Αμοργός, Ελλάδα – Γάλλοι συρρέουν σε αυτόν τον ψηλό βράχο στη μέση του Αιγαίου Πελάγους σαν μύγες στο χθεσινό πικνίκ, αλλά κατά τα άλλα το ελληνικό νησί της Αμοργού είναι ένας ωραίος προορισμός. Και αυτό δεν σημαίνει συμβιωτικό: για τέτοιου είδους πράγματα, είναι καλύτερο να παραμείνουμε σε αυτό το αποκορύφωμα του Instagrammability, τη Σαντορίνη, ή σε εκείνο το δύσκολο μέρος για τους οικονομικούς, τη Μύκονο. Και οι δύο σκάνε περισσότερο με τα ελληνικά νησιώτικα κλισέ παρά με τη ρουστίκ Αμοργό, που είναι σχεδόν απόκοσμη στην ένταση του τοπίου της.
Όχι ότι όταν έφτασα, με ένα γρήγορο και μοντέρνο πλοίο από την Αθήνα, μπορούσα να δω τόσο μεγάλο μέρος της, την Αμοργό καλυμμένη σε μια κρύα ομίχλη. Αυτό δεν είναι μια ανωμαλία εδώ, ακόμη και τον Αύγουστο: τα φανάρια προειδοποιούν τους οδηγούς για τον κίνδυνο ομίχλης (σποραδική) και τις κατσίκες (εγγυημένα). Μόνο όταν καθαρίσει η ομίχλη μπορώ να δω τους κινδύνους των δρόμων στους οποίους ταξιδεύω. Ανιχνεύουν, στη μια απότομη καμπύλη μετά την άλλη, τις κορυφές των οδοντωτών βράχων που συναγωνίζονται όλα όσα ο Cary Grant έχει οδηγήσει ένα σπορ αυτοκίνητο.
Όταν ο ήλιος ανατέλλει, η θάλασσα λάμπει με ένα μπλε λάμψης που κανένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να συλλάβει πλήρως. Κάποιος το έχει προσπαθήσει, με κάποια επιτυχία: το 1988, το «Le Grand Bleu» του Γάλλου σκηνοθέτη Luc Besson βγήκε στη μεγάλη οθόνη. Το μακρύ αλλά πλούσιο αφιέρωμα στην υποκουλτούρα της ελεύθερης κατάδυσης περιελάμβανε μια αξιοσημείωτη σύνθεση που περιλαμβάνει τη Rosanna Arquette, τον Jean-Marc Parr και τον Jean Reno. Ωστόσο, τα πραγματικά αστέρια ήταν οι παραθαλάσσιες τοποθεσίες, μεταξύ των οποίων και η Αμοργός.
Η ταινία είχε μόνιμο αντίκτυπο σε μια γενιά Γάλλων θεατών του κινηματογράφου. Μένουν σε μικρά ξενοδοχεία σαν μια πανσιόν που ονομάζεται The Big Blue, γιατί δεν υπάρχουν μεγάλα ξενοδοχεία εδώ. Ένα από αυτά μπορεί να θεωρηθεί μεσαίου μεγέθους. Επέλεξα το “pied-à-terre”, το οποίο είναι ένα νέο οικογενειακό μέρος που ονομάζεται… Εδαφοςγιατί δεν είχε τις λέξεις «Big Blue» και λόγω της προνομιακής του θέσης στο λιμανάκι των Καταπόλων, το κύριο λιμάνι του νησιού.
Η δραστηριότητα στο λιμάνι και ένας αξιόπιστος μετατροπέας είναι οι δύο καλύτεροι φίλοι που μπορεί να έχει ένας ταξιδιώτης σε απομονωμένο νησί και η Catapola δεν έχει καμία έλλειψη από τον πρώτο. Αν έχετε μερικές χιλιάδες δολάρια επιπλέον, αξίζει να νοικιάσετε το γιοτ του καπετάν Αντώνη Μαρία ΒικΓια ημερήσια εκδρομή στην ακτή και σε άλλα μικρά νησιά. Εάν δεν το κάνετε, με περίπου 5 $ μπορείτε να επιβιβαστείτε σε μια βάρκα που θα σας μεταφέρει στην παραλία στο Μαλτέζ, η οποία δεν είναι προσβάσιμη από την ξηρά.
Οι καλύτερες παραλίες στην Αμοργό είναι αυτές με λίγη ή καθόλου άμμο. Παραλία Αγίας Άννας ή η παραλία του Αγ. Η παραλία της Άννας, είναι στην πραγματικότητα κάτι περισσότερο από ένα ξέφωτο σε κάποιο γλαφυρό θαλάσσιο βράχο κάτω από μια μικροσκοπική λευκή ελληνορθόδοξη εκκλησία που δίνει τη θέση της στα ηλεκτρικά γαλαζοπράσινα νερά. Αυτό ήταν το σκηνικό μιας σκηνής από την ταινία «Le Grand Bleu» και οι τουρίστες έρχονται να την απολαύσουν. Τις πρώτες πρωινές ώρες ο χώρος δεν έχει κόσμο, ακόμα και το καλοκαίρι.
Η ίδια αρχή ισχύει και για το ανεπίσημο έμβλημα του νησιού, τη Μονή Χοζοβιώτισσας. Είναι σκυμμένο σαν περιστέρι παγιδευμένο σε βράχο περίπου χίλια πόδια πάνω από την Παραλία της Αγίας Άννας. Χτίστηκε το 1017 και ανακαινίστηκε το 1088 από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνώνα. Εδώ σταματάει ο χρόνος και μπορεί να είναι τόσο ενοχλητικός όσο η εκπληκτική θέα στο Αιγαίο Πέλαγος.
Καθώς ανέβαινα τα φιδωτά πέτρινα σκαλοπάτια, το μόνο που βρήκα ήταν δύο μικρά γατάκια που λατρεύουν τον ήλιο.
Σήμερα, το μοναστήρι διοικείται από δύο μόνο μοναχούς και είναι το δεύτερο παλαιότερο μοναστήρι στην Ελλάδα. Ένας από τους ξεναγούς μου είπε ότι η διαχείριση της εισροής τουριστών μπορεί να είναι μια πρόκληση. Όσον αφορά την ομορφιά της, η Χοζουβιώτισσα συναγωνίζεται το όρος Saint Michel, αλλά εδώ η αλληλεπίδραση ξηράς, θάλασσας και υψομέτρου είναι βαθύτερη.
Η Αμοργός είναι το ανατολικότερο από τα νησιά των Κυκλάδων και οι Ρωμαίοι την έκαναν μέρος της επαρχίας τους στην Ασία. Στο πάρκινγκ κάτω από την εκκλησία, όπου μου έδειξαν μια ασημένια εικόνα της Παναγίας από τον όγδοο αιώνα, άνοιξα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου και ανάμεσα σε εκρήξεις στατικού ηλεκτρισμού άκουσα το ραδιόφωνο του ισραηλινού στρατού και σε άλλο σταθμό μια τουρκική συσκευή αναπαραγωγής μουσικής . Τελευταία ποπ τραγούδια από την Κωνσταντινούπολη.
Στην κλασική περίοδο, η Αμοργός αποτελούσε μέρος της Δηλιακής Συμμαχίας, μιας ομάδας ελληνικών πόλεων-κρατών με επικεφαλής την Αθήνα. Όπως τα περισσότερα νησιά σε αυτά τα μέρη, άλλαξε χέρια καθώς οι αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται, αλλά παρά τη μακρά κατοχή από Βενετούς και Οθωμανούς Τούρκους, το πνεύμα παραμένει ελληνικό και γήινο.
Μιλώντας για αποστάγματα, η χαρακτηριστική ελληνική γεύση εδώ είναι το Amorgion rakomelo, ένα αρωματικό ποτό από ρακή, μέλι και οκτώ βότανα τοπικής καλλιέργειας. Μετά από μια βόλτα στα ασβεστωμένα σοκάκια της Χώρας, το κύριο χωριό της ενδοχώρας, σταμάτησα από το τοπικό αποστακτήριο, Amorgeon, να δοκιμάσω. Ανάμεσα στις πολλές ποικιλίες που είχα αγαπημένη ήταν το Φραγκοσικόμελο, ένα ποτό 20 ποικιλιών εμποτισμένο με το ντόπιο φραγκόσυκο.
Η εξύμνηση αυτού που έγινε γνωστό ως «ελληνικό καλοκαίρι» – οι μεγάλες μέρες στην παραλία ακολουθούμενες από χαλαρά δείπνα σε τοπικές ταβέρνες που τείνουν να ξεκινούν μια ώρα περίπου μετά τη δύση του ηλίου και μπορούν εύκολα να παραταθούν μετά τα μεσάνυχτα – χρειάστηκε μερικά γλείψιμο. τα τελευταία χρόνια.. Αυτό οφείλεται σε πράγματα όπως οι υψηλές τιμές και η περιορισμένη διαμονή. Ο Σεπτέμβρης κάνει κάποιες εργασίες επισκευής γιατί ενώ η Αθήνα εξακολουθεί να σφύζει από τουρίστες, οι Έλληνες αρχίζουν να γυρίζουν σπίτια τους.
Και ενώ το κάνουν, μετράνε πόσες καλοκαιρινές βουτιές κάνουν – μια παράδοση που αναμφίβολα ξεκίνησε αφού η Ελλάδα είναι μια χώρα με περίπου 6.000 νησιά και βραχονησίδες. Μόνο 223 κατοικούνται, αλλά εξακολουθεί να είναι μεγάλος αριθμός. Κανείς δεν έρχεται σε αυτό το μέρος για να βγάλει selfies με πολυτελή γιοτ. Έρχεστε για την καρπουζοσαλάτα και το τυρί Αμοργού με dressing μελάσας σταφυλιού σερβιρισμένο στο ύπαιθρο σε παραθαλάσσια καφέ με ονόματα που δεν θα θυμάστε και για βουτιές στα κρυστάλλινα νερά που δεν θα ξεχάσετε σύντομα.
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”