“ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ?” Μόνο όταν υπάρχει προσωπικό συμφέρον

Οι σκέψεις και οι πράξεις μας σήμερα κυριαρχούνται από την επιθυμία μας να αποτρέψουμε τη γενοκτονία στο Αρτσάχ. Η αφήγηση επιδεινώνεται από τον «αυτοδιάθεση» στην «εδαφική ακεραιότητα» στην «πρόληψη της γενοκτονίας». Η πρόληψη ορίζεται ευρέως ως «μια ενέργεια για να σταματήσει κάτι να συμβεί ή να σταματήσει κάποιον». Η πράξη αποτροπής της γενοκτονίας διασφαλίζει ότι η γενοκτονία δεν θα γίνει πραγματικότητα.

Το 1948, τα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν μια συνθήκη για την επικύρωση των κρατών μελών που ονομάζεται «Σύμβαση για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας». Η συμφωνία τέθηκε σε ισχύ το 1951 και από το 2022, 153 χώρες έχουν επικυρώσει τη συνθήκη, συμπεριλαμβανομένου του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας, της διαδόχου κυβέρνησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά ειρωνικό τρόπο, η γενοκτονία διαπράττεται συνήθως από τα κράτη μέλη ή ως αποτέλεσμα εσωτερικών συγκρούσεων.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όταν επικυρώθηκε η Σύμβαση, τα Ηνωμένα Έθνη εστίασαν τόσο στην «πρόληψη» και στην «τιμωρία». Οι πρώτοι υποστηρικτές της ποινικοποίησης της γενοκτονίας, όπως ο Raphael Lemkin, επηρεάστηκαν από τη Γενοκτονία των Αρμενίων τρεις δεκαετίες πριν από τη συνθήκη και το εβραϊκό Ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά την εστίαση στη νομιμοποίηση της γενοκτονίας και την προσπάθεια αποτροπής της παραμικρής μορφής ανθρώπινης επιθετικότητας, το ρεκόρ ήταν θλιβερό. Η Καμπότζη έγινε το 1950, αλλά ο Πολ Ποτ διέπραξε γενοκτονία εναντίον του λαού του. Η γενοκτονία έλαβε χώρα στη Βοσνία, παρόλο που η Γιουγκοσλαβία είχε επικυρώσει τη συνθήκη το 1950. Η Ρουάντα υπέγραψε το 1975, ωστόσο η κυβέρνησή της δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τη σφαγή της εθνοτικής ομάδας των Τούτσι. Σε μια ειρωνεία εξευτελιστικών διαστάσεων, η Τουρκία επικύρωσε τη συνθήκη το 1950 ενώ συμμετείχε σε μια θεσμοθετημένη συγκάλυψη των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο έχει ένα από τα χειρότερα αρχεία ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη, υπέγραψε το 1996 μετά από χρόνια καταστολής των Αρμενίων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και πριν από την αδυσώπητη εκστρατεία του για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εθνοκάθαρση στο Αρτσάχ. Είναι επιλέξιμοι για διεθνή ποινική αφίσα.

Η περιγραφή της γενοκτονίας έχει πολιτικοποιηθεί εδώ και καιρό από τα Ηνωμένα Έθνη. Οι Κούρδοι έχουν σφαγιαστεί από διαδοχικές κυβερνήσεις στο Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία, ωστόσο ποτέ δεν έχει χαρακτηριστεί ως γενοκτονία. Εάν δηλωθούν πάρα πολλές γενοκτονίες, τότε ο προληπτικός στόχος του ΟΗΕ είναι ανεπιτυχής. Το Αρτσάχ δεν έχει πολιτικό ενδιαφέρον, επομένως λαμβάνει λιγότερη προσοχή. Παρά τα όσα διακηρύσσουν τα Ηνωμένα Έθνη, δεν αντιμετωπίζεται κάθε ανθρώπινη ζωή με την ίδια αξία. Χιλιάδες πεθαίνουν στην Αφρική, την Κίνα και την Υεμένη, αλλά το πολιτικό κλίμα δεν ευνοεί την παρέμβαση αυτών των ψυχών.

Στην περίπτωση του Αρτσάχ, τα Ηνωμένα Έθνη αποτυγχάνουν σταθερά να αποτρέψουν τις φρικαλεότητες, καθώς ακρωτηριάζονται απελπιστικά από τον πολιτικό και ιδεολογικό διχασμό. Ακόμη και όταν τα Ηνωμένα Έθνη βρίσκονται στη Γη, είναι χωρίς δόντια από το σχεδιασμό τους. Όλοι θυμόμαστε την ταινία Ξενοδοχείο ΡουάνταΕκεί όπου ένας γενναίος διευθυντής ξενοδοχείου σώζει πολλές ζωές από βέβαιο θάνατο. Η ταινία δείχνει επίσης την απογοήτευση των ηγετών του ΟΗΕ που ήταν ανίσχυροι να αποτρέψουν περαιτέρω σφαγές. Οι κανόνες εμπλοκής φαίνεται να περιορίζουν την παρουσία εκπροσώπων του ΟΗΕ σε καθεστώς παρατηρητή. Όταν τα κράτη μέλη επικύρωσαν τη Σύμβαση για τη Γενοκτονία, δήλωσαν την πρόθεσή τους να κυβερνήσουν σύμφωνα με τη συνθήκη για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας. Τα κρατικά μητρώα αψήφησαν αυτήν την πρόθεση, περιορίζοντας την σε νομικό σημείο αναφοράς με ελάχιστη επιβολή. Οι μόνες εξαιρέσεις είναι όταν το «ιδιοσυμφέρον» υποκινεί την παρέμβαση.

Στην περίπτωση του Αρτσάχ, το Άρθρο II Γ της Σύμβασης, το οποίο ορίζει τις πράξεις γενοκτονίας ως «η σκόπιμη πρόκληση συνθηκών ζωής σε μια ομάδα με πρόθεση να την καταστρέψει εν όλω ή εν μέρει», είναι σχετικό. Το Αζερμπαϊτζάν έχει σημειώσει κάθε πλαίσιο των κριτηρίων για τη γενοκτονία, αλλά το τμήμα Γ είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην πολύμηνη πολιορκία. Η άρνηση τροφής και φαρμάκων στους ανθρώπους είναι μια σαφής ένδειξη της πρόθεσης να επιφέρει «φυσική καταστροφή», ωστόσο οι Αρμένιοι έμειναν μόνο με λόγια ρητορικής υποστήριξης από τη διεθνή κοινότητα. Η σύμβαση του ΟΗΕ καταργεί επίσης όλα τα εδαφικά σύνορα, επειδή οι περισσότερες γενοκτονίες διαπράττονται από δράστες εναντίον των πολιτών τους και δεν είναι «εσωτερικά θέματα». Το έγκλημα της γενοκτονίας είναι η πιο αποτρόπαια πράξη της ανθρωπότητας. Έτσι, η απουσία επιβολής καθιστά αυτές τις συνθήκες «μια σέσουλα χαρτί», σύμφωνα με τα λόγια του αγαπημένου μας Khrimian Herrig.

Τα Ηνωμένα Έθνη θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο κατάργησης της ρήτρας «αποτροπής», επειδή δεν βοηθάει καθόλου στην πρόληψη των φρικαλεοτήτων και αντιμετωπίζει επιλεκτικά την τιμωρία. Οι ισχυρότερες προσπάθειες πρόληψης γίνονται όταν τα Ηνωμένα Έθνη ή τα κράτη μέλη δεσμεύουν ειρηνευτικές δυνάμεις να περιορίσουν σωματικά τον επιτιθέμενο. Μερικές φορές η παρουσία τρίτων μπορεί να αποτρέψει την εμφανή επιθετικότητα. Στο Νταρφούρ του Σουδάν, το οποίο μαστίζεται από εμφύλιες συγκρούσεις για το μεγαλύτερο μέρος του 21ου αιώνα, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν σκοτωθεί και περισσότερα από τρία εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πληγεί, ωστόσο η διαδικασία της τιμωρίας κράτησε χρόνια, επειδή οι κατηγορίες είναι δύσκολο να εκτελεστούν. Ένα πραξικόπημα ή η αντεπανάσταση συνήθως οδηγεί στον εκτοπισμό του εγκληματία, όπως συμβαίνει στο Σουδάν. Ενώ οι διεθνείς επιχειρήσεις κινούνται με αργούς ρυθμούς, χιλιάδες θύματα γενοκτονίας υποφέρουν. Ως Αρμένιοι, γνωρίζουμε τα δεινά και τους κινδύνους στο Αρτσάχ, αλλά πρέπει επίσης να το εξετάσουμε στο πλαίσιο που οι περισσότεροι Αμερικανοί γνωρίζουν ελάχιστα για τις γενοκτονίες, όπως αυτές που στοχεύουν τους Ουιγούρους στην Υεμένη ή την Κίνα. Το μήνυμα είναι καταθλιπτικό, περιφρονητικό και ένα θλιβερό σχόλιο για την ανθρωπότητα, αλλά αν περιμένουμε τη διεθνή κοινότητα να σώσει το Αρτσάχ, υπάρχει άλλη μια τραγωδία στο μέλλον μας.

Ωστόσο, υπάρχει διαφορά μεταξύ της προσπάθειας και της υιοθεσίας. Έχουμε υποχρέωση απέναντι στον λαό μας στο Αρτσάχ και είναι για χάρη της ευγένειας να επιχειρήσουμε διεθνή επέμβαση, αλλά δεν πρέπει ποτέ να υπολογίζουμε σε αυτήν. Οι παππούδες μου ήταν εκεί όταν οι Γάλλοι εγκατέλειψαν την Κιλικία το 1920 αφού χρησιμοποίησαν την Αρμενική Λεγεώνα των Ηρώων και ενθάρρυναν τους επιζώντες της γενοκτονίας να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ποιος υπερασπίστηκε τον εξαπατημένο λαό μας; Νεκρή εντολή στη Γερουσία των ΗΠΑ; Λόγια συμπάθειας για τους Ευρωπαίους; Ήταν τα λιοντάρια Marash, όπως τα μετέφερε ο Kerr, και άλλες γενναίες άμυνες που επέτρεψαν σε κάποιους να επιβιώσουν. Υπολογίσαμε στην υποστήριξη που μας υποσχέθηκαν.

Ακόμη και με αμέτρητες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και των βασικών αρχών του ανθρώπινου πολιτισμού, το Αζερμπαϊτζάν δεν έχει λάβει ούτε μία τιμωρία. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να σωθεί το Αρτσάχ: να δημιουργηθεί αρκετή αντίσταση για να εξαναγκαστεί η επέμβαση. Η διπλωματία από μόνη της δεν θα οδηγήσει σε ειρήνη, δικαιοσύνη ή ακόμα και επιβίωση. Δυστυχώς, αυτός ο καιρός έχει περάσει. Ο κόσμος των ισχυρών εθνών είναι αρκετά επιδέξιος στο να σταματήσει μικρές εστίες ασθενειών που απειλούν τα συμφέροντά τους. Δεν είναι πολύ καλοί στο να τους μπλοκάρουν. Προσοχή: 30 χρόνια συνεχούς επιθετικότητας του Αζερμπαϊτζάν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πετρέλαιο και φυσικό αέριο διέρρευσαν μαζί με τη βοήθεια του τμήματος 907 των ΗΠΑ. Ποια είναι αυτά τα συμφέροντα που μπορούν να εκμεταλλευτούν οι Αρμένιοι; Όλα τα μέρη που ενδιαφέρονται για τη σταθερότητα του Νοτίου Καυκάσου. Είναι δύσκολο να διατηρηθεί το αποτέλεσμα καθώς υπάρχει αστάθεια. Δεν έχει καμία σχέση με τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προώθηση της δημοκρατίας. Η Αρτσάχ διεξάγει έναν πόλεμο διπλωματικής ρητορικής. Ο συνδυασμός της βαρβαρότητας του Αζερμπαϊτζάν και της αδυναμίας των μεσολαβητών κρατών να λάβουν προληπτικά μέτρα απαιτεί υψηλότερο κύρος παρέμβασης. Αυτό το «προφίλ» πρέπει να παρέχεται από τους Αρμένιους με τη μορφή αντίστασης για να ενθαρρύνει την ουσιαστική οικοδόμηση της ειρήνης. Πρέπει να είμαστε ο καταλύτης για την αλλαγή παραδείγματος. Ο λαός του Αρτσάχ έχει δείξει αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα. Αυτή είναι η βάση της αντίστασης στην τυραννία. Πρέπει να τοποθετηθούμε στρατιωτικά και διπλωματικά για να διασφαλίσουμε την επέμβαση όταν οι Αζέροι χάνουν το ενδιαφέρον τους για ειρηνικό διάλογο και πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα μεσολαβούντα κράτη και τη μισαλλοδοξία τους στην αστάθεια. Αντί να βασιζόμαστε σε αυτούς ως εξαρτημένο μέρος, θα πρέπει να προσφύγουμε στο δικό τους συμφέρον.

Η Αρμενία έχει δηλώσει ότι είναι έτοιμη να δεχτεί το Αρτσάχ στο πλαίσιο της εδαφικής ακεραιότητας του Αζερμπαϊτζάν με εγγυήσεις για τα «δικαιώματα και την ασφάλεια» του αρμενικού πληθυσμού της. Μερικές φορές εστιάζουμε μόνο στο πρώτο μέρος μιας δήλωσης, αλλά όχι στο δεύτερο. Δεν μπορεί να υπάρξει αμοιβαίος σεβασμός για την εδαφική ακεραιότητα χωρίς τα δικαιώματα των Αρμενίων της Αρτσάχ. Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης, το καλύτερο αποτέλεσμα θα ήταν η ίδρυση μιας διεθνούς ειρηνευτικής ομάδας στο Αρτσάχ για την πρόληψη της γενοκτονίας. Η ενέργειά μας θα πρέπει να επικεντρωθεί στο πώς να παρακινήσουμε αυτούς τους ειρηνευτές να κάνουν το βήμα που δεν ήταν έτοιμοι να κάνουν. Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της ελπίδας για ξένη παρέμβαση και της παρακίνησης μερών που έχουν συμφέροντα να παρέμβουν. Δεν είναι προς το συμφέρον του Ιράν, των Ηνωμένων Πολιτειών ή της Ευρώπης να συνεχιστεί η αστάθεια. Η αντίστασή μας μπορεί να δώσει την ώθηση για ισορροπία. Αυτό θα απαιτήσει από αυτούς που υπερασπίζονται τους Αρμένιους να συνεργαστούν και ενδεχομένως να υποταχθούν σε κομματικούς στόχους προς το συμφέρον του έθνους. Αυτά είναι ερωτήματα που αντιμετωπίζουμε σε μια εποχή που το παγκόσμιο αρμενικό έθνος αντιμετωπίζει πρωτόγνωρους κινδύνους. Η πρόληψη της γενοκτονίας του Αρτσάχ και η προστασία των δικαιωμάτων τους μπορεί να απαιτούν σημαντική ξένη παρέμβαση, αλλά είναι ευθύνη των Αρμενίων να πλοηγηθούν σε αυτό το ταξίδι. Σε έναν ηθικό κόσμο, η εγκληματική επίθεση του Αζερμπαϊτζάν θα τιμωρηθεί. Στην τρέχουσα πραγματικότητα της πολιτικής διπροσωπίας, οι Αρμένιοι πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάθε επιλογή για να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους. Αυτό το οφείλουμε ο ένας στον άλλον.

Ο Στέπαν μεγάλωσε στην αρμενική κοινότητα του Indian Orchard, MA στο St. Gregory Parish. Πρώην μέλος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής του AYF και του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, υπηρέτησε επίσης για πολλά χρόνια ως εκπρόσωπος στην Ανατολική Επισκοπική Συνέλευση. Σήμερα υπηρετεί ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής της Εθνικής Ένωσης Αρμενικών Σπουδών και Έρευνας (NAASR). Είναι επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Αρμενικού Ιδρύματος Κληρονομιάς. Ο Στέπαν είναι ένας συνταξιούχος στέλεχος της βιομηχανίας αποθήκευσης υπολογιστών που κατοικεί στην περιοχή της Βοστώνης με τη σύζυγό του, Σούζαν. Πέρασε πολλά χρόνια ως εθελοντής δάσκαλος αρμενικής ιστορίας και σύγχρονων θεμάτων για τη νεότερη γενιά και τους ενήλικες σε σχολεία, στρατόπεδα και εκκλησίες. Τα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνουν την αρμενική κοινότητα, την Αρμενία, τον αθλητισμό και την ανάγνωση.