Η Ολυμπία Ντουκάκης υποσχέθηκε ότι δεν θα αφήσω ποτέ τον κόσμο να την ξεχάσει

Όπως πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, ήταν λυπημένη από το θάνατο της «Ολυμπίας». Για πολλούς από εμάς που είχαμε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε και να δουλέψουμε μαζί της, οι λέξεις που ακούω ξανά και ξανά είναι πόσο τυχεροί είχαμε λίγο από την ενέργεια και τη σοφία της όλα αυτά τα χρόνια.

Έχουμε πολλά από αυτό. Γελάσαμε και μάθαμε. Απολαύσαμε τις κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές της. Και κάπως, αρπαγήσαμε όλοι την ψυχή της και το φτιάξαμε δικό μας.

Ήμουν τυχερός που πέρασα πολύ χρόνο μαζί της, ακόμη και τελικά. Μια εβδομάδα πριν από το θάνατό της, ήμουν δίπλα στο κρεβάτι της, θυμάμαι μερικά από τα πράγματα που κάναμε μαζί.

Της θύμισα τις ταινίες που κάναμε μαζί και τις ταινίες που πήγαμε να παρακολουθήσουμε. Της ανέφερα ότι ο σκύλος μου, ο Δούκας, πήρε το όνομά του από τη σύστασή της να μην του δώσει “χυδαίο ελληνικό όνομα όπως ο Δίας ή ο Απόλλωνας.”

Της υπενθύμισα όλες τις εκδηλώσεις του Greco America Foundation που παρακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια, και ιδιαίτερα την πολύ ξεχωριστή χρονιά που καλλιεργήσαμε το αστέρι της στο Hollywood Walk of Fame.

Διασκεδαστικό γεγονός: Μισούσε το αστέρι της Ολυμπίας στο Walk of Fame και δεν φοβόταν να μου πει για αυτό.

Μία φορά μου είπε ότι ήταν σπατάλη 30.000 δολαρίων (το κόστος που σχετίζεται με το αστέρι που ήταν η κορυφή του Ιδρύματος Ελληνικής Αμερικής) και ότι στο τέλος, “οι άστεγοι θα κατουρήσουν στη Hollywood Boulevard παντού.” (Κλασική Ολυμπία).

Τότε της είπα ότι το αστέρι θα βοηθούσε τους ανθρώπους να τη θυμούνται.

«Θα χρειαστούν περισσότερα από ένα ηλίθια αστέρια στο πεζοδρόμιο για να με θυμούνται οι άνθρωποι», μου είπε.

Και είχε δίκιο. Την είδα να χάνει ξανά τη συνείδησή της και της ρώτησα αν ήθελε να της τραγουδήσω ένα ελληνικό τραγούδι. Μόλις άγρυπνος, ψιθύρισε ειλικρινά μια τυπική Ολυμπία – “Όχι, παρακαλώ. Μην. Έχεις μια φοβερή φωνή.” Έδειξε το iPhone μου. Ψιθύρισα, “Παίξτε λίγο γλυκερία.”

Τραγουδήσαμε μαζί, με τη γλυκερία να παίζει στο παρασκήνιο, και μετά συμφωνήσαμε ότι ήρθε η ώρα να κοιμηθείτε ξανά, αλλά όχι πριν μου ζήτησε να επιστρέψω το Πάσχα. Μου ζήτησε να φέρω λίγο tsuriki και colourchia και να μην ξεχάσω τα κόκκινα αυγά.

“Θα το σπάσω στο κεφάλι σου.” μου είπε. “Άσε με να κοιμηθώ.”

Όταν βγήκε από την κρεβατοκάμαρά της, της ψιθύρισα ότι δεν θα άφηνα ποτέ τον κόσμο να την ξεχάσει, ενώ σκεφτόμουν ότι αυτή θα μπορούσε να είναι η τελευταία φορά που την είδα. Όπως και η μητέρα μου που ήταν στο νοσοκομείο στο τέλος της ζωής της, ήξερα ότι ήταν θέμα χρόνου.

Δεν επέστρεψα ποτέ σε ένα διαμέρισμα της Ολυμπίας το Πάσχα. Έλαβα αυτό το μοιραίο τηλεφώνημα από την αγαπημένη της κόρη Χριστίνα το πρωί του Σαββάτου – μια μέρα πριν από το Πάσχα – ότι είχε περάσει η Ολυμπία.

Έσπασε. Βγάλτε τα έντερα του ζώου. Αμέσως μετέτρεψα τη θλίψη μου να κάνω ένα σχέδιο και ξεπέρασα την υπόσχεσή μου να τιμήσω την κληρονομιά της Ολυμπίας, για πάντα.

Για εμένα και πολλούς ανθρώπους, η Ολυμπία δεν ήταν απλώς ηθοποιός. Στην πραγματικότητα, η ηθοποιός της ήταν η λιγότερο.

Πρώτα απ ‘όλα, η Ολυμπία ήταν πρωταθλητής για αρχάριους. Πίστευε έντονα στις αρχές της ελληνικής δικαιοσύνης και εργάστηκε επιμελώς καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής της για να υποστηρίξει εκείνες που πίστευε ότι κακοποιήθηκαν από την κοινωνία ή το σύστημα.

Ήταν υπέρμαχος της ισότητας των γυναικών και έγινε σύμβολο στην ομοφυλοφιλική κοινότητα για τη ρητή της πεποίθηση ότι οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως όλοι οι άλλοι.

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο για την Ολυμπία ήταν η αίσθηση αρχών της. Ποτέ δεν έκανε αυτό που περίμενε η κοινωνία, το Χόλιγουντ ή οι συνομηλίκοί της και επέλεξε να κάνει αυτό που έκανε. αυτή Νόμιζε ότι είχε δίκιο.

Αμέσως μετά τη νικήτρια του Όσκαρ, όλοι την περίμεναν να «επωφεληθεί» όπως λένε στο Χόλιγουντ και να αρχίσουν να διαδραματίζουν ρόλο μετά από ρόλο, μόνο για να κάνουν ένα γρήγορο κέρδος, ενώ το αστέρι τους ήταν ακόμα λάμψη.

Όχι, η Olympia χρησιμοποίησε το Όσκαρ της ως ευκαιρία να κινηματογραφήσει τους μυστηριώδεις ρόλους και να μοιραστεί τα εμπορικά ανεφάρμοστα θέματα στα οποία ήθελε να προσελκύσει περισσότερους θεατές, ειδικά στη σκηνή.

“Η φιλοδοξία μου δεν ήταν να είμαι διάσημος μετά τα Όσκαρ”, είπε μετά τη νίκη του Moonstruck. «Ήταν να μου δώσει την ελευθερία να παίξω δροσερούς ρόλους».

Το έχει επιτύχει σε αρκετές παραγωγές της Νέας Υόρκης, όπως ο Bertolt Brecht Το θάρρος της μητέρας και των παιδιών τηςEugene O’Neill Μεγάλη ημερήσια εκδρομή στη νύχτα Και Τενεσί Γουίλιαμς Τατουάζ με τριαντάφυλλο.

Έχει επίσης απορρίψει αρκετούς ρόλους με υψηλόμισθο για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο σε μια εργασία με χαμηλή αμοιβή στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Και παραφράζοντας τα λόγια του Περικλή που μου απασχολούσαν τόσο συχνά, μου είπε ότι δεν αφορούσε μόνο τις πιστώσεις ταινιών, τα αγάλματα και τα βραβεία, αλλά την επίδραση που μπορούμε να έχουμε στις καρδιές και στο μυαλό των μικρών παιδιών.

Επίσης, απέρριψε διάσημα ένα μέρος που έγραψαν πολλές σκέψεις γι ‘αυτήν – το μέρος της μητέρας της Νέας Βαρδάλου στο μεγάλο ελληνικό γάμο μου. Αφού έπαιξε τη μητέρα της Ιταλίας-Αμερικής της Τσέρ στον ρόλο της που βραβεύτηκε με Όσκαρ στο Moonstruck, ποια καλύτερη από την Ολυμπία παίζει μια υποδειγματική ελληνοαμερικανική μητέρα;

Αλλά η Ολυμπία είπε όχι. Μοιράστηκε τις σκέψεις της Σε μια συνέντευξη μου έδωσε Στο περιοδικό Greek America το 2008. «Η εμπειρία μου δεν ήταν καθόλου έτσι», αποκάλυψε, προσθέτοντας ότι «Αυτή δεν ήταν η ελληνική κοινωνία στην οποία μεγάλωσα. Δεν ήταν η ελληνική μου οικογένεια».

Είπε το ίδιο σε πολλές συνεντεύξεις, Συμπεριλαμβάνεται στο Chicago Tribune το 2003 Στο αποκορύφωμα της επιτυχίας της ταινίας. «Δεν ήμουν ενθουσιασμένος για αυτό το μέρος. Αλλά χαίρομαι που λειτούργησε. Γνωρίζω ότι ορισμένοι Έλληνες αισθάνονται συγκρουόμενοι γι ‘αυτό. Δεν μεγάλωσα με αυτό το είδος ατόμου.» Η Ολυμπία είπε στη συνέντευξη, «Δεν ήταν» «Η ελληνική μου εμπειρία», φοβάται κάθε αντίδραση που μπορεί να έχει συμβεί. Προκαλείται από αυτήν μέσα από την κοινότητά της.

Η Ολυμπία υπήρξε επίσης μέντορας σε πολλούς νέους ηθοποιούς και σκηνοθέτες και έχει δανείσει το όνομά της σε πολλά έργα που δεν είναι εμπορικά βιώσιμα – μόνο για να βοηθήσει νέους σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων δύο από τους οποίους συμμετείχα.

Η Ειρήνη και η Μαίρη ήταν μια ταινία μικρού μήκους που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Άλεξ Τόμπσον – ο οποίος μόλις βγήκε από τη σχολή κινηματογράφου – και την οποία υιοθέτησε η Ολυμπία, δίνοντάς του την ευκαιρία να προσθέσει στην πίστη του νωρίς στην καριέρα του, μια ταινία με νικητή Όσκαρ. «Ο κόσμος μου είπε όλη μου τη ζωή,« Όχι », μου είπε η Ολυμπία όταν συζητούσα το έργο του Άλεξ,« Ας είμαστε ναι, αυτός ο τύπος ».

Η Ελευθερομανία ήταν μια άλλη ταινία μικρού μήκους που η Ολυμπία παρήγαγε και αγκάλιασε. Ήταν μια ιστορία από το Ολοκαύτωμα που με ενθουσίασε να μοιραστώ και καλωσόρισε ολόκληρο το πλήρωμα στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη για να το κινηματογραφήσει. Πίστευε στη νεαρή συγγραφέα Joanna Tansis, και την αναγνώρισε ως ένα μεγάλο ταλέντο από το σενάριο που έγραψε.

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από αυτό το έργο ήταν η επιθυμία της Ολυμπίας να μεταφέρει τη δική της σοφία στην Joan, σταματώντας να γυρίζει πολλές φορές και προτείνει προσωρινές προσαρμογές στον διάλογο. Ήταν ο τρόπος που το έκανα. Μέρος μαμά, μέντορας, μέντορας – εξήγηση της Ιωάννα Γιατί Ήθελε να αλλάξει τις λέξεις που έγραψε ο W. Γιατί Νόμιζα ότι θα έκανε μια καλύτερη ιστορία.

Έφτασα στη Χριστίνα και τη Στέφαν, δύο από τα παιδιά της Ολυμπίας, και μοιράστηκα την ιδέα μου – ότι το Ίδρυμα Greco America, ένας οργανισμός που υποστηρίζει η Ολυμπία με όλη της την καρδιά – πρέπει να ξεκινήσει ένα ετήσιο βραβείο που απονέμει χρηματικό έπαθλο 5.000 $ σε ένα γυναίκα με επικεφαλής μια γυναίκα. Πρωτοβουλία στον κινηματογράφο ή στις παραστατικές τέχνες.

Ένιωσα ότι θα ήταν ένας πολύ καλός τρόπος για να τιμήσουμε την κληρονομιά της Ολυμπίας, και παρόλο που εξακολουθούμε να επεξεργαζόμαστε τις λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί το βραβείο, διατηρούμε τις οδηγίες απλές – για να τιμήσουμε τη ζωή και την κληρονομιά της Ολυμπίας Ντουκάκης απονέμοντας ένα ετήσιο βραβείο που είναι σύμφωνο με δύο πράγματα που αγαπούσε και αγωνίστηκε – γυναίκες και τέχνες.

Έχουμε θέσει έναν στόχο να απονεμήσουμε 100.000 $, έτσι ώστε να μπορούμε να απονείμουμε μια ετήσια επιχορήγηση 5.000 $ ως διαρκή ως το Βραβείο Olympia Dukakis.

Έκανα το κύριο δώρο των $ 1000 για να ξεκλειδώσω το κουτί και ελπίζω να μπορείτε να κάνετε οποιοδήποτε ποσό, μεγάλο ή μικρό, για να τιμήσω αυτήν την υπέροχη κυρία και όλα όσα μας έχει δώσει και τον κόσμο.

Ακολουθούν πληροφορίες σχετικά με το ταμείο και ένας σύνδεσμος για δωρεά.