Ένα από τα πράγματα που αναφέρονται συχνά για την αυστραλιανή πολυπολιτισμικότητα είναι ότι η Μελβούρνη έχει τον τρίτο μεγαλύτερο ελληνόφωνο πληθυσμό μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Αν αυτό ήταν αλήθεια, θα ήταν πολύ προσποίηση. Όμως σύμφωνα με τον Α Μητρώο Πανεπιστημίου MonashΜόνο περίπου 162.000, ή το 3,6% του πληθυσμού της Μεγάλης Μελβούρνης, μπορούν να διεκδικήσουν κάποια μορφή ελληνικής καταγωγής. Αυτό ισοδυναμεί με περίπου το 95% του συνολικού ελληνικού πληθυσμού στην πολιτεία της Βικτώριας και το 42% του συνολικού πληθυσμού της Αυστραλίας των 400.000 περίπου ατόμων.
Μάλιστα, η Μελβούρνη δεν συγκαταλέγεται στις πέντε μεγαλύτερες ελληνόφωνες κοινότητες στον κόσμο, σύμφωνα με Ανασκόπηση του παγκόσμιου πληθυσμού Αριθμοί. Η πρωτεύουσα της Αθήνας έχει σήμερα πληθυσμό περίπου 664.000 κατοίκους, ενώ η Θεσσαλονίκη είναι περίπου 354.000, η κυπριακή πρωτεύουσα Λευκωσία είναι περίπου 200.000, ενώ ο πληθυσμός της Πάτρας και του Πειραιά είναι περίπου 168.000 και 164.000, αντίστοιχα.
Αλλά η διασπορά της Μελβούρνης είναι στην πραγματικότητα ο μεγαλύτερος ελληνόφωνος πληθυσμός εκτός Ελλάδας και Κύπρου, λένε οι ειδικοί. Diaspora Travel Greece επισημαίνω.
Πέρα από τους μύθους και τα καυχήματα, η πραγματική ουσία είναι ότι κύματα Ελλήνων αντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες και αποστάσεις για να δημιουργήσουν μια νέα ζωή στην άλλη άκρη του πλανήτη. Πολλοί δεν ξαναείδαν την πατρίδα τους. Έτσι, η προσκόλληση στη γλώσσα και τον πολιτισμό τους έγινε πηγή μεγάλης υπερηφάνειας. Δείτε την παράπλευρη ιστορία του Ελληνικού Μουσείου στη Μελβούρνη.
1. Προκαλέστε τα κύματα
Οι πρώτοι Έλληνες που καταγράφηκαν στην Αυστραλία ήταν μια ομάδα επτά ναυτικών που μεταφέρθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα στην αποικία της Νέας Νότιας Ουαλίας με την κατηγορία της πειρατείας. Όλοι τελικά έλαβαν χάρη και δύο από αυτούς βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν την Αυστραλία μόνιμη πατρίδα τους.
Το πρώτο πραγματικό «κύμα» Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1850 με την ανακάλυψη χρυσού στην κεντρική Βικτώρια – και η πρωτεύουσα του κράτους, η Μελβούρνη, ήταν η πρώτη τους εμπειρία από αυτόν τον παράξενο νέο κόσμο.
Δεν σημειώθηκαν αξιοσημείωτα κύματα μετανάστευσης για αρκετές δεκαετίες μετά την υποχώρηση του πυρετού του χρυσού στα τέλη της δεκαετίας του 1860. Η Αυστραλία έχει αναφέρει μια σταθερή εισροή αφίξεων – κυρίως συγγενών και κατοίκων της πόλης Ελλήνων που βρίσκονται ήδη στη χώρα. Όμως οι αριθμοί αυξάνονταν.
Μια ελληνική διασπορά σχηματιζόταν στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ στις αρχές του 20ού αιώνα και οδήγησε στην ίδρυση πολλών ελληνορθόδοξων εκκλησιών και σε μια αυξανόμενη αίσθηση κοινότητας. Οι συνήθεις θέσεις εργασίας για τους Ελληνοαυστραλούς περιελάμβαναν την ιδιοκτησία καταστημάτων και εστιατορίων, τις ειδικές επαγγελματίες, την εργασία στον αγρό, την κοπή ζαχαροκάλαμου στο Βορρά και άλλες χειρωνακτικές εργασίες.
Η περίοδος που οδήγησε στο 1920, που σημαδεύτηκε από τον Μεγάλο Πόλεμο, ήταν μια δοκιμασία για αυτή τη νέα ελληνοαυστραλιανή ένωση. Ενώ ο αριθμός των Ελλήνων στην Αυστραλία συνέχιζε να αυξάνεται σταθερά (φτάνοντας τους 2.000 έως το 1911), και η ελληνική πολιτιστική ταυτότητα γινόταν γνωστή –η πρώτη ελληνόφωνη εβδομαδιαία εφημερίδα κυκλοφόρησε το 1913– το ξέσπασμα του πολέμου ήταν ένα πλήγμα. Αυτή η ένταση των σχέσεων –η Ελλάδα αρχικά πήρε ουδέτερη θέση– και επιβράδυνε τη ροή των Ελλήνων μεταναστών για αρκετά χρόνια.
Ένα δεύτερο πραγματικό κύμα αφίξεων ήρθε μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, με φόντο τις εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που κορυφώθηκαν με την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. Οι ποσοστώσεις μετανάστευσης που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ώθησαν επίσης πολλούς επίδοξους μετανάστες να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις σε χώρες όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και ο Καναδάς. Η εισροή Ελλήνων μεταναστών μεταξύ 1925 και 1929 οδήγησε σε εθνικό ανώτατο όριο 100 Ελλήνων το μήνα.
Η ύφεση και η μεταπολεμική περίοδος της σκόνης επιβράδυνε τη μετανάστευση στην Αυστραλία. Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας και ο εμφύλιος πόλεμος της Ελλάδας (1946-1949) της έδωσαν καθεστώς προτεραιότητας στο πλαίσιο του σχεδίου μετανάστευσης της αυστραλιανής κυβέρνησης «Πληθυσμός ή αφανιστεί». Μόνο το 1947, περίπου 12.000 Έλληνες μετανάστες έκαναν θάρρος μήνες στη θάλασσα για να φτάσουν στις αυστραλιανές ακτές.
2. From Boom to Bust: The 1950s to the Present
Η ακμάζουσα οικονομία της Αυστραλίας απαιτεί τόσο εξειδικευμένο όσο και ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Κυβερνητικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένης της διαμετακομιστικής βοήθειας, έχουν προσελκύσει δεκάδες χιλιάδες Έλληνες. Η ολοένα και πιο εδραιωμένη ελληνική κοινότητα της Αυστραλίας αρχίζει να έχει «σημαντικό αντίκτυπο στη χώρα», σύμφωνα με το Diaspora Travelgreen. Ειδικότερα, στον αθλητισμό – η Heidelberg United Football Club («Μέγας Αλέξανδρος») ιδρύθηκε το 1958 και η South Melbourne Football Club (Helas) το 1959 – αλλά και σε πολιτιστικές δραστηριότητες. Δείτε το παραμύθι για τον Σπύρο Σταμούλη.
Η ελληνική μετανάστευση στην Αυστραλία συνέχισε να επεκτείνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, οδηγούμενη από μεγάλο αριθμό νέων που επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν τη στρατιωτική χούντα της χώρας (1967–1974). Μέχρι το 1971, ο αριθμός των Ελλήνων Αυστραλών ξεπερνούσε τα 160.000 άτομα – το 47% των οποίων ζούσε στη Μελβούρνη. Ο συνολικός αριθμός των αφίξεων άρχισε να μειώνεται χρόνο με το χρόνο, αλλά μια σημαντική αύξηση στον αριθμό των Ελληνοκυπρίων σημειώθηκε μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (τελικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση) το 1981 και στη συνέχεια μπήκε στη ζώνη ελεύθερης κυκλοφορίας Σένγκεν το 1992 – ανοίγοντας ευκαιρίες ταξιδιών και εργασίας εντός της Ευρώπης – λιγότεροι Έλληνες μετανάστευσαν στην Αυστραλία.
Αυτή η τάση συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000, καθώς η Ελλάδα γνώρισε μεγαλύτερη ευημερία και ανάπτυξη. Πολλοί Έλληνες Αυστραλοί μετακόμισαν μόνιμα στη χώρα τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Όμως, μετά την οικονομική κρίση του 2008 και την παρατεταμένη πολιτική λιτότητας της Ελλάδας, αυτές οι ροές έχουν αντιστραφεί για άλλη μια φορά προς όφελος της Αυστραλίας.
3. Ο Σπύρος ονειρευόταν να δημιουργήσει ένα Ελληνικό Μουσείο στη Μελβούρνη
Ο Σπύρος Σταμούλης ήταν ένας Ελληνοαυστραλός επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος που ονειρευόταν να δημιουργήσει ένα πολιτιστικό ίδρυμα για να προωθήσει αυτό που αποκαλούσε «την κατανόηση και την απόλαυση του κλασικού και σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, τεχνών και ιστορίας». Το όραμά του και τα σημαντικά χαρίσματα του οδήγησαν τελικά στη δημιουργία της Μελβούρνης Ελληνικό Μουσείο το 2007. Σήμερα, εδρεύει στο πρώην Βασιλικό Νομισματοκοπείο της Μελβούρνης.
Ο Σταμούλης που περιγράφεται ως «παθιασμένος Έλληνας», έφυγε από την πατρίδα του τη δεκαετία του 1950, όταν ήταν 12 ετών, φτάνοντας στη Μελβούρνη κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής άνθησης. Άρπαξε τις ευκαιρίες και με τα δύο χέρια, ξεκινώντας πολλές επιτυχημένες επιχειρήσεις, ενώ συγκεντρώνει τη δική του συλλογή ελληνικών αντικειμένων ως υπενθύμιση της πλούσιας ιστορίας της πατρίδας του.
Η ιδέα της δημιουργίας ενός πιο επίσημου σπιτιού για την άνθηση της ελληνικής τέχνης και πολιτισμού γεννήθηκε από την επιθυμία να «ανταποδώσει» στην κοινότητα που επέτρεψε την επιτυχία του και να τιμήσει τη μνήμη της εκλιπούσας κόρης του και το αιώνιο πάθος της για τα ελληνικά. . Πολιτισμός.
Το να ζούμε στις καρδιές αυτών που αφήνουμε πίσω σημαίνει να ζούμε για πάντα.
Το Ελληνικό Μουσείο άνοιξε με μεγάλη αναγνώριση ως το πρώτο και μοναδικό μουσείο στην Αυστραλία αφιερωμένο στη διατήρηση και προβολή της ελληνικής κληρονομιάς. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του: «Συνενώνοντας πολλαπλούς καλλιτεχνικούς κλάδους και προοπτικές, το Ελληνικό Μουσείο προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία του ελληνικού πολιτισμού και της συνεισφοράς που έχει προσφέρει, και συνεχίζει να προσφέρει, στην κοινωνία σήμερα».
Από τη σύγχρονη τέχνη μέχρι τις ιστορικές εκθέσεις, οι συλλογές – απλωμένες σε διάφορες αίθουσες και ορόφους – είναι προϊόν συνεργασιών με τοπικούς και διεθνείς συντελεστές, Έλληνες και μη.
Τα τρέχοντα εκθέματα (Αύγουστος 2023) περιλαμβάνουν μια ματιά στους «Ελληνικούς Θεούς, Μύθους και Θνητούς» μέσα από ένα εκλεκτικό μείγμα βυζαντινών αντικειμένων και έργων τέχνης, εκκλησιαστικής εικονογραφίας και μεταβυζαντινής κοσμικής τέχνης, καθώς και σύγχρονων έργων τέχνης και ιστορικών γνώσεων.
Στον κάτω όροφο, η ζωντανή “αγγελιοφόρος θεά” – γυμνή Ίρις Σκέφτομαι τη σκέψη της – πραγματικά εκπληκτικό. Τρομακτικά αληθινό αλλά διαυγές στο βασίλειο των θεών και των μύθων. Ο γλύπτης Sam Jenks λέει ότι αυτό το φτερωτό κέρινο ομοίωμα είναι εμπνευσμένο από «το άγαλμα της θεάς Έριδας που κάποτε κοσμούσε το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα».
Μάλιστα, σύμφωνα με wikiΗ Ίρις απεικονίζεται στην αρχαία τέχνη ως «μια φτερωτή νεαρή γυναίκα που φέρει ένα σκήπτρο, ένα σύμβολο των αποστόλων και μια κανάτα με νερό για τους θεούς».
Στον επάνω όροφο, μια συλλογή από αυθεντικές ολυμπιακές δάδες – η έκθεση «Torch of Olympia» – προσφέρει μια μοναδική αφήγηση της ελληνικής ιστορίας μέσα από το φακό των σύγχρονων μαχών εξουσίας. Αυτό αντιπαρατίθεται σε μια ενημερωτική έκθεση για τον πόλεμο στην αρχαία Ελλάδα («Ήρωες και Οπλίτες»).
Περισσότερο ιστορικό πλαίσιο προέρχεται από μια έκθεση («Ex Graecia») για τον ελληνικό πολιτισμό και τον ρωμαϊκό κόσμο, μαζί με μια σειρά από χυτά αγάλματα, σύγχρονες φωτογραφίες και άλλα.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”