Στην Αυστραλία βρέθηκε απολίθωμα αράχνης «γίγαντας» και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να το ρίξετε μια ματιά! Επιστημονικός συναγερμός

Ακόμη και πριν από εκατομμύρια χρόνια, η Αυστραλία ήταν ένας παράδεισος για τις αράχνες.

Στην καρδιά της άνυδρης ηπείρου, οι επιστήμονες βρήκαν το εξαιρετικά διατηρημένο απολίθωμα μιας μεγάλης, εντυπωσιακής αράχνης που περιπλανιόταν και κυνηγούσε σε ένα καταπράσινο τροπικό δάσος.

Δεν είναι απλώς μια απολιθωμένη αράχνη. Είναι μόνο το τέταρτο απολίθωμα αράχνης που βρέθηκε στην Αυστραλία, και το πρώτο στον κόσμο, μιας αράχνης που ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των αράχνων με τα πόδια από βούρτσα, Barychelidae. Το νέο είδος, που έζησε στη Μειόκαινη εποχή πριν από 11 έως 16 εκατομμύρια χρόνια, ονομάστηκε επίσημα Megamodontium McCloskey.

“Μόνο τέσσερα απολιθώματα αράχνης έχουν βρεθεί σε ολόκληρη την ήπειρο, γεγονός που δυσκόλεψε τους επιστήμονες να κατανοήσουν την εξελικτική τους ιστορία. Γι’ αυτό αυτή η ανακάλυψη είναι τόσο σημαντική, καθώς αποκαλύπτει νέες πληροφορίες για την εξαφάνιση των αραχνών και καλύπτει ένα κενό στο Νότια Ουαλία και Αυστραλιανό Μουσείο: «Κατανοώντας το παρελθόν».

“Οι πιο κοντινοί εν ζωή συγγενείς αυτού του απολιθώματος ζουν τώρα στα υγρά δάση της Σιγκαπούρης και ακόμη και της Παπούα Νέας Γουινέας. Αυτό υποδηλώνει ότι η ομάδα ζούσε σε παρόμοια περιβάλλοντα στην ηπειρωτική Αυστραλία, αλλά στη συνέχεια εξαφανίστηκε καθώς η Αυστραλία έγινε ξηρότερη.”

Η αράχνη ανακαλύφθηκε ανάμεσα σε μια πλούσια συλλογή απολιθωμάτων του Μειόκαινου, τα οποία βρέθηκαν σε μια περιοχή λιβαδιών στη Νέα Νότια Ουαλία, γνωστή ως McGraths Flat.

Αυτό το συγκρότημα είναι τόσο εξαιρετικό που έχει ταξινομηθεί ως Lagerstätte, ένα ιζηματογενές στρώμα απολιθωμάτων που μερικές φορές διατηρεί τον μαλακό ιστό.

Σε ορισμένες ανασκαφές από το διαμέρισμα του McGrath, μπορούν να φανούν υποκυτταρικές δομές.

Ο τύπος βράχου που βρέθηκε στο κάτω μέρος των απολιθωμάτων κάνει όλη τη συλλογή ακόμα πιο συναρπαστική: είναι ένας τύπος βράχου πλούσιου σε σίδηρο που ονομάζεται ΓκάιτεΣτα οποία σπάνια βρίσκονται εξαιρετικά απολιθώματα. Η διαδικασία συντήρησης ήταν τόσο λεπτομερής που οι ερευνητές μπόρεσαν να αναγνωρίσουν μικρές λεπτομέρειες στο σώμα της αράχνης, τοποθετώντας το με σιγουριά κοντά στο σύγχρονο γένος. μονοδόντιο – Μα είναι πέντε φορές μεγαλύτερο.

Δεν είναι πολύ μεγάλο, όπως μονοδόντιο Συνήθως είναι αρκετά μικρό, αλλά εξακολουθεί να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο απολίθωμα αράχνης που έχει βρεθεί ποτέ, παγκοσμίως. Megamodontium McCloskeyΤο μήκος του σώματός του είναι 23,31 mm, ή λίγο λιγότερο από μία ίντσα. Με τα πόδια του ανοιχτά, μπορεί να χωρέσει άνετα στην παλάμη του χεριού σας.

Το τεράστιο μέγεθος του αρχαίου θηρίου κάνει τη λεπτομερή διατήρηση των φυσικών του χαρακτηριστικών ακόμα πιο εντυπωσιακή.

«Το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο μας επέτρεψε να μελετήσουμε τις λεπτές λεπτομέρειες των νυχιών και των τριχών στα πόδια, τα πόδια και το κύριο σώμα της αράχνης», εξηγεί ο ιολόγος Michael Freese από το Πανεπιστήμιο της Καμπέρα, ο οποίος σάρωσε τα απολιθώματα χρησιμοποιώντας μικροσκόπιο στοίβαξης.

“Τα Setae είναι δομές που μοιάζουν με τρίχες που μπορούν να εκτελέσουν μια σειρά από λειτουργίες. Μπορούν να αισθανθούν χημικές ουσίες και δονήσεις, να υπερασπιστούν την αράχνη από τους επιτιθέμενους και ακόμη και να κάνουν ήχους.”

Η ανακάλυψη μπορεί να περιέχει κάποιες ενδείξεις για το πώς άλλαξε η Αυστραλία με την πάροδο του χρόνου, καθώς το τοπίο έχει στεγνώσει δραματικά. τίποτα μονοδόντιο ή Μεγαμοδόντιο Αράχνες που ζουν σήμερα στην Αυστραλία, υποδηλώνοντας ότι η ξηρασία κατά τη διάρκεια και μετά το Μειόκαινο ήταν υπεύθυνη για την εξάλειψη ορισμένων γενεαλογικών γενεών αραχνών τοπικά.

Θα μπορούσαμε ακόμη και να μάθουμε κάτι για το γιατί υπάρχουν τόσες λίγες αράχνες που διατηρούνται στο αρχείο απολιθωμάτων.

«Δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη απολιθωμένη αράχνη που έχει βρεθεί ποτέ στην Αυστραλία, είναι το πρώτο απολίθωμα της οικογένειας Barychelidae που βρέθηκε παγκοσμίως», λέει ο αραχνολόγος Robert Raven από το Μουσείο του Κουίνσλαντ.

«Υπάρχουν περίπου 300 είδη αραχνών που ζουν σήμερα, αλλά δεν φαίνεται να μετατρέπουν απολιθώματα πολύ συχνά. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι περνούν πολύ χρόνο μέσα σε λαγούμια και επομένως δεν βρίσκονται στο κατάλληλο περιβάλλον για απολιθώσεις».

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Zoological Journal of the Linnean Society.