβει το θάνατο. Μόνο παρακαλώντας τους θεούς να την απελευθερώσουν ξανά από τον κάτω κόσμο (κόλαση), παίρνει το προνόμιο να την επισκεφτεί εκεί ακριβώς τη στιγμή που πρόκειται να κατέβει στη ζώνη της αέναης λήθης. Κέρδισε με την υπόσχεση ότι η Ευρυδίκη θα μπορούσε να επιστρέψει στη Γη μαζί του, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν θα την κοιτούσε για μια μεγάλη βόλτα πίσω, αλλά πρέπει πάντα να διατηρεί την πεποίθησή της ότι την ακολουθούσε. Όπως γνωρίζει κάθε μαθητής της μυθολογίας, κοιτάζει μοιραία πίσω του και η νύφη του πρέπει να επιστρέψει στον κάτω κόσμο. Ωστόσο, από παρηγοριά, έγινε συνεχής έμπνευση για τις τέχνες, γιατί λόγω της θλίψης και της απώλειας του, δημιούργησε ένα ρεύμα όμορφης μουσικής σε όλη του τη ζωή για να τιμήσει την αγάπη και τους εραστές. (Γι’ αυτό τόσα πολλά θέατρα ονομάζονται Orpheum – και ποιος ξέρει, ίσως αυτή είναι η προέλευση της έκφρασης “στο διάολο και πίσω.”)

Στη δεύτερη ιστορία, η Περσεφόνη (Kimberly Marable) είναι η θεά της άνοιξης, που επιστρέφει κάθε χρόνο για να αποκαταστήσει το φως, τη ζεστασιά, τη νέα ανάπτυξη, τη διατροφή, την πίστη και την ελπίδα. Τους σκοτεινούς και κρύους μήνες, επιστρέφει υπόγεια στον σύντροφό της «Unity of Opposites», Βασιλιά Άδη, άρχοντα του κάτω κόσμου (Kevin Morrow). Μαζί, ο έρωτάς τους έκανε τον κόσμο να περιστρέφεται γύρω από αυτόν, αλλά ο έρωτάς τους μπορεί να έφτασε σε ένα οριακό σημείο: Είναι η αιώνια επαναλαμβανόμενη άνοιξή της αρκετή για να καταπολεμήσει την καταστροφική παρακμή που προκάλεσε ο σύζυγός της; Ενώ (μια εναλλακτική στον περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένο σοσιαλισμό;) παρέχει αρκετή ανταμοιβή για όλους, κρατά τους φτωχούς πεινασμένους και πρόθυμους για τακτικά γεύματα, για να παραδώσουν την ψυχή τους στους «σκοτεινούς δαιμονικούς μύλους» του. Κρατά τους οπαδούς του απασχολημένους μέρα και νύχτα εξορύσσοντας μεταλλεύματα, πολύτιμα μέταλλα, άνθρακα και πετρέλαιο και τοποθετώντας νέα ηλεκτρικά δίκτυα στο πρόσωπο του πλανήτη, όπως τα αλόγιστα ρομπότ που έχουν γίνει. Τους αναθέτει επίσης το έργο να χτίσουν τείχη για να προστατεύσουν την «ελευθερία» τους από τον «εχθρό» που «θέλει αυτό που έχουμε» – αυτό είναι ξεκάθαρα το μιούζικαλ διαμαρτυρίας της εποχής Τραμπ στην Αμερική. Ο Άδης έχει μια χορωδία εργατών που ψάλλουν τέτοιες φράσεις ως ιερή πατριωτική διδασκαλία.

Αυτή η Brahmin εκδοχή του Hadestown αποτυπώνει την ουσία του μονοπωλιακού καπιταλισμού φετίχ, συγκεντρώνοντας πλούτο σαν κόμικς του θείου Σκρουτζ πέρα ​​από κάθε λογικό σκοπό εκτός από την προστασία του από οποιονδήποτε μπορεί να τον αρπάξει. Ο «εχθρός» δεν είναι τελικά στο εξωτερικό, αλλά το ίδιο το προλεταριάτο – η παγκόσμια εργατική τάξη, αν μπορούμε να πούμε, τελικά, ότι δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί εργάτες που πηγαίνουν στο Heidestown. Οι μοίρες τραγουδούν, “You get your original when your belly is full,” το οποίο πρέπει να παρατεθεί από το “Feed the Face First and then Speak Right and Wrong” του Mitchell από το Η όπερα του Threepenny. Στο μιούζικαλ, καθώς η Ευρυδίκη βαδίζει στο μακρύ ταξίδι της πέρα ​​από τον Ορφέα από τον Άδη, η ίδια εντάσσεται σε μια στρατιά ηθοποιών που προσδιορίζονται ως Εργατική Χορωδία, που δεν μοιάζουν σε τίποτα με τη ναυτική ομάδα του Ευγένιου Ο’ Νιλ. εργάτες σε τριχωτός πίθηκος.

Είναι σαφές ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στον κόσμο του επαγγελματικού θεάτρου για να γνωρίζουν τα εκτεθειμένα γεγονότα Hudstown Η παράσταση έχει διακοσμηθεί με πολλούς επαίνους και βραβεία – και υπάρχουν θαυμαστές που συνεχίζουν να αγοράζουν εισιτήρια και να γεμίζουν θέσεις για να την παρακολουθήσουν. Η τέχνη στην εποχή της ολιγαρχίας της Amazon, της Tesla και της Uber συνεχίζει να παίζει καθοριστικό ρόλο. Όπως λέει ο Ορφέας, φρυγανίζουμε την άφιξη της Περσεφόνης με κρασί, «στον κόσμο που ονειρευόμαστε και στον οποίο ζούμε τώρα». και αργότερα, σε μια σαπουνάδα για εργάτες, σαν κάτι από το Wobblies Little Red Songbook«Πιστεύω σε εμάς μαζί· ο ένας με τον άλλον είμαστε πιο δυνατοί από όσο ξέρουμε».

Hudstown Άνοιξε στο θέατρο Walter Kerr στο Μπρόντγουεϊ στις 17 Απριλίου 2019, προβάλλοντας σπίτια που πωλήθηκαν κάθε βράδυ πριν ανασταλούν οι παραστάσεις λόγω του COVID. Οι παραστάσεις ξεκίνησαν ξανά στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, ως ένα από τα πρώτα μιούζικαλ που άνοιξαν ξανά στο Μπρόντγουεϊ. Και τώρα υπάρχει μια παραγωγή περιοδειών στη Βόρεια Αμερική.

Ως οδηγό και αφηγητή μας, έχουμε τον Ερμή (Λέβι Κρις), ο οποίος παρουσιάζει όλους τους χαρακτήρες σαν να φιλοξενούσε ένα καμπαρέ στο κλαμπ του. Στο τέλος το συνοψίζει λέγοντας ότι είναι ένα λυπηρό τραγούδι που τραγουδάμε στον Ορφέα, αλλά το τραγουδάμε ούτως ή άλλως. Ποιον ξέρεις; Ίσως μια μέρα να βγει διαφορετικά. Τους Three Destinies, ο ένας παίζει ακορντεόν και ο άλλος παίζει βιολί, παίζονται από τους Pelin Moyano, Pecs Odorsio και Chia Ren. Το Workers Chorus περιλαμβάνει τους Lindsey Hailes, Chibueze Ihuoma, Will Mann, Sydney Parra και Jamari Johnson Williams.

Οι δύο αλληλένδετες ιστορίες αγάπης διαδραματίζονται σε αυτό που φαίνεται να είναι ένα μπαρ της Γαλλικής Συνοικίας με ψηλά παράθυρα, παντζούρια και σιδερένιες σκάλες (η σκηνογραφία είναι της Rachel Hauck). Εδώ γιορτάζεται ο ερχομός της άνοιξης, και Miz αυτή τη σκηνή Μετατρέπεται εύκολα στο υπόγειο εργαστήριο του Hadestown.

Η επταμελής ορχήστρα, χωρίς να υπολογίζουμε τις πρόσθετες επιρροές στα κρουστά των ηθοποιών και των μπασιστών με τα όργανα, χωρισμένη με σηκωτές δεξιά και αριστερά, είναι δυνατή στα έγχορδα, με κιθάρα, βιολί, βιολοντσέλο και κοντραμπάσο, που μάλλον έχει σκοπό να μας το θυμίσει της λύρας του Ορφέα, του οργάνου με το οποίο συνδέεται παραδοσιακά, εμφανίζοντας επίσης αρχιτεκτονικά σε πολλά σχέδια θεάτρων και αιθουσών συναυλιών. Η παρτιτούρα είναι εξαιρετική για το Broadway με πολλά που είναι γνωστά στην επίσημη ορολογία, ιδιαίτερα με αριθμούς που περιλαμβάνουν χορό, αλλά περιλαμβάνουν επίσης εκτεταμένα φωνητικά σόλο, ντουέτα, τρίο και σύνολα που είναι τόσο διακριτικά και σαγηνευτικά που μπορούν σχεδόν να περιγραφούν ως όπερα. Μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος «όπερας του Μπρόντγουεϊ» με την έννοια ότι πολλά από τα έργα του Stephen Sondheim είναι, ή είναι παλαιότερα έργα των Bernstein, Will, Blitzstein, Loser και άλλων, καθώς και πιο πρόσφατα έργα όπως π.χ. Χάμιλτον Και Το φως στην αρένα. Θα ήμουν παράλειψη αν παρέλειψα να σχολιάσω την υπέροχη τριμερή αρμονία του Fates, ένα μείγμα από Andrews Sisters, Pointer Sisters και Three Ladies of Mozart μαγικός αυλόςκαι το υπνωτικό τρίο των γυναικείων φωνών (Sophie, Octavian και Marshaline) στο Strauss Μονή Rosenkavalier.

Τα πάντα σχετικά με την παραγωγή είναι μαγευτικά, ένας συναρπαστικός διαλογισμός σε διαχρονικά θέματα όπως η φύση εναντίον της βιομηχανίας, η αφθονία εναντίον της σπανιότητας, η πίστη και η αμφιβολία, η αγάπη και ο φόβος, όλα δημιουργικά ενορχηστρωμένα με κοστούμια του Michael Krass, ηχητική σχεδίαση των Kevin Steinberg και Jessica Paz. Ο σχεδιασμός φωτισμού του Bradley King είναι πολύ αποδοτικός, εκτός από, λυπάμαι που το λέω, πολλές φορές όταν τα ενοχλητικά έντονα φώτα κατευθύνονται στα μάτια μας. Αισθησιακή χορογραφία, καθώς και μια συναρπαστική σκηνή μάχης, σε σύνθεση του David Newman. Το κοινό στο 2.100 θέσεων Ahmanson ξεσήκωσε ως ένα και χειροκροτούσε όρθιους στην τελευταία αυλαία.

Τα εισιτήρια διατίθενται μέσω CenterTheatreGroup.org, καλώντας στο (213) 972-4400 ή αυτοπροσώπως στο Ταμείο του Centre Theatre Group Box Office στο Ahmanson Theatre στο The Music Center, 135 N. Grand Ave. Λος Άντζελες 90012. Οι παραστάσεις διαρκούν έως τις 29 Μαΐου, Τρίτη έως Παρασκευή. 8 μ.μ., Σάββατο. 2 και 8 μ.μ., Κυριακή. 1 και 6:30 μ.μ. (με ορισμένες εξαιρέσεις που αναφέρονται στον ιστότοπο του CTG).

Hudstown Επιστρέφει στη Νότια Καλιφόρνια όταν παίζει το Segerstrom Center for the Arts, 600 Town Center Dr. Στην Cosa Mesa, Orange County, 9-21 Αυγούστου. πληροφορίες σε SCFTA.org.

Τρέιλερ για Hudstown Μπορεί να προβληθεί ή να δει εδώ.

---

συνεισφέρων