Ως δικαστής ασύλου, προσωπικά έχω δει μόνο μια υπόθεση ενός αθλητή να διώκεται υπό αυτήν την ιδιότητα, αλλά ήταν αρκετά αξιοσημείωτο για μένα. Ήταν γυναίκα, αρχηγός εθνικής ομάδας σε μια χώρα σε πόλεμο. Η ομάδα, η οποία αρχικά ήταν πολυθρησκευτική, σταδιακά διαλύθηκε λόγω της αύξησης των διώξεων. Οι συμπαίκτες της την απείλησαν ότι αρνήθηκε να πάρει θέση υπέρ της κυβέρνησης, ενώ τον εκφοβίστηκε από τους προπονητές της για την πίστη της. Αν και ο αθλητισμός είναι μια ισχυρή συνεκτική δύναμη, από μόνη της δεν μπόρεσε να φέρει τους ανθρώπους ενωμένους σε ένα σύστημα που έχει γίνει βάρβαρο.
Τις περισσότερες φορές, ο αθλητισμός είναι το υπόβαθρο στο οποίο ένα άτομο έχει υψηλότερο κοινωνικό όραμα και έτσι παρέχει ένα πλαίσιο ευνοϊκό για διώξεις όπως ορίζεται από τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951. Αρκετοί λογαριασμοί αιτούντων άσυλο το επιβεβαιώνουν. Στη Γουινέα, τα αθλήματα μιμούνται ιδιαίτερα εθνικά πολιτικά κόμματα. Τουρνουά ποδοσφαίρου που διοργανώνονται από το UFDG, το κόμμα της αντιπολίτευσης που συχνά εκπροσωπεί το Fulani, εκφυλίζεται σε άγριες μάχες εναντίον του Malinke. Στο Μπαγκλαντές, όπου η πολιτική είναι πολύ πολωμένη, το ίδιο ισχύει και για τις ομάδες BNP και Awami League. Σε άλλες περιπτώσεις, οι σχέσεις του ιδίου φύλου που συνέβησαν μπορεί να οδηγήσουν σε δίωξη σε μια παραδοσιακή κοινωνία, αναγνώριση του καθεστώτος του πρόσφυγα ως μέλους μιας «κοινωνικής ομάδας» που θεωρείται αποκλίνουσα ή περιθωριακή.
Εκτός από το καθεστώς του πρόσφυγα, υπάρχει μια δευτερεύουσα προστασία, που ονομάζεται “υπο”, που προστατεύει επίσης τους πολίτες που διαφεύγουν από ένοπλες συγκρούσεις: πώς μπορούμε να ξεχάσουμε το τρομερό ταξίδι των αδελφών Mardini, των Συριακών κολυμβητών, οι οποίοι έπρεπε να σπρώξουν το σκάφος τους για πολύ ώρες στη Μεσόγειο; Ενώ ο ένας ήταν μέλος της ομάδας προσφύγων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο, ο άλλος φυλακίστηκε από τις ελληνικές αρχές το 2018 επειδή βοήθησε στη διάσωση άλλων πνιγμένων ανθρώπων, παγιδευμένων στην εγκληματική διαδικασία ή ναυαγοσώστες στη θάλασσα.
Ο νόμος για το άσυλο επιτρέπει σε αυτούς τους αθλητές να βρίσκουν ασφάλεια, στέγη και ιατρική περίθαλψη, εν συντομία: προτεραιότητες έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, είναι απλώς μια άδεια διαμονής που δεν οδηγεί από μόνη της σε μόνιμη κοινωνική ένταξη. Εδώ μπαίνει ξανά ο αθλητισμός, με πρόσκληση για επανένωση και γεφύρωση γλωσσικών και πολιτιστικών φραγμών. Και βλέπετε Αφγανούς και Σουδάν να παίζουν κρίκετ στο de la Fontaine, στη μέση της γαλλικής υπαίθρου.
Ο αθλητισμός επιτρέπει τον μετριασμό του τραύματος, το σώμα να μιλά μαζί, να ανακαλύπτει διαφορετικούς πολιτισμούς και να ριζώνει σε μια νέα περιοχή και κοινότητα. Αυτό είναι αυτονόητο: πριν αναγνωριστεί ο αιτών άσυλο, ακολουθούσε συχνά μια χαοτική πορεία, ειδικά λόγω της απαγόρευσης της μισθολογικής εργασίας και της επισφαλούς και επιβεβλημένης κατοικίας, η οποία τον οδηγεί να εγκαταλείψει την περιοχή ξαφνικά για άλλη, χωρίς επιλογή και δεν υπάρχει ευκαιρία να ενημερώσω τον σύλλογο που τους καλωσορίζει
Ο Beranger Taxel είναι καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Angers και αναπληρωτής δικαστής του Εθνικού Δικαστηρίου Ασύλου.
[This article is from Sport and Citizenship’s journal no. 51, which can be found here.]
Ο αθλητισμός και η ιθαγένεια είναι ένα think tank που δημιουργήθηκε στις Βρυξέλλες τον Σεπτέμβριο του 2007, λίγες εβδομάδες μετά την έγκριση της Λευκής Βίβλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον αθλητισμό. Σήμερα, είναι το μοναδικό think tank στην Ευρώπη, του οποίου ο κοινωνικός στόχος είναι να αναλύσει την αθλητική πολιτική και να μελετήσει τον κοινωνικό αντίκτυπο του αθλητισμού. Αθλητισμός και Ιθαγένεια Ανεξάρτητος και απολιτικός έχει δέκα χρόνια εμπειρίας και επωφελείται από την αναγνώριση του ευρωπαϊκού αθλητισμού από τις δημόσιες αρχές και τα ενδιαφερόμενα μέρη. Συμβουλεύεται τακτικά από διεθνή και ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, κράτη μέλη, το αθλητικό κίνημα και την κοινωνία των πολιτών που τον αναγνωρίζουν ως εξαιρετικό συνομιλητή σε αυτόν τον τομέα.
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”