Πώς να ελληνοποιήσεις την Ινδία

Σε μια πρόσφατη στήλη των FT, ο Martin Wolf έγραψε ότι μέχρι το 2047 Ινδία να πιάσω Ελλάδα – Οι φτωχότερες μεταξύ των προηγμένων οικονομιών υψηλού εισοδήματος – Η μέση ετήσια αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ινδίας θα πρέπει να είναι 7,5% με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ΙΑΔ. Αυτό θα ήταν υψηλότερο από τη μακροπρόθεσμη τάση (1990-2029) του 4,8% που εκτιμάται από το ΔΝΤ. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ινδίας σε ΙΑΔ είναι 24% του ελληνικού. Μέχρι το 2047, θα είναι 62% σύμφωνα με τις τιμές σχετικής τάσης. Λαμβάνοντας υπόψη τη σχετικά χαμηλή αύξηση του πληθυσμού ανά δεκαετία και τη φυσική υποτίμηση της ρουπίας τα επόμενα 25-περίεργα χρόνια, η Ινδία χρειάζεται τουλάχιστον 8% για να φτάσει την Ελλάδα. Ετήσια αύξηση του ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές.

Εκτός από τις μακροοικονομικές απαντήσεις, υπάρχει το θέμα της τρέχουσας οικονομίας των μεγάλων ινδικών πολιτειών με 10 ή περισσότερες κοινοβουλευτικές περιφέρειες. Η διαίρεση του κατά κεφαλή NSDP πάνω από τον εθνικό μέσο όρο των 1.69.496 Rs το 2022-23 και των κατωτέρω σε δύο σύνολα – «προχωρημένα» και «catch-up» αντίστοιχα – αποκαλύπτει μια εικόνα που δεν προκαλεί έκπληξη:

Μεταξύ αυτών είναι οι ανεπτυγμένες πολιτείες Γκουτζαράτ, Χαριάνα, Μαχαράστρα, Καρνατάκα, Κεράλα, Παντζάμπ, Ταμίλ Ναντού, Τελανγκάνα και Άντρα Πραντές.

Το Assam, το Chhattisgarh, το Jharkhand, το Madhya Pradesh, η Odisha, το Rajasthan, το UP, η Δυτική Βεγγάλη και το Bihar είναι οι φτωχότερες πολιτείες της χώρας.

Όπως η Ινδία με την Ελλάδα, το κατά κεφαλήν NSTP του Μπιχάρ είναι το ένα τέταρτο του αντίστοιχου της Άντρα Πραντές. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι καθώς η Ινδία γίνεται «Ελλάδα», η Άντρα Πραντές και άλλα προηγμένα κράτη θα πρέπει να αναπτυχθούν τουλάχιστον σύμφωνα με την τρέχουσα τάση, και η Μπιχάρ θα πρέπει να αναπτυχθεί πέρα ​​από την τάση της για να φτάσει την Άντρα. Θα συμβεί αυτό; Δύο πρόσφατες μελέτες απαντούν σε αυτό.

Στην εργασία της «Rethinking Social Safety Nets in a Changing Society», η Sonalde Desai της NCAER σημειώνει ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ο αριθμός των φτωχών στην Ινδία έχει μειωθεί (από 38,6% του πληθυσμού της το 2004-05 σε 21,2% το 2011 -12, και έως το 2022) και ο αριθμός των μη φτωχών έχει αυξηθεί (από 19,6% σε 32,9% σε 54,1% σε διαδοχικά χρόνια), υπήρξε σχετικά μικρότερη μείωση στον ευάλωτο πληθυσμό μας (). από 41,9% το 2004-05 σε 37,4% το 2002-24 και το 2011 -12 ήταν επίσης 45,9%). Πιθανώς, το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πληθυσμού ζει σε πολιτείες της Ινδίας.

Μια μελέτη CUTS International-Ford Foundation, «Ενίσχυση της οικονομικής πολιτικής για τη δημιουργία καλών και καλύτερων θέσεων εργασίας στην Ινδία», διαπιστώνει ότι το πρόβλημα της Ινδίας δεν είναι η ανεργία, αλλά οι μισθοί. Οι καλύτεροι μισθοί είναι το κλειδί για την αλλαγή των συνθηκών διαβίωσης των ευάλωτων ατόμων, μαζί με την κρατική υποστήριξη για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι οι ιδιοκτήτες εργοστασίων είναι πρόθυμοι να πληρώσουν περισσότερα αλλά δεν μπορούν να το κάνουν λόγω πολύ χαμηλών περιθωρίων κέρδους. Ο λόγος είναι ότι το κόστος συντελεστών –γη, πάγιο κεφάλαιο, κεφάλαιο κίνησης, ηλεκτρική ενέργεια, logistics– είναι πολύ υψηλό. Η επαρκής τιμολόγηση των τελικών προϊόντων είναι επίσης δύσκολη λόγω του υψηλού ανταγωνισμού. Ως εκ τούτου, η ουσία του θέματος είναι να μειωθεί το κόστος των συντελεστών παραγωγής μέσω των πολιτικών και ρυθμιστικών μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένων των στοχευμένων επιδοτήσεων στις βιομηχανίες μας με ένταση εργασίας, ειδικά σε κράτη που καλύπτουν τη διαφορά. Ευθύνη Κεντρικής και Πολιτειακής Κυβέρνησης.

Η αύξηση της συνολικής μας ζήτησης είναι απαραίτητη και σημαντική για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Ενώ οι δημόσιες επενδύσεις μας (κυρίως σε υποδομές) αυξάνονται, αυξάνοντας τη συνολική ζήτηση, οι ιδιωτικές επενδύσεις παραγκωνίζουν περισσότερη ζήτηση. Αυτό θυμίζει το επιχείρημα του Χένρι Φορντ ότι έπρεπε να πληρώνει περισσότερο τους εργάτες του για να μπορεί να αντέξει οικονομικά τα αυτοκίνητα που παρήγαγε η εταιρεία του.

Έτσι, η Ινδία ως «Ελλάδα», με εύλογες υποθέσεις σχετικά με την αύξηση του πληθυσμού της και την υποτίμηση του νομίσματος, ο αυξητικός λόγος κεφαλαίου παραγωγής διατηρήθηκε στο 5 (αν όχι αυξήθηκε ελαφρά με τις τεχνολογικές εξελίξεις), η επένδυσή της (ακαθάριστο σταθερό ΑΕΠΚ) σε τρέχουσες τιμές στο 8 % του μακροπρόθεσμου μέσου ετήσιου ΑΕΠ πρέπει να είναι τουλάχιστον 40% του ΑΕΠ για να επιτευχθεί ανάπτυξη. Επί του παρόντος, το ΑΕΠΚ μας αντιστοιχεί στο 35% του ΑΕΠ μας.

Αυτή η διαφορά των 5 ποσοστιαίων μονάδων στο ΑΕΠΚ της Ινδίας είναι η απόσταση μεταξύ εφικτού και αξιόπιστου. Για να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα κράτη που καλύπτουν τη διαφορά.