Τι μπορούν να διδάξουν η Σπάρτη και η Αθήνα στον σύγχρονο κόσμο για τον πόλεμο

Τι ώθησε τους αρχαίους Έλληνες να διεξάγουν πόλεμο πριν από χιλιάδες χρόνια; Η απάντηση μπορεί να σας εκπλήξει, γιατί αυτοί που θεωρούμε «καλούς» και ανιδιοτελείς λόγους για να πολεμήσουμε, παραδόξως, οδήγησαν σε περισσότερους πολέμους παρά σε «κακούς» και εγωιστικούς πολέμους.

Σήμερα οι Σπαρτιάτες φημίζονται για τη φήμη τους ως φοβεροί στρατιώτες, κάτι που λατρεύουν οι ταινίες 300 Και αθλητικές εκδηλώσεις όπως π.χΣπαρτιάτικη φυλήΑπό την άλλη, η Αθήνα φημίζεται για τους λαμπρούς ναούς και τη δημοκρατία της, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους αυστηρούς και ολιγαρχικούς Σπαρτιάτες.

Αλλά και οι δημοκρατικοί Αθηναίοι μπορούσαν να πολεμήσουν. Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς, οι Αθηναίοι πολέμησαν συχνότερα, για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους και με μεγαλύτερο υλικό και ανθρώπινο κόστος. Σε αυτήν την εποχή της Ημέρας των Βετεράνων και της Ημέρας Μνήμης, η κατανόηση των λόγων για τους οποίους η δημοκρατική Αθήνα πολέμησε πιο σκληρά από τη μιλιταριστική Σπάρτη μας υπενθυμίζει ότι η δημοκρατία και η διαμόρφωση στρατιωτικής δράσης όπως υποτίθεται ότι αναλαμβάνεται για τους «σωστούς» λόγους δεν εμποδίζει τους πολέμους — στην πραγματικότητα, μπορεί Προκαλεί περισσότερες εξάρσεις. Δυνατόν.

Διαβάστε περισσότερα: ανασκόπηση: 300: Η άνοδος μιας Αυτοκρατορίας: Αυτός ο Μεγάλος Γκότσμπι είναι πολύ καλός

Τριακόσιοι Σπαρτιάτες κάνουν την καταδικασμένη τελευταία στάση τους ενάντια στον γιγάντιο στρατό του Ξέρξη Θερμοπύλες Το 480 π.Χ. είναι η εικόνα της Σπάρτης που έχει κολλήσει. Σχολιαστές συχνά Εξορκισμός Οι Θερμοπύλες ως ιστορικό προηγούμενο για γενναία αντίσταση κατά της τυραννίας. Ωστόσο, οι αληθινοί ιστορικοί Σπαρτιάτες δεν νοιάζονταν πολύ για τον αγώνα για την ελευθερία. Αντίθετα, πήραν τα στοιχεία τους από την επική ποίηση Όμηροςτου οποίου οι πολεμιστές πολέμησαν για φήμη και δόξα. Ο Αχιλλέας, ο μεγαλύτερος ήρωας του Τρωικού Πολέμου, νοιαζόταν τόσο πολύ για τη δόξα που όταν ο Αγαμέμνονας, ο αρχηγός της εκστρατείας, τον έβρισε, αποσύρθηκε από τη μάχη και προσευχήθηκε στους θεούς να σφάξουν τους ομογενείς του, συμπεριφορά που θα κάνουμε. Θεωρείται προδοσία.

Αυτή η αναζήτηση της φήμης εξηγεί γιατί οι Σπαρτιάτες ανέθεσαν ποίηση που έδινε έμφαση στη δόξα Manousheh Στα ίχνη των νεκρών τους στον πόλεμο. Γιατί; Επειδή έβλεπαν τους νεκρούς ως πρότυπο αριστείας και ήθελαν να βεβαιωθούν ότι οι πεσόντες θα αποκτούσαν φήμη. Αυτός ο τύπος εορτασμού είχε το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι έκανε τις μελλοντικές γενιές Σπαρτιατών πιο πρόθυμες να πολεμήσουν και να πεθάνουν για τη δόξα.

Οι Αθηναίοι σκέφτονταν διαφορετικά τον πόλεμο και τις θυσίες, μνημονεύοντας τους νεκρούς τους μετά τους Περσικούς Πολέμους, τιμώντας τις πράξεις τους όχι μόνο ως ένδοξες, αλλά στην υπηρεσία της ελευθερίας. Οι ποιητικές επιγραφές τους γιόρταζαν το πώς οι Αθηναίοι στρατιώτες προστάτευαν τη δημοκρατία τους ενώ απέφευγαν την Ελλάδα ως σύνολο».Ημέρα της σκλαβιάςΣτα χέρια των Περσών (αν και η Αθήνα, όπως και η Σπάρτη, είχε μεγάλο σκλάβο πληθυσμό). Ο αθηναϊκός εορτασμός ήταν διατυπωμένος με όρους απελευθέρωσης και ήταν γενικά ελληνικός—δηλαδή τόνιζε ότι οι Αθηναίοι δεν αγωνίστηκαν μόνο για τον εαυτό τους αλλά αλτρουιστικά για χάρη όλων των άλλων ελληνικών κρατών.

Διαβάστε περισσότερα: Τι μπορούν να μας διδάξουν οι αρχαίοι νόμοι σχετικά με τη λογοδοσία των δικτάτορων σήμερα;

Μετά τους Περσικούς Πολέμους, οι Σπαρτιάτες που αναζητούσαν τη δόξα πολέμησαν στην πραγματικότητα λιγότερο συχνά, για μικρότερες περιόδους και πιο φθηνά από τους Αθηναίους που μάχονταν για την ελευθερία. Η διαφορά είναι εύκολα μετρήσιμη. Ενώ οι Σπαρτιάτες πολέμησαν σε λίγες περιορισμένες συγκρούσεις στα πενήντα χρόνια μετά τους Περσικούς Πολέμους, οι Αθηναίοι πολέμησαν σχεδόν σε κάθε ένα από αυτά τα χρόνια, συχνά μακριά από την πατρίδα τους με αιματηρά αποτελέσματα.

Αυτή η αντίφαση δεν είναι απλώς μια ιδιορρυθμία της ιστορίας. Οι Αθηναίοι χρησιμοποίησαν ενεργά τα διαπιστευτήρια του αγώνα τους για την ελευθερία για να δικαιολογήσουν την αυτοκρατορική επέκταση και έγιναν το πρώτο ελληνικό κράτος που έχτισε μια αυτοκρατορία υποτάσσοντας άλλα ελληνικά κράτη. Δημοκρατία και αυτοκρατορία πήγαιναν χέρι χέρι. Στα περισσότερα ελληνικά κράτη, κάθε πολίτης συμμετέχει στη στρατιωτική θητεία. Οι πολίτες στρατιώτες ήταν ο κανόνας, ενώ η Σπάρτη ήταν σχεδόν μοναδική στο ότι είχε κάτι που έμοιαζε με μια δύναμη επαγγελματιών στρατιωτών. Αλλά δεν έχουν όλοι οι πολίτες στρατιώτες την ίδια επιθυμία για στρατιωτικές περιπέτειες. Ο επίλεκτος Σπαρτιάτης στρατιώτης μπορούσε να επαναπαυθεί στις δάφνες του, ευχαριστημένος με τη φήμη που κέρδισε από τη σπάνια μάχη του και έχοντας τις ανάγκες του να καλυφθούν από τον μεγάλο αριθμό υποτελών εργατών που κυβερνούσαν οι Σπαρτιάτες στο σπίτι. Αντίθετα, οι κατώτερες τάξεις των Αθηναίων πολιτών, που ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της δημοκρατίας που τους παρείχε πολιτικά δικαιώματα, κέρδιζαν κανονικούς μισθούς και βιοπορισμό μέσω της υπηρεσίας στον στόλο, του κύριου μέσου της αυτοκρατορικής επέκτασης. Για τους φτωχούς Αθηναίους, ο πόλεμος έδωσε χρήματα και αύξησε περαιτέρω την πολιτική τους θέση.

Η σχέση μεταξύ αυτοκρατορικού πολέμου και δημοκρατίας είναι ακόμη πιο βαθιά, γιατί η Αθήνα ανάγκασε τους νέους υπηκόους της να υιοθετήσουν δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης είτε το ήθελαν είτε όχι. Οι Σπαρτιάτες ήταν ικανοποιημένοι με τη φήμη τους ως καλών μαχητών. Δεν ισχυρίστηκαν ότι απελευθέρωσαν κανέναν, αφήνοντας τις αυτοκρατορικές στρατιωτικές περιπέτειες στη δημοκρατική Αθήνα.

Η Σπάρτη κέρδισε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, μια 27χρονη σύγκρουση για την αθηναϊκή επέκταση το 431-404 π.Χ., που ήταν το μόνο γεγονός που παρέσυρε τελικά τους Σπαρτιάτες σε παρατεταμένη στρατιωτική δράση. Ωστόσο, η Σπάρτη αποδυνάμωσε σοβαρά τον εαυτό της τα επόμενα χρόνια συμπεριφερόμενος περισσότερο σαν τους Αθηναίους, ως αυτοαποκαλούμενοι απελευθερωτές και αντιμετωπίζοντας όλο και περισσότερες στρατιωτικές εμπλοκές στο εξωτερικό. Αυτό κέρδισε στους Σπαρτιάτες πολλούς εχθρούς, επειδή μόλις οι συμπατριώτες τους Έλληνες ελευθερώθηκαν από τον αθηναϊκό έλεγχο και τις δημοκρατίες που επέβαλε η Αθήνα, ανάγκασαν τους νέους απελευθερωτές να υιοθετήσουν φιλοσπαρτιατικές (συνήθως ολιγαρχικές) κυβερνήσεις. Τελικά, η συνεχής παρέμβαση οδήγησε στη Σπάρτη αφήνω Το 371 π.Χ., στα χέρια της αντίπαλης Θήβας. Η ρητορική της απελευθέρωσης και του συνεχούς πολέμου πήγαιναν χέρι-χέρι στη Σπάρτη, όπως και στην Αθήνα, με καταστροφικές συνέπειες.

Διαβάστε περισσότερα: Λευκός Οίκος, Γυναίκα θαύμα Τι γνωρίζετε για τον Θουκυδίδη;

Τελικά ο πόλεμος είναι κόλαση. Αλλά το πώς πλαισιώνουμε τη στρατιωτική θητεία και στη συνέχεια μνημονεύουμε τον πόλεμο είναι σημαντικό. Ο αγώνας για τη δόξα είναι το αντίθετο από το γιατί τιμούμε τους βετεράνους σήμερα. Αντίθετα, τονίζουμε τις ανιδιοτελείς θυσίες των νεκρών του πολέμου και τις προσπάθειές τους να εξασφαλίσουν την ελευθερία της χώρας τους και την ελευθερία των άλλων. Αλλά αυτή η ρητορική της απελευθέρωσης μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει πολέμους που μπορεί να ξεσπάσουν Λιγότερο αλμυροί στόχοιΉ να δοκιμαστεί με τρόπο που φέρνει Αστάθεια και ταλαιπωρία. Επίσης, το να είσαι δημοκρατική χώρα δεν αποτελεί εγγύηση ενάντια στην τάση για πόλεμο. Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά των Σπαρτιατών στρατιωτών που δεν πρέπει να μιμηθούμε, συμπεριλαμβανομένου του αρρενωπού ασκητισμού τους, της προθυμίας τους για φήμη που απέκτησαν μέσω της μάχης και του βάναυσου ελέγχου τους στην πλειοψηφία του πληθυσμού τους. Αλλά μπορεί να υπάρχει ένα μάθημα στην προσεκτική αποφυγή στρατιωτικών περιπετειών στο εξωτερικό στο όνομα της «ελευθερίας».

Ματθαίος Α. Ο Sears είναι καθηγητής κλασικών και αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του New Brunswick. Το Made by History οδηγεί τους αναγνώστες πέρα ​​από τα πρωτοσέλιδα με άρθρα που γράφτηκαν και επιμελήθηκαν επαγγελματίες ιστορικοί. Μάθετε περισσότερα για το Made by History στο TIME εδώ.