Οι επιστήμονες ξέθαψαν τα λείψανα του γενετιστή Γκρέγκορ Μέντελ για να μελετήσουν το DNA του: πυροβολισμοί

Gregor Johann Mendel (1822-1884) ιερέας και βοτανολόγος του οποίου το έργο έθεσε τα θεμέλια για τη μελέτη της γενετικής.

Αρχεία Hulton/Getty Images/Max Posner/NPR

Απόκρυψη λεζάντας

Εναλλαγή λεζάντας

Αρχεία Hulton/Getty Images/Max Posner/NPR

Gregor Johann Mendel (1822-1884) ιερέας και βοτανολόγος του οποίου το έργο έθεσε τα θεμέλια για τη μελέτη της γενετικής.

Αρχεία Hulton/Getty Images/Max Posner/NPR

Όταν ο άνθρωπος που είναι γνωστός ως «Πατέρας της Γενετικής» γίνει 200, πώς θα το γιορτάσετε;

Ξεθάβοντας το σώμα του και αλληλουχώντας το DNA του, φυσικά.

Αυτό έκανε φέτος μια ομάδα επιστημόνων στην Τσεχική Δημοκρατία για να τιμήσει τον Γκρέγκορ Μέντελ, τον επιστήμονα και μοναχό του οποίου τα πειράματα στα μέσα του 19ου αιώνα έθεσαν τα θεμέλια για τη σύγχρονη γενετική.

Ο Μέντελ έζησε και εργάστηκε στο Μπρνο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Με το 2022 να σηματοδοτεί τη 200ή επέτειο από τη γέννηση του Μέντελ, ντόπιοι ερευνητές εκεί —όπου ο Μέντελ παραμένει ήρωας στη γενέτειρά του— αναζητούσαν τρόπους για να θυμηθούν τον άνδρα και να τιμήσουν τη στιγμή. Οι δυνατότητες περιλάμβαναν ένα φεστιβάλ, ένα επιστημονικό συνέδριο και ένα άγαλμα.

Ο αστρονόμος Jiri Dusek, διευθυντής του Αστεροσκοπείου και του Πλανητάριου του Μπρνο, ρώτησε εάν ο ιδρυτής της γενετικής είχε υποβληθεί ποτέ σε γενετικό έλεγχο.

«Αυτή ήταν η αρχή», λέει. Σάρκα Ποσπισίλοβαγενετιστής που είναι επίσης Αντιπρύτανης Ερευνών στο Πανεπιστήμιο Masaryk στο Brno.

Στην αρχή, είπε, η ιδέα της ανάλυσης των γονιδίων του Μέντελ φαινόταν «τρελή».

Ωστόσο, η Ποσπισίλοβα πήγε σε διάφορους ειδικούς στο πανεπιστήμιο για να ρωτήσει τι μπορεί να είναι δυνατό.

«Ρώτησα ανθρωπολόγους που είχαν εμπειρία να αναλύσουν τα λείψανα διαφόρων ιστορικών προσώπων», θυμάται. Συζήτησε επίσης με αρχαιολόγους.

Η εκταφή του Μέντελ από τον τάφο του στο Μπρνο και η πραγματοποίηση γενετικών δοκιμών στα λείψανά του αποδείχτηκε ένα εφικτό έργο – αρκεί να πάρουν άδεια από τους Αυγουστινιανούς. Αυτό είναι το θρησκευτικό τάγμα στο οποίο ανήκε ο Μέντελ, και το οποίο έμεινε μαζί του: ο Αυγουστινιανός τάφος στο κεντρικό νεκροταφείο της πόλης πιστεύεται ότι περιείχε το σώμα του Μέντελ.

Οι τοπικοί θρησκευτικοί ηγέτες συμβουλεύτηκαν τους Αυγουστινιανούς στην Πράγα, τον επίσκοπό τους και τέλος τους Αυγουστινιανούς στη Ρώμη. Στο τέλος δόθηκε η άδεια.

Φίλιπ Μπάρντιένας μοριακός βιολόγος στην ερευνητική ομάδα, θεώρησε ότι ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης ήρθε ως μέρος αυτής της προσπάθειας.

«Ο Γκρέγκορ Μέντελ είναι κάποιος που διδάσκει το πρώτο μάθημα γενετικής στο πανεπιστήμιο», λέει ο Μπάρντι. “Όλοι αισθάνονται ότι είναι τόσο σημαντικός, ειδικά εδώ στο Μπρνο. Είναι ένα πρότυπο… που στάθηκε στην αρχή ό,τι κάνουμε.”

Ο Μέντελ ήταν μπροστά από την εποχή του στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε τα μαθηματικά για να μελετήσει τα μοτίβα κληρονομικότητας στα φυτά μπιζελιού όταν κοιτούσε πράγματα όπως το χρώμα των λουλουδιών και το ύψος των φυτών, λέει ο Barde.

«Ανάλυσε μια συλλογή από περίπου 25.000 φυτά για να πάρει σωστά τους αριθμούς του και να δημιουργήσει τους τύπους», λέει ο Bardi. «Και από αυτή την άποψη ήταν επίσης κάπως προληπτικός και ένα βήμα μπροστά».

Τα πειράματα φυτών του Μέντελ ήταν πολύ γνωστά και σεβαστά κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά η φήμη του πραγματικά απογειώθηκε μετά το 1900, όταν οι γενετιστές ανακάλυψαν ξανά το έργο του και συνειδητοποίησαν τις επιπτώσεις του.

«Κανείς εκείνη την εποχή, συμπεριλαμβανομένου του Μέντελ, νομίζω, δεν αμφέβαλλε ότι το έργο του θα ήταν τόσο πρωτοποριακό από την άποψη ότι θα ήταν μια σημαντική επιστημονική θεωρία», λέει. Ντάνιελ ΦέρμπανκςΕίναι γενετιστής φυτών και συγγραφέας βιβλίου με τίτλο Γκρέγκορ Μέντελ: Η ζωή και η κληρονομιά του.

Οι ανασκαφές στον τάφο του Μέντελ αποκάλυψαν πέντε φέρετρα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Αυτό ήταν λίγο περίεργο, δεδομένου ότι η επιτύμβια στήλη φέρει τα ονόματα μόνο τεσσάρων Αυγουστινιανών αδελφών.

Το φέρετρο του Μέντελ φαίνεται να είναι το μέταλλο στο κάτω μέρος. Γέμισε με μερικές εφημερίδες, που χρονολογήθηκαν λίγο πριν από το θάνατό του, οι οποίες έμοιαζαν πολύ ξεκάθαρες. Ωστόσο, ο Μπάρντι λέει ότι ήθελαν καλύτερα στοιχεία ότι αυτό το φέρετρο περιείχε τα λείψανα του Μέντελ.

«Στην πραγματικότητα σκεφτήκαμε να περάσουμε από τα προσωπικά του αντικείμενα γιατί ξέραμε ότι χρειαζόμασταν κάποιο υλικό αναφοράς για να επιβεβαιώσουμε πραγματικά την ταυτότητά του», λέει ο Bardee.

Οι τοπικοί επιμελητές τους επέτρεψαν να σαρώσουν αντικείμενα όπως τα μικροσκόπια του Μέντελ, τα γυαλιά του, γραπτά αρχεία των ατμοσφαιρικών του μετρήσεων και ένα πακέτο τσιγάρα. Η ομάδα κοίταξε επίσης προσεκτικά τα αγαπημένα βιβλία του Μέντελ και, σε ένα βιβλίο για την αστρονομία, βρήκε ποίηση.

Κοιτώντας το DNA από όλο αυτό και συγκρίνοντάς το με το DNA του σκελετού, ένιωσαν σίγουροι ότι είχαν βρει το σώμα του Μέντελ.

Η αλληλουχία του DNA του αποκάλυψε γενετικές παραλλαγές που σχετίζονται με διαβήτη, καρδιακά προβλήματα και νεφρική νόσο. Η παραλλαγή που κέντρισε το ενδιαφέρον του Fairbanks ήταν ένα γονίδιο που συνδέεται με την επιληψία και τα νευρολογικά προβλήματα.

«Είχε υποφέρει σε όλη του τη ζωή από κάποιο είδος ψυχικής ή νευρολογικής διαταραχής που του προκάλεσε πολύ σοβαρές νευρικές κρίσεις», λέει ο Fairbanks. «Αυτή μπορεί να ήταν μια γενετική πάθηση – και αυτή ήταν μια εκπληκτική ανακάλυψη που έκαναν αυτοί οι επιστήμονες».

Ο Φέρμπανκς αναλογίστηκε πώς ένιωθε ο Μέντελ όταν του ενοχλούσαν τον τάφο για να ικανοποιήσει την περιέργεια των σημερινών επιστημόνων.

«Τείνω να πιστεύω, από όσα γνωρίζω για αυτόν, ότι μπορεί να ήταν πολύ χαρούμενος γι’ αυτό», λέει η Fairbanks. «Αλλά φυσικά δεν μπορούμε να τον ρωτήσουμε ευθέως».

Ο Pospíšilová κλίνει και προς αυτή τη θεωρία.

“Πιστεύουμε ότι θα ήταν χαρούμενος. Ξέρουμε ότι ήταν πολύ ενθουσιώδης με όλα τα είδη έρευνας”, λέει – σημειώνοντας ότι λίγο πριν πεθάνει, ο Μέντελ διέταξε μια ενδελεχή νεκροψία.

«Δεν ήταν κατά της έρευνας στο σώμα του», λέει.

Αν και ο Μέντελ δεν γνώριζε τίποτα για το DNA ή τον ρόλο που έπαιζε στα πρότυπα κληρονομικότητας που παρατήρησε στενά, λέει, πιθανότατα «δεν θα τον πειράζει να είναι μέρος της έρευνας, ακόμη και μετά τον θάνατό του».