Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης της δεκαετίας του 1970 “The Holdovers”

Ο Paul Giamatti (αριστερά) και ο Dominic Sessa (δεξιά) παίζουν τον δάσκαλο και τον μαθητή, αντίστοιχα, στο «The Holdovers» μαζί με τον σεφ του Joey Randolph. [Seacia Pavao / © 2023 Focus Features LLC]

Αν και είναι συχνός επισκέπτης στην Ελλάδα —το καλοκαίρι για το Evia Film Project και το φθινόπωρο για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης— η Καθημερινή συνάντησε αυτή τη φορά τον Alexander Payne στο Λονδίνο.

Ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης βρέθηκε εκεί για την πρεμιέρα της νέας του ταινίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και έμεινε έκπληκτος από την υποδοχή που έτυχε από το βρετανικό κοινό. Το «The Holdovers» που προβάλλεται τώρα στις ελληνικές αίθουσες, είναι η ιστορία ενός δασκάλου, ενός μαθητή και μιας μαγείρισσας που παγιδεύονται σε ένα οικοτροφείο της Νέας Αγγλίας κατά τη διάρκεια των Χριστουγεννιάτικων διακοπών τη δεκαετία του 1970.

Από τις λεπτομέρειες και τον τρόπο που παρουσιάζονται οι χαρακτήρες, η ταινία φαίνεται εξαρχής μοναδική.

Η λέξη «προσωπικό» μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Δεν είναι αυτοβιογραφικό, αλλά πιστεύω ότι είναι μια πράξη κινηματογραφιστή να βάλει ένα μέρος σου και τα συναισθήματά σου στους χαρακτήρες σου. Είχα έναν πολύ αυστηρό και αυστηρό δάσκαλο, όπως αυτός που περιγράφεται στην ταινία, και παρόλο που δεν το έγραψα, υπάρχει λίγη από εμένα στο σενάριο», λέει ο Payne αναφερόμενος στον David Hemmingson. Εισαγωγή «Όλη μου η δουλειά αντικατοπτρίζει την οπτική μου για τη δημιουργία μιας ταινίας», προσθέτει.

Είναι επίσης συναρπαστικό ότι το «The Holdovers» διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1970. Η σύγκρουση χρησιμεύει ως σημαντικό σκηνικό για έναν Αφροαμερικανό σεφ, τον οποίο υποδύεται ο Davin Joy Randolph, ο οποίος χάνει τον γιο του στον πόλεμο του Βιετνάμ.

«Είναι πάντα έτσι, παντού. Όσοι πάνε στον πόλεμο και σκοτώνονται είναι κατά κανόνα φτωχοί, καθημερινοί άνθρωποι. «Η Αμερική έχει χτιστεί πάνω σε αιώνες τέτοιων αδικιών, από τους ιθαγενείς της Αμερικής μέχρι τη σκλαβιά», σημειώνει ο Payne.

Ο σκηνοθέτης αναφέρει εκείνη την εποχή και στις αισθητικές ποιότητες της ταινίας. «Αυτό είναι ένα εγχείρημα που δημιούργησα εγώ και το συνεργείο για να κάνω μια ταινία που μοιάζει και ακούγεται σαν να έχει γυριστεί, όχι μόνο τη δεκαετία του 1970. Δεν είναι μόνο η φωτογραφία και ο ήχος, αλλά ο σχεδιασμός του προϊόντος», λέει ο Payne, ο οποίος δεν εξαναγκάζεται από μια αίσθηση νοσταλγίας για την εποχή. Η Payne λέει ότι αυτό που της λείπει περισσότερο στη δεκαετία του 1970 είναι «οι ταινίες».

Και οι τρεις χαρακτήρες στο “The Holdovers” έχουν ελαττώματα από τραύματα του παρελθόντος, αλλά ο καταναγκασμός τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους και να προχωρήσουν. «Κάθε ταινία που μπορεί να εκφράσει μια αίσθηση συλλογικής ανθρωπιάς είναι χρήσιμη, κατά τη γνώμη μου», λέει ο Payne, θρηνώντας για την έλλειψη συλλογικής ανθρωπιάς στη συνεχιζόμενη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.

«Είναι πάντα έτσι παντού. Όσοι πάνε στον πόλεμο και σκοτώνονται είναι κατά κανόνα φτωχοί, καθημερινοί άνθρωποι.

«Δεν θέλω να φανώ προσχηματικός ή ότι η ταινία μου δεν είναι τεχνητή, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ καλό να δείξω ότι ένα σωρό άνθρωποι που φαίνονται τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους και με το κοινό».

Αυτή η σύνδεση με το κοινό επιτυγχάνεται μέσω του χιούμορ, ουσιαστικά, που ελαφρύνει τη διάθεση και μεταφέρει έξυπνα επαναλαμβανόμενες παρατηρήσεις για θέματα όπως η απώλεια, η άνεση και το καθήκον. Ο Πέιν το περιγράφει ως «γλυκόπικρο».

«Οι δύο πλευρές της μάσκας, όπως στο αρχαίο δράμα», λέει. «Η κωμωδία είναι η μορφή μου, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι οι ταινίες μου δεν είναι σοβαρές. Στην πραγματικότητα, πάντα πίστευα ότι η κωμωδία είναι η πιο σοβαρή μορφή ταινίας γιατί καλεί το κοινό να παρακολουθήσει από μια χαρούμενη απόσταση. Πρέπει να έχουμε χιούμορ.

Ο Paul Giamatti, ο οποίος έλαμψε στο κέντρο του «The Holdovers», έχει ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα και κοιτάζει το πρώτο του Όσκαρ για τον ρόλο του κλασικού καθηγητή, σχεδόν φτιαγμένο για τον Α' Αμερικανό ηθοποιό. Ο Paul Hanham είναι ακριβής, αυστηρός και αλκοολικός, εκτονώνει τις απογοητεύσεις του στον μαθητή του (τον οποίο υποδύεται επίσης ο εξαιρετικός Dominic Sessa) πριν γίνει σταδιακά πατρική φιγούρα.

“Προσωπικά είχα μερικούς σπουδαίους δασκάλους μεγαλώνοντας. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πόσο καλός ήταν ο καθηγητής του Giamatti. Ο Paul, από την άλλη, είναι απλά καταπληκτικός. Τον αγαπώ. Τον είχα στο μυαλό μου για αυτήν την ταινία, όπως Το κάνω για όλες σχεδόν τις ταινίες μου.«Ένας λόγος είναι για να μπορώ να αξιοποιήσω στο έπακρο το ταλέντο του Paul», λέει ο Payne.

Δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε τη συνέντευξή μας χωρίς να ρωτήσουμε αν έχει σχέδια να γυρίσει στην γενέτειρά του Ελλάδα. «Θα γίνει μια μέρα. Λείπει μόνο το σενάριο», απαντά ο Πέιν στα ελληνικά.