Καθημερινή ζωή στην αρχαία Αθήνα

Η καθημερινή ζωή στην αρχαία Αθήνα της ελληνιστικής περιόδου ήταν πιο ενδιαφέρουσα και πνευματικά πιο ενδιαφέρουσα από τις περισσότερες αρχαίες πόλεις, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι οι Έλληνες διέπρεψαν στο θέατρο και τη φιλοσοφία, ενώ συμμετείχαν και στην πολιτική και στους αγώνες στίβου.

Επιπλέον, ο πολιτισμός τους ανέπτυξε τη ζωηρή τέχνη του δημόσιου λόγου στην αγορά. Οι άνδρες, αν δεν είχαν εκπαιδευτεί ως στρατιώτες, συζητούσαν συχνά για πολιτική σε ομάδες ή πήγαιναν στο θέατρο για να παρακολουθήσουν τραγωδίες ή κωμωδίες για διασκέδαση.

Μπορούν να συνδεθούν έντονα με έργα, φυσικά, τα οποία συχνά ενσωμάτωσαν την τρέχουσα πολιτική και τις ενέργειες των Ελλήνων θεών με κάποια μορφή.

Οι άνδρες της αρχαίας Ελλάδας είχαν επίσης το καθεστώς της πλήρους υπηκοότητας και μπορούσαν να ψηφίσουν, κάτι που δεν επιτρεπόταν να κάνουν οι γυναίκες.

Στον κόσμο του θεάτρου, οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν επίσης να παρακολουθήσουν έργα – πόσο μάλλον να παίξουν σε αυτά. Το θέατρο ήταν ανδρική υπόθεση και τους γυναικείους ρόλους έπαιζαν πάντα άντρες.

Η ζωή των ανδρών στην αρχαία Αθήνα περιελάμβανε επίσης παιχνίδια που δεν περιλάμβαναν σωματική δραστηριότητα, όπως μπάλες, ζάρια και πούλια. Η αρχαία ελληνική εκδοχή του πούλι ήταν παρόμοια με το σημερινό επιτραπέζιο παιχνίδι. Ωστόσο, η αρχαία ελληνική εκδοχή του πούλι περιελάμβανε έναν πίνακα, πέτρες και ζάρια.

Η ζωή για τις γυναίκες στην αρχαία Αθήνα

Η ζωή των γυναικών στην αρχαία Αθήνα ήταν στενά συνδεδεμένη με τις δουλειές του σπιτιού, συμπεριλαμβανομένου του κλωστηρίου, της υφαντικής, της μαγειρικής και άλλων οικιακών εργασιών. Δεν συμμετείχαν καθόλου στη δημόσια ζωή ή στην πολιτική.

Οι γυναίκες, κατά κανόνα, ήταν περιορισμένες στο σπίτι, αν και ένα από τα ζωτικά δημόσια καθήκοντά τους ήταν να υπηρετούν ως ιέρειες σε ναούς.

Τα κορίτσια στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν επίσημη εκπαίδευση. Αντίθετα, οι μητέρες τους τους δίδαξαν τις δεξιότητες που χρειάζονταν για να λειτουργήσουν ένα νοικοκυριό. Παντρεύτηκαν νέους άνδρες – συχνά πολύ μεγαλύτερους. Όταν παντρεύονταν, οι Αθηναίες είχαν δύο βασικούς ρόλους: την τεκνοποίηση και τη διαχείριση της οικογένειας.

Η ιδανική Αθηναία δεν έβγαινε δημόσια ούτε αλληλεπιδρούσε με άντρες με τους οποίους δεν είχε σχέση, αν και αυτή η ιδεολογία της απομόνωσης θα ήταν πρακτική μόνο σε εύπορες οικογένειες.

Στα περισσότερα σπίτια, οι γυναίκες χρειάζονταν να εκτελούν εργασίες, όπως να πηγαίνουν στην αγορά και να αντλούν νερό, κάτι που απαιτούσε να περνούν χρόνο έξω από το σπίτι όπου ήταν δυνατή η αλληλεπίδραση με τους άνδρες.

Καλλιέργεια γύρω από τις εποχές

Οι αρχαίοι Αθηναίοι έπρεπε να τρώνε, φυσικά, και. Ήταν φυσιολογικό για τους περισσότερους να κερδίζουν το ψωμί τους και να έχουν φαγητό στο τραπέζι από τη γεωργία. Οι πολίτες είχαν συχνά γη εκτός πόλης που τους παρείχε εισόδημα.

Ωστόσο, το ελληνικό τοπίο και το κλίμα έκαναν τη γεωργία δύσκολη υπόθεση.

Τον Σεπτέμβριο, ήρθε η ώρα να μαζέψουν τα σταφύλια, τα οποία είτε τα κρατούσαν για φαγητό είτε τα χρησιμοποιούσαν για την παραγωγή κρασιού. Το κρασί γινόταν πατώντας τα σταφύλια με τα πόδια και μετά κρατώντας το ζουμί σε τεράστια βαρέλια μέχρι να ζυμωθεί.

Οι ελιές μαζεύονταν με το χέρι ή αφαιρούνταν από τα κοτσάνια με ξύλινα ραβδιά. Μερικά τα συνθλίβονταν σε ένα μύλο για να παραχθεί ελαιόλαδο ενώ άλλα τα κρατούσαν για κατανάλωση. Το ελαιόλαδο ήταν πολύ σημαντικό για τους αρχαίους Αθηναίους γιατί είχε πολλές χρήσεις, όπως μαγειρική, φωτιστικά, προϊόντα ομορφιάς και αθλητικούς σκοπούς.

Οι ελιές και τα σχετικά προϊόντα ήταν τόσο ζωτικής σημασίας για την οικονομία που το ξερίζωμα μιας ελιάς ήταν ποινικό αδίκημα στην αρχαία Ελλάδα.

Τα φασόλια συλλέγονται συνήθως τον Οκτώβριο για να εξασφαλιστεί ότι μπορούν να αναπτυχθούν κατά την περίοδο των βροχών. Ο γεωργός χρησιμοποιούσε ένα άροτρο που το οδηγούσαν βόδια, ενώ ο δεύτερος θα ακολουθούσε από κοντά, σπέρνοντας τους σπόρους.

Την άνοιξη, η συγκομιδή των καλλιεργειών γινόταν με δρεπάνια. Μετά τη συγκομιδή του σιταριού, αλωνίζεται με μουλάρια και με τη βοήθεια του ανέμου για να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτηρό. Στη συνέχεια αφαιρέθηκαν οι φλοιοί χτυπώντας τους κόκκους με γουδί και γουδοχέρι.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι έτρωγαν ψωμί από κριθάρι ή σιτάρι με χυλό με τυρί, λαχανικά, ψάρια, αυγά και φρούτα. Ζώα όπως ελάφια, λαγοί και χοίροι κυνηγήθηκαν επίσης, αλλά δεν αποτελούσαν την κύρια διατροφή, αλλά ήταν απλώς ένα είδος πολυτελούς τροφής.

Το καρύκευμα περιλαμβάνει συνήθως κόλιανδρο και σουσάμι. Το μέλι ήταν ίσως το μόνο γλυκαντικό που υπήρχε εκείνη την εποχή και η μεγάλη σημασία του μελιού στην αρχαία Ελλάδα αποδεικνύεται από τις κυψέλες που στεγάζονταν σε πήλινα αγγεία.

Μεγάλωσε στην αρχαία Αθήνα

Τα αγόρια της Αθήνας έπαιζαν παιχνίδια παρόμοια με το χόκεϊ σήμερα και συμμετείχαν σε διάφορα αθλήματα, όπως αγώνες δρόμου, πάλη και γυμναστική. Δεδομένου ότι συνήθως παίζουν χωρίς ρούχα, τα κορίτσια απαγορευόταν να παρακολουθούν τους αγώνες.

Γενικά, οι γυναίκες και τα κορίτσια δεν αναμενόταν να ασκούν μεγάλη σωματική δραστηριότητα για ψυχαγωγικούς σκοπούς.

Τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα συνήθως απασχολούν το χρόνο τους παίζοντας με παιχνίδια και παιχνίδια. Γνωρίζουμε από αρχαιολογική έρευνα ότι έπαιζαν με μπάλες, μικρά άρματα, κουδουνίστρες, γιόγιο, άλογα που κουνιούνται, κούκλες και ζώα από πηλό.

Τα αγόρια διδάσκονταν στο σπίτι από τις μητέρες τους μέχρι την ηλικία των έξι έως επτά ετών, αλλά όλη η περαιτέρω εκπαίδευση ήταν ευθύνη του πατέρα, ενώ οι μαθητές διδάσκονταν από τους διευθυντές των ιδιωτικών σχολείων μετά από αυτήν την ηλικία.

Αγόρια από εύπορες οικογένειες συνόδευαν στο σχολείο ένας έμπιστος σκλάβος και οι μαθητές έμαθαν να γράφουν με στυλό σε πλάκες καλυμμένες με κερί. Τα βιβλία ήταν πολύ ακριβά, επομένως ήταν πολύ σπάνια.

Οι μαθητές στην Αθήνα έμαθαν πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση. Έμαθαν και για τα κλάσματα. Οι μαθητές έμαθαν τα ποιήματα του Ομήρου -και σίγουρα ξέρουν πολλά απ’ αυτά- και πώς να παίζουν άρπα.

Τα πλούσια παιδιά έμαθαν επίσης να ιππεύουν ένα άλογο. Άλλα αθλήματα περιελάμβαναν την πάλη, την τοξοβολία, τη χρήση σφεντόνας και την κολύμβηση. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, τα αγόρια παρακολούθησαν το λύκειο για τέσσερα επιπλέον χρόνια μέχρι τα δεκαοκτώ τους, οπότε και στάλθηκαν σε στρατιωτική σχολή από την οποία θα αποφοιτούσαν στα είκοσι.