Το πρόσφατα προτεινόμενο σύστημα πρόωσης θα μπορούσε θεωρητικά να στείλει ένα βαρύ διαστημόπλοιο έξω από τα όρια του ηλιακού μας συστήματος σε μόλις 5 χρόνια – ένα κατόρθωμα που χρειάστηκε ο ιστορικός ανιχνευτής Voyager 1 35 χρόνια για να το πετύχει.
έννοια γνωστή ως πρόωσης “beam pellet”έλαβε πρόωρη επιχορήγηση 175.000 $ της NASA για περαιτέρω ανάπτυξη νωρίτερα φέτος.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, η ιδέα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πέρα από υπολογισμούς σε χαρτί, επομένως δεν μπορούμε να ενθουσιαστούμε πολύ ακόμα.
Ωστόσο, τράβηξε την προσοχή όχι μόνο λόγω της ικανότητάς του να μας μεταφέρει στο διαστρικό διάστημα κατά τη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής – κάτι σαν συμβατικούς πυραύλους με χημικά καύσιμα. δεν μπορώ — αλλά και επειδή ισχυρίζεται ότι μπορεί να το κάνει με χειροτεχνίες μεγαλύτερες από τη ζωή.
“Αυτή η πρόταση εξετάζει μια νέα αρχιτεκτονική πρόωσης για την ταχεία μεταφορά βαρέων ωφέλιμων φορτίων (1 τόνος και άνω) σε όλο το ηλιακό σύστημα και το διαστρικό μέσο.” εξηγεί ο κύριος ερευνητής πίσω από την πρότασηΑεροναυπηγός Artur Davuyan του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Λος Άντζελες.
Η ιδέα των κόκκων εμπνεύστηκε εν μέρει Hack Starshot Initiative, που λειτουργεί στο σύστημα πρόωσης «ελαφρύ πανί». Με τη βοήθεια εκατομμυρίων λέιζερ, ο μικροσκοπικός ανιχνευτής θα μπορεί θεωρητικά να πλεύσει στο γειτονικό Proxima Centauri σε μόλις 20 χρόνια.
Η νέα πρόταση ξεκινά με μια παρόμοια ιδέα – την απόρριψη καυσίμου σε έναν πύραυλο αντί να τον πυροδοτήσει από έναν – αλλά εξετάζει τον τρόπο μετακίνησης μεγάλων αντικειμένων. Σε τελική ανάλυση, ένας μικρός ανιχνευτής δεν είναι απαραίτητα αυτό που χρειαζόμαστε αν μια μέρα θέλουμε να εξερευνήσουμε ή να αποικίσουμε κόσμους πέρα από το ηλιακό μας σύστημα.
Για να λειτουργήσει, το εννοιολογικό σύστημα πρόωσης απαιτεί δύο διαστημόπλοια — ένα να εκτοξεύεται για το διαστρικό διάστημα και ένα σε τροχιά γύρω από τη Γη.
Το διαστημόπλοιο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη θα εκτοξεύσει μια δέσμη μικροσκοπικών μικροσωματιδίων στο διαστρικό διαστημόπλοιο.
Αυτά θα είναι σωματίδια θέρμανση με λέιζερ, Κάτι που οδηγεί στη διάλυση μέρους του στο πλάσμα, που επιταχύνει περισσότερο τα σφαιρίδια, μια διαδικασία γνωστή ως αφαίρεση με λέιζερ.
Αυτά τα πέλλετ μπορούν να φτάσουν 120 km/s (75 mph) και είτε χτύπησε το πανί του διαστρικού διαστημικού σκάφους είτε απώθησε α Ο μαγνήτης είναι μέσατο οποίο βοηθά στην προώθηση του διαστημικού σκάφους σε τεράστιες ταχύτητες που του επιτρέπουν να ξεφύγει από την ηλιόσφαιρα – τη φυσαλίδα του ηλιακού ανέμου γύρω από το ηλιακό μας σύστημα.
«Χρησιμοποιώντας μια δέσμη σφαιριδίων, οι εξωτερικοί πλανήτες μπορούν να φτάσουν σε λιγότερο από ένα χρόνο, 100 αστρονομικές μονάδες [astronomical unit] σε περίπου 3 χρόνια και ηλιακός βαρυτικός φακός στις 500 AU σε περίπου 15 χρόνια.” Αυτος λεει Νταφουγιάν.
Για το πλαίσιο, η AU, που σημαίνει “αστρονομική μονάδα”, είναι περίπου η απόσταση μεταξύ της Γης και του Ήλιου, ή περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα (93 εκατομμύρια μίλια).
Χρειάστηκαν 35 χρόνια ταξιδιού στον ανιχνευτή Voyager 1 για να περάσει στο διαστρικό διάστημα το 2012, σε απόσταση περίπου 122 αστρονομικών μονάδων.
Σύμφωνα με τις τρέχουσες προβλέψεις, ένα διαστημικό σκάφος pellet ενός τόνου θα μπορούσε να κάνει το ίδιο σε λιγότερο από 5 χρόνια.
Νταφουγιάν Εξήγηση από τον Matt Williams από το Universe Today Τον περασμένο Φεβρουάριο, η ομάδα του ακολούθησε μια προσέγγιση pellet, αντί να χρησιμοποιεί απλώς λέιζερ όπως άλλα έργα πανιών, επειδή το pellet μπορεί να προωθηθεί από ένα λέιζερ σχετικά χαμηλής ενέργειας.
Στις τρέχουσες προβολές τους, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο μια δέσμη λέιζερ 10 mW.
«Σε αντίθεση με μια δέσμη λέιζερ, οι κόκκοι δεν αποκλίνουν τόσο γρήγορα, κάτι που μας επιτρέπει να επιταχύνουμε βαρύτερα διαστημόπλοια». Πες στον Νταβογιάν Γουίλιαμς.
«Τα σφαιρίδια είναι πολύ βαρύτερα από τα φωτόνια, φέρουν περισσότερη ορμή και μπορούν να προσδώσουν μεγαλύτερη δύναμη σε ένα διαστημόπλοιο».
Φυσικά, όλα αυτά είναι μόνο εικασίες προς το παρόν. Αλλά η πρώτη φάση της επιχορήγησης της NASA Innovative and Advanced Concepts (NIAC) θα βοηθούσε.
έργο ήταν Ένα στα 14 χρηματοδοτείται σε αυτό το πρώιμο στάδιο, και το επόμενο βήμα θα είναι η απόδειξη της ιδέας χρησιμοποιώντας πειράματα.
«Στην προσπάθεια της Φάσης 1, θα αποδείξουμε τη σκοπιμότητα της προτεινόμενης ιδέας πρόωσης πραγματοποιώντας λεπτομερή μοντελοποίηση των διαφόρων υποσυστημάτων της προτεινόμενης αρχιτεκτονικής πρόωσης και πραγματοποιώντας πιλοτικές μελέτες απόδειξης της ιδέας». λέει ο Νταβογιάν.
Θα παρακολουθούμε στενά την πρόοδο.