Η Easy Mode του Dying Light 2 είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσετε το παιχνίδι

Τα βιντεοπαιχνίδια μπορεί να είναι δύσκολα μερικές φορές. Απαιτούν ακρίβεια, προσοχή, επιδεξιότητα και πάνω απ’ όλα υπομονή. Επομένως, το να παίξετε στο Normal δεν είναι πάντα μια επιλογή, ειδικά εάν είστε σκουριασμένοι σε ένα συγκεκριμένο είδος ή έχετε μια αναπηρία που εμποδίζει το παιχνίδι σας. Dying Light 2, η συνέχεια του προκατόχου του Techland του 2015, είναι ήδη μια πρόκληση, με τους επιθετικούς ληστές και τα ακόμη πιο επιθετικά ζόμπι. Γιατί να το κάνετε πιο δύσκολο όταν το παιχνίδι έχει τρεις ενσωματωμένες λειτουργίες δυσκολίας για να διαλέξετε; Είμαι εδώ για να σας πω ότι, αν έχετε τον κώλο σας στην αρχή του παιχνιδιού όπως εγώ, δεν πειράζει αν χαμηλώσετε τη ρύθμιση δυσκολίας για λίγο. Όχι πραγματικά, μια χαρά είναι!

Dying Light 2 σας βλέπει να ελέγχετε τον νέο πρωταγωνιστή Aiden Caldwell, ο οποίος βρίσκεται στο Villedor αναζητώντας την αδελφή του Mia. Η αφήγηση είναι οτιδήποτε, μια αδιάφορη ιστορία εκδίκησης γεμάτη διαφθορά και απληστία που δεν πάει πουθενά και δεν λέει τίποτα. Δεν είναι αυτό το θέμα, όμως. Το θέμα εδώ είναι να παλέψετε και να παρκάρετε στο δρόμο σας 500 ώρες περιεχομένου, τα περισσότερα από τα οποία είναι αρκετά προκλητικά αν το αφήσετε στην προεπιλεγμένη δυσκολία.

Όπως τα περισσότερα παιχνίδια, Dying Light 2 έχει τρεις τρόπους δυσκολίας: Εύκολη, Κανονική και Σκληρή, με την επιλογή Κανονική από προεπιλογή κατά την εκκίνηση. Μπορεί να νομίζετε ότι το Normal δεν είναι τίποτα, ότι μπορείτε να χειριστείτε την πρόκληση που παρουσιάζει χωρίς κανένα πρόβλημα, και ίσως μπορείτε! Περισσότερη δύναμη για σένα αν είναι έτσι, αλλά ειλικρινά, το Normal ήταν κάπως δύσκολο για μένα στην αρχή. Μπορεί να ήταν επειδή Dying Light βγήκε το 2015 και δεν έχω παίξει αυτό το παιχνίδι από τότε Το ακόλουθο Η επέκταση έπεσε το 2016. Αλλά το φως μου έπεφτε δεξιά και αριστερά καθώς διέσχιζα τη συνέχεια του RPG με ζόμπι του Techland. Ληστές χάλαγαν την υγεία μου. Τα ζόμπι με έτρωγαν. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος του παιχνιδιού με θέλει νεκρό και το Normal υπογραμμίζει αυτή την εντύπωση.

Πέθανα λοιπόν. Πολύ. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να μειώσω τη δυσκολία του παιχνιδιού. Και επιτρέψτε μου να σας πω ότι τα πράγματα κυλούν ομαλά από τότε.

Εάν διακόψετε το παιχνίδι – κάτι που μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε σημείο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού – και επιλέξετε το κείμενο Επιλογές, θα βρεθείτε στο μενού Ρυθμίσεις. Από εκεί, μεταβείτε στην καρτέλα Παιχνίδι και στο επάνω μέρος, θα δείτε το Επίπεδο δυσκολίας. Προχωρήστε και αλλάξτε το σε ό,τι μπορείτε να χειριστείτε, αλλά προτείνω το Easy. Τουλάχιστον για να ξεκινήσω. Μπορείτε να αλλάξετε τη δυσκολία όποτε θέλετε. Και μην ανησυχείτε, η συνεχής αλλαγή δεν φορτώνει ξανά την αποθήκευση, δεν σας κάνει να χάσετε την πρόοδο ή κάτι παρόμοιο.

Η μετάβαση στο Easy εισήγαγε μια αξιοσημείωτη διαφορά κατά το παιχνίδι Dying Light 2. Ένιωθα ότι χτυπούσα πιο δυνατά, έτρεξα περισσότερο και άντεχα περισσότερα φιλιά ζόμπι. Μου έδωσε το περιθώριο να καταλάβω τη μηχανική. Με αφήνει επίσης να απολαύσω την ιστορία και, πιο συγκεκριμένα, τις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων, από τις οποίες υπάρχουν πολλές καλές. Έκτοτε άλλαξα τη δυσκολία σε Normal αφού έβαλα περίπου 30 ώρες στο παιχνίδι, αλλά η έναρξη του Easy μου έδωσε τη σαφήνεια να χειριστώ τα χειριστήρια, ώστε να είμαι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικός τόσο στη μάχη όσο και στο parkour. Δεν είναι κάτι που είναι απολύτως δυνατό στο Normal όταν ληστές και ζόμπι προσπαθούν να καταστρέψουν τη μέρα σας.

Υπάρχει αυτή η παράξενη αποστροφή όχι μόνο για τις λειτουργίες Easy αλλά και για τις ρυθμίσεις δυσκολίας γενικά. Είναι σαν να παίζετε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το Normal ή οτιδήποτε άλλο είναι η προεπιλογή θα οδηγήσει στην ανάκληση της κάρτας σας Gamer™. Αυτή η νοοτροπία, ότι το να παίζεις στο Easy σε κάνει κατώτερο παίκτη, είναι ανόητη μαλακία. Οι προγραμματιστές βάζουν ρυθμίσεις δυσκολίας στα παιχνίδια τους για κάποιο λόγο. ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ τους! Dying Light 2 είναι μια πρόκληση, αλλά δεν χρειάζεται να είναι στην αρχή.