«Δεδομένου του μεγέθους, της κλίμακας και της κληρονομιάς του ινδικού κινηματογράφου, αυτά τα αμερικανικά φεστιβάλ απλά δεν είχαν νόημα για μένα».: Christina Maruda

Το 2020, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από το IFFLA, η πανδημία έπαιξε ένα πάρτι, αλλά μια εικονική προβολή 125 ταινιών αποφοίτων ήταν επιτυχία σε μια εποχή που τα φεστιβάλ ήταν ακόμη στη διαδικασία προετοιμασίας για την ιδέα των ψηφιακών προβολών. Φέτος, το φεστιβάλ επιστρέφει αυτοπροσώπως για να γιορτάσει τον 20ό χρόνο ύπαρξής του, και μακριά από την Ινδο-Ινδική, χωρίς να προβάλλεται καμία ταινία Χίντι/Μπόλυγουντ. «Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα και προσπαθούμε να φέρουμε τις ταινίες μας στη θέση που τους αξίζει δίπλα στον καλύτερο κινηματογράφο στον κόσμο», λέει η Cristina Maruda, Ιδρύτρια και Διευθύνουσα Σύμβουλος της IFLA. Για επιλεγμένους κινηματογραφιστές, η τοποθεσία του Λος Άντζελες, η καρδιά της αμερικανικής βιομηχανίας ψυχαγωγίας, είναι ένα οριστικό πλεονέκτημα.

Ένας απόφοιτος τέσσερις φορές, ο Ban Nalin, φέρνει την τελευταία του παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στην Tribeca, στο εναρκτήριο βράδυ, μια ιστορία για ένα εννιάχρονο αγόρι στη δεκαετία του 1990 στην επαρχία του Γκουτζαράτ που ερωτεύεται τον κινηματογράφο ως μέσο, ​​που γίνεται στενός φίλος με την προβολή του χωριού του θεάτρου και πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του με την έλευση της μπερδεμένης ψηφιακής τεχνολογίας. «Το Last Film Show είναι μια ωδή στη δύναμη του κινηματογράφου, πώς τα όνειρα γίνονται ιστορίες και πώς οι ιστορίες γίνονται φως», λέει ο Ritesh Mehta, συν-σκηνοθέτης του προγράμματος μαζί με τον Thouly Dosios. Η τελετή λήξης θα ρίξει μια πρώτη ματιά σε δύο επερχόμενα έργα καλλιτεχνών από τη Διασπορά. Uncle to Khalil Maskati and New Country της Nemisha Mukherjee, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν Ινδό φοιτητή ιατρικής που αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής της κάντρι στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Επιμελημένα αποσπάσματα από συνέντευξη της Μαρούδας και του Ντόζιου:

Πώς ο ινδικός κινηματογράφος κέρδισε τέτοιο ενδιαφέρον από την Ελλάδα που ξεκίνησε ένα φεστιβάλ στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Μαρούδα: Μεγάλωσα στην Ελλάδα (στο νησί της Κρήτης), όπου έτυχε να παρακολουθήσω, και αγάπησα τον ινδικό κινηματογράφο ως έφηβος και φοιτητής. Οι φίλοι της αδερφής μου στην Ινδία μας έστελναν κασέτες VHS με ταινίες Mani Ratnam και βλέπαμε τις Κυριακές. Έχω όμορφες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή και ο Mani Ratnam είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου μετακόμισα), το 2001, δεν υπήρχε πλατφόρμα για τον κινηματογράφο Χίντι. Εργάστηκε στο AFI Fest, το οποίο προβάλλει περισσότερες από 150 ταινίες κάθε χρόνο από όλο τον κόσμο, ωστόσο ο κινηματογράφος Χίντι πάντα αγνοείται. Το ίδιο ισχύει και για άλλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ εντός και εκτός Λος Άντζελες. Για μένα, αυτό δεν είχε νόημα, δεδομένης της κλίμακας, της κλίμακας και της κληρονομιάς του ινδικού κινηματογράφου. Το 2001-02 ήταν επίσης μια διασκεδαστική περίοδος για τον ινδικό κινηματογράφο, ο οποίος ξεπέρασε τα όρια με την υποψηφιότητα του Lagan (για Όσκαρ) Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και την επιτυχία του Monson’s Wedding και υποκλίθηκε όπως ο Μπέκαμ. Ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσω την IFFLA.

Ίδρυμα IFLA και Εκτελεστική Διευθύντρια Christina Maruda.

Πώς εξελίχθηκε το φεστιβάλ στα είκοσι χρόνια του;

Μαρούδα: Το IFFLA έκανε πρεμιέρα το 2003 στο ArcLight Hollywood, παρουσιάζοντας 20 ταινίες από ή γύρω από την Ινδία, σε σχεδόν 1.500 συμμετέχοντες. Το φεστιβάλ του 2019 περιελάμβανε σχεδόν 30 ταινίες και προσέλκυσε περισσότερους από 4.000 συμμετέχοντες. Ο αριθμός των ταινιών κυμαινόταν από 20 έως 30 ταινίες. Αλλά ο πρόσθετος προγραμματισμός μας έχει αυξηθεί και εξελιχθεί με τα χρόνια για να περιλαμβάνει εκδηλώσεις του κλάδου, εργαστήρια, παραγγελίες, παραστάσεις ζωντανής μουσικής και δεξιώσεις, επιτρέποντας στους συμμετέχοντες του φεστιβάλ να παρακολουθούν ταινίες σε ένα κοινοτικό περιβάλλον και σε ένα ζωντανό περιβάλλον. Τώρα συνεργαζόμαστε με όλα τα στούντιο, συμπεριλαμβανομένων των Netflix, Disney, Warner Bros, Paramount, Sony, Amazon και NBC Universal, και μέσω του προγράμματος One-on-One, φέρνουμε στελέχη υψηλού επιπέδου στο φεστιβάλ και τους συνδέουμε με τους κινηματογραφιστές μας.

Και για ακόμα περισσότερα, φέτος, η βραδιά κλεισίματος θα δει μια εκδήλωση, όχι ταινία, αλλά μια ανάγνωση ζωντανού κειμένου του Πονώδους Θείου του Al-Maskati, σε σκηνοθεσία Fawzia Mirza, με ηθοποιούς από τη διασπορά – Rizwan Manji (Sheets Creek) και Kozar Muhammad – διαβάζοντας τα μέρη. Θα ανακοινώσουμε την πρωτοβουλία Filmmakers Mentoring, η οποία αποτελεί προτεραιότητα για εμάς να προχωρήσουμε μπροστά.

Αν μπορείτε να μιλήσετε για τη διοργάνωση ενός φεστιβάλ φέτος.

δοσος: Λάβαμε μεγάλο αριθμό παραγγελιών υψηλής ποιότητας, που ξεπερνούν τα προηγούμενα χρόνια. Η επιβλέπουσα ομάδα επέλεξε 10 μεγάλου μήκους και 16 ταινίες μικρού μήκους, διασταυρούμενα θέματα, συναισθήματα αφήγησης, γλώσσες και είδη. Ένα εξωφρενικό μελόδραμα (Once Upon a Time in Calcutta), μια ζωντανή θρησκευτική σάτιρα (Ritwik Pareek’s Dug Dug), ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ που πρέπει να δείτε για το περιβάλλον (The Hidden Demons of Rahul Jain), ένα θρίλερ εκδίκησης (Nithin Lukose’ Paka), μεταξύ άλλων. Κάτω από το εναρκτήριο “Spotlight” στο τμήμα της Νότιας Ασίας, με έξι ταινίες, διευθύνεται από τον (Abdullah Mohammed Saad που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες το 2021) το ψυχολογικό θρίλερ του Μπαγκλαντές Rehana. Τρεις απόφοιτοι φέρνουν νέα μικρού μήκους: Η Mega Ramaswamy επιστρέφει για τρίτη χρονιά στο φεστιβάλ με την παγκόσμια πρεμιέρα του Lallana (πρωταγωνιστές Reema Kalingal και Parvathi Thirufutu), ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ για τη γυναικεία εμπειρία, η Ambika Pandit φέρνει υποβρύχιο, τεταμένο δράμα για ανείπωτες παραξενιές και συναρπαστικές ανακαλύψεις, ο Gitanjali Rao επιστρέφει, για τέταρτη φορά, με το Tomorrow My Love, μια όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων για τις ταραγμένες εποχές που ζούμε. σκηνοθετημένη από γυναίκες.

Εκτός από τους αποφοίτους της IFFLA και τους τακτικούς θαμώνες του φεστιβάλ, ποιες είναι οι νέες συναρπαστικές φωνές που πρέπει να προσέξετε;

δοσος: Σχεδόν οι μισές από τις ταινίες της κύριας συλλογής ταινιών μας είναι ντεμπούτο. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος για τον Pedro, το έξοχα φιλοτεχνημένο δράμα Κανάντα για έναν απομονωμένο ηλεκτρολόγο του οποίου το μεθυσμένο μόνο σφάλμα είναι αρκετό για να αποκαλύψει βαθιά ριζωμένη προκατάληψη και φανατισμό σε μια παραπλανητικά ήσυχη αγροτική κοινότητα. Τοποθετημένο στην πόλη του Αλαχαμπάντ, σε σκηνοθεσία του νεοφερμένου Faraz Ali, το Shoebox είναι ένα ισχυρό δράμα ενηλικίωσης για μια νεαρή γυναίκα που συμβιβάζεται με τον θάνατο του πατέρα της και ζωγραφίζει μια συναρπαστική πολυεπίπεδη εικόνα μιας πόλης στην βίαιη μετάβαση. Το σύντομο ντεμπούτο της νεοφερμένης Amrita Bagshi στο Succulent είναι μια ασυνήθιστη και ανησυχητική ταινία που διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον. Είναι ένα ταλέντο που αξίζει να το δεις.