Ουκρανοί πρόσφυγες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους λόγω έλλειψης κεφαλαίων

Η πρόσκρουση του βλήματος ώθησε το κορίτσι προς τον φράχτη τόσο δυνατά που ράγισε. Η μητέρα της τη βρήκε να πεθαίνει στο παγκάκι κάτω από την αχλαδιά καθώς απολάμβανε το απόγευμα. Όταν έφτασε ο πατέρας της, είχε φύγει.

Άννα Προτσένκο σκοτώθηκε, σκοτώθηκε Δύο μέρες μετά την επιστροφή στο σπίτι. Η 35χρονη έκανε αυτό που θέλουν οι αρχές: εκκένωσε την περιοχή του Ντόνετσκ της ανατολικής Ουκρανίας καθώς πλησίαζαν τα ρωσικά στρατεύματα. Αλλά το να ξεκινήσεις μια νέα ζωή αλλού ήταν άβολο και ακριβό.

Όπως και ο Protsenko, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν επιστρέψει σε αυτό ρουστίκ ή βιομηχανικό Οι κοινότητες που βρίσκονται κοντά στην πρώτη γραμμή της περιοχής διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο γιατί δεν μπορούν να ζήσουν σε ασφαλέστερα μέρη.

Ο Protsenko το είχε δοκιμάσει για δύο μήνες, μετά επέστρεψε στο σπίτι για να πιάσει δουλειά στη μικρή πόλη Pokrovsk. Τη Δευτέρα, φίλοι και οικογένεια της χάιδεψαν το πρόσωπό της και έκλαψαν πριν σφραγιστεί το φέρετρό της δίπλα στον τάφο της.

«Δεν μπορούμε να κερδίσουμε. Δεν μας προσλαμβάνουν αλλού «Πρέπει ακόμα να πληρώσεις το ενοίκιο», είπε μια φίλη και γειτόνισσα, η Αναστασία Ροσάνοβα. Δεν υπάρχει πού να πάμε, είπε, αλλά εδώ στο Ντόνετσκ, «όλα είναι δικά μας».

Το Γραφείο του Δημάρχου του Πόκροβσκ εκτίμησε ότι το 70% των εκτοπισθέντων έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους. Στη μεγαλύτερη πόλη του Kramatorsk, μια ώρα οδικώς από την πρώτη γραμμή, οι αξιωματούχοι είπαν ότι ο πληθυσμός μειώθηκε σε περίπου 50.000 από 220.000 τις εβδομάδες μετά τη ρωσική εισβολή, αλλά έκτοτε έχει αυξηθεί σε 68.000.

Είναι απογοητευτικό για τις ουκρανικές αρχές, καθώς ορισμένοι άμαχοι εξακολουθούν να βρίσκονται στον δρόμο προς τον πόλεμο, αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής του Ντόνετσκ είναι επίσης απογοητευμένοι. Κάποιοι περιέγραψαν ότι αισθάνονταν ανεπιθύμητοι ως Ρωσόφωνοι μεταξύ των ουκρανόφωνων σε ορισμένα μέρη της χώρας.

Αλλά τις περισσότερες φορές, η έλλειψη χρημάτων ήταν το πρόβλημα. Στο Kramatorsk, μερικοί άνθρωποι που έκαναν ουρά για τα κιβώτια ανθρωπιστικής βοήθειας είπαν ότι ήταν πολύ φτωχοί για να εκκενωθούν καθόλου. Το Ντόνετσκ και η οικονομία του έχουν πληγεί από συγκρούσεις από το 2014, όταν οι αυτονομιστές που υποστηρίζονται από τη Ρωσία άρχισαν να μάχονται κατά της ουκρανικής κυβέρνησης.

«Ποιος θα μας φροντίσει; ρώτησε η Karina Smolska, η οποία επέστρεψε στο Pokrovsk ένα μήνα μετά την εκκένωση. Τώρα, στα 18 της, είναι η κύρια πηγή χρημάτων για την οικογένειά της ως σερβιτόρα.

Εθελοντές περιφέρονται στην περιοχή του Ντόνετσκ εδώ και μήνες μετά τη ρωσική εισβολή για να βοηθήσουν τις ευάλωτες ομάδες να εκκενώσουν, αλλά τέτοιες προσπάθειες θα μπορούσαν να καταλήξουν αθόρυβα σε αποτυχία.

Σε ένα υγρό σπίτι στο χωριό Malotaranivka στα περίχωρα του Kramatorsk, διάσπαρτες κουλούρες από μυγοπαγίδες κρέμονται από το ταβάνι του σαλονιού. Κομμάτια υφάσματος μπήκαν στις σχισμές των παραθύρων για να αποφευχθεί ο αερισμός.

Η Tamara Markova, 82 ετών, και ο γιος της, Mykola Ryaskov, είπαν ότι πέρασαν μόνο πέντε ημέρες ως εκτοπισμένοι στην κεντρική πόλη Dnipro αυτόν τον μήνα πριν αποφασίσουν να πάρουν τις ευκαιρίες τους πίσω στο σπίτι τους.

«Πρόκειται να χωρίσουμε», είπε η Μάρκοβα.

Το προσωρινό καταφύγιο στο οποίο έμεναν είπε ότι θα μεταφερόταν σε οίκο ευγηρίας και ότι ο γιος της, του οποίου η αριστερή πλευρά ήταν παγωμένη μετά από εγκεφαλικό, θα πήγαινε σε ένα σπίτι για άτομα με ειδικές ανάγκες. Το βρήκαν απαράδεκτο. Βιαστικά να φύγουν, άφησαν πίσω του το αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν πολύ μεγάλη για να πάρει το λεωφορείο.

Τώρα το κάνουν. Αν ακούσετε τη σειρήνα από την αεροπορική επιδρομή, η Μάρκοβα πηγαίνει να κρυφτεί με τους γείτονες «μέχρι να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί». Η ανθρωπιστική βοήθεια παραδίδεται μία φορά το μήνα. Η Μάρκοβα το περιγράφει αρκετά καλό. Όταν έρθει ο χειμώνας, οι γείτονες θα καλύψουν τα παράθυρά τους με μια πλαστική μεμβράνη για βασική μόνωση και καθαρισμό της σόμπας από αιθάλη. Ίσως θα έχουν αέριο για θερμότητα, μπορεί και όχι.

«Ήταν πολύ πιο εύκολο στη Σοβιετική Ένωση», είπε για την έλλειψη υποστήριξης από το κράτος, αλλά ήταν ακόμη πιο δυσαρεστημένη με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και με το τι κάνουν οι στρατιώτες του στις γύρω κοινότητες.

«Είναι μεγάλος», είπε για τον Πούτιν. «Θα πρέπει να συνταξιοδοτηθεί».

Η νοσταλγία και η αβεβαιότητα οδηγούν επίσης σε μια επιστροφή στο Ντόνετσκ. Το τρένο εκκένωσης Yumi φεύγει από το Pokrovsk για τη σχετικά ασφαλέστερη δυτική Ουκρανία, αλλά ένα άλλο τρένο φτάνει καθημερινά με ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να πάνε σπίτι τους. Ενώ το τρένο εκκένωσης είναι δωρεάν, το τρένο επιστροφής δεν είναι.

Η Oksana Tserkovny πήρε το τρένο σπίτι με τη 10χρονη κόρη της δύο ημέρες μετά τη φονική επίθεση της 15ης Ιουλίου στο Ντνίπρο, όπου έμειναν για περισσότερους από δύο μήνες. Ενώ η επίθεση ήταν μια σπίθα, ο Tserkovnyi δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά. Τώρα σχεδιάζει να επιστρέψει στην προηγούμενη δουλειά της σε ανθρακωρυχείο.

Το κόστος στο Ντνίπρο, ήδη γεμάτο με εκτοπισμένους, ήταν μια άλλη ανησυχία. «Μείναμε με συγγενείς, αλλά αν χρειαζόμασταν να νοικιάσουμε θα ήταν πολύ περισσότερα», είπε ο Τσερκόβνι. “Ξεκινά από 6000 εθνικά νομίσματα (200 $) το μήνα για ένα στούντιο και δεν θα μπορείτε να το βρείτε.”

Οι οδηγοί ταξί που περιμένουν το τρένο για να φτάσει στο Ποκρόβσκ είπαν ότι πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν την προσπάθεια να εγκατασταθούν αλλού.

Ένας από τους οδηγούς, ο Vitaly Anikiev, είπε: «Σίγουρα η μισή δουλειά μου είναι να πάρω αυτούς τους τύπους». «Επειδή χάθηκαν τα λεφτά».

Στα μέσα Ιουλίου, είπε, πήρε μια γυναίκα που επέστρεφε από την Πολωνία, αφού ένιωθε ότι δεν είχε θέση εκεί. Όταν έφτασαν στο χωριό της κοντά στην πρώτη γραμμή, υπήρχε μια τρύπα εκεί που ήταν το σπίτι της.

«Έκλαψε», είπε ο Ανίκιεφ. «Αλλά αποφάσισε να μείνει».