Οι αθλητές της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης ήταν διασημότητες που κέρδισαν μεγάλα βραβεία, έκαναν περιοδείες, ακόμη και εντάχθηκαν σε συνδικάτα.

Πληρώνονται για να παίζουν, να ταξιδεύουν διεθνώς και να απολαμβάνουν την ιδιότητα της διασημότητας: ο τρόπος ζωής των επίλεκτων σύγχρονων επαγγελματιών αθλητών, αλλά και αυτός ορισμένων Επίλεκτοι μαθηματικοί της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης.

Οι αρχαίοι Έλληνες ζούσαν σε σχεδόν 1.000 αυτόνομες κοινότητες που εκτείνονται, με σύγχρονους όρους, από την Ισπανία στα δυτικά έως το Αφγανιστάν στα ανατολικά και από την Ουκρανία στα βόρεια έως την Αίγυπτο στο νότο. Πολλοί από αυτούς τους οικισμούς πραγματοποιούσαν τακτικά φεστιβάλ που συνδύαζαν τη θρησκευτική τελετή με αθλητικές εκδηλώσειςιδιαίτερα δισκοβολία, ακοντισμό, τρέξιμο, πάλη και αρματοδρομίες.

Υπήρχαν εκατοντάδες φεστιβάλ αρκετά για να αναπτυχθούν αρένες στις οποίες οι αθλητές μπορούσαν να λάβουν μέρος σε τοπικά φεστιβάλ εκτός από ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα, Σαν αυτό που έγινε στην Ολυμπία. Οι αθλητές ταξίδευαν για να συμμετάσχουν επειδή κέρδισαν χρήματα. Δεν υπήρχε λέξη για ερασιτέχνης στο αρχαιοελληνικό μαθηματικό λεξικό και περ Όλοι οι καλλιτέχνες της ελίτ ήταν επαγγελματίες.

Μερικοί από αυτούς ήταν αθλητές πλήρους απασχόλησης, αλλά όλοι τους διαγωνίστηκαν για έπαθλα. Ο νικητής των Παναθηναίων κέρδισε 100 αμφορείς ελαιόλαδο, η πώληση του οποίου θα είχε αγοράσει μισή ντουζίνα σκλάβους.

Οι ταλαντούχοι αθλητές χρηματοδοτήθηκαν από ευεργέτες του πολίτη και αρχές της πόλης και οι πιο επιτυχημένοι – που έφεραν φήμη στην πόλη τους – έλαβαν δημόσιες συντάξεις μετά την αποχώρησή τους από τον αγωνιστικό αθλητισμό.

Ορισμένες πόλεις ήταν τόσο πρόθυμες να κερδίσουν που έπεισαν τους πρωταγωνιστές τους να αλλάξουν την υπηκοότητά τους. Οι πιο επιτυχημένοι αθλητές (π Θεγένης Θάσου που φέρεται να κέρδισαν περισσότερες από 1.000 φορές) τους ανατέθηκε να γράψουν ποιήματα και να δημιουργήσουν αγάλματα για να τιμήσουν τα κατορθώματά τους.

Οι αθλητές που κερδίζουν επίσης «ένωση», σχηματίζοντας μια διεθνή ένωση για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους όσον αφορά τα δικαιώματα και τις ανταμοιβές.

Παλιοί αρματοδρομείς

Ρωμαϊκή αρματοδρομία Ήταν μια οργανωμένη διεθνής εταιρεία, με οδηγούς από όλη την αυτοκρατορία. Τα άλογα εκτράφηκαν σε ιδιωτικές και αυτοκρατορικές φάρμες στην Ισπανία, τη Σικελία, τη Θεσσαλία, τη Βόρεια Αφρική και την Τουρκία.

Μέχρι τον τέταρτο αιώνα, η ίδια η Ρώμη διεξήγαγε 63 αγωνιστικές ημέρες το χρόνο, η καθεμία με 24 αγώνες, συχνά με πλήθη άνω των 100.000 θεατών. Η ρύθμιση των αρματοδρομιών ήταν ευθύνη τεσσάρων αγωνιστικών φατριών που ήταν εμπορικές οντότητες τουλάχιστον από τον πρώτο αιώνα π.Χ.

Στην αρχή οι εντολείς των φατριών ήταν ιδιώτες επιχειρηματίες, αλλά από τα τέλη του 3ου αιώνα διοικούνταν από επαγγελματίες εντολείς. Οι διοργανωτές των συναντήσεων αγώνα θα προσφέρουν μεγάλα χρηματικά έπαθλα και θα πληρώσουν τις φατρίες για να δώσουν συμμετοχές και οδηγούς.

Οι οδηγοί βαγονιών έπαιρναν διόδια και, ακόμη και για εκείνους που ήταν σκλάβοι, ένα ποσοστό από οποιοδήποτε χρηματικό έπαθλο. Στο τέλος του φάσματος των κερδών ήταν ο Ισπανός βιολιτζής, Γάιος Απουλαίος Διοκλής, ο οποίος κέρδισε 1.462 από τους 4.257 αγώνες σε μια περίοδο 24 ετών. Όπως μερικοί αστέρες του ελληνικού αθλητισμού, πήγε εκεί που ήταν τα λεφτά και έτρεξε κατά τη διάρκεια της καριέρας του και για τις τέσσερις διμοιρίες. Άλλοι βγήκαν από τη Ρώμη για να αγωνιστούν σε δεκάδες τσίρκο σε όλη την αυτοκρατορία.

Αρχαίοι Ρωμαίοι μονομάχοι

Ρωμαίοι μονομάχοι Ήταν άριστα εκπαιδευμένοι, επαγγελματίες αθλητές που, αν και γενικά δεν ήταν ελεύθεροι πολίτες, ήταν κατάδικοι, αιχμάλωτοι πολέμου ή σκλάβοι. Η δομή της σταδιοδρομίας τους βασίστηκε σε σύστημα κατάταξης.

Οι αθλητές χρησιμοποιούσαν καλλιτεχνικά ονόματα και εξασκούσαν την τέχνη των δημοσίων εμφανίσεων, κερδίζοντας οπαδούς που αναγνώρισαν στα γκράφιτι της πάλης. Οι παλαιστές ανήκαν στις οργανώσεις των μαχητών που προσλαμβάνονταν από τους μάνατζέρ τους στους υποστηρικτές που διοργάνωσαν τους αγώνες. Αυτοί οι υποστηρικτές πλήρωσαν ένα τέλος τοποθέτησης μεταξύ 10% και 20% της αξίας ενός παλαιστή, αλλά έπρεπε να πληρώσουν ολόκληρο το κόστος εάν σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά.

Εκτός από το ότι στεγάζονται και τροφοδοτούνται από τον υπεύθυνο του στάβλου, όλοι οι παλαιστές δικαιούνται να κερδίσουν ή να χάσουν το 20% της αμοιβής πρόσληψης και συχνά λαμβάνουν μερίδιο από το χρηματικό έπαθλο που απονέμεται. Μπορούν επίσης να λάβουν δώρα από θαυμαστές ή παίκτες.

Τουλάχιστον 300 αμφιθέατρα γύρω από την περιοχή της Μεσογείου φιλοξένησαν μάχες μονομάχων. Μέχρι τον πρώτο αιώνα, αυτοί οι αγώνες ήταν συνήθως σε μικρή κλίμακα, αλλά μέχρι τον δεύτερο αιώνα ορισμένοι αγώνες περιλάμβαναν εκατοντάδες ζεύγη μονομάχων που μάχονταν κατά τη διάρκεια αρκετών ημερών ή και εβδομάδων.

Διαβάστε ακόμα: Υπήρχαν μονομάχοι στη Ρωμαϊκή Βρετανία; Ένας ειδικός εξετάζει τα στοιχεία

Οι μάχες δεν είχαν τη μορφή θυσιών ή εκτελέσεων, αλλά μάλλον δραματικούς αγώνες, που συνήθως διαρκούσαν 10 έως 15 λεπτά. Κάλεσαν τις μάζες εν μέρει επειδή ήταν προσεκτικά μελετημένοι διαγωνισμοί που απαιτούσαν δεξιότητες και εκπαίδευση.

Ο θάνατος ήταν πάντα μια πιθανότητα, αλλά ο αγώνας ελεγχόταν από τους άρχοντες. Οι αγωνιστές μπόρεσαν να υποταχθούν και να εκλιπαρούν για έλεος. Δεδομένου ότι οι θάνατοι θα ήταν πολύ ακριβοί για τους υποστηρικτές, λιγότεροι παλαιστές σκοτώθηκαν «απορριπτόμενοι» μύθοι Αυτή προτείνει.

Μερικές εξαιρετικές προσωπικότητες πολέμησαν περισσότερες από 50 φορές, αν και οι περισσότεροι από τους διακεκριμένους μονομάχους συμμετείχαν σε λιγότερους από 20 αγώνες. Για αυτή την τελευταία ομάδα, οι επαγγελματικές αποδοχές ήταν λιγότεροι από δύο χρόνια μισθός για έναν ανειδίκευτο εργάτη, μικρή ανταμοιβή για τον κίνδυνο της ζωής και των άκρων, αλλά ίσως αρκούσαν για να εξαγοράσουν την ελευθερία.