«Ένιωσα σαν κάτι ιερό» Meduza Ρώσοι αναγνώστες που παρευρέθηκαν στην κηδεία του Ναβάλνι περιγράφουν τις εμπειρίες τους – Meduza

Την 1η Μαρτίου, ο Ρώσος πολιτικός της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Borisovskoe στην περιοχή Maryino της Μόσχας. Την προηγούμενη μέρα, οι αρχές απέκλεισαν την εκκλησία όπου έγινε η κηδεία του και έστησαν έναν μεταλλικό φράχτη διάδρομο από τον κοντινό σταθμό του μετρό μέχρι το νεκροταφείο. Όμως, παρά την έντονη αστυνομική παρουσία, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από την εκκλησία όπου έγινε η κηδεία του και το νεκροταφείο όπου ετάφη. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πώς ήταν να παρευρεθείς στην κηδεία του Ναβάλνι, η Meduza ζήτησε από τους αναγνώστες που ήταν εκεί να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Έχουμε μεταφράσει μερικές από τις απαντήσεις τους στα αγγλικά.

Ντάρια

Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να είμαι στο Μαρίνο την 1η Μαρτίου. Δεν μετάνιωσα που πήγα ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Συνολικά, ήμουν εκεί για έξι ώρες, αλλά στον τάφο, είχα μόνο δύο δευτερόλεπτα για να βάλω τα λουλούδια μου και να φύγω. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το μετρό, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από την αδυναμία και την απόλυτη απόγνωση. Υπήρχε ένα στεφάνι ακριβώς μπροστά στον τάφο με μια κορδέλα που έγραφε: «Από τη Γιούλια, τη Ντάσα και τον Ζαχάρ». Αμέσως μετά το είδα, με κυρίευσαν εντελώς συναισθήματα. Αυτό μου επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι ο Αλεξέι Ναβάλνι ήταν, πρώτα και κύρια, ένας υποδειγματικός πατέρας, σύζυγος και φίλος και η απώλειά του είναι απλώς οδυνηρή. Χάρηκα που είδα τόσους πολλούς λογικούς ανθρώπους όλων των ηλικιών. Αυτό δείχνει ότι δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε και να χάσουμε την ελπίδα μας!

Αικατερινα

Ο άντρας μου και εγώ δεν ήρθαμε με τα πόδια και, ειλικρινά, φοβηθήκαμε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συναντήσαμε την πομπή καθώς κατευθυνόταν από την εκκλησία προς το νεκροταφείο. Σου προκαλούσε ανατριχίλες. Περάσαμε από την εκκλησία και είδαμε πλήθος κόσμου και μεγάλο αριθμό αστυνομικών. Μετά πήγαμε στο νεκροταφείο. Υπήρχε μια ατελείωτη ροή ανθρώπων. Κορνάραμε για υποστήριξη, μαζί με πολλά άλλα αυτοκίνητα. Είδαμε αυτοκίνητα με διπλωματικές πινακίδες. Κάναμε κύκλους στο νεκροταφείο αρκετές φορές και περιφέραμε με το αυτοκίνητο στην περιοχή, αλλά το πλήθος του κόσμου ήταν ατελείωτο. Καταλάβαμε ότι ήταν χιλιάδες, ίσως δεκάδες χιλιάδες. Ήταν πολύ λυπηρό, αλλά βλέποντας τόσους πολλούς ανθρώπους μας έδωσε επίσης ελπίδα. Σίγουρα θα ξαναεπισκεφτούμε το νεκροταφείο και θα φέρουμε λουλούδια, αφού μένουμε τόσο κοντά. Ο Ναβάλνι ήταν πολύ μακριά. Τώρα είναι πολύ κοντά αλλά δεν ζει πια. Είναι αποκαρδιωτικό.

Πωλίνα

Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να δούμε τον Αλεξέι να κουβαλάει το φέρετρό του, το φέρετρο ή τον τάφο του. Σταθήκαμε στην ουρά για πολύ καιρό, αλλά ήταν τόσο ωραίο να περάσουμε λίγο χρόνο περιτριγυρισμένοι από καλούς, ειλικρινείς και λογικούς ανθρώπους. Παραδόξως, υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι. Υπήρχε ακόμη και ένας συνταξιούχος στο καστ που στεκόταν για λίγο δίπλα μας. Αργότερα έφυγε γιατί δεν άντεξε για πολύ, αλλά έδωσε σε κάποιον τα λουλούδια που είχε φέρει και του ζήτησε να της τα τοποθετήσουν στον τάφο του Αλεξέι. Δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς να αντιμετωπίσω τη θλίψη. Για μένα, όπως και για πολλούς, οι δύο τελευταίες εβδομάδες ήταν σουρεαλιστικές, σαν κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί.

Βλαντισλάβα

Αποφάσισα ότι αυτός ήταν ένας από τους λίγους νόμιμους τρόπους για να βγω στους δρόμους. Αν δεν πάω σήμερα, δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία. Έφτασα στο Μαρίνο όταν πήγαιναν το σώμα του Αλεξέι από την εκκλησία [cemetery]. Ήταν σαν θρησκευτική πομπή. Ένιωθε σαν κάτι ιερό. Δεν μείναμε στάσιμοι, περπατήσαμε όλοι μαζί.

Καθώς το πλήθος περνούσε μέσα από τη σήραγγα, οι άνθρωποι στο κέντρο άρχισαν να φωνάζουν “Ναβάλνι!” -Τους ακούς ακόμα και από το δρόμο. Κοντά στο νεκροταφείο, ο κόσμος ζητωκραύγαζε δυναμικά, και όλα τα άλλα διερχόμενα αυτοκίνητα φαινόταν να κορνάρουν και οι επιβάτες να χαιρετίζουν τους ανθρώπους που περνούσαν. Επιπλέον, οι άνθρωποι πίεζαν ο ένας τον άλλον, σχηματίζοντας πλήθος. Φώναξαν «Ναβάλνι», «Είμαστε μαζί σου Γιούλια», «Όλοι για έναν, ένας για όλους» και «Όχι στον πόλεμο». Δεν φώναξα τίποτα. Έχω μια κόρη τριών ετών στο σπίτι και δεν ήθελα να καταλήξω σε κέντρο κράτησης. Άρχισα να κλαίω όταν φώναζαν “Ναβάλνι!” Μετά χαμογέλασα γιατί περιτριγυριζόμουν από ομοϊδεάτες και όλοι υποστήριζαν ο ένας τον άλλον. Μετά άρχισε πάλι να κλαίει.

Ιγκόρ

Ήρθα από την Αγία Πετρούπολη μόνο για αυτό. Αποφάσισα ότι αφού ο Αλεξέι ήταν ο λόγος που πήγα στην πρώτη μου διαμαρτυρία, θα ήταν λάθος να μην πάω τώρα στην πρώτη μου κηδεία. Ταξίδεψα με μια εντελώς συντετριμμένη καρδιά, αλλά στο τέλος, έμεινα με ένα αίσθημα αισιοδοξίας: αν τόσος κόσμος είχε αποφασίσει να βγει τώρα, παρά τον εκφοβισμό… [from the authorities]Τότε τίποτα δεν πάει χαμένο. Η πραγματική Ρωσία είναι εδώ, γύρω μας. Το κεφάλι και οι αξίες της είναι ακόμα στη θέση τους.

Για όσους φοβήθηκαν να πάνε: Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας. Είναι απολύτως φυσιολογικό να φοβάσαι ότι θα σε ξυλοκοπήσουν με ένα κλαμπ ή θα περάσεις δεκαπέντε μέρες στη φυλακή. Δεν φταίμε εμείς που ζούμε σε έναν κόσμο ανάποδα όπου η παρουσία σε δημόσιες κηδείες απαιτεί θάρρος. Το πιο σημαντικό είναι να ξέρεις ότι αυτή είναι μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα και να μην τα παρατάς όταν μπορείς να κάνεις κάτι.

Έλενα

Ζούμε σε μια μικρή πόλη στην κεντρική Ρωσία. Ο σύζυγός μου και εγώ ήρθαμε με το τρένο για να αποχαιρετήσουμε τον Alexei Navalny. Φτάσαμε στη Μόσχα στις 5:00 π.μ. Ήμασταν τυχεροί που μπορέσαμε να κανονίσουμε τη φροντίδα των παιδιών και να πάρουμε άδεια από τη δουλειά, γιατί το ταξίδι περιλάμβανε πολλές ώρες στο δρόμο, δύο άγρυπνες νύχτες και μια μέρα στα πόδια μας. Μη νομίζεις ότι προσπαθώ να μας κάνω ήρωες. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε αυτές τις λεπτομέρειες για να επισημάνετε το θέμα: για κάθε άτομο που παρευρέθηκε σε μια κηδεία, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που παρευρέθηκαν στην κηδεία. [weren’t able to] Ελα.

Αλίνα

Εργάζομαι για την κυβέρνηση, οπότε το να πάω στην κηδεία ήταν πολύ τρομακτικό – όλοι οι φίλοι και η οικογένειά μου συμβούλεψαν να μην το κάνουν. Δίστασα για πολλή ώρα, αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι η συνείδησή μου δεν θα μου επέτρεπε να μην πάω. Κατέβηκα στο σταθμό του Μαρίνου και ένα μεγάλο πλήθος με μετέφερε προς την εκκλησία. Υπήρχε συνεχής ροή ανθρώπων. Με εξέπληξε η ποικιλομορφία των προσώπων: νέοι και μεγάλοι, μεσήλικες γυναίκες και άνδρες και άνθρωποι με παιδιά. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ένιωσα ελεύθερος. Και είδα πόσους λογικούς ανθρώπους έχουμε ακόμα. Ευχαριστώ, Αλεξέι.

Nastya

Πήγα εκεί μόνος μου και όταν στέκεσαι στην ουρά για αρκετές ώρες χωρίς ίντερνετ ή φίλους, φυσικά ακούς τις συζητήσεις των άλλων. Μιλούσαν για τον φόνο, για αυτόν [Yevgeny] Prigozhin, σχετικά με τις δυτικές κυρώσεις και πώς ήταν ο Ναβάλνι στο Chizhu [punitive isolation cell], έτσι μπορούμε να σταθούμε σε αυτή τη γραμμή για αυτόν. Μια γυναίκα ηλικίας περίπου 50 ετών είπε στη φίλη της πώς είχε οργανώσει μια σόλο καθιστική στάση κοντά σε ένα κατάστημα. Οι άνθρωποι την πλησίαζαν και της έλεγαν «Μπορούμε να σε βοηθήσουμε με κάτι;» «Πρέπει να βοηθήσετε τον εαυτό σας», σκέφτηκε μέσα της.

Παραδόξως, η αστυνομία ενήργησε λογικά. Μια κοπέλα που κουβαλούσε λουλούδια πλησίασε τον αστυνομικό των ΜΑΤ και τον αγκάλιασε και στάθηκαν μαζί για αρκετή ώρα μέχρι που του επιτέθηκαν οι ανώτεροί του. Όταν μας είπαν ότι όλοι οι συγκεντρωμένοι εκεί θα μπορούσαν να μπουν στο νεκροταφείο για να αποχαιρετήσουν, το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και φώναξε: «Συγχαρητήρια!» Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά για αυτούς που ήρθαν: παρόλο που γνωρίζουμε ότι η αστυνομία είναι μέρος ενός καταπιεστικού συστήματος, βρήκαμε μέσα μας να πούμε ένα ανθρώπινο «ευχαριστώ».

Εκτός από τα συνθήματα που υποστηρίζουν τον Ναβάλνι και την οικογένειά του και καταγγέλλουν τον Πούτιν, υπήρχαν συνθήματα όπως: «Ελευθερία για [Ilya] Η ελευθερία του Γιασίν [Vladimir] Kara-Murza, «Ελευθερία για τους πολιτικούς κρατούμενους», «Ειρήνη για την Ουκρανία, Ελευθερία για τη Ρωσία», «Κόμμα απατεώνων, κλεφτών και δολοφόνων» και πολλά άλλα. Οι πιο δυνατές φωνές ήταν «Ναβάλνι» και φυσικά «Όχι στον πόλεμο!»

Μάσα

Δεν ήμουν στη Μόσχα. Όπως πολλοί άλλοι, τώρα ζω στο εξωτερικό. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που θέλω να πω. Παρακολούθησα όλη μέρα την εκπομπή της ομάδας του Ναβάλνι και το βράδυ πήγα στο μνημείο της πόλης μας. Μόλις το βράδυ συνειδητοποίησα τη θυσία που έκανε η οικογένεια, οι φίλοι και οι σύντροφοι του Αλεξέι. Θέλω να τους ευχαριστήσω για αυτή τη θυσία. (Θεέ μου, σε τι είδους καθρέφτη ζούμε όταν ευχαριστείς ανθρώπους για κάτι τέτοιο;) Δεν ξέρω καν αν είναι σωστό να πω ευχαριστώ για κάτι τέτοιο.

Αλλά έτσι νιώθω τώρα, μας έδωσαν την ευκαιρία να πούμε αντίο. Είτε ήταν πίσω από τον φράχτη (για όσους ήταν εκεί αυτοπροσώπως) είτε μέσω εκπομπής (για όσους ήταν μακριά), εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να είναι μαζί αυτήν την ημέρα. Μπορέσαμε να νιώσουμε ξανά σε τι είδους κόσμο θα μπορούσαμε να ζήσουμε: έναν κόσμο αγάπης, υποστήριξης, ενότητας και αληθινών συναισθημάτων. Ήταν μια φοβερή και όμορφη μέρα ταυτόχρονα. Πάει πολύς καιρός που είμαστε μαζί. Αλλά χθες ήμασταν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό εν μέσω αυτού του βίαιου χάους. Χάρη στους φίλους και συναδέλφους Yulia, Dasha, Zakhar, Oleg και Alexei. Και στον ίδιο τον Αλεξέι που μας έφερε κοντά. Ελπίζω να μην είναι η τελευταία φορά.

Εγώ

Είμαι από την Αγία Πετρούπολη. Το πρωί της 29ης Φεβρουαρίου, οι φίλοι μου και εγώ αποφασίσαμε ομόφωνα ότι έπρεπε να πάμε. Αγοράσαμε εισιτήρια και ταξιδέψαμε το ίδιο βράδυ. Ήμασταν πολύ νευρικοί. Φτάσαμε στο σπίτι του φίλου μας. Δεν σχεδίαζε να πάει γιατί γεννήθηκε στην Ουκρανία, και πάντα έλεγχαν το διαβατήριό της στην ασφάλεια του αεροδρομίου και έκαναν προβλήματα με αυτό. Το πρωί, ο φίλος μας απλά είπε: «Είμαι μαζί σου» και οι τέσσερις μας πήγαμε εκεί.

Δεν έχω ξαναδεί τόσους ανθρώπους. Περπατήσαμε σε μια τεράστια πομπή και πίσω μας ήταν μια λαοθάλασσα. Νομίζαμε ότι μάλλον ήμασταν κάπου κοντά στην αρχή, αλλά όταν φτάσαμε στη γέφυρα, είδαμε ότι το πλήθος μπροστά μας ήταν μεγαλύτερο. Δεν μπορείς να δεις το τέλος σε καμία περίπτωση. Όλοι ήταν φιλικοί, ρωτούσαν πού να σταθούν καλύτερα, τι θα γινόταν μετά, πρόσφεραν μελόψωμο και ξηρούς καρπούς, φώναζαν «Ας μπούμε», «Ναβάλνι» και «Όχι στον πόλεμο». Στην Αγία Πετρούπολη σε τραβούσαν αμέσως για αυτό (σε παίρνουν για λιγότερο), αλλά δεν μας πείραξαν. Κοντά βρισκόταν η αστυνομία των ΜΑΤ. Αλλά ο αριθμός τους αυξανόταν κάθε ώρα, κάτι που ήταν ανησυχητικό. Τα αυτοκίνητα περνούσαν, κορνάριζαν, κουνούσαμε, φωνάζαμε και σηκώναμε λουλούδια. «Δεν φοβόμαστε», φώναξε το πλήθος, κάτι που έκανε την ψυχή μου να αισθάνεται ανάλαφρη και ζεστή. Μια φορά πέρασε ένα αυτοκίνητο και ένας μεγαλόσωμος άντρας φώναξε: «Σέρβιρε τον σωστά!» Το πλήθος φώναξε ομόφωνα: «Ναβάλνι!» Ναβάλνι! Ναβάλνι! Ήταν δυνατό. Είμαι περήφανος για τους ανθρώπους μας μέχρι το μεδούλι. Η πίστη μου σε ένα λαμπρό μέλλον αναπτερώθηκε χθες όταν είδα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι, απίστευτος αριθμός από εμάς, που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και είναι έτοιμοι να πολεμήσουν!