Με τις ελληνικές αρχές να ανακοινώνουν πρόσφατα ότι θα κάνουν αυτούς τους ιστότοπους πιο προσβάσιμους στο κοινό, εφιστάται ολοένα και περισσότερο η προσοχή στα αρχαία θέατρα της Πελοποννήσου της Μεσσηνίας και του Sisión, τα οποία ήταν κέντρα δράματος και πολιτισμού τόσο στην αρχαιότητα όσο και στη ρωμαϊκή περίοδο. Από την ελληνική ιστορία.
Το ελληνιστικό θέατρο στη Σικυώνα (σημερινό Κιάτο) χτίστηκε μεταξύ 303 και 251 π.Χ., αλλά ανακαινίστηκε και τροποποιήθηκε τουλάχιστον δύο φορές από τους Ρωμαίους. Το σκηνικό κτίριο διευρύνθηκε τον 1ο αιώνα και το θέατρο άλλαξε στα τέλη της ρωμαϊκής εποχής. Με καθιστικό που εκτιμάται σε πλάτος 122 μέτρα (400 πόδια) και βάθος 58 μέτρα (190 πόδια), είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Πελοποννήσου.
Τα σημερινά ερείπια στη Σικυώνα είναι μια αμυδρά υπενθύμιση του ρωμαϊκού θεάτρου που επισκέφτηκε ο ιστορικός Παυσανίας τον 2ο αιώνα μ.Χ.
Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 2013, το μνημείο υποβλήθηκε σε πρόγραμμα αποκατάστασης έτσι ώστε να μπορεί να προστατευθεί για πάντα και να αναγνωριστεί ξανά ως πολιτιστικό ορόσημο.
Η περιφερειακή μονάδα της Κορίνθου και του Sision δώρισε 200.000 ευρώ σε αυτήν τη φιλόδοξη προσπάθεια. Η Εταιρεία Diazuma, ένα δίκτυο αρχαιολόγων, επιμελητών και συντηρητικών, καθώς και Έλληνες καλλιτέχνες, διανοούμενοι, τοπικοί δήμαρχοι, περιφερειακές διοικήσεις και πολίτες, δωρίστηκαν 10.000 ευρώ για αυτήν την μνημειακή αποστολή.
Ο Όμιλος Diazuma, του οποίου η αποστολή είναι να δημιουργήσει συνέργειες για την προστασία και την προώθηση των αρχαίων θεάτρων, έχει αναλάβει το προβάδισμα στη βελτίωση και την αποκατάσταση του αρχαίου χώρου. Ανατέθηκε για να επανασυνδέσει τον ελληνικό λαό με το αρχαίο παρελθόν μέσω των θαυμάτων των αρχαίων θεάτρων, ελπίζουν να αποκαταστήσουν και να ανοίξουν ξανά πολλά θέατρα σε ολόκληρη τη χώρα.
Στις μέρες του, ο ιστορικός Παυσανίας ηχογράφησε τη σκηνή στο Σίκιον ως εξής: «Στη σκηνή χτισμένη κάτω από το κάστρο υπάρχει ένα άγαλμα ενός ανθρώπου που κρατάει ασπίδα και λέγεται ότι είναι ο Άρατος, γιος του Κλινά. Μετά τη σκηνή είναι ο ναός του Διονύσου».
Σήμερα, τα εκτεθειμένα λείψανα του μερικώς ανασκαμμένου θεάτρου στέκονται σιωπηλή μαρτυρία στο πρώην μεγαλείο του. Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα πραγματοποίησε τις σημαντικότερες ανασκαφές εκεί στη σύγχρονη εποχή. Ωστόσο, η δουλειά τους είναι ελλιπής.
Τα περιγράμματα του αμφιθεάτρου είναι σαφώς ορατά, με αρκετές σειρές από πέτρινα παγκάκια, μια περιοχή ορχήστρας με πέταλο που δείχνει ενδείξεις αποχετευτικών τάφρων ή άλλων καταθλίψεων και υπολειμμάτων αρχαίου οράματος που είναι ακόμα ορατά.
Τα θεμέλια της σκηνής Proquenion, καθώς και τα ερείπια των πέτρινων βράχων, βρίσκονται μαζί με δύο τοξωτά μονοπάτια που οδηγούν κατά μήκος του λόφου προς τις σπηλιές.
Οι επισκέπτες της ιστοσελίδας θα παρατηρήσουν σίγουρα την εκπληκτική θέα στον Κορινθιακό Κόλπο, μόλις 2 χλμ. Μακριά. Δυστυχώς, το «άγαλμα του Άρατος», όπως σημείωσε ο Παυσανίας, έχει από καιρό εξαφανιστεί, όπως και οι κίονες και τα σκαλιστά μαρμάρινα στολίδια που κοσμούσαν κάποτε την πρόσοψη του θεάτρου.
Ωστόσο, αυτό που απομένει είναι τα θεμέλια του ελληνιστικού θεάτρου στα τέλη του 4ου αιώνα με στοιχεία διαδοχικών ρωμαϊκών προσαρμογών της σκηνής της σκηνής και του προσκηνίου.
Το quilon, ή το καθιστικό σε σχήμα μπολ, είναι κυρίως σκαλισμένο από τη βραχώδη βάση της πλαγιά ενός λόφου. Οι αρχικές ανασκαφές στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών υπό διαδοχικά τμήματα των ML D’Ooge, AC Merrim και ML Earle αποκάλυψαν τμήματα των κάτω τεσσάρων σειρών πάγκων.
Οι διαδοχικές ανασκαφές αποκάλυψαν τμήματα των κάτω εννέα σειρών και περιελάμβαναν μια σειρά από καθίσματα prohedriai (πέτρινα καθίσματα με πλάτη) που συνορεύουν με την ορχήστρα. Τα ερείπια του Quilon είναι ερείπια θαμμένα αρκετά πόδια από το έδαφος.
Το ίδιο το θέατρο είναι μια διώροφη δομή με ένα διώροφο κτίριο που βλέπει στην ορχήστρα, ή προσκήνη, με στήλες που υποστηρίζουν μια μακρά και στενή σκηνή. Σκάλες ή ράμπες που τρέχουν παράλληλα με τους parodoi, όπως άλλες στην Ερέτρια και την Επίδαυρο, στα άκρα του θεάτρου παρέχουν πρόσβαση στη σκηνή από ορχηστρικό επίπεδο.
Η πρόσβαση παρέχεται από πίσω από μεγάλα ανοίγματα που τρύπησαν τον τοίχο του δεύτερου ορόφου. Αυτές οι κατασκευές από τον 3ο και τον 2ο αιώνα π.Χ. θα έκαναν το θέατρο να μοιάζει με ένα μεγαλοπρεπές διώροφο σπίτι με ένα διώροφο μπαλκόνι που στηρίζεται από κίονες.
Συνολικά, οι θέσεις των ακροατών έχουν πλάτος 122 μέτρα (400 πόδια) και βάθος 58,41 μέτρα (192 πόδια). Εκτιμάται ότι υπάρχουν 40 έως 60 σειρές καθισμάτων, αλλά δεν είναι γνωστή καμία χωρητικότητα καθίσματος κατά προσέγγιση.
Η μπροστινή σειρά καθισμάτων αποτελούνταν από 13 prohedriai ή την παλιά έκδοση των VIP καθισμάτων. Τα ευρύχωρα καθίσματά τους έχουν όπλα και πλάτη. Τα prohedriai του Sicyon είναι σκαλισμένα από τον ίδιο πρωτότυπο βράχο με τις περισσότερες κανονικές σειρές καθισμάτων. Ωστόσο, όπως και οι αντίστοιχοι της Athena, διακοσμητικά έργα μπορούν να παρατηρηθούν στους εξωτερικούς βραχίονες και τις βάσεις των καθισμάτων.
Ένα ζευγάρι θολωτό διάδρομο στην ανατολική και δυτική πλευρά του koilon παρέχει πρόσβαση στο κοινό. Οι σήραγγες πλάτους 2,55 μέτρων (8,4 πόδια) αποτελούν σημαντικά παραδείγματα αληθινών ελληνικών καμάρων.
Οι θόλοι στο Sicyon οφείλονται στη ρωμαϊκή επιρροή και είναι σύγχρονοι της αρχικής κατασκευής του θεάτρου, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους.
Η περιοχή της ορχήστρας στο Sision έχει διάμετρο 24,3 μέτρα (περίπου 80 πόδια). Αποτελείται από γεμάτο έδαφος, και σε κάποιο βαθμό, σχηματίζει περισσότερο από το ήμισυ της περιφέρειας του κύκλου. Ένα ευρύ κανάλι αποστράγγισης περιβάλλει την ορχήστρα και το διαχωρίζει από το prohedriai στην πρώτη σειρά. Τα πέτρινα πάνελ καλύπτουν το κανάλι μπροστά από κάθε σκάλα και λειτουργούν ως γέφυρα.
Ένα περίπλοκο δίκτυο υπόγειων καναλιών εκτείνεται από το κέντρο της ορχήστρας έως την περιφέρεια των προχεδρίων και στο πίσω μέρος του δέρματος. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι είναι δελεαστικό να συγκρίνουμε αυτές τις καλυμμένες σήραγγες με τα υπόγεια περάσματα ηθοποιών σε ελληνιστικά θέατρα στην Ερυθραία, την Κόρινθο και το Άργος.
Αυτοί οι διάδρομοι οδηγούν σε σκάλες ή “Σκαλοπάτια Charonian”, που επέτρεψαν μυστηριώδεις εισόδους στους ερμηνευτές κατά τη διάρκεια των θεατρικών έργων. Ορισμένοι αρχαιολόγοι ισχυρίστηκαν ότι τα κανάλια εξυπηρετούν σκοπούς απόδοσης μαζί με τις ανάγκες αποστράγγισης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μεγάλες τράπεζες κατάλληλες για ορχήστρα με δάπεδο από λάσπη και μια παραθαλάσσια πόλη που μερικές φορές βιώνει καταρρακτώδεις βροχές.
Οι ανασκαφές στο Sicyon αποκάλυψαν μια σκηνή ενός κτιρίου πλάτους 24,5 μέτρων και βάθους 12,11 μέτρων (40 πόδια) με βράχια χαραγμένα από το θεμέλιο βράχου και στις δύο πλευρές. Αυτά τα μνημεία αντιπροσωπεύουν τόσο ελληνικά όσο και ρωμαϊκά κτίρια. Η σκηνή είχε ύψος περίπου 3,3 μέτρα (10,7 πόδια) και πλάτος 2,8 μέτρα (9 πόδια).
Τα μνημεία αναφέρονται σε ρωμαϊκές ανακαινίσεις τον 1ο αιώνα π.Χ. και στα τέλη της ρωμαϊκής εποχής. Οι αρχικές αλλαγές επέκτειναν το κτίριο της σκηνής μακριά από το κοινό και περιελάμβαναν την δωρική στοά στο πίσω μέρος. Η καθυστερημένη ρωμαϊκή ανανέωση αντικατέστησε την ελληνιστική πίστη με μια βαθύτερη ρωμαϊκή σκηνή που εκτείνεται μέχρι την άκρη του quilon.
Το ελληνιστικό τείχος έχει αντικατασταθεί από ένα ρωμαϊκό τείχος και έχει τρία ανοίγματα: ένα διπλό σετ θυρών στη μέση που πλαισιώνεται από δύο ξεχωριστές πόρτες. Δυστυχώς, ωστόσο, παραμένει πολύ λίγο αυτό το τείχος.
Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν στο Scion από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών από το 1886 έως το 1891, και η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών πραγματοποίησε περαιτέρω ανασκαφές το 1920 και το 1984. Η περιοχή. Τα κινητά αντικείμενα που βρέθηκαν στον ιστότοπο βρίσκονται τώρα στο επί τόπου Μουσείο Sicyon, το οποίο άνοιξε ξανά το 2007.
Το αρχαίο θέατρο της Μεσσηνίας
Για περισσότερα από 600 χρόνια, το αρχαίο θέατρο της Μεσσηνίας υπήρξε σημαντικό κέντρο όχι μόνο για το δράμα αλλά και για εκδηλώσεις στην πολιτική σφαίρα. Μεγάλοι άντρες από το παρελθόν μπήκαν στη σκηνή του, όπως ο Φίλιππος V, ο βασιλιάς της Μακεδονίας, και ο αρχηγός της Ομοσπονδίας των Αχαιών, η Φιλοπόμενη της Μεγαλόπολης.
Το θέατρο έχει χρησιμοποιηθεί για ψυχαγωγικές εκδηλώσεις και ως τόπος συγκέντρωσης για πολιτικούς σκοπούς. Εκεί συναντήθηκαν το 214 π.Χ. ο Φίλιππος Β, ο Βασιλιάς της Μακεδονίας και ο Άρατος της Σικιών, μία ημέρα μετά την εξέγερση των ανθρώπων και σκότωσαν αξιωματούχους της πόλης και 200 πλούσιους πολίτες.
Σύμφωνα με τον Λίβιο, ένας μεγάλος αριθμός Μυκηναίων συγκεντρώθηκε στο θέατρο, απαιτώντας από το στρατηγό της Μεγαλόπολης να στραφεί μπροστά τους εκεί, αφού οι Μυκηναίοι τους είχαν συλλάβει το 183 π.Χ.
Μετά από έξι αιώνες δουλειάς, το θέατρο εγκαταλείφθηκε τραγικά. Ένα χαρακτηριστικό της αδιαφορίας της περιοχής για τη μοίρα της ήταν ότι κατά τη βυζαντινή εποχή, οι κάτοικοι της περιοχής απομάκρυναν πολλά παγκάκια και τα χρησιμοποιούσαν ως δομικά υλικά για ναούς και σπίτια.
Μετά από 1.700 χρόνια παραμέλησης και σιωπής των πολλών φωνών που αντήχθηκαν εκεί, το Παλιό Θέατρο της Μεσσηνίας άνοιξε ξανά τις πόρτες του στο κοινό το καλοκαίρι του 2013.
Το αναπαλαιωμένο θέατρο άνοιξε ξανά τον Αύγουστο του ίδιου έτους με μια όπερα, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ, που παρουσιάστηκε από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με επικεφαλής τον Γιώργο Κόρομπο. Οι σολίστ Δημήτρης Πλατανιάς και Τσέλια Κωστία έπαιξαν στη συναυλία, η οποία διοργανώθηκε σε συνεργασία με τον σύλλογο “Diazuma”.
Πρώτη απόδοση σε χίλια χρόνια
Η συναυλία ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκαν παραστάσεις από το 300 μ.Χ., όταν έκλεισε.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας του 2013, το θέατρο φιλοξένησε 2.500 θεατές. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών αποκατάστασης, η χωρητικότητά του εκτιμάται σε 5.000 θέσεις – ακριβώς το ήμισυ της χωρητικότητας που είχε στην αρχαιότητα
«Όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά τις ανασκαφές, βρεθήκαμε απογοητευμένοι», λέει ο Πέτρος Θέμελης, επικεφαλής των ανασκαφών. Το θέατρο ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Το μόνο που μένει είναι μερικοί προστατευτικοί τοίχοι και οι γύρω ελαιώνες. Τεράστιες αποθέσεις εδάφους κάλυψαν την ορχήστρα και το quilon. “
Η αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου διήρκεσε περισσότερα από 20 χρόνια. Με μεγάλη προσπάθεια, οι αρχαιολόγοι μπόρεσαν να ενώσουν ξανά τα διάσπαρτα πέτρινα πάνελ και να επιστρέψουν περισσότερα από 2.000 από αυτά τα παγκάκια.
Όταν ρωτήθηκε αν η παρουσία θεατών σε αυτό το αρχαίο, ανεκτίμητο θέατρο θα ήταν επιζήμια, ο Θεμέλης αντιτάχθηκε. Ο αρχαιολόγος απάντησε: «Η μόνη ζημιά προκαλείται από γυναικεία ψηλοτάκουνα παπούτσια». Δήλωσε ότι πίστευε ότι το θέατρο προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί, όχι να παραμείνει κλειστό για το κοινό.
«Ο κίνδυνος βλάβης έρχεται με το χρόνο – όχι οι άνθρωποι», εξηγεί.
Το όραμα του Θέμελη είναι ότι το θέατρο και η παλιά πόλη θα φιλοξενήσουν πολλές δημόσιες εκδηλώσεις στο μέλλον. Υποστηρίζει ότι εάν ένα μνημείο δεν έχει αναβιώσει ως δημόσιος χώρος, δεν έχει νόημα να ανασκαφεί.
Θέλουμε το θέατρο να λειτουργεί για εκδηλώσεις, σχολεία και συνέδρια. Θέλουμε όλες οι αρχαίες περιοχές της Μεσσηνίας να λειτουργούν με πολύπλευρο τρόπο. “Θέλουμε ολόκληρη η πόλη να γίνει ζωντανή και να συνδεθεί με την κοινωνία και τους θεσμούς.
Το αρχαίο μεσσηνιακό θέατρο βρίσκεται στα βορειοδυτικά του μεσσηνιακού αρχαιολογικού χώρου. Η πρώτη φάση οικοδόμησης χρονολογείται στον τρίτο αιώνα π.Χ. Τα τείχη της σκηνής, του θεάτρου και της ορχήστρας επισκευάστηκαν κατά τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ.
Οι ψηλές αιχμές και οι ανερχόμενες σκάλες στα υψηλότερα επίπεδα του Μεγάλου Θεάτρου δίνουν την εντύπωση ενός κάστρου. Αυτά τα στοιχεία, μαζί με το γεγονός ότι το τείχος αντιστήριξης ήταν ορατό και προσβάσιμο από το εξωτερικό, καθιστούν το Μεσσηνικό Θέατρο μοναδικό και πρωτοπόρο των τεράστιων θεάτρων και αμφιθεάτρων της ρωμαϊκής εποχής.
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”