Τι μπορούν να μάθουν οι ζωντανές εκπομπές από το αρχαίο ελληνικό θέατρο – Mosul

Ratatouille: TikTok Μουσική (Ναι, το διάβασες σωστά) Πραγματοποιήθηκε πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου 2021, στην ψηφιακή σκηνή αντί στη σκηνή. Είναι η τελευταία παραγωγή που πρέπει να γίνει σε μορφή βίντεο ιστού από το κλείσιμο, δείχνοντας τους ερμηνευτές μας σε κάθετη μορφή πλέγματος στις οθόνες μας. Ήταν αναστατωμένο αρχικά να βλέπεις κάθε καλλιτέχνη να χωρίζει και να απευθύνεται στο κοινό επανειλημμένα. Νομίζω ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι η κυριαρχία των ταινιών του Χόλιγουντ στη ζωή μας μας κάνει να περιμένουμε από τους ηθοποιούς να μας αγνοήσουν, κάτι που είναι γνωστό ως προσποίηση. Αντ ‘αυτού, η μορφή διαδικτυακού βίντεο που χρησιμοποιείται από πολλές ζωντανές παραγωγές ευνοεί την εισαγωγική υποκριτική, ένα στυλ που χρησιμοποιείται επίσης από αρχαίους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς.

Οι Έλληνες δραματουργοί δεν σκόπευαν ποτέ να απεικονίσουν τους χαρακτήρες τους ως πραγματικούς ανθρώπους. Οι ήρωες και οι κακοί του ελληνικού δράματος ήταν θεοί, θηρία, ημίθεοι, βασιλιάδες και βασίλισσες, πολεμιστές και περίεργοι πολίτες εδώ και εκεί. Επειδή οι χαρακτήρες δεν έπρεπε να είναι ρεαλιστικοί, τα κοστούμια και τα στηρίγματα τους ήταν συμβολικά.

Ratatouille: Tik Tok Musical, αν μπορείτε να το πιστέψετε, μην προσπαθήσετε να δείξετε έναν πραγματικό αρουραίο να τρέχει γύρω από την κουζίνα και να κρύβεται με ένα καπέλο ενός άνδρα. Αντ ‘αυτού, τρεις καλλιτέχνες ήταν συμβολικά ντυμένοι σαν ποντίκια. Ο Titus Burgess που έπαιξε τη Ρέμι φορούσε ένα απλό γκρι σακάκι και σκούρο παντελόνι. Ο Άνταμ Λάμπερτ που έπαιξε τον Έμιλ φορούσε μαύρο και άσπρο γούνινο παλτό. Και ο Γουέιν Μπράντι, που έπαιζε τον πατέρα του Ρέμι Τζάνγκο, φορούσε γκρι καπέλο με αυτιά αρουραίου, γκρι φούτερ και φανέλες, μαύρα γάντια χωρίς δάχτυλα και ζωγραφισμένες τρίχες στα μάγουλά του. Τρεις διαφορετικές οθόνες για το πώς μοιάζει ένας αρουραίος.

Το ελληνικό θέατρο εμφανίστηκε επίσης στη χορωδία, μια ομάδα καλλιτεχνών που υπηρέτησαν πολλές συναρτήσεις σε όλη την παράσταση. Στο “Ratatouille”, η χορωδία συμπυκνώνεται στον Remy, ο οποίος μας λέει τι συνέβη πριν ξεκινήσει η ιστορία και τι συνέβη μεταξύ των τραγουδιών. Σε μορφή βίντεο ιστού, αυτή η λειτουργικότητα του μαθήματος είναι απαραίτητη. Λόγω του χωρισμού των ηθοποιών, δεν είχαν κανέναν τρόπο να δείξουν τι πραγματικά συνέβη μεταξύ των σκηνών. Οι θεατρικές παραγωγές μπορούν να δείξουν την κουζίνα ενώ οι ηθοποιοί κινούνται ή ο αποχέτευση όπου ο Ρέμι έχασε το μονοπάτι της οικογένειάς του, αλλά το βίντεο κλιπ στο διαδίκτυο επιτρέπει μόνο αυτό που θα μπορούσε να τραβήξει η κάμερα κάθε καλλιτέχνη.

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν η μορφή βίντεο κλεισίματος ιστού να θέτει πάρα πολλούς περιορισμούς στην ψυχαγωγία, αλλά όχι. Μερικά νήματα διαδικτύου στο Youtube έχουν αναπτυχθεί με αυτούς τους τύπους περιορισμών, προσαρμόζοντας τα προϊόντα σε μορφή vlog. Το 2014, μια ομάδα παραγωγής που εδρεύει στη Νέα Ζηλανδία με την ονομασία The Candle Wasters τροποποίησε το “πολύ λανθασμένο για τίποτα” του Σαίξπηρ σε μια σειρά από vlog. Οι κύριοι χαρακτήρες μίλησαν απευθείας στο κοινό τους για το τι συνέβη μεταξύ των βίντεο και ποιες είναι οι σκέψεις τους. Φορούσαν περιστασιακά ρούχα και φωτογραφήθηκαν στα υπνοδωμάτια ή στον κήπο. Αυτή η παρουσίαση της ιστορίας είναι διαφορετική από αυτήν που βλέπουμε στην mainstream ψυχαγωγία, αλλά εξίσου αποτελεσματική. Έχει περάσει εδώ και χρόνια και οι κλειδαριές έχουν επιταχύνει τη μετάβαση στο mainstream.

Όπως όλα τα αναδυόμενα μέσα, αυτή η μορφή είναι σαφώς σε εξέλιξη. Παρά την υποστήριξη της Disney και του Playbill, το “Ratatouille: TikTok Musical” γυρίστηκε με τον ίδιο τρόπο που έγινε η δουλειά – στα σπίτια των ανθρώπων για ό, τι gadget είχαν. Φυσικά αυτή η μορφή δεν θα μοιάζει με την αρχική της πηγή. Η αναφορά μιας ταινίας για ένα βιβλίο δεν θα ήταν η ίδια. Διαφορετικά σχήματα απαιτούν διαφορετικά εργαλεία και τεχνικές. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι αυτό είναι περιοριστικό, άλλοι απελευθερώνουν. Το θέμα είναι, με πρωταγωνιστή σε μια αγαπημένη ταινία διάρκειας μίας ώρας, συγκέντρωσε 1 εκατομμύριο δολάρια την πρώτη νύχτα. Όταν το Broadway ανοίγει ξανά τις πόρτες του, αυτή η μορφή ζωντανής ροής δεν πάει μακριά και δεν θα έπρεπε. Αντί να κολλήσουμε πεισματικά στο αντιπροσωπευτικό στυλ της αφήγησης που έχουμε συνηθίσει, υιοθετώντας ένα εισαγωγικό στυλ στο ελληνικό δράμα, όπως το “Ratatouille”, θα κάνει αυτές τις παραγωγές επιτυχημένες.