Στην ιατρική η ταλαιπωρία είναι ξεκάθαρη και έρχεται σε διάφορες μορφές – ένας έλεγχος των αρτηριακών παλμών, ένα αγωνιώδες κλάμα ενός παιδιού ή μπορεί να είναι τόσο ήσυχο όσο η νύχτα. Ως παιδίατροι, είμαστε εξοικειωμένοι με αυτό το μαρτύριο. Είναι μέρος της καθημερινής μας επαγγελματικής ζωής, που συνδέεται με στιγμές βαθιάς χαράς και επιτευγμάτων. Ωστόσο, το βάρος αυτής της ταλαιπωρίας συχνά παραμένει ανείπωτο. Γίνεται ορόσημο στην ταραχώδη ροή της υγειονομικής περίθαλψης.
Είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδεχόμαστε τον πόνο ως εγγενή και αναπόφευκτη πτυχή της ιατρικής. Ο ρόλος μας είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανακουφίσουμε τα βάσανα των άλλων. Οι ασθενείς μας έρχονται σε εμάς στις πιο ευάλωτες πολιτείες και ως επαγγελματίες υγείας, επεκτείνουμε την τεχνογνωσία μας για να παρέχουμε προστασία, υποστήριξη, καθοδήγηση, συνεργασία και θεραπεία, ανεξάρτητα από την κατάσταση.
Αυτές οι κοινές εμπειρίες ευαλωτότητας και αγωνίας μεταξύ ασθενών και παρόχων επιτρέπουν τη δημιουργία ενός μοναδικού δεσμού που καταδεικνύει την άσκηση της ιατρικής ως ηθικό εγχείρημα.
Βρίσκοντας νόημα μέσα στα βάσανα
Μέσα σε αυτό το τοπίο κοινής ταλαιπωρίας, θέτουμε ένα ερώτημα: Είναι δυνατόν οι επαγγελματίες υγείας να βρουν νόημα και σκοπό; Μερικές φορές, πρέπει να αναζητήσουμε τη σοφία του παρελθόντος για να βρούμε απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον μας. Η έννοια του «πληγωμένου θεραπευτή» επινοήθηκε για πρώτη φορά Καρλ Γιουνγκ το 1951, προσφέρει μια συναρπαστική προοπτική. Σε ένα από τα τελευταία του γραπτά, ο Γιουνγκ άντλησε έμπνευση από την ελληνική μυθολογία Χείρωνα, πρότεινε ότι μόνο ο τραυματίας γιατρός θα μπορούσε να θεραπεύσει αποτελεσματικά. Συμφωνείς? Σε κάποιο βαθμό, το κάνουμε, και οι Έλληνες το ίδιο!
Χείρωνα, Ο Ηρακλής, ο σοφότερος από όλους τους Κένταυρους που τραυματίστηκε από ένα δηλητηριασμένο βέλος, απεικονίζει τη μετατροπή του πόνου σε θεραπευτική δύναμη. Παρά την αθανασία του, η πληγή του Χείρωνα ήταν ανίατη, προκαλώντας του ατελείωτο πόνο. Ωστόσο, διάλεξε αυτό το βάσανο για να βοηθήσει άλλους, γίνοντας θρυλικός θεραπευτής και μέντορας του Αχιλλέα, ενός άλλου μεγάλου Έλληνα ήρωα γνωστό στην ιατρική.
Αντανακλώντας τη σύγχρονη ιατρική μέσα από την αρχαία σοφία
Στο σημερινό μας πλαίσιο, αυτές οι αρχαίες ιστορίες προκαλούν σημαντικά ερωτήματα:
- Πόσο καιρό μπορούν οι επαγγελματίες υγείας που έχουν υποστεί τραυματισμούς να συνεχίσουν να θεραπεύουν άλλους;
- Είμαστε, ως επαγγελματίες, απρόσβλητοι στα δικά μας τραύματα και τραύματα;
- Μπορούν οι συναντήσεις μεταξύ τραυματισμένων ασθενών και τραυματισμένων θεραπευτών να είναι μια αμοιβαία πηγή μεταμόρφωσης και θεραπείας;
Στο άρθρο μας, «Αντιμετώπιση της εξουθένωσης και της ηθικής δυσφορίας στον πληγωμένο θεραπευτή: Αρχή και τέλος με ακεραιότητα», επιδιώκουμε να διερευνήσουμε αυτά τα ερωτήματα. Εξερευνούμε αυτά τα περίπλοκα ερωτήματα, στηρίζοντας τη συζήτησή μας στις έννοιες της ακεραιότητας και της φροντίδας με πληροφόρηση για το τραύμα. Βλέπουμε την ακεραιότητα όχι μόνο ως επαγγελματική αρετή, αλλά και ως ουσιαστικό μέρος της ταυτότητάς μας ως επαγγελματίες υγείας. Πόσο οδυνηρή είναι η εστίασή μας και Τραυματικές εμπειρίες στο περιβάλλον υγειονομικής περίθαλψης Αυτή η ζωτική πτυχή της ύπαρξής μας μπορεί να αμφισβητηθεί και να καταστραφεί.
Υποστηρίζουμε ότι η ακεραιότητα και η ηθική ευημερία των επαγγελματιών υγείας είναι σημαντική όχι μόνο για τα άτομα, αλλά και για τη συνολική κουλτούρα εντός των ιδρυμάτων υγειονομικής περίθαλψης. Αυτή η ακεραιότητα επηρεάζει άμεσα παράγοντες όπως η ψυχολογική ασφάλεια, το ηθικό περιβάλλον του χώρου εργασίας και τελικά η ασφάλεια των ασθενών. Όταν διακυβεύεται η ηθική ευημερία των επαγγελματιών υγείας, είναι α Εφέ κυματισμούΕπηρεάζει διάφορες πτυχές της παροχής υγειονομικής περίθαλψης και της οργανωτικής κουλτούρας.
Προσδιορισμός και αντιμετώπιση θεμάτων στον τομέα της υγείας
Σε αντίθεση με τον αθάνατο Χείρωνα, εμείς, οι επαγγελματίες υγείας (και τα ιδρύματα), δεν έχουμε ανοσία στις πληγές μας. απηχεί τη σοφία του Βίκτορ ΦράνκλΩς γιατρός και επιζών του Ολοκαυτώματος, πιστεύουμε ότι ο πόνος είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη εμπειρία, με νόημα από μόνο του.
Η αναγνώριση των πληγών και των τραυμάτων μας, όπως έκαναν οι Chiron και Viktor Frankl, μπορεί να εμπνεύσει τις επαγγελματικές μας προσπάθειες με βαθύτερο σκοπό και κατανόηση. Αυτή η μεταμορφωτική διαδικασία ξεκινά με μια αλλαγή στην οπτική μας, μια προθυμία να ανταποκριθούμε προσαρμοστικά και δημιουργικά στις αναπόφευκτες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.
Τελικά, οι συλλογικές μας εμπειρίες και ιδέες για τη φύση του πόνου στην υγειονομική περίθαλψη μπορούν να εμπνεύσουν μεταμορφωτική αλλαγή. Αυτή η αλλαγή είναι απαραίτητη σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης για την υποστήριξη της ηθικής ευημερίας όλων των επαγγελματιών υγείας και τη βελτίωση της φροντίδας των ασθενών.
Δρ Τέσυ Α. Thomas, παιδοεντατικός και βιολόγος, Geisinger-Janet Weiss Children's Hospital, και οι Dr. Satith Thammasidpoon, εντατικός παιδιατρικός και ακαδημαϊκός υπότροφος, Κέντρο Έρευνας, Καινοτομίας και Υποτροφίας για Εκπαίδευση Επαγγελμάτων Υγείας, Baylor College of Medicine και Texas Children's Hospital
Dionysos Alec