Ταινία διακοπών που έγινε «το νέο παλιό τρόπο» • The Tulane Hullabaloo

Την τελευταία ημέρα των εορτών των Ευχαριστιών, πέρασα την πρώτη ώρα του απογεύματος φτιάχνοντας γιορτινά στολίδια με την οικογένειά μου. Ενώ σκάβω μέσα από παλιά κουτιά που μόλις είχαν κατέβει από τη σοφίτα, βρήκα μια παλιά χιονόφαση, αυτή που πάντα παρακινεί την αδερφή μου να φωνάξει: «Το θυμάμαι!» Οι νιφάδες και η μελωδία του ηχούν γίνονται πιο απαλά με την πάροδο του χρόνου και η εκπληκτική του βαρύτητα παραμένει, ακόμα και στα μεγαλύτερα χέρια μου. Μέσα, ένα κορίτσι και ένα αγόρι που μοιάζουν με την αδερφή μου και εμένα κάνουν πατινάζ στον λόφο—εγκλωβισμένοι στον δικό τους εύθραυστο, ξεθωριασμένο κόσμο, προσκαλώντας σας προς το μέρος τους για επιθεώρηση την ίδια στιγμή που παραμένουν απόμακροι, ανεπανόρθωτοι στο παρελθόν .

“Συγκρατητές“, η τελευταία ταινία του Alexander Payne, είναι ένα τεχνούργημα παρόμοιου είδους. Τοποθετημένο κάπου στη Νέα Αγγλία το 1971 και γυρισμένο σαν να ήταν εκείνη τη χρονιά, περιστρέφεται γύρω από έναν μίζερο δάσκαλο αρχαίων πολιτισμών σε ένα σχολείο προετοιμασίας αγοριών ονόματι Paul Hunham, ο οποίος παίζει… Ο ρόλος του είναι ένας υπέροχος ηθοποιός. Paul Giamatti. Εναντίον των «ορμονικών χυδαίων» διεξάγει τον μικρό του Πουνικό πόλεμο, με στόχο να τους εμφυσήσει την πειθαρχία, την ακαδημαϊκή ακεραιότητα και την επίγνωση των προνομίων τους.

Προφανώς, αυτή είναι η χρονιά του καθώς παρακολουθεί πάνω από πέντε από αυτούς τους παρίας κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων, συμπεριλαμβανομένου του Χόλντεν Κόλφιλντ Άνγκους Τάλι, τον οποίο εγκατέλειψε η μητέρα του ενώ πήγαινε για μήνα του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο στο Σεντ Κιτς. Ο Tully, τον οποίο υποδύθηκε ο νεοφερμένος Ντομινίκ ΣέσσαΑποκλείονται ξανά όταν, στο A Christmas Miracle/Deus Ex Machina, ο πατέρας ενός από τα αγόρια παίρνει τους πάντες με ένα ελικόπτερο. Μετά ήταν τρεις… Η τρίτη είναι η Μαίρη, η μαγείρισσα του σχολείου, που παίζει τον εαυτό της Ντέιβιν Τζόι Ράντολφ. Με τους επιθετικούς, ισχυρούς χαρακτήρες της, οι επόμενες δύο ώρες της ταινίας θα μπορούσαν εύκολα να ήταν μια παράσταση τρόμου. Αντίθετα, ο Πέιν έχει δημιουργήσει μια ιστορία που καίει και τρίζει σαν φωτιά που ζεσταίνει, δεν σβήνει.

Από τη μια πλευρά, η ταινία είναι τόσο ζωντανή όσο αυτή η φωτιά, γεμάτη από την εφηβική εξυπνάδα του Cissa και τις πολλές γεύσεις του Randolph. Οι γελοιότητες του Angus, που οδηγούν σε ένα ταξίδι έκτακτης ανάγκης στο νοσοκομείο και τελικά σε ένα «επίπεδο ταξίδι» στη Βοστώνη, οδηγούν τα γεγονότα και οδηγούν σε μια μεταφορική απόψυξη.

Η ταινία, από την άλλη, είναι σίγαση, τυλιγμένη με κοτλέ και κασμίρι και χρωματισμένη σε αποχρώσεις του κίτρινου. Οι χαρακτήρες βλέπουν ο ένας τον άλλον μόνο σταδιακά, μια αποκάλυψη που κρύβεται, τουλάχιστον αρχικά, από το μοναδικό λειτουργικό μάτι του κυρίου Χάνχαμ. Κάθε μέλος της τριάδας αντιμετωπίζει μια προσωπική θλίψη που έχει επιδεινώσει αυτό το άρρηκτο χάσμα μεταξύ όλων των ανθρώπων. Για τη Μαίρη, είναι ο θάνατος του γιου της, που μόλις είχε τελειώσει το σχολείο, στον πόλεμο του Βιετνάμ. Όσο για τον Άνγκους και τον κύριο Χάνχαμ, δεν θέλω να χαλάσω τίποτα.

Ο Πέιν αντιστέκεται στο τροπάριο του παρένθετου πατέρα και της μητέρας εδώ, αν και πλησιάζει σε αυτό και κάνει τους θεατές να τον λαχταρούν – το όνομα της Μαίρης, δεδομένου του χριστουγεννιάτικου σκηνικού της ταινίας, είναι ακόμα και στο μύτη. Υπάρχουν σκηνές όπου το τρίο χαλαρώνει στους καναπέδες του σχολείου αργά το βράδυ – ο κύριος Χάνχαμ πίνει τον Τζιμ Μπιμ ενώ διαβάζει, η Μαίρη παρακολουθεί επαναλήψεις του «The Newlywed Game» και ο Άνγκους κάνει διάφορα κυκλοθυμικά εφηβικά πράγματα – νιώθουμε την παρουσία μιας απρόσμενης οικογένειας γεννήθηκε μπροστά στα μάτια μας. Αλλά για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αυτό που βλέπουμε είναι τρεις απομονωμένοι κόσμοι να περιφέρονται ο ένας γύρω από τον άλλον, να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον πριν απομακρυνθούν ξανά, όλα μέσα στον μεγαλύτερο, χιονισμένο κόσμο του χειμώνα στην αγροτική Νέα Αγγλία.

Αν και υπάρχουν πολλές συγκρούσεις και διάλογοι, και είναι καλογραμμένο και συχνά αστείο, δεν είναι αυτό που διέπει τις κινήσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Στο The Holdovers, ο Payne ερμηνεύει το έργο του ορόσημου ενός αρχαίου πολιτισμού, αναβιώνοντας κάτι που χάθηκε στο χρόνο. Αναβίωσε μια συγκεκριμένη κινηματογραφική παράδοση, ειδικά μεταξύ των ταινιών διακοπών: μια απλή ιστορία που δεν γράφεται σε κόμικς, βασισμένη στις υπέροχες τονικές ευαισθησίες των ηθοποιών.

Η ταινία λειτουργεί επειδή οι συγγραφείς της ανέθεσαν σε κάθε ηθοποιό μια μεγάλη ψυχολογική ζωή για να εξερευνήσει, και τους εμπιστεύτηκαν να εξισορροπήσουν την κωμωδία και την τραγωδία, κάτι που μερικές φορές συμβαίνει ακόμη και σε μία μόνο γραμμή. Η Μαίρη –η οποία θα μπορούσε εύκολα να είχε μειωθεί στη φυλή της ή με άλλο τρόπο να είχε αγιαστεί, η θλίψη της τυλιγμένη σαν χριστουγεννιάτικο δώρο– γίνεται δυνατή, αλλά και ευαίσθητη, από την αριστοτεχνική ερμηνεία του Ράντολφ. Όταν αποσύρεται από την ταινία για περίπου μισή ώρα στην τρίτη πράξη, η παρουσία της στην οθόνη χάνεται. Ο Giamatti μπορεί επίσης να έχει πέσει σε ένα αρχέτυπο – τον κουρασμένο ακαδημαϊκό – και παρόλο που κλίνει προς το μυτερό ύφος του κυρίου Hunham, αγκαλιάζει με χαρά τις αδυναμίες του χαρακτήρα. Με τον Sessa, ελπίζω αυτό που είδατε να ήταν η γέννηση ενός σταρ: οι ερμηνείες του ήταν προσγειωμένες, προσεκτικές και γεμάτες ελεγχόμενα συναισθήματα, η τελευταία από τις οποίες ήταν μια σημαντική ανακάλυψη για τους νέους ηθοποιούς.

Μέχρι το τέλος της ταινίας, αποφάσισα ότι το “The Holdovers” είναι μια διασταύρωση μεταξύ “Harold and Maude”, “Dead Poets Society” και “It’s a Wonderful Life” σε στυλ και ιστορία. Είναι μια ταινία διακοπών, αλλά όχι απροκάλυπτα, και ελπίζω να διαρκέσει περισσότερο στη συνείδηση ​​του κοινού. Παραδόξως, είναι ο κλασικός χαρακτήρας τους που τους κάνει να εκπλήσσουν και να ζωντανεύουν, όπως μια ριπή χειμωνιάτικου αέρα, ένα κομμάτι ελληνικής κεραμικής ή το βάρος μιας χιονόσφαιρας που μόλις ανακαλύφθηκε ξανά.