Κριτική: Η πόλη και η πόλη

18/02/2022 Το Berlinal 2022: Σύλλας Τσουμέρκας και Χρήστος Πασσαλής είναι ένας στυλιστικά εκλεκτικός συνδυασμός ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας και δοκιμίων, που αφηγείται την ιστορία της εξόντωσης των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη

Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη Σύλλας Τσουμέρκας Και το ντεμπούτο του ηθοποιού Χρήστος ΜπασάληςΚαι το πόλη και πόλη [+see also:
trailer
interview: Hristos Passalis, Syllas Tz…
film profile]που προβλήθηκε για πρώτη φορά στον κόσμο στο ΜπερλινάλεΗ ενότητα Συναντήσεις είναι ένας στυλιστικά εκλεκτικός συνδυασμός ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας και δοκιμίων με θέμα: την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης.

Πριν από τη δεκαετία του 1930, οι Εβραίοι ήταν η κυρίαρχη κοινότητα στην πόλη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, η εισροή Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία άλλαξε τα δημογραφικά δεδομένα και μαζί με τον ντόπιο πληθυσμό ίδρυσαν την αντισημιτική ΕΕΕ – την Ελληνική Εθνική Ένωση. Με την υποστήριξη του πρωθυπουργού Βενιζέλου και των τοπικών ημερήσιων εφημερίδων, άρχισαν να διώκουν τους Εβραίους. Η ναζιστική Γερμανία κατέλαβε τη χώρα το 1941 και μέχρι το 1943 οι Εβραίοι οδηγήθηκαν στο γκέτο, σκοτώθηκαν σε τοπικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και στάλθηκαν στο Άουσβιτς. Το 96% του 55.000 εβραϊκού πληθυσμού εξοντώθηκε.

πόλη και πόλη Είναι χρονολογική με τη δομή έξι κεφαλαίων και τις διατομικές επικεφαλίδες που περιγράφουν τα κύρια γεγονότα. Αλλά η ίδια η ταινία αλλάζει συνεχώς μεταξύ διαφορετικών εποχών και στυλ γυρισμάτων. Ένα από τα χρονοδιαγράμματα, που απεικονίζεται κυρίως σε μαύρο και άσπρο, ξεκινά τη δεκαετία του 1930 και ακολουθεί μια εβραϊκή οικογένεια της οποίας τα μέλη, μεταξύ άλλων, παίζουν, Βασίλης ΚανάκηςΚαι το Αγγλικανική Παπουλία Και το Νίκη Παπανδρέου.

Ένα άλλο χρονοδιάγραμμα είναι η σημερινή Θεσσαλονίκη, στην οποία μετατοπίζονται τα γεγονότα της δεκαετίας του 1940. Ένα περιστατικό από το 1942, όταν 9.000 Εβραίοι άνδρες ταπεινώθηκαν για ώρες από Γερμανούς αξιωματικούς στην Πλατεία Ελευθερίας, ανακατασκευάστηκε στον ίδιο χώρο. Όμως στο πρώτο ασπρόμαυρο πλάνο βλέπουμε ότι αυτό είναι πλέον ένα εργοτάξιο και στο βάθος υπάρχει ένας δρόμος με σίγουρα μοντέρνα αυτοκίνητα και λεωφορεία. Στη συνέχεια, η εικόνα παίρνει χρώμα και γινόμαστε μάρτυρες της κακοποίησης από κοντά, με περίεργα θολά πλάνα που δείχνουν μόνο το άτομο υπό πίεση, ενώ μπουλντόζες κινούνται γύρω από τους ηθοποιούς. Τα μόνα σημάδια αυτής της περιόδου είναι η μόδα.

Υπάρχουν πολλές αναπαραστάσεις αυτού του είδους στην ταινία. Όταν ο χαρακτήρας του Κανάκη επιστρέφει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, η αδερφή του, την οποία υποδύεται ο Παπανδρέου, τον αγκαλιάζει στο πεζοδρόμιο μιας πόλης σήμερα, σε μια σκηνή τόσο γυρισμένη και μονταρισμένη όσο κάθε πορτρέτο σύγχρονης τέχνης.

Ένα άλλο τμήμα που μπαίνει στην ταινία αισθάνεται πιο ελεύθερο και είναι δύσκολο να πούμε σε ποια εποχή ανήκει. Αφαιρείται επίσης από τον καθορισμένο φυσικό χώρο – όλες οι άλλες τοποθεσίες προσδιορίζονται με ακρίβεια και περιγράφονται στους αφηγηματικούς τίτλους. Στο τέλος της ταινίας, μαθαίνουμε ότι είναι το 1983. Αυτό μπορεί να είναι λίγη μνήμη: και οι δύο σκηνοθέτες γεννήθηκαν και οι δύο στη Θεσσαλονίκη το 1978, και είναι κατανοητό ότι αυτό το μέρος αντιπροσωπεύει τις αναμνήσεις τους.

Αν και η ταινία μπορεί να ειπωθεί ότι είναι πειραματική και μερικές φορές στράφηκε σε μη αναγνωρίσιμες περιοχές, το μοντάζ από Γιώργος Ζβέρες Το κρατάει εντυπωσιακά μαζί. Επιπλέον, κρατά τον θεατή αφοσιωμένο και μερικές φορές νιώθει ακόμη και ένταση σε αυτόν τον «διάλογο» μεταξύ πόλης και πόλης. Ιστορικά γεγονότα, μερικά από τα οποία μπορεί να εκπλήξουν ακόμη και τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, δίνουν την άγκυρα με την οποία μπορούμε να συσχετίσουμε τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που προκαλούν τα φανταστικά μέρη και οι αναπαραστάσεις. δημιουργικός εικονογράφος από Seamus Sarcitis Βεβαιωθείτε ότι το τελευταίο δεν είναι ποτέ σαν τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ αλλά μάλλον σαν αναμνήσεις. Στο τέλος, πόλη και πόλη Αφορά πραγματικά τη γεωγραφία της μνήμης και ακόμη περισσότερο τη Θεσσαλονίκη σήμερα από ό,τι στο παρελθόν.

Η ταινία είναι συμπαραγωγή και βασίζεται στην Αθήνα Σπιτικές ταινίες Η Εθνική Λυρική Σκηνή, σε συνεργασία με Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.