Εκεί που το Dial of Destiny κατατάσσεται στο franchise.

Το 1979, όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Τζορτζ Λούκας υπέγραψαν με την Paramount Pictures για την ανάπτυξη μιας σειράς ταινιών βασισμένη σε κλασικές σειρές περιπέτειας του Χόλιγουντ, η συμφωνία που έκλεισαν ήταν να γυρίσουν πέντε ξεχωριστές ταινίες. ο πρώτος, Raiders of the Lost Arkκυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1981 και έγινε η ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις εκείνης της χρονιάς, ξεπερνώντας ακόμη και την πολυαναμενόμενη ταινία Σούπερμαν II Και παραμένει στις οθόνες σε ορισμένες πόλεις για περισσότερο από ένα χρόνο. Μέχρι το 1984, ήταν Επιδρομείς“ η συνέχεια, Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός της Καταστροφήςη οποία έγινε η πιο πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς, το μεγαλύτερο τραπεζικό πρώτο Σαββατοκύριακο εκείνης της χρονιάς και η τρίτη συμμετοχή στο franchise, Ιντιάνα Τζόουνς στ Η τελευταία σταυροφορίαΈγινε όχι μόνο η ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις του 1989, αλλά και η ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις του Ιντιάνα Τζόουνς μέχρι σήμερα.

Δεδομένου αυτού του ιστορικού, και από την άποψη των τρελών εποχών της δικής μας IP, φαίνεται αδιανόητο ότι ο Σπίλμπεργκ και ο Λούκας αποφάσισαν να μην προχωρήσουν αμέσως με μια τέταρτη ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς (αν και ο Λούκας συνέχισε να παράγει μια ξεχωριστή τηλεοπτική σειρά, Young Indiana Jones Chronicles). Ο λόγος: Δεν μπόρεσαν να επινοήσουν μια πλοκή που να επικυρώνει τον αγαπημένο αρχαιολόγο -καθηγητή που έγινε παγκόσμιος τυχοδιώκτης- μέσα από μια άλλη μεγάλη ιστορία. Ήταν η ιδέα του Λούκας, ένα blockbuster επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 1950 που θα ήταν σε συγχρονισμό με τον μεσήλικα Indy, να εισαγάγει εξωγήινους στη Γη προηγουμένως. Επιδρομείς να εισαι. Όμως, σύμφωνα με τον Λούκας, αυτή η ιδέα καταρρίφθηκε τόσο από τον Σπίλμπεργκ όσο και από τον σταρ Χάρισον Φορντ, οι οποίοι, ακούγοντας το γήπεδο, απάντησαν με μια φανταστική ωμότητα:Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι σε μια ταινία όπως ο Στιβ Σπίλμπεργκ ότι. (Η απάντηση του ίδιου του Steve ήταν τόσο τρομακτική που μπορεί να θυμηθεί χωριό: “Δεν ξέρω, δεν ξέρω, δεν ξέρω.”)

Θα περνούσαν σχεδόν 20 χρόνια πριν ο Φορντ φορούσε ξανά ένα fedora, στην ταινία του Spielberg Just Like ότι. Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το Βασίλειο του Κρυστάλλινου ΚρανίουΚυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2008 με πολύ κακές κριτικές ως επί το πλείστον, περιείχε ένα καταραμένο γυάλινο κοπτικό από το διάστημα, μια υπερδιάστατη πύλη που στεγαζόταν σε έναν περουβιανό οβελίσκο και ένα διάσημο πυρηνικό ψυγείο με προστασία από εκρήξεις. Μερικοί κριτικοί, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, χάρηκαν τόσο πολύ που είδαν ξανά τον Indy που συγχώρεσαν την τέταρτη ταινία για την ανοησία της και επιδόθηκαν σε μικρές απολαύσεις (η Κέιτ Μπλάνσετ ως κακοποιός σε στυλ Ρωσικής κυριαρχίας!!), αλλά πολύ λίγοι από εμάς φύγαμε περιμένοντας ή χρειάζονται και τα πέντε. Ωστόσο, 15 χρόνια αργότερα, καθώς ο Φορντ πλησίαζε στα 81 του, η προφητεία της Paramount έγινε πραγματικότητα. με την απελευθέρωση του Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το Dial of Destiny, η σειρά Indiana Jones, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί, είναι ένα κουιντέτο, ακόμα κι αν αυτό το τελευταίο κεφάλαιο είναι το πρώτο από τα πέντε που δεν έχει συνυπογράψει ο Λούκας ή δεν σκηνοθετήθηκε από τον Σπίλμπεργκ. Εναλλακτικά, ο James Mangold (Περπατήστε τη γραμμήΚαι LoganΚαι Ford v. Ferrari) στο τιμόνι — και αν δεν είναι κινηματογραφική ιεροσυλία να το πούμε αυτό, οι δυναμικά διασκεδαστικές, αν όχι εμπνευσμένες δόσεις της αισθάνονται πιο πιστές στο αυτάρεσκο πνεύμα του franchise παρά στην τελευταία συνεισφορά του Spielbergian.

Για τη διάρκεια της εναρκτήριας σειράς της ταινίας, μια περίτεχνα οργανωμένη καταδίωξη σύμφωνα με την παράδοση της μεγάλης πρώτης πράξης της σειράς, θα νόμιζες ότι ο Mangold θα είχε ασταθή πλάνα από το έδαφος Επιδρομείς Αρχείο, λόγω της λείας επιφάνειας του ψηφιακά γερασμένου προσώπου του Indy και της ευκινησίας του ποδιού του καθώς φεύγει από μια ομάδα Ναζί σε ένα κινούμενο τρένο. Καθώς ο πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του, οι Γερμανοί, υπό την ηγεσία του αληθινού πιστού Jürgen Völler (του απολαυστικού Mads Mikkelsen), επιχειρούν να μεταφέρουν λαθραία ένα τρένο με κλεμμένο θησαυρό έξω από τη χώρα. Ο Indy βρίσκει τον φίλο του και συνεργάτη της αποστολής, με ήπιους τρόπους Βρετανό αρχαιολόγο Basil Shaw (Toby Jones), δεμένο σε μια καρέκλα στο βαγόνι του τρένου που χρησιμοποιείται ως δωμάτιο ανάκρισης του Fuller. Ο Shaw εξηγεί ότι οι Ναζί έχουν βάλει στα χέρια τους τα Αντικύθηρα, ένα πανίσχυρο αρχαίο τεχνούργημα που υποτίθεται ότι εφευρέθηκε από τον Έλληνα μαθηματικό Αρχιμήδη με στόχο να βρει «ρήξεις στο χρόνο». (Αυτό το ανεκτίμητο Doodad, ο παλαιότερος γνωστός αναλογικός υπολογιστής στον κόσμο, είναι πραγματικός, αν και είναι γνωστό ότι προβλέπει μόνο ουράνια γεγονότα όπως οι εκλείψεις, όχι οι διακυμάνσεις του χρόνου.)

Μετά από ένα ακόμα πιο συναρπαστικό κυνηγητό σε ένα αγωνιστικό τρένο, ο Indy και ο Shaw δραπετεύουν με τη ζωή τους, ενώ το κοινό αντιμετωπίζει ένα δικό μας χρονικό ρήγμα. Fast forward 25 χρόνια στο καλοκαίρι του 1969: Όλη η Αμερική τρελαίνεται με το πρώτο ταξίδι της ανθρώπινης φυλής στη Σελήνη. Λοιπόν, όλα είναι εκτός από τον καθηγητή Τζόουνς, γκριζομάλλη και φαλακρό πρόσωπο, που κοιμάται ανήσυχα πάνω σε έναν από τους πολλούς γυμνοσάλιαγκες του ουίσκι στο απομονωμένο διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Η σύζυγός του, Marion (Karen Allen, η οποία εμφανίζεται μόνο για λίγο), μόλις υπέβαλε αίτηση διαζυγίου, για λόγους που θα αποκαλυφθούν αργότερα. Φαίνεται ότι η δουλειά του που διδάσκει αρχαιολογία δεν εμπνέει πλέον τον ίδιο ή τους μαθητές του με τα γυαλιστερά μάτια.

Η θλιβερή ρουτίνα του Indy απορρίπτεται από την ξαφνική εμφάνιση της κόρης του, Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge). Ο πατέρας της Έλενας, ο αποθανών πλέον Βασίλειος, έχει χάσει το μυαλό του κάνοντας παρανοϊκές (ή μήπως αυτή;) θεωρίες για το χαμένο μισό των πολύτιμων Αντικυθήρων.
Η κόρη του είναι αποφασισμένη να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο για να τη βρει – ένα σχέδιο που ταιριάζει στα κίνητρα είτε μιας πιστής κόρης είτε ενός μισθοφόρου έμπορου αντίκες στη μαύρη αγορά. Εν τω μεταξύ, ο Φούλερ, ένας φασίστας τόσο αφοσιωμένος που κάποια στιγμή φαίνεται να προσβάλλει τον Χίτλερ επειδή δεν πιστεύει αρκετά στο Χιλιετές Ράιχ, εργάζεται μυστικά ως επιστήμονας της αμερικανικής κυβέρνησης. Ο κ. Voller επιδιώκει τη μυστικιστική ελληνική ιδιοτροπία για έναν λιγότερο ευγενή σκοπό: Όπως λίγες σύγχρονες πολιτικές προσωπικότητες που θα μπορούσα να ονομάσω, λαχταρά να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο σε ένα μέρος όπου η ζωή ήταν πιο απλή και πιο λογική. Ξέρετε: Γερμανία το 1944.

Η ξαφνική είσοδος στο Waller-Bridge καβαλάρηςΟ στίχος αρχικά δημιουργεί ένα κύμα γνωστικής ασυμφωνίας: Τι κάνουν οι Fleabag και Indy στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 1960; Αλλά όταν γνωρίζουμε την Helena (την οποία ο Indy αποκαλεί “Wombats”, ένα παλιό παρατσούκλι της παιδικής ηλικίας), η συμμαχία αρχίζει να έχει νόημα. Αυτή και ο γκρινιάρης νονός της, παρ’ όλη τη διαμάχη τους καθώς τρέχουν με πολλά οχήματα από την Ταγγέρη στη Σικελία και πάλι στη Νέα Υόρκη, είναι ίδιοι: δύο απαισιόδοξοι σκεπτικιστές με αθεράπευτη περιπλάνηση και δυσκολία να εκφράσουν ειλικρινή συναισθήματα. Η φυσική παρουσία της Waller-Bridge είναι ταυτόχρονα επιβλητική και κωμική, το λεπτό σώμα και το μεγαλείο της μπροστά στην απειλή της δίνουν μια ποιότητα σαν ελιά. Η σχέση της με τον Indy κυμαίνεται μεταξύ τρυφερής και τσιμπημένης, καταλήγοντας σε ένα μέρος απελπιστικά αμοιβαίας αποδοχής που, ίσως επειδή είμαι βασικός, το βρήκα πραγματικά συγκινητικό.

Στα ταξίδια τους, ο Indy και η Helena συναντούν γνωστούς χαρακτήρες από προηγούμενα κεφάλαια του έπους, όπως ο Salah (ένας συμπαθητικός Αιγύπτιος χαρακτήρας, όπως τον υποδύεται ο Ουαλός ηθοποιός John Rhys-Davies, ο οποίος μπορεί, ωστόσο, να παραμείνει στα είκοσί του).^y Century), και άλλοι είναι νέοι σε αυτό το επεισόδιο, όπως ο έφηβος φίλος της Helena, Teddy (Ethan Isidore) και ένας Ισπανός καπετάνιος (Antonio Banderas) που παίρνει τη συμμορία σε ένα καταδυτικό ταξίδι για να εξερευνήσει ένα αρχαίο ναυάγιο. Οι κινηματογραφικές αναφορές του έργου προέρχονται λιγότερο από τη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ παρά από προηγούμενες περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς: υπάρχει μια απάντηση στον φόβο του Ίντι για τα φίδια, μια έξυπνη αντιστροφή της φίμωσης από την πρώτη ταινία που περιλαμβάνει έναν άδικο πυροβολισμό και μια γνώριμη αλλά ακόμα ικανοποιητική απεικόνιση του Μια κινούμενη κόκκινη γραμμή το διατρέχει, που σηματοδοτεί την τοποθεσία των ηρώων. (Όπως σημειώνουν οι Muppets, υπάρχουν λίγα πιο αποτελεσματικά μέσα μεταφοράς από το “Ταξιδέψτε με χάρτη. “)

Αν και το έργο συχνά φαντάζεται και σχεδιάζεται έξοχα, κανείς δεν θα μπορούσε να μπερδέψει τη σκληρή σκηνοθεσία του Mangold με το κινητικό ένστικτο του Spielberg για το πώς πρέπει να τοποθετηθεί και να κινηθεί η κάμερα. Ακόμη, ρώτησε η μοίρα Κολλάει καλά: ακόμα και στις 2 ώρες και 22 λεπτά, ο ρυθμός είναι σπάνια αργός. Πάνω απ ‘όλα, αυτή η ταινία κατανοεί, σέβεται και αγαπά τον χαρακτήρα του τίτλου της, ακόμα και σε μια όψιμη σεκάνς βάζοντας τον μαστίγιο επιστήμονα σε μια κατάσταση που δεν έχουμε δει ή φανταστεί ποτέ πριν. Μια απότομη στροφή τρίτης πράξης στο υπερφυσικό – μια ποιότητα που μοιράζονται όλες οι ταινίες της σειράς, αν όχι σε αυτό το επίπεδο απαισιοδοξίας – που θα μπορούσε εύκολα να χάσει την καλή θέληση του κοινού, αλλά βασιζόμενη στη μακρόχρονη εμπειρία μας από τα πάθη του κακού ταφικού ληστή. πεποιθήσεις και προτιμήσεις Η ταινία καταφέρνει να προσφέρει μια ανατροπή που είναι και ψυχολογικά αξιόπιστη και έρχεται σε αντίθεση με όλους τους γνωστούς νόμους της φυσικής.

Ο Ford μίλησε από την προοπτική της ιδιοκτησίας της σχέσης του τεσσάρων δεκαετιών με τον χαρακτήρα καθηγητή Henry Walton Jones Jr.: “Είμαι ο Ιντιάνα Τζόουνς. Όταν λείπω, έχει φύγει και αυτός.” Ο Indy ήταν ο σπουδαίος ρόλος της καριέρας του Ford (η συμπάθεια για τον Han Solo είναι επίσης αξέχαστη) και ένας από τους διαρκείς κινηματογραφικούς χαρακτήρες στη ζωή μου. Θα μπορούσατε να πείτε ότι τα δύο τελευταία κεφάλαια της ιστορίας του, συμβατικά προορισμένα από την αρχή ή όχι, είναι περιττά (αν και ρώτησε η μοίρα Σίγουρα στέκεται το κεφάλι και οι ώμοι πάνω Kingdom of the Crystal Skull Και ανάλογα με τα γούστα σας, μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τη δεύτερη, κυρίως ξενοφοβική, ταινία της σειράς Ναός του θανάτου). Αλλά τώρα που ο Ιντιάνα Τζόουνς (αν και, ευτυχώς, δεν ήταν ο τύπος για να παίξει μαζί του) φαίνεται να έχει κάνει την τελική του θέση, είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία να κάνω πίσω στο τελευταίο παιχνίδι. τόλμημα.