Κριτική: Ο Paul Gross παρακολουθείται ασταμάτητα ως King Lear στο Φεστιβάλ Stratford

• Τίτλος: βασιλιάς Ληρ
• γραμμένο από: Ουίλιαμ Σαίξπηρ
• έξοδος: Κίμπερλι Ράμπερσαντ
• Εκμαγείο: Paul Gross, Michael Blake, Andre Sales
• μια εταιρία: Φεστιβάλ Στράτφορντ
• θέση: Φεστιβάλ Θέατρο
• πόλη: Stratford, Ont.
• έτος: Θα διαρκέσει έως τις 29 Οκτωβρίου

Επιλογή κριτικού

Ο Paul Gross σας κρατά σε επαφή με τον Lear στο Φεστιβάλ Στράτφορντ.

αστέρι σκηνής και οθόνηςαναμένεται νότιαΚαι σφεντόνες και βέλη) στη μέση μιας συσκευής που είναι πολύ ορατή βασιλιάς Ληρ Η παραγωγή που σκηνοθέτησε η Kimberley Rampersad με έκανε να πεινάω για κάθε μία από τις συμμετοχές του – αναρωτιόμουν τι θα έκανε στη συνέχεια ο χαρακτήρας του τίτλου, ή μάλλον τι θα έκανε μετά με τον χαρακτήρα.

Αυτό δεν είναι μικρό επίτευγμα όταν πρόκειται για ένα έργο 400 ετών και κάνει τη μοναδική του ερμηνεία, κατά τη γνώμη μου, που πρέπει να δείτε.

Η πρώτη από τις πολλές ανορθόδοξες και ζωηρές αναγνώσεις του Grosse έρχεται στην αρχική σκηνή, στην οποία ο Lear σκιαγραφεί δημόσια το σχέδιο να χωρίσει το βασίλειό του σε τρία μέρη που χωρίζονται από τις τρεις κόρες του. Εξηγεί:

«Αυτός είναι ο γρήγορος στόχος μας

Να ταρακουνήσει όλες τις φροντίδες και τις πράξεις της εποχής μας

Δώστε τους νεανικές δυνάμεις, ενώ εμείς

Το Unburthen’d σύρθηκε προς το θάνατο».

Ανοίξτε αυτήν την εικόνα στη συλλογή:

Όταν ο Gross κάνει αυτή την ομιλία, αφήνει έναν σαρκαστικό τόνο να εισχωρήσει αργά μέχρι που πέφτει στο πρόσωπο του Goneril της Shannon Taylor όταν λέει τη λέξη “θάνατος” – και απλώνει τη λέξη για περίπου τέσσερα δευτερόλεπτα με μια ειρωνική, ελαφρώς μανιακή λάμψη. τα μάτια του.

Υπάρχει επίσης ένας υπαινιγμός άρνησης και φόβου. Ο Ληρ γελάει με τον θάνατό του για να δείξει ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν πουθενά κοντά στο τέλος της ζωής του. Ωστόσο, δεν θα έλεγε ένα αστείο για τον θάνατό του, αν δεν ήξερε, σε άλλο επίπεδο, ότι θα ερχόταν, ίσως νωρίτερα από όσο θα ήθελε.

Ο Gross’s Lear χαρακτηρίζεται από αυτό το είδος κοροϊδίας/μη κοροϊδίας – συνδυάζεται με εκκεντρικές κινήσεις που εμφανίζουν παρόμοια φυσική προτίμηση για απάτη και δόλο. Αυτό είναι διασκεδαστικό και απόλυτα συμβατό με ένα παιχνίδι γεμάτο ανθρώπους που προσποιούνται/δεν προσποιούνται ότι έχουν τρελαθεί. (Το προσποιούνται για να μπορούν να είναι γυμνοί.)

Το μεγάλο λάθος του συνταξιούχου βασιλιά του είναι η αποτυχία του να συνειδητοποιήσει ότι έχει περάσει την ολισθηρή σχέση του με τη γλώσσα και το νόημα στις κόρες του. Πιστεύει τις κόρες του, Goneril και Regan (Deja Dixon Green), όταν του λένε αυτό που θέλει να ακούσει – και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η Cordelia (Tara Skye) συγκρατείται να μιλήσει για τα συναισθήματά της που προέρχονται από την οικογένεια του Joker και τους Pranksters . Μετατρέπει τη λάθος κόρη στο απόλυτο κακό για όλους.

Φυσικά, αυτό το σαιξπηρικό θέμα του πόσο να εμπιστεύεσαι τα αυτιά (ή τα μάτια σου) είναι ξεκάθαρο στο άλλο σημαντικό μέρος του βασιλιάς Ληρ, Επίσης – περιλαμβάνει τον δόλιο ιδρυτή Έντμουντ (Μάικλ Μπλέικ) και την προσπάθειά του να καταστρέψει τον πατέρα του, Γκλόστερ (Άντονι Σαντιάγο) και τον ετεροθαλή αδερφό, Έντγκαρ (Άντρε Σάιλς), μέσα στο χάος στο βασίλειο.

Κάπως παραδόξως, αυτή είναι η πρώτη Ληρ Με μια γυναίκα σκηνοθέτη στα 70 χρόνια ιστορίας του Φεστιβάλ του Στράτφορντ, η αλληλεπίδραση μεταξύ των αδελφών και των συζύγων τους είναι ίσως το λιγότερο ανεπτυγμένο μέρος αυτής της παραγωγής – αν και ο Τέιλορ αποφοίτησε σε ένα πλήρες αστέρι με έναν φλογερό Goneril.

Αντίθετα, είναι μια μάχη των αδελφών που εντοπίζει τους καλύτερους από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αγόρι, έχει ένα τέλος με την πιο συναρπαστική χορογραφία μάχης που έχει δει στη σκηνή του φεστιβάλ εδώ και χρόνια (ο επιβλέπων σκηνοθέτης αγώνα είναι ο Jeff Scoville).

Η ερμηνεία εκεί είναι εξαιρετική (επειδή είναι κάπως διάσπαρτη): Ο γοητευτικός εγκέφαλος του Μπλέικ είναι στο σημείο, ο φιδίσιος Έντμοντ κατά κάποιο τρόπο σε κάνει να του ευχηθείς μια ευκαιρία στον Ιάγκο στο μέλλον, ενώ ο Αντρέ Σιλς έχει μυϊκή όρεξη για το ταξίδι του Έντγκαρ με κλισέ νιφάδες. Το εκκεντρικό “Poor Tom” μετατρέπεται σε ένα πολλά υποσχόμενο δυνητικό προβάδισμα.

Ανοίξτε αυτήν την εικόνα στη συλλογή:

Η παραγωγή του Rampersad είναι επίσης δυνατή και δεν τραβάει ποτέ τα βλέμματα. Δεν πτοείται από τα αστρονομικά στοιχεία του έργου ή την αποκαλυπτική του αίσθηση.

αντί για ρύθμιση Ληρ Σε μια συγκεκριμένη περίοδο, υπάρχει μια αίσθηση εδώ ότι το έργο διαδραματίζεται σε ένα μακρινό παρελθόν και ένα μέλλον ταυτόχρονα. Είναι λίγη επιστημονική φαντασία και λίγο φαντασία.

Ερωτεύτηκα τις συρόμενες πόρτες σε συνδυασμό με τα ψηλά, κάθετα φώτα φθορισμού που η σχεδιάστρια Judith Bowden εγκατέστησε γύρω από το κωνικό μπαλκόνι της Tanja Moiseiewicz στο Festival Theatre. Οι είσοδοι και οι έξοδοι συνοδεύονται από τη βουή του ηχητικού σχεδιασμού Miquelon Rodriguez κοτσίδα Πονηρός.

Εν τω μεταξύ, τα κοστούμια της Michelle Boone προσθέτουν χρώμα στη ζοφερή με ηρωικές στολές που συχνά αξίζουν το δικό τους χειροκρότημα εισόδου και θυμίζουν τους Έλληνες θεούς και την επικράτεια της Marvel. Δεν είχα ιδέα γιατί ένας μαλάκας ήταν ντυμένος, εξαιρετικά, σαν να ήταν σε συγκρότημα ska — αλλά η συγκρατημένη προσέγγιση του Gordon Patrick White με τον χαρακτήρα με πούλησε.

Για να κάνει αναδρομή στις αναγνώσεις του Gross, αυτή τη φορά στην τελική σκηνή, κάνει ένα εκπληκτικά απίθανο “Owl, owl, wowl, wow!” Αυτό προκύπτει – χρειάζομαι ειδοποίηση σπόιλερ εδώ; — καθώς μια έγκυος Ληρ μπαίνει στο σώμα της Κορδέλια.

Οι ηθοποιοί συνήθως αντικαθιστούν τα εντερικά ουρλιαχτά αν αυτός ο διάλογος είναι θεατρικής σκηνοθεσίας. Αλλά ο Gross αντ ‘αυτού εκτοξεύει τις λέξεις, τις αναποδογυρίζει στο στόμα του, πιάστηκε σε μια αποτελμάτωση να ζητά μια αναπάντητη ερώτηση, και μετά παραμένει σε ένα βαθύ γρύλισμα θλίψης ξανά και ξανά: “Πώς (όλα); Πώς (ll); Πώς (ll Πώς (ll);”

Κατά καιρούς, η κοροϊδία/μη-παιδί του Gross φτάνει σε ένα σημείο καμπής όπου μπορεί σχεδόν να ακούγεται σαν να παίζει/δεν παίζει – κρατώντας το ένα πόδι μακριά από τον χαρακτηρισμό του, ίσως προληπτικά.

Αλλά εδώ είναι που αυτή η μικρή απόσταση μεταξύ του Gross και του Lear ανοίγει χώρο στο κοινό να νιώσει αντί να δείξει συναισθήματα.

Εξακολουθώ να έχω την τάση να γράφω ότι το Gross, παρ’ όλη την πρωτοτυπία του, είναι μια ελαφριά λύρα. Αλλά μετά συνέχισα να χτυπάω το πλήκτρο backspace γιατί δεν είχα επηρεαστεί πραγματικά από το ταξίδι του ανόητου πατριάρχη στα βάθη της απόγνωσης πριν.

Υπάρχουν μερικά ελαττώματα σε αυτό το Lear (όπως σε όλα τα Lears και Βασιλιάς Ληρ ίδια), αλλά με συγκλόνισε.