Πρώην αμερικανός στρατιώτης που πολεμά τώρα στην Ουκρανία αφηγείται μέρες παγιδευμένο στο «σπίτι του τρόμου»
«Δεν θα προχωρήσουμε περισσότερο, γιατί αυτό το σύρμα είναι σκόπιμα προσκολλημένο σε κάτι και στη συνέχεια θαμμένο εδώ», προειδοποιεί. «Πολλοί Ρώσοι επέστρεψαν από μερικά από αυτά τα μέρη και τα έβγαλαν εκ νέου [in] Μπουμποπαγίδες».
Ο Κέβιν είναι μέλος μιας ελίτ ομάδας ξένων βετεράνων των ειδικών δυνάμεων, κυρίως Αμερικανών και Βρετανών, που στρατολογούνται για να βοηθήσουν την ουκρανική υπόθεση.
Τον Μάρτιο, λέει, η ομάδα πέρασε τέσσερις ημέρες στο σπα – το αποκαλούσαν “σπίτι από την κόλαση” – συχνά μόλις 50 μέτρα από τα ρωσικά στρατεύματα. Ήταν, λέει, η πιο απομακρυσμένη θέση που ελέγχεται από την Ουκρανία στο Irbin, ένα προάστιο στα περίχωρα του Κιέβου, όπου οι ρωσικές δυνάμεις προσπάθησαν να προχωρήσουν για να καταλάβουν την πρωτεύουσα.
Το άλλοτε πλούσιο προάστιο είναι πλέον συνώνυμο με τα υποτιθέμενα ρωσικά εγκλήματα πολέμου – ένας τόπος προσκυνήματος για την επίσκεψη αξιωματούχων που κατευθύνθηκαν στους κατεστραμμένους από οβίδες δρόμους του. Ο Κέβιν λέει ότι αυτός και οι άνδρες του ήταν από τους πρώτους που έγιναν μάρτυρες επιθέσεων εναντίον Ουκρανών αμάχων εδώ.
Παρά την προηγούμενη δουλειά του ως υψηλόβαθμος αξιωματικός της αμερικανικής αντιτρομοκρατίας και υπηρετώντας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ο Κέβιν λέει ότι εδώ στην Ουκρανία αντιμετώπισε τον πιο άγριο αγώνα της ζωής του.
Λέει ότι ο ίδιος και οι νέοι συμπολεμιστές του έχουν εφαρμόσει πολλές από τις τακτικές των ανταρτών που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά του αμερικανικού στρατού σε μέρη όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Είναι οι επαναστάτες τώρα.
«Όλα είναι πιο αποκεντρωμένα», εξηγεί. «Οι τακτικές των μικρών ομάδων είναι σίγουρα ένα μεγάλο πλεονέκτημα εδώ».
Δεν χρησιμοποιούμε το πλήρες όνομα του Kevin λόγω της φύσης της δουλειάς του στην Ουκρανία.
“Όταν είμαστε τώρα σε αυτή την πλευρά και ακούγοντας τις συνομιλίες τους στο ραδιόφωνο — και ξέρουν, καλά, είναι κάπου εκεί έξω, δεν ξέρουμε πού ή ποιοι είναι — σίγουρα υπάρχει ένα πλεονέκτημα σε αυτό.” αυτος λεει.
“Πραγματική εμπειρία μάχης”
Ο αριθμός των ξένων μαχητών τώρα στην Ουκρανία είναι κρατικό μυστικό, αλλά ένας εκπρόσωπος του Διεθνούς Σώματος είπε στο CNN ότι «συνύπαρξη» σημαίνει ότι «οι πιθανότητες νίκης της Ουκρανίας αυξάνονται εκθετικά».
«Οι καλύτεροι από τους καλύτερους εντάσσονται στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις», δήλωσε στο CNN ο συνταγματάρχης Άντον Μιρόνοβιτς. «Αυτοί είναι ξένοι με πραγματική εμπειρία μάχης, αυτοί είναι ξένοι πολίτες που ξέρουν τι είναι πόλεμος, ξέρουν πώς να χειρίζονται όπλα και ξέρουν πώς να καταστρέψουν τον εχθρό».
Για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Κέβιν αμυνόταν ενάντια σε μια εισβολή ενός καλύτερα εξοπλισμένου εχθρού. Ήταν αυτός, και όχι ο εχθρός, που έπρεπε να ανησυχεί για αεροπορικές επιδρομές. Δεν υπήρχε γενικό σχέδιο, καμία αεροπορική υποστήριξη – και δεν θα υπήρχε εκκένωση σε περίπτωση καταστροφής.
«Ήταν σαν ταινία», λέει. “Ήταν τρελό από την αρχή. Αρχίσαμε να πυροβολούμε έμμεσα – πυρά με φορητά όπλα μέσα. Ήμουν σε ένα φορτηγό, απλά οδηγούσα στον δρόμο.”
“Υπάρχουν τανκς και ελικόπτερα από πάνω μας. Και μπορείτε να ακούσετε τα ρωσικά αεροπλάνα να πετούν. Και στα ανοιχτά πεδία, οι Ρώσοι έριχναν στρατεύματα με ελικόπτερα. Και έτσι λέτε: “Ουάου, ουάου!”” “Είναι πολύ.”
Ο Κέβιν και οι συνάδελφοί του έδιναν πυρά πυροβολικού. Κατά τη διάρκεια των μαχών στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία, αυτοί οι ξένοι στρατιώτες καλούσαν σε αεροπορικές επιδρομές και βομβαρδισμούς πυροβολικού. Ποτέ δεν ήξεραν αν αυτό ίσχυε για το μέρος που παραλάμβανε.
Αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της μάχης, λέει ο Κέβιν, πολλοί από τους ξένους μαχητές αποφάσισαν να φύγουν. “Τότε λένε, “Ίσως δεν είναι για μένα. Η πρώτη φορά που αυτός ο γύρος μπαίνει σε απόσταση 20 μέτρων είναι η πρώτη φορά που λες “Ω, τίποτα”, είπε.
Μέρα με τη μέρα, ο Κέβιν και οι φίλοι του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι και αυτοί είχαν χορτάσει. Έπειτα ήρθε η επόμενη μέρα, φέρνοντας μαζί της νέες παραγγελίες και νέα καθήκοντα, και βρέθηκαν άμαχοι. Τελικά, λέει, κατέληξαν στο συγκρότημα σάουνας και γυμναστηρίου όπου κρύφτηκαν για τέσσερις ημέρες, παρόλο που το κτίριο κατέρρευσε σιγά-σιγά από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς.
«Το ονομάζουμε House of Horrors, γιατί πραγματικά υπήρχε ένας εφιάλτης», λέει. “Αυτές ήταν τέσσερις πραγματικά άθλιες μέρες με πολύ λίγο ύπνο, πολύ βαρύ πυροβολικό και μια πολύ βαριά παρουσία ρωσικού πεζικού. Ανεξάρτητα από το πόσους ανθρώπους απομακρύναμε από την πλευρά τους, απλώς συνέχιζαν να έρχονται.”
Λέει ότι ήταν «σοκαρισμένος» και οι άλλοι εξωγήινοι της ομάδας του. “Αλλά ο ουκρανικός στρατός ήταν… ήρεμος, ψύχραιμος, επίμονος. Λένε, “Αυτό είναι φυσιολογικό, μην ανησυχείτε για αυτό”.
Αισθάνεται δέος για τις προσπάθειες των Ουκρανών στρατιωτών.
«Είναι κύριοι της άρνησης του εδάφους», λέει. Ξέρουν κάθε εκατοστό της περιοχής. Ξέρουν το μικρό δρομάκι που μπορούμε να περιμένουμε. Ξέρουν πώς να φτάσουμε εκεί. Ξέρουν ότι εδώ μπορούμε να κρυφτούμε. Και ξέρουν σε ποιο κτίριο να πάνε. Και θα σας πουν πριν φτάσαμε εκεί, πέντε σπίτια με ένα πολύ ωραίο υπόγειο. Εδώ πρέπει να πάμε».
Όλα καίγονταν
Ο Κέβιν περπατά μέσα από ό,τι έχει απομείνει από το κτίριο που καταστράφηκε από πυρκαγιά. Στο γυμναστήριο, οι αλτήρες παραμορφώθηκαν από την έντονη ζέστη. Το λάστιχο έχει λιώσει από τις πλάκες βάρους.
«Αυτή ήταν μια καρέκλα», λέει, δείχνοντας έναν μεταλλικό σκελετό. «Είχαμε το πυροβολικό τόσο βαρύ που βάλαμε αυτή την καρέκλα εδώ για να μπορέσουμε να πηδήξουμε από το παράθυρο αν χρειαζόταν βιαστικά».
Όταν ο άνεμος έξω χτυπά ένα φύλλο χαλαρής κυματοειδούς στέγης, πηδά.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, λέει, οι ρωσικές δυνάμεις ήταν τόσο κοντά που ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος μέσα στη μαύρη νύχτα, όπου άκουγε τον ήχο από το σπάσιμο του γυαλιού κάτω από τα πόδια του εχθρού.
Ωστόσο, είναι σίγουρος ότι πήρε τη σωστή απόφαση να έρθει στην Ουκρανία.
«Μας γίνεται όλο και πιο αυτονόητο ότι αυτό είναι το σωστό», λέει. “Όλα έκαιγαν. Το πυροβολικό συνεχιζόταν. Είδαμε ήδη αμάχους να σκοτώνονται επί τόπου”.
Συμφωνεί ότι υπήρξε ηθική ασάφεια στους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
«Πραγματικά καταλήγει στο καλό εναντίον του κακού», λέει. “Θα ακούσετε τους Ουκρανούς να αποκαλούν τους Ρώσους “ορκ.” Είναι γι’ αυτούς σύμβολο του καλού εναντίον του κακού, όπως στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών – φως εναντίον σκότους.”
«Οι Ρώσοι ξέρουν ακριβώς τι κάνουν», λέει. «Έχουν εκπαίδευση. Έχουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδήσεις». “Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σκότωναν γυναίκες και παιδιά. Και δεν ήταν τυχαίο. Ήταν δολοφονία. Βρήκαμε πολλούς ανθρώπους στην άκρη του δρόμου, δεμένους μεταξύ τους, πυροβολημένους, πεταμένους στην άκρη του δρόμου, τρελαμένους από τανκς. Απλά βάρβαρο. Για οποιονδήποτε λόγο;”
Ο Κέβιν λέει ότι νιώθει σαν να είναι πέντε ετών τους τελευταίους τρεις μήνες. Δεν ξέρει πώς να εξηγήσει τι περνάει εδώ στους φίλους του στο σπίτι. Δεν ξέρει αν θέλει.
Όμως ξέρει ότι η Ουκρανία «είναι εκεί που πρέπει να είμαι» και σχεδιάζει να μείνει στη χώρα για το άμεσο μέλλον.
“Το έχουμε δει αυτό να συμβαίνει ξανά και ξανά στην ιστορία. Οι άνθρωποι με ρωτούν συνέχεια, “Α, αυτός δεν είναι ο αγώνας σου”. Ή, “Τι κάνεις εκεί;” Ναι, αλλά δεν ήταν ο αγώνας μας πολλές φορές στην ιστορία. Και μετά ήταν δικό σου πρόβλημα. Δεν είναι δικό σου πρόβλημα παρά μόνο το δικό σου πρόβλημα.”
Η Όλγα Βοΐτοβιτς συνέβαλε σε αυτή την ιστορία.
“Ακραίος μαθητής. Επίλυση προβλημάτων. Παθιασμένος εξερευνητής. Αθεράπευτος μελετητής twitter. Λάτρης του καφέ.”