Ο αρχιτέκτονας Billy Cavellaris αγκαλιάζει το ελληνικό κιτς και το μεταφέρει από τη δεξαμενή στην αγορά Toorak

Της Μαίρης Σινανίδη

Βαθιά επηρεασμένος από τις ελληνικές του ρίζες, ο διάσημος αρχιτέκτονας Billy Cavellaris έχει χαράξει μια μοναδική θέση για τον εαυτό του στον κόσμο του design συνδυάζοντας απρόσκοπτα τη διαχρονική ουσία του ελληνικού πολιτισμού με τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές έννοιες.

Από μια ταπεινή ανατροφή μεταναστών στη δεξαμενή, η ζωή των Cavaliers και της οικογένειάς του στο βραβευμένο σπίτι τους στο Toorak απέχει πολύ από την πραγματικότητα της παιδικής του ηλικίας.

Αυτός είπε Greek Herald Μεγάλωσε με οτιδήποτε «απόλυτα κιτς», όπως πετσέτες, κομπολόγια (καμπάνες ανησυχίας), αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και έναν σταυρό.

«Όταν είσαι μικρός, σκέφτεσαι «Θεέ μου, κοίτα αυτά», αλλά όσο μεγαλώνω, μου αρέσει αυτό το κιτς. Το κρατάω στην καρδιά μου και το ξαναερμηνεύω με σύγχρονο τρόπο. και αυτό κάνω με τον Τζορτζ.» έκανα [Calombaris] εστιατόριο», είπε ο Καβαλάρης.

“Έχετε αυτή την πραγματική δυαδικότητα, κάτι πολύ σύγχρονο στον επάνω όροφο και κάτι πολύ παραδοσιακό στον κάτω όροφο, και αυτή η ένταση μεταξύ αυτών των δύο πραγμάτων το κάνει ενδιαφέρον. Πραγματικά δείχνει μια γενεαλογία και το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πού πηγαίνει ο ελληνικός μας πολιτισμός.

Με γονείς που εργάζονταν ως σεφ, συμπεριλαμβανομένης μιας μητέρας που ήταν επικεφαλής σεφ στο St. Basil’s, η κουζίνα ήταν ένα επίκεντρο και βρήκε την ευκαιρία να αναζωπυρώσει αυτές τις αναμνήσεις στο τελευταίο της εγχείρημα σχεδιασμού, που εργαζόταν στον George Calombaris. Ελληνικό Σχέδιο Κατοικίας.

«Βασικά υπάρχει ένα σπίτι στον κάτω όροφο και μια κουζίνα όπως όλοι μεγαλώσαμε», είπε.

“Μοιάζει με ένα παραδοσιακό ελληνικό σπίτι, με πετσετάκια και όλα τα είδη των πραγμάτων. Και πρέπει να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Δεν είναι προσχηματικό, και πρέπει να νιώθεις σαν να έχεις πάει σε ένα παραδοσιακό ελληνικό σπίτι και έχεις φάει. Και Στη συνέχεια, υπάρχει το υπέροχο δωμάτιο στον επάνω όροφο, όπως το μπροστινό μας σαλόνι. Όλοι το είχαν, αλλά δεν μας επιτρεπόταν ποτέ, καθώς ήταν δεσμευμένο για ειδικές περιστάσεις.

Ο Καβελλάρης εξήγησε πώς η ελληνικότητα του αποτέλεσε το «θεμέλιο» της σχεδιαστικής του φιλοσοφίας.

«Δεν είναι μόνο αισθητική. Διαποτίζει την ουσία του πώς αντιλαμβάνομαι τους χώρους και τον σκοπό τους. «Η ελληνική κουλτούρα δίνει έμφαση στη φιλοξενία, τη ζεστασιά και τη σημασία των κοινών εμπειριών, τις οποίες προσπαθώ να ενσταλάξω σε κάθε έργο», είπε.

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες προσπάθειες του Καβελάρις ήταν η συνεργασία του με την Αρχιεπισκοπή στο Northcote, την οποία περιγράφει ως «μια περήφανη στιγμή» με ιδιαίτερη χαρά στο σχεδιασμό των τόπων όπου μεγάλωσε.

«Το σχέδιο για την ελληνορθόδοξη κοινότητα είναι προνόμιο. Μου επιτρέπει να συνδυάσω τη διαχρονική ομορφιά της ελληνικής αρχιτεκτονικής με τις φιλοδοξίες μιας σύγχρονης κοινότητας», είπε.

«Η πρόκληση έγκειται στη συμφιλίωση του παρελθόντος και του παρόντος, στην προσαρμογή στις ανάγκες μιας ζωντανής κοινότητας και στη δημιουργία χώρων που καλούν τη σκέψη».

Ο Καβελλάρης έχει κάνει ένα όνομα για τον εαυτό του στα σχέδια κατοικιών και εμπορικών χώρων. Τα έργα του, με την οργανική τους ροή και τη σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια, του έχουν κερδίσει διεθνή αναγνώριση.

«Κάθε έργο είναι μια ευκαιρία να πούμε μια ιστορία. Κατανοώντας τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες των πελατών μου, είμαι σε θέση να σχεδιάσω χώρους που αντικατοπτρίζουν τη μοναδική τους ιστορία. Πρόκειται για τη μετάφραση των ονείρων τους σε απτές αρχιτεκτονικές εκφράσεις», είπε.

Διατηρώντας τις ιστορίες μας ζωντανές:

Όταν δεν οραματίζεται σπουδαία αρχιτεκτονικά σχέδια, ο Cavalleris βρίσκεται στα πρώτα στάδια ενός ντοκιμαντέρ που ερευνά την ιστορία της ελληνικής εγκατάστασης στην Αυστραλία.

“Θέλω να γιορτάσω τους απλούς καθημερινούς μετανάστες. Η ιστορία των γονιών μου είναι τόσο οδυνηρή και τόσο εκπληκτική που μπορούν να κάνουν ταινίες”, είπε.

“Το ενδιαφέρον πράγμα που λέω στους ανθρώπους όταν λέω την ιστορία είναι ότι οι περισσότεροι μετανάστες έχουν παρόμοια ιστορία. Η Yiyaya μου από την πλευρά της μητέρας μου, ο πατέρας της πέθανε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο σύζυγός της πέθανε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο γιος της πέθανε στα τουρκικά εισβολή στην Κύπρο. Πώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει σε αυτή την κατάσταση; Τώρα δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω. Επιπλέον, ζώντας σε ακραία φτώχεια, μεγαλώνοντας πέντε παιδιά και ζώντας μια αγροτική ζωή. Ήταν μια πολύ δύσκολη ζωή για οι παππούδες μου.

«Η μητέρα μου ήρθε εδώ όταν ήταν 18 ή 19 ετών για να βρει μια νέα ζωή και γνώρισε τον πατέρα μου που είχε μια παρόμοια ιστορία. Έμενε στα βουνά των Καλαβρύτων, ένα μέρος όμορφο, αλλά πολύ απομονωμένο, και τον μεγάλωσαν η θεία και ο θείος του γιατί δεν μπορούσε να κάνει παιδιά.

Έχοντας κατά νου το οικογενειακό του ιστορικό, ο Καβαλιέρης έχει κάνει πολύ δρόμο, αλλά αρνείται να ξεχάσει από πού ήρθε.

“Όταν μεγάλωνα, ζούσαμε έναν πολύ μέτριο τρόπο ζωής. Οι γονείς μου ήταν εργατικής τάξης, δεν ήμασταν πολύ πλούσιοι. Θυσίασαν τα πάντα για να μορφώσουν εμένα και την αδερφή μου. Πολλά από τα πράγματα που κάνω σήμερα δεν είναι μόνο για μένα. αλλά για τους γονείς μου», είπε. Μπορεί να γεννήθηκε εδώ, αλλά «το DNA και η κληρονομιά των γονιών μου είναι ακόμα μέσα μου», είπε.

“Τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε διαφορετικό περιβάλλον και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να τα κρατήσω προσγειωμένα. Και οι δύο δουλεύουν και κάνουν καλή δουλειά στο να κατανοήσουν από πού προέρχονται οι πολιτιστικές τους ρίζες, από πού προέρχονται οι παππούδες τους και εμείς ζουν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από τους παππούδες τους, τους λόφους των Καλαβρύτων.Το καταλαβαίνουν.

Δεν πρέπει να φοβάται μήπως χάσει την ταυτότητα στο ίδιο του το σπίτι. Η κόρη του Jorja, φοιτήτρια του VCE, ήταν τόσο γοητευμένη από την ελληνική τέχνη που τα ελληνικά εμπνευσμένα σχέδιά της ήταν τόσο καλά που συμπεριλήφθηκαν ως στοιχείο σχεδιασμού στο εστιατόριο του Calombaris.

Ο Καβαλέρης πήρε τα δύο του παιδιά και τη γυναίκα του στα χωριά των γονιών του τον Ιανουάριο.

«Ήταν πραγματικά όμορφο», είπε, προσθέτοντας ότι επισκέφτηκαν και άλλες τοποθεσίες.

«Η προσέγγιση της Ακρόπολης είναι μια ταπεινή εμπειρία. Μιλώντας με έναν ταξιτζή καθ’ οδόν, μου είπε ότι τέθηκε μια ερώτηση από έναν από τους εξέχοντες αρχιτέκτονες της πόλης εάν οι επισκέπτες της πόλης πρέπει να επισκεφθούν την Ακρόπολη, αν αυτό πρέπει να γίνει με τα πόδια, με ποδήλατο ή με αυτοκίνητο. . Είπε ότι πρέπει να πλησιάσουν γονατιστοί, κάτι που σκέφτηκα ότι ήταν μια πολύ όμορφη αναλογία της σημασίας του. Είναι μια ζωντανή ενσάρκωση της διαρκούς κληρονομιάς μας.

Η Καβελάρις, η οποία είναι παντρεμένη με έναν Ιταλό, είπε ότι ο «φόβος» της είναι ότι «όταν συγχωνευόμαστε με άλλες εθνότητες» μπορεί να αρχίσουμε να χάνουμε την ελληνική μας ταυτότητα και αυτός είναι ένας λόγος που θέλει να την προωθήσει. Ως αποτέλεσμα, κάνει πολλή εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας για το Ελληνικό Μουσείο, την Ελληνική Πρωτοβουλία και το Alpington Grammar.

«Το να είσαι «Ελληνικός» δεν σημαίνει να βρίσκεσαι σε ένα μέρος, αλλά να ενσωματώνεις μια συγκεκριμένη αίσθηση αξίας», είπε. «Αυτά πρέπει να τα μοιραστούν όλοι. Η δουλειά μου το κάνει αυτό».