Ο συνταξιούχος οικοδόμος της κομητείας York Joe Wagman ακολουθεί την αγάπη της αρχαιολογίας
Ενώ παρακολουθούσε το Πανεπιστήμιο Georgetown, ο Joe Wagman παρακολούθησε ένα μάθημα ιστορίας τέχνης.
Για τους περισσότερους φοιτητές που ειδικεύονται σε κάτι διαφορετικό από την ιστορία της τέχνης, το θέμα θεωρείται συχνά ως ένα εύκολο μάθημα επιλογής, ένα μάθημα που δεν θα κλέψει πολλή προσπάθεια από τον πυρήνα των ακαδημαϊκών προσπαθειών τους.
Για τον Wagman, αυτό δεν ίσχυε.
Τον γοήτευε η ιστορία, και τον γοήτευε ιδιαίτερα η αρχαία ιστορία. «Υπάρχουν τόσα πολλά άγνωστα», είπε, «πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε».
Ενώ ήταν προπτυχιακός στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Wagman συμμετείχε σε μια αρχαιολογική ανασκαφή στα ερείπια σολομού Chacoan Anasazi στο βορειοανατολικό Νέο Μεξικό. Η τοποθεσία, χτισμένη στην πλευρά του φαραγγιού Τσάκο, ήταν τριώροφη και περιλάμβανε μια μεγάλη κιβά, έναν σπηλαιώδη κυκλικό χώρο συγκέντρωσης για κοινοτικές τελετές και τελετουργίες. Ο κυκλικός πέτρινος τοίχος παρείχε στοιχεία της ικανότητας και της εμπειρίας των κτιστών που τον έχτισαν, κάτι που ο Wagman εκτιμούσε, καθώς οι πρόγονοί του ήταν κτίστες της πέτρας.
Υπήρχε απλώς κάτι σε αυτό. Το Salmon Pueblo φιλοξενούσε περίπου 300 ανθρώπους τον 11ο αιώνα και ήταν από τους μεγαλύτερους οικισμούς σε αυτό το μέρος του κόσμου. Μέχρι το 1288, τα στοιχεία δείχνουν ότι εγκαταλείφθηκε για άγνωστους λόγους.
Και είναι αυτό το άγνωστο που ώθησε τον Wagman να ακολουθήσει την αρχαιολογία ως απλή επιθυμία, να αναζητήσει αυτές τις απαντήσεις και να προσπαθήσει να βρει στοιχεία για το πώς έζησαν και τελικά πέθαναν αυτοί οι πολιτισμοί.
Αυτή η περιέργεια τον οδήγησε, στη συνταξιοδότησή του, να περάσει τα καλοκαίρια του στην καύσωνα της Μεσογείου στη νότια Ελλάδα, βοηθώντας τους αρχαιολόγους να βρουν τα κομμάτια του παζλ που θα εξηγούσαν από πού ήρθαμε και πώς φτάσαμε εδώ.
Η οικογενειακή ιστορία προκαλεί το ενδιαφέρον για την αρχαία ιστορία
Μπορεί να φαίνεται παράξενο που ο Joe Wagman θα ενδιαφερόταν για αυτό το είδος καταδίωξης. Γεννήθηκε στην Wagman Inc. Η οικογένεια δραστηριοποιείται στον κατασκευαστικό κλάδο και είναι μια από τις πιο αξιοσέβαστες επιχειρήσεις στην κομητεία Γιορκ.
Η ιστορία της εταιρείας χρονολογείται από το 1902, η οποία ιδρύθηκε από τον παππού του Wagman, George Wagman, όταν ήταν στα είκοσί του. Η εταιρεία έχει αναπτυχθεί από την κατασκευή πλακόστρωτων πλακών και διακοσμητικών προϊόντων στην κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, γεφυρών, φραγμάτων και άλλων βασικών υποδομών. Η εταιρεία βρίσκεται τώρα στην τέταρτη γενιά της οικογενειακής ηγεσίας και ιδιοκτησίας, κάτι που είναι σπάνιο στον κόσμο των εταιρικών εξαγορών συγχωνεύσεων και εξαγορών. Πολύ λίγες οικογενειακές επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει δύο γενιές, είπε ο Wagman. Ο Wagman έχει συνήθως συνταξιοδοτηθεί από την εργασία. Διατελεί ακόμη Πρόεδρος του Δ.Σ.
Αυτή η οικογενειακή ιστορία, είπε ο Wagman, «είναι σίγουρα μέρος του γενικού ενδιαφέροντός μου για την ιστορία». Αλλά το ενδιαφέρον του για την αρχαία ιστορία υπερβαίνει αυτό. Πρόκειται για μια «πιο σαφή σύνδεση» που νιώθει όταν κρατά στα χέρια του αρχαία αντικείμενα.
«Αυτή η σύνδεση μοιάζει πολύ με το «Δεν ξέχασες»». Σκεφτόμαστε για εσάς, νοιαζόμαστε για εσάς και προσπαθούμε να σας καταλάβουμε καλύτερα. Όταν βρίσκουμε μεταγενέστερα αντικείμενα από μεταγενέστερους πολιτισμούς, σχετίζεται περισσότερο πνευματικά με την εύρεση ενός κομματιού της ζωής τους, χιλιάδες χρόνια αργότερα».
Σε μια χιλιετία από τώρα, μπορείτε να φανταστείτε τους μελλοντικούς αρχαιολόγους να σκάβουν τα ερείπια του 21δρόμος Century America Βρείτε γέφυρες, κόμβους αυτοκινητοδρόμων και φράγματα και αναρωτηθείτε για τους ανθρώπους που τα έχτισαν.
Απαντήστε σε ό,τι δεν έχει απαντηθεί
Καθώς προχωρούσε η καριέρα του στην οικογενειακή επιχείρηση, ο Wagman συνέχισε να ενδιαφέρεται για αρχαίους πολιτισμούς, διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά που περιέγραφαν ανασκαφές που αποκάλυπταν μυστικά του αρχαίου κόσμου, κομμάτια της ανθρώπινης ιστορίας που κάλυπταν κενά στο παζλ που συνθέτουν την εικόνα της ανθρωπότητας. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, κάπως, συνέχισε αυτή την επιδίωξη. Είναι αφοσιωμένος σε φιλανθρωπικές προσπάθειες, έχοντας υπηρετήσει ως πρόεδρος του Better York και στο διοικητικό συμβούλιο του York Community Foundation, αλλά η αρχαία ιστορία είναι το πάθος του.
Ενδιαφέρεται για την ιστορία της Μεσογείου γύρω στο 1600 π.Χ., που περιγράφεται στο κλασικό επικό ποίημα του Ομήρου «Η Ιλιάδα» που απεικονίζει τις τελευταίες εβδομάδες του 10ετούς πολέμου μεταξύ των μυκηναϊκών ελληνικών κρατών και της πόλης της Τροίας. Ο Wagman είπε ότι το ποίημα δεν είναι μια ακριβής απεικόνιση της ιστορίας. Μοιάζει περισσότερο με μια μίνι σειρά βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Το γεγονός του θέματος, είπε ο Wagman, ήταν ότι ο πόλεμος δεν προκλήθηκε από την απαγωγή της Ελένης της Τροίας. Μπορεί να πολεμήθηκε για οικονομικά ζητήματα, εμπόριο, λεηλασίες και χλοοτάπητα, όπως έκαναν οι περισσότεροι πόλεμοι από τότε που οι πρώτοι άνθρωποι έμαθαν να κατασκευάζουν όπλα. (Βλέπε ρωσική εισβολή στην Ουκρανία).
Ο Βάγκμαν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη μυκηναϊκή ιστορία, η οποία ήταν προάγγελος του ελληνικού πολιτισμού. Οι Μυκηναίοι είναι ένα είδος ιστορικού παζλ, είπε ο Wagman. Γύρω στο 1450 π.Χ. αιχμαλώτισαν τους πιο πολιτισμένους Μινωίτες της Κρήτης. «Οι Μινωίτες αντιπροσώπευαν το κεφάλαιο στην περιοχή», είπε ο Wagman. «Οι Μυκηναίοι ήταν τραμπούκοι».
Είπε ότι οι Μυκηναίοι εξαφανίστηκαν το 1200 π.Χ. Δεν είναι ξεκάθαρο τι οδήγησε στην πτώση του πολιτισμού. Μια σοβαρή ξηρασία θα μπορούσε να είχε αποδεκατίσει τις προμήθειες τροφίμων τους ή θα μπορούσε να είχε διαταράξει τους εμπορικούς τους δρόμους οδηγώντας την οικονομία σε μια σπείρα θανάτου. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είπε ο Wagman, «είχαν τεράστια επιτυχία».
Οι απαντήσεις σε αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα μπορεί να βρίσκονται στο χώμα σε ένα μέρος στην Ελλάδα που ονομάζεται Λαμία.
«Πώς το έκαναν αυτό;»
Ο Wagman έχει κάνει και άλλες ανασκαφές στην Ελλάδα, ανασκάπτοντας τα ερείπια των μυκηναϊκών πόλεων-κρατών, μεγάλα συγκροτήματα που περιβάλλονται από πέτρινους τοίχους πάχους 15 ποδιών. Το κτήριο των συγκροτημάτων ήταν πολύ αιχμή, είπε, κάτι που εκτιμά ως κάποιος που πέρασε την καριέρα του χτίζοντας πράγματα. Η λιθοδομή στους θόλους στην κορυφή ορισμένων από τα κτίρια και οι σπειροειδείς σκάλες που οδηγούσαν στις στέρνες ήταν πολύπλοκες κατασκευές που εξαρτιόνταν από τις γνώσεις των κατασκευαστών για προηγμένο σχέδιο και μαθηματικά. Είπε ότι η ακρίβεια που απαιτείται για την κατασκευή μιας περίπλοκης δομής που στέκεται εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι εντυπωσιακή και υποδηλώνει ότι ο πολιτισμός ήταν αρκετά προηγμένος.
«Είναι συναρπαστικό», είπε ο Wagman. “Πώς είχαν την ικανότητα να καταλάβουν πώς (να χτίσουν αυτά τα πράγματα). Πώς το έκαναν;”
Η εξέλιξη των τοποθεσιών παρείχε στοιχεία για το πώς έχουν αλλάξει οι καιροί κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Από νωρίς, είπε, οι τοποθεσίες ήταν πιο διακοσμητικές. Με την πάροδο του χρόνου, είπε, έγιναν πιο αμυντικά και κατασκευάστηκαν με τρόπο για να αποτρέψουν τις επιθέσεις των λεηλατών. Για παράδειγμα, είπε, η κύρια είσοδος στην πόλη-κράτος ήταν μια αίθουσα με ψηλούς τοίχους στις τρεις πλευρές, δημιουργώντας μια «ζώνη δολοφονίας» για τις δυνάμεις εισβολής.
Μετά πήγε στη Λαμία.
Η Λαμία, που βρίσκεται βορειοανατολικά της Αθήνας, υπήρξε ενεργή ανασκαφική επιχείρηση, η οποία δεν έχει ακόμη αποκαλύψει τα μυστικά της. «Είναι λογικό» να υπάρχει κάτι, είπε. Η τοποθεσία βρισκόταν στην κορυφή ενός βαθύ κόλπου που ανοίγει στον βόρειο Ευβοϊκό Κόλπο, έναν βαθύ κόλπο που περιβάλλεται από βουνά, δημιουργώντας μια φυσική άμυνα ενάντια στους επιτιθέμενους.
Η γεώτρηση πηγαίνει αργά, όπως κάνουν οι περισσότεροι. Οι αρχαιολόγοι χρειάστηκε να ανασκάψουν εννέα πόδια υπολείμματα από τους πολιτισμούς που προέκυψαν στην κορυφή των Μυκηναίων για να βρουν αυτό που αναζητούσαν. Ενώ έσκαβαν, είπε, έπρεπε να απομνημονεύσουν και να ταξινομήσουν κάθε κομμάτι που βρήκαν.
Βαθιά στο αμμώδες χώμα, βρήκαν ρωγμές κεραμικής που έφεραν μυκηναϊκά σημάδια. (Τα σπασμένα κομμάτια κεραμικής ονομάζονται θραύσματα· τα φράκταλ είναι σπασμένα κομμάτια γυαλιού.) Έχουν επίσης αποκαλύψει τμήμα εσωτερικού πέτρινου τοίχου, πέτρες δεμένους με κονίαμα ενισχυμένους με κομμάτια μυκηναϊκής κεραμικής.
Περισσότερα από τον Argento:Βρέθηκε σατανική Βίβλος στο υπόγειο του Φικόσα: «Ο άντρας μου γίνεται όλο και περισσότερο κακός»
Είναι σκληρή δουλειά, είπε ο Wagman. Δεν μπορείτε να πάρετε έναν εκσκαφέα στην τοποθεσία. Η ανασκαφή του χώρου περιλαμβάνει την αφαίρεση στρωμάτων χώματος και το κοσκίνισμά του για να διαπιστωθεί εάν περιέχει αντικείμενα. Μόλις βρεθεί ένα αντικείμενο, είτε πρόκειται για ένα κομμάτι κεραμικής είτε για ένα θραύσμα πέτρινου τοίχου, οι εκσκαφείς χρησιμοποιούν πινέλα για να σκουπίσουν το χώμα για να αφαιρέσουν το κομμάτι χωρίς να το καταστρέψουν.
Το να βρεις κάτι είναι συγκίνηση, είπε ο Wagman. Έδειξε μια εικόνα αγγειοπλαστικής στο χέρι του.
«Είναι πραγματικά μια σύνδεση», είπε. “Σε κάνει να σκεφτείς: Ποιος το έφτιαξε; Πώς βρέθηκε εδώ; Πώς χρησιμοποιήθηκε; Αγγίζεις πράγματα που έφτιαξαν και χρησιμοποίησαν που κανείς δεν έχει αγγίξει εδώ και χιλιάδες χρόνια.”
Ανάρτηση από τον Argento:Μια παράξενη διάρρηξη στο κομμωτήριο της Υόρκης του σταρ του 90 Day Fiancé ανοίγει μια ανεξιχνίαστη υπόθεση δολοφονίας στο Pa.
Μην τον πείτε Ιντιάνα Τζο
Ο Wagman έφτιαξε μια παρουσίαση Power Point γύρω από τις ανασκαφές που ονόμασε «Η αναζήτηση του Αχιλλέα», σύμφωνα με τον θρυλικό Μυκηναίο πολεμιστή που πρωταγωνίστησε στο έπος του Ομήρου για τον Τρωικό πόλεμο. Οι αρχαιολόγοι δεν αναζητούν πραγματικά τα λείψανα του Αχιλλέα. Απλώς προσπαθούν να καταλάβουν πώς ζούσαν οι Μυκηναίοι. Ο Γουάγκμαν, ένας λεπτός άντρας με γυαλιά που μέχρι σήμερα φοράει λευκό μπλουζάκι και τζιν με φερμουάρ, αφηγείται την παράσταση με ευγενική φωνή καθηγητή, περιγράφοντας λεπτομερώς τον μυκηναϊκό πολιτισμό και τον πολιτισμό χωρίς τη βοήθεια κειμένου ή σημειώσεων.
Είναι μύθος ότι το να κάνεις αρχαιολογία είναι μια περιπέτεια, όπως φαίνεται στο Raiders of the Lost Ark. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές δεν θυμίζουν τίποτα τα κλασικά του Στίβεν Σπίλμπεργκ. «Το Raiders είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες», είπε ο Wagman. «Αλλά είναι απλώς μια ταινία δράσης».
Είπε ότι η ταινία, ενώ εξυμνεί την πρακτική της αρχαιολογίας, έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη.
«Αυτό θα ήταν το είδος της λεηλασίας που είναι η μάστιγα της αρχαιολογικής κοινότητας», είπε ο Wagman. «Είτε ήταν ο Ιντιάνα Τζόουνς είτε οι Ναζί, αυτό που έκαναν δεν είναι ο στόχος της αρχαιολογίας».
Ερωτηθείς αν το ονόμασε «Indiana Joe» προς τιμήν του κεντρικού χαρακτήρα της ταινίας, ο Wagman γέλασε.
«Ελπίζω να μην το κάνουν ποτέ», είπε.
Ο αρθρογράφος/δημοσιογράφος Mike Argento είναι στην εφημερίδα York Daily Record από το 1982. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στη διεύθυνση mike@ydr.com.
Θα είναι … τουριστικός προορισμός:Ανακάλυψη ενός επαναστατικού στρατοπέδου αιχμαλώτων πολέμου στην κομητεία Γιορκ
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”