Πελοπόννησος, Ελλάδα: Ένα επικό, ηλιόλουστο οδικό ταξίδι στην Πελοπόννησο: “ένα από τα τελευταία άγρια ​​μέρη της Ευρώπης”

Στην Πελοπόννησο, το βάθος του χρόνου παίζει κόλπα. αλληλεπικάλυψη παρελθόντος και παρόντος. κινούμενα σύνορα. Στο τελευταίο σκέλος του οδικού ταξιδιού – στη Δυτική Ακτή – είναι μια αίσθηση που αρχίζει να καίγεται με όλο το αλάτι στον αέρα. Ο τρόπος που ανοίγει ο ουρανός προς αυτήν την ακτή, το ευρύ φως που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο όλοι κινούνται και αναπνέουν, είναι σχεδόν παρήγορο. Τα πολυσύχναστα λουλούδια και οι φτέρες των λόφων της Μάνης —μωβ δόρατα, λευκά βέλη, φτερωτές λόγχες— σιγά σιγά ισοπεδώνονται σε κάτι που μοιάζει με το επίπεδο του δρόμου. Νέο ξενοδοχείο δεξαμίνηΧτισμένο εν μέρει μέσα στις τεράστιες δεξαμενές από χάλυβα ενός εγκαταλειμμένου οινοποιείου της δεκαετίας του 1920, έχει ένα σύνολο από περίπτερα με ουρανό που βλέπουν τα ξεθωριασμένα χόρτα και την απαλή κεχριμπαρένια άμμο που απλώνονται κάτω από τα πόδια, βόρεια της Kurota. Εδώ, υπάρχουν κατασκηνωτές και σκηνές, και οι έφηβοι ξαπλώνουν κάτω από λευκά τοποθετημένα σεντόνια για σκιά σαν επιζώντες από ναυάγιο, ακούγοντας μουσική στα τηλέφωνά τους. Όλοι ορμούν στη θάλασσα λίγο πριν τη δύση του ηλίου, όταν ο ουρανός παίρνει το χρώμα του απανθρακωμένου πεπονιού.

Το ηλιοβασίλεμα απλώνεται τόσο γρήγορα στη Δυτική Ακτή που μπορείτε να μετρήσετε αντίστροφα καθώς καταναλώνει τον ορίζοντα, με χαρούμενα σώματα να συγκρούονται και να βουίζουν στα κύματα. Τρία, δύο, ένα: το φως έφυγε, και το νερό σκοτεινιάζει στο λάδι. Μέχρι τότε, όλα όσα είδα στο ταξίδι —ακόμα και προσωρινά ή τυχαία— αποκτούν μια απόκοσμη όψη αθανασίας. Ο ακανόνιστος ρυθμός των νεανικών φωνών μέσα στο νερό θα μπορούσε να είναι το κουδούνι των αρχαίων καμπάνων. Γυναίκες που σκουπίζουν κατσίκες από την αυλή με σκούπες θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως μεταμφιεσμένο ρεφρέν. Τρία φτερωτά δελφίνια ζωγραφισμένα σε φανοστάτη στο ψαροχώρι της Ερμιόνης φαίνεται να είναι το ζώδιο του Έρωτα. Ειδικά στην Ολυμπία, όπου διεξήχθησαν οι πρώτοι αγώνες και το μαντείο των Δελφών. Ένα ήσυχο απόγευμα εδώ, βλέπω την πνευματική και συναισθηματική γοητεία της ελληνικής ιστορίας να αποκρυσταλλώνεται σε ένα διαμάντι: καθισμένοι κοντά στα ερείπια του Ναού του Διός, μια ομάδα νεαρών κοριτσιών με βαριά αθλητικά παπούτσια και πουκάμισα, λεία πρόσωπα, σοβαρά και όμορφα. μια τοιχογραφία, που τυλίγει φρέσκα κοτσάνια ελιάς σε γιρλάντες Τα μαλλιά της έχουν μήκος μέσης.