Μια αξέχαστη παράξενη ελληνική ιστορία αμνησίας

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη, ο Χρήστος Νίκο προσπάθησε να βρει μια απόσταση μεταξύ του ντεμπούτου του και της εμφάνισης του ελληνικού «εξωγήινου κύματος» όπως το Dogtooth από τον Γιώργο Λάνθιμο και το Attenberg της Athina Rachel Tsangari. Κάποιος σκέφτεται εκείνες τις μπάντες heavy metal που κάποτε υποστήριζαν ότι συνδέονταν έμμεσα μόνο με το είδος. “Το Iron Ax είναι πραγματικά ένα σκληρό κοστούμι μπλουζ.” Σαν αυτό.

Πρέπει να ήταν ενοχλητικό να παλεύουμε με την αυτόματη αποθήκευση στο πλησιέστερο βολικό κουτί, αλλά όποιος είναι εξοικειωμένος με αυτές τις ταινίες – ακόμη και εκείνοι που δεν γνωρίζουν ότι ο Niko εργάστηκε ως επόπτης σεναρίου στο Dogtooth – θα ανακαλύψει αμέσως τα έπιπλα. Για άλλη μια φορά, βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που είναι πολύ στραμμένος προς τον ξένο. Το χιούμορ ψύχεται στο απόλυτο μηδέν. Η υπερβολική απαισιοδοξία δεν μπορεί να εξουδετερώσει πλήρως την πίστη στην ανθρώπινη επιμονή.

Όχι την πρώτη φορά πέρυσι και για λίγο, παρατηρούμε πώς η ταινία κτυπά κατά λάθος με τα ενδιαφέροντά μας στην εποχή του Covid. (Οι συγκρίσεις ξεκίνησαν με το “Watergate Films” – The Parallax View, The Conversation – που σχεδιάστηκαν πολύ πριν από την ανακάλυψη.) Τα μήλα – που βραβεύτηκαν ως Καλύτερη Ταινία από τον Κύκλο Κριτικών Κινηματογράφου του Δουβλίνου στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Δουβλίνου – καταθέσεις us Σε μια πανδημία, επιβάλλει τυχαία αμνησία σε αθώους πολίτες. Ο ήρωας μας Άρης (Άρης Σερβετάλης) παίρνει το λεωφορείο και πριν φτάσει στον προορισμό του, μπαίνει στο αίσθημα της ξεχασμού. Δεν ξέρει πού πήγαινε. Δεν μπορούσε να πει γιατί πήγε εκεί. Αυτός ο ατυχής συνεργάτης καταλήγει στο πολυάσχολο, απασχολημένο τμήμα μνήμης, όπου διδάσκει στρατηγικές για να παραμείνει στη νέα, ανιχνεύσιμη ύπαρξή του.

Η Apple έχει να πει κάτι για τη σύγχρονη μας συνήθεια να βάζουμε οπτικοακουστικά έγγραφα όπου οι μνήμες ήταν. Αυτή ήταν η συνήθεια όταν οι άνθρωποι, μετά τον πολλαπλασιασμό των φθηνών βιντεοκάμερων, συνηθίστηκαν να βλέπουν τις πιο συναισθηματικές στιγμές τους πρώτα με το σκόπευτρο. Τώρα το Instagram και το Facebook υφαίνονται ατέλειωτα στο ταξίδι της σύγχρονης ζωής. Ο Κριός συνιστάται να δοκιμάζει διαφορετικές καθημερινές δραστηριότητες και να καταγράφει τις εμπειρίες του με μια κάμερα Polaroid. Οι εικόνες γίνονται αναμνήσεις, όπως και στην πραγματική ζωή, το πρώτο πράγμα που μας θυμούνται τα σημαντικά γεγονότα είναι τώρα η μικρή ταινία που ανεβάσαμε στο Facebook.

Ωστόσο, αυτό το σερί είναι ένα μόνο συστατικό στην παραπλανητικά πλούσια ψυχαγωγία. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της ταινίας, ενθαρρύνουμε να σκεφτούμε εάν θα παραμείνουμε το ίδιο άτομο εάν απογυμνωθούμε από ψυχικές συνδέσεις με τις προηγούμενες ζωές μας. Εάν κάθε τρόφιμος στην ενότητα Noisy Memory ακολούθησε τις οδηγίες, θα καταλήξουν σε λεπτές διαφορές στην προσωπικότητα ενός μοντέλου; Μια πιο συναισθηματική ταινία θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι εσωτερικές μας δόξες θα επαναβεβαιώσουν τελικά και θα αποκαταστήσουν τη μεγάλη ποικιλία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το Alien Wave (συγγνώμη, Χρήστος) δεν παίζει αυτό το παιχνίδι. Η παρούσα ελληνική Οδύσσεια μεταβαίνει από μια αβεβαιότητα σε μια μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Αυτή η μοναδική κίνηση, που αποτυπώνεται σε αναλογία 4: 3 που θυμίζει φωτογραφίες Polaroid, είναι τόσο λιγοστά χρωματισμένα όσο οι λήψεις σε ένα παλιό άλμπουμ, ψιθυρίζοντας την ενόχλησή του όλη την ώρα.

Ωστόσο, αυτά δεν είναι άθλια στοιχεία. Καθώς ο Άρης περιπλανιέται σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο – αλλάζει ακόμη και από τον δικό μας – συναντά μια παρέλαση διασκεδαστικών παραλογισμών. Ο τίτλος προέρχεται από μία από τις λίγες πτυχές της αρχαίας ζωής: τη γεύση του για τα μήλα. Ένα άλλο άτομο λέει, “Δεν θυμάμαι αν τους αγάπησα.” Οι χαρακτήρες στα κοστούμια τους προσθέτουν στον σουρεαλισμό. Ένα ταξίδι στον κινηματογράφο έχει κάποια διασκέδαση με μια εμπειρία που πολλοί από εμάς χάνουμε.

Το μήλο χρησιμεύει ως ακούσιο ρεκόρ της εποχής και ως σατιρικό σχόλιο για την αρχαία ανθρώπινη κατάσταση. Τολμούμε να το ονομάσουμε “αξέχαστο”;

Βίντεο κατ ‘απαίτηση από τις 7 Μαΐου