Η Κολομβιανό-Αυστραλή σκηνοθέτις Diana Baez παρουσιάζει την πρεμιέρα του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της τις φωνές μας Στο φετινό Φεστιβάλ Ισπανικού Κινηματογράφου.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960, του 1970 και του 1980, πολλοί ισπανόφωνοι μετανάστες ήρθαν στην Αυστραλία: κάποιοι από την ηπειρωτική Ισπανία, αλλά οι περισσότεροι από την Κεντρική και Νότια Αμερική. Όπως και οι Έλληνες και οι Ιταλοί ομολόγους τους, συχνά αποκαλούνταν «wogs», ωστόσο οι ιστορίες τους δεν είναι καλά γνωστές, ούτε η τεράστια συνεισφορά τους στη σύγχρονη αυστραλιανή κοινωνία.
Ο Bayes επιδιώκει να διορθώσει αυτό το ελάττωμα. Περίπου 30 συμμετέχοντες από αθλητικούς, καλλιτεχνικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς και άλλους τομείς μιλούν ανοιχτά και ειλικρινά για τους λόγους μετανάστευσης, τις εμπειρίες και τη μετέπειτα ζωή τους. Οι περισσότεροι από αυτούς, λόγω των περιορισμών του COVID, μιλούν απευθείας σε κάμερα υπολογιστή. Και αυτό που ξεκίνησε ως καλύτερη εκμετάλλευση μιας δύσκολης κατάστασης, πρόσθεσε περιέργως ένα στρώμα οικειότητας και πρωτοτυπίας στο έργο. Ο Bayes επέλεξε επίσης να ζητήσει από όλους τους συμμετέχοντες να μιλούν κυρίως ισπανικά, ακόμα κι αν μιλούσαν άπταιστα αγγλικά, ενισχύοντας περαιτέρω την αφήγηση στην ισπανόφωνη καταγωγή τους.
Οι ερωτηθέντες προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα ισπανόφωνων χωρών, με διαφορετικά υπόβαθρα, και περιλαμβάνουν ηθοποιούς, μουσικούς, πολιτικούς, προπονητές αθλημάτων, χορογράφους, ακαδημαϊκούς και ιδρυτές σημαντικών κοινωνικών οργανώσεων και κινημάτων. Μια ιστορία ξεχωρίζει συγκεκριμένα, η ιστορία του Foundation House. Διάσημο για την παροχή βοήθειας σε επιζώντες βασανιστηρίων και τραυμάτων, είναι λιγότερο γνωστό ότι ιδρύθηκε από Ισπανόφωνους μετανάστες, ως απάντηση στις φρικτές καταστάσεις της εποχής (και σε κάποιο βαθμό ακόμη και τώρα) που συναντώνται σε πολλές χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής.
τις φωνές μας Είναι ατελείωτα υπέροχο. Ιστορία μετά από ιστορία που μαγεύει το κοινό. Η Bayes και η ομάδα της επεξεργάστηκαν άψογα το έργο, οπότε δεν θα είχαμε μια ιστορία να ακολουθήσουμε. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε τόσο διχασμένες ιστορίες που να έχουν γίνει μπερδεμένες. Τα θέματα αφήνονται να έρθουν φυσικά και η αφήγηση φαίνεται να συνυφαίνεται σταδιακά για να δημιουργήσει μια τεράστια και όμορφη ταπισερί. Οι συνεντεύξεις διανθίζονται με φωτογραφίες: κάποιες αρχειακές, άλλες πολύ προσωπικές. Όμως η εστίαση παραμένει στα άτομα.
Η Baez δημιούργησε ένα μνημείο για την ανθεκτικότητα και την επιχειρηματικότητα των μεταναστών, ένα πολύχρωμο στιγμιότυπο του ισπανικού πολιτισμού με την ευρεία του έννοια και ένα δώρο αγάπης στο κοινό της. Αυτό είναι το είδος της ταινίας που δεν μπορείς παρά να αλλάξεις προς το καλύτερο.
τις φωνές μας οθόνες ως μέρος του Φεστιβάλ Ισπανικού Κινηματογράφου Μόρο Στο Nova Eastend Palace.
κλικ της Περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις εισιτηρίων.
Ένα όμορφο ντοκιμαντέρ από 4,5 αστέρια
[adrotate banner=”159″]
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”