Η πρώτη στο είδος της μελέτη, με επικεφαλής ερευνητές στο Jet Propulsion Laboratory (JPL) της NASA κοντά στο Λος Άντζελες και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, έχει εγείρει νέες ανησυχίες για το πόσο γρήγορα η κλιματική αλλαγή αποδυναμώνει τα πλωτά ράφια πάγου της Ανταρκτικής και επιταχύνει την ανάβασή τους. . παγκόσμια στάθμη της θάλασσας.
Το κύριο εύρημα της μελέτης ήταν ότι η καθαρή απώλεια πάγου της Ανταρκτικής από την «αναπαραγωγή» κομματιών παράκτιων παγετώνων στον ωκεανό είναι περίπου το μέγεθος της καθαρής ποσότητας πάγου που οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη ότι είχε χαθεί λόγω της λέπτυνσης του πάγου που προκλήθηκε από το λιώσιμο των ραφιών πάγου. από κάτω από την άνοδο της θερμοκρασίας της θάλασσας.
Η ανάλυση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αραίωση και ο τοκετός μαζί μείωσαν τη μάζα των παγοστρωμάτων της Ανταρκτικής κατά 12 τρισεκατομμύρια τόνους από το 1997, διπλάσια από την προηγούμενη εκτίμηση.
Σύμφωνα με τον επιστήμονα της JPL, Chad Green, επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης, η καθαρή απώλεια του στρώματος πάγου της ηπείρου από τη γέννηση μόνο κατά το περασμένο τέταρτο του αιώνα εκτείνεται σε σχεδόν 37.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (14.300 τετραγωνικά μίλια), μια περιοχή περίπου όσο η Ελβετία.
«Η Ανταρκτική καταρρέει στα άκρα της», είπε ο Γκριν στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της NASA. «Και καθώς τα ράφια πάγου μειώνονται και εξασθενούν, οι τεράστιοι παγετώνες στην ήπειρο τείνουν να επιταχύνουν και να αυξάνουν τον ρυθμό της παγκόσμιας ανόδου της στάθμης της θάλασσας».
Οι συνέπειες μπορεί να είναι τραγικές. Είπε ότι η Ανταρκτική έχει το 88% του δυναμικού της στάθμης της θάλασσας όλων των πάγων του κόσμου.
Τα ράφια πάγου, τα μόνιμα πλωτά φύλλα παγωμένου γλυκού νερού που συνδέονται με τη γη, χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να σχηματιστούν και να λειτουργήσουν σαν αντηρίδες που εμποδίζουν τους παγετώνες που θα είχαν γλιστρήσει εύκολα στον ωκεανό, προκαλώντας την άνοδο των θαλασσών.
Όταν τα ράφια πάγου είναι σταθερά, ο φυσικός, μακροπρόθεσμος κύκλος γέννησης και αναγέννησης διατηρεί το μέγεθός τους αρκετά σταθερό.
Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, η θέρμανση των ωκεανών έχει αποδυναμώσει τα ράφια από κάτω, ένα φαινόμενο που τεκμηριώθηκε προηγουμένως από δορυφορικά υψομετρικά που μετρούν το μεταβαλλόμενο ύψος του πάγου και παρουσιάζουν απώλειες κατά μέσο όρο 149 εκατομμύρια τόνους ετησίως από το 2002 έως το 2020, σύμφωνα με τη NASA.
φωτογραφίες από το διάστημα
Για την ανάλυσή της, η ομάδα του Greene συγκέντρωσε δορυφορικές εικόνες από ορατά, υπέρυθρα, θερμικά μήκη κύματος και ραντάρ για να χαρτογραφήσει τη ροή των παγετώνων και τον τοκετό από το 1997 με μεγαλύτερη ακρίβεια από ποτέ πάνω από 30.000 μίλια (50.000 χλμ.) της ακτής της Ανταρκτικής.
Οι μετρημένες απώλειες από τους τοκετούς μόσχους έχουν υπερβεί τόσο τη φυσική αναγέννηση του υφάλου πάγου που οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η Ανταρκτική είναι απίθανο να επιστρέψει στα προ του 2000 επίπεδα παγετώνων μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα.
Η επιτάχυνση της γέννησης πάγου, όπως η αραίωση του πάγου, ήταν πιο έντονη στη Δυτική Ανταρκτική, μια περιοχή που επλήγη περισσότερο από τα θερμαινόμενα ωκεάνια ρεύματα. Ακόμη και στην Ανατολική Ανταρκτική, μια περιοχή της οποίας τα ράφια πάγου θεωρούνται από καιρό λιγότερο ευάλωτα, είπε ο Green, «βλέπουμε περισσότερες απώλειες παρά κέρδη».
Ένα από τα γεγονότα γέννησης στην Ανατολική Ανταρκτική που εξέπληξε τον κόσμο, είπε ο Green, ήταν η κατάρρευση και η αποσύνθεση της τεράστιας παγοθήκης Konger-Glenzer τον Μάρτιο, ίσως ένα σημάδι μεγαλύτερης αδυναμίας που θα ακολουθήσει.
Ο Έρικ Γουλφ, Ερευνητικός Καθηγητής της Βασιλικής Εταιρείας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, επισημαίνει την ανάλυση της μελέτης για το πώς συμπεριφερόταν το στρώμα πάγου της Ανατολικής Ανταρκτικής κατά τη διάρκεια θερμών περιόδων στο παρελθόν και τα μοντέλα για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον.
«Τα καλά νέα είναι ότι αν παραμείνουμε στους δύο βαθμούς υπερθέρμανσης του πλανήτη που υπόσχεται η Συμφωνία του Παρισιού, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας λόγω του στρώματος πάγου της Ανατολικής Ανταρκτικής θα πρέπει να είναι μέτρια», έγραψε ο Wolf σε ένα σχόλιο για τη μελέτη JPL.
Είπε ότι η αποτυχία μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου θα κινδύνευε να συμβάλει “αρκετά μέτρα στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας τους επόμενους αιώνες”.