Το gadget στην εκπομπή Milwaukee Fiserv Forum διορθώνει τη λίστα κομματιών
ένα εργαλείο Δεν έχει κυκλοφορήσει νέα μουσική από την τελευταία φορά που το συγκρότημα ήρθε στο Μιλγουόκι.
Αλλά η επιστροφή της στο Fiserv Forum την Τετάρτη συχνά φαινόταν σαν μια εντελώς νέα εκπομπή.
Το prog metal συγκρότημα ερμήνευσε δεκάδες τραγούδια σε ένα σετ διάρκειας 2 ωρών και 8 λεπτών (εξαιρουμένου ενός διαλείμματος 12 λεπτών), το καθένα εκτείνεται από έξι λεπτά (για το “Intolerance” και το “Forty Six & 2″) έως τα 14 λεπτά για το ” Φθίνων.”
Το τελευταίο ήταν ένα από τα πέντε τραγούδια που έπαιξε ο Tool την Τετάρτη που το συγκρότημα παρέλειψε στην προηγούμενη συναυλία του Fiserv Forum το 2019. Τα τραγούδια “Parabol”, “Parabola”, “Schism”, “Vicarious” και “Stinkfist” κόπηκαν από η τελευταία τους έξοδος – Το οποίο είναι αποδεκτό. Συμβιβασμούς στην εκπληκτική προσθήκη των «The Pot», «Rosetta Stoned», «The Grudge» και «Culling Voices» αυτή τη φορά.
Όχι ότι οι θαυμαστές των Milwaukee’s Tool – οι οποίοι εξακολουθούσαν να εξαντλούν το Fiserv Forum την Τετάρτη, παρά την έλλειψη ολοκαίνουργιων τραγουδιών από το 2019 – σκέφτηκαν να ακούσουν ξανά το συγκρότημα να αντιμετωπίζει επικά όπως τα “Jambi”, “Pneuma” και “Invincible”.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα τραγούδια του Tool είναι τόσο έντονα και τόσο περίπλοκα, που θα μπορούσατε να παρακολουθήσετε οποιοδήποτε από αυτά να ερμηνεύεται περίπου δώδεκα φορές και να παρατηρείτε κάτι νέο κάθε φορά. Αυτό ισχύει και για τα εφιαλτικά γραφικά του συγκροτήματος, τα οποία την Τετάρτη περιελάμβαναν ένα animation ενός κύκλου έξι προσώπων, όλα συνδεδεμένα, λιώνοντας μέσα τους, και χέρια με νυστέρια που κόβουν τα ζαρωμένα μέτωπα των κεφαλιών, αποκαλύπτοντας τους βολβούς των ματιών από κάτω.
Το “Fear Inoculum” – το εναρκτήριο τραγούδι της Τετάρτης, παραμένει, όπως ήταν πριν από τέσσερα χρόνια – ένας εξαιρετικός ρυθμιστής της διάθεσης, μια άμεση υπενθύμιση ότι το Tool είναι ακόμα σε ένα πρωτάθλημα από μόνο του. Η κιθάρα του Adam Jones, τα τεντωμένα ντραμς του Danny Carey, οι ταραχώδεις γραμμές του Justin Chancellor – συναντήθηκαν, ανέβηκαν και υποχώρησαν, δημιουργώντας μια δυναμική ένταση στη διάρκεια των 11 λεπτών που έπρεπε να σπάσει, αλλά δεν το έκανε ποτέ.
Στεκόταν στη σκιά σε υπερυψωμένες πλατφόρμες -σε αντίθεση με τους συμπαίκτες του στο συγκρότημα κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας- ήταν ο Maynard James Keenan, η παρουσία του οποίου θύμιζε ένα τέρας που κρύβεται σε μια ταινία τρόμου. Η γλώσσα του σώματός του, που ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς στο σκόπιμα αμυδρό φωτισμό, φαινόταν επίσης περίεργη, ο τρόπος που η πλάτη του έσκυψε προς τα εμπρός, σκύβοντας και καταδιώκοντας, σαν ζώο που ετοιμάζεται να ορμήσει, με τα χέρια του να τρέμουν περιστασιακά ή να χτυπούν το σώμα του, να εκτείνονται. Μία από τις πιο αποσταλμένες εργασίες συσκευασίας κάρυ.
Ο Carey ήταν ένα θηρίο πίσω από το σετ, και για άλλη μια φορά είχε ένα εκπληκτικό σόλο με το 11λεπτο “Chocolate Chip Trip”, το τραγούδι που άνοιξε γλυκά με τον ντράμερ να στέκεται μπροστά σε ένα πανύψηλο κουδούνι, να κυλάει σφυριά στις άκρες του και να το σπάει. Το κέντρο του, προτού μπει στο σύνολο, χτυπάει ντραμς και κύμβαλα, προκαλεί υπνωτική πολυρυθμική έκσταση, πριν τραβήξει πίσω τέσσερα λεπτά αργότερα για να παίξει ταραχώδεις νότες σε ένα όργανο πίσω του, όλοι οι ήχοι συνωστίζονται στο τέλος.
Όπως έκανε το 2019, ο Κάρι φορούσε μια φανέλα των Μπακς που έφερε τον αριθμό του Γιάννη Αντετοκούνμπο, φόρο τιμής στον ήρωα του Μιλγουόκι. Αλλά κατά τη διάρκεια του “Chocolate Chip Trip”, ήμουν πεπεισμένος ότι ο Carey ήταν το ελληνικό αντίστοιχο της εκκεντρικότητας στον κόσμο των ροκ ντράμερ.
Αν ο Tool είχε επιλέξει να ανανεώσει ξανά το setlist των τεσσάρων ετών, θα ήταν ένα ταξίδι που άξιζε να το επιστρέψετε.
Αλλά αυτό που έκανε το σόου της Τετάρτης ιδιαίτερα ηλεκτρικό ήταν να δεις το συγκρότημα να τραγουδάει τραγούδια που δεν έχουν παιχτεί εδώ εδώ και πολύ καιρό ή ποτέ. Σε μια εξάλεπτη διασκευή του “The Pot”, ο Keenan έμοιαζε με τον Neo από το “The Matrix”, γέρνοντας πίσω και κουνώντας το χέρι του σε μια φαινομενικά αργή κίνηση, μια κατάλληλη εικόνα για να συνοδεύσει την εκπληκτική σύνθεση του συγκροτήματος. Το 12λεπτο “Rosetta Stoned” (το οποίο περιελάμβανε λίγο από το “Lost Keys”) πρόσφερε την πρώτη κραυγή της βραδιάς του frontman στο τέλος του, παρέχοντας μια καθαρτική συναισθηματική κάθαρση που δεν παρείχαν ποτέ τα τρία τεταμένα τραγούδια και τα 50 λεπτά που προηγήθηκαν. .
Η άλλη κορυφαία κραυγή του Keenan – κάτω από τη λάμψη των σκληρών φώτων φθορισμού της αρένας – ήταν το αποκορύφωμα του εννιάλεπτου “Grudge”. Αντίθετα, στο εννιάλεπτο “Culling Voices”, το συγκρότημα καθόταν στην άκρη της σκηνής, έπαιζε ήσυχα, ο Keenan σιγοτραγουδούσε, ενώ αστραφτερές λάμψεις έπεφταν βροχή στο πάτωμα της αρένας — και το συγκρότημα πήρε τις θέσεις που δικαιούνταν σε ένα έντονη εμφάνιση. Τα δύο τρίτα τελείωσαν.
Το μεγαλύτερο τραγούδι της βραδιάς, το «Descending», αποδείχθηκε το πιο επικό, καθώς η κιθάρα του Τζόουνς ανέβηκε στα ύψη, τα ντραμς του Κάρεϊ χτυπούσαν δυνατά και οι γοφοί του Τσάνσελορ στριφογύριζαν μετά από επτά λεπτά διακυμάνσεων. Στη συνέχεια, όμως, το συγκρότημα αποσύρεται, με τον Carey να απομακρύνεται από τη βαρύτητα και να ενσωματώνει μερικές πιτσιλιές από ηλεκτρονικά ντραμς, με την κιθάρα του Jones να γλιστράει πίσω στο στοιχειωμένο χαμηλό τέλος. Ήταν λες και το ίδιο το συγκρότημα κατέβαινε στην κόλαση, σέρνοντας τους οπαδούς μαζί τους.
Η Tool μπορεί να μην είχε νέα τραγούδια να μοιραστεί την Τετάρτη, αλλά αυτό μπορεί να μην ισχύει την επόμενη φορά. Το συγκρότημα είχε κάποιες συνεδρίες συγγραφής και σχεδιάζει να επιστρέψει στο στούντιο μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας του το 2024, είπε ο Chancellor σε μια συνέντευξη στο podcast τον περασμένο μήνα.
Φυσικά, οι θαυμαστές το είχαν ξανακούσει, ξανά και ξανά, και κατέληξαν να περιμένουν 13 χρόνια για το άλμπουμ “Fear Inoculum”.
Αλλά άξιζε την αναμονή, οπότε αλήθεια, τι βιασύνη; Η εκπομπή της Τετάρτης απέδειξε ότι το Tool δεν χρειάζεται ένα σωρό νέα τραγούδια για να επιβιώσει και έναν νέο ήχο.
3 φαγητά από τη συναυλία των Tool’s Milwaukee, συμπεριλαμβανομένου του ανοιχτήρι Steel Beans
- Στο τέλος της εκπομπής της Τετάρτης, ο Keenan είπε ότι τον Απρίλιο μπήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προσπαθήσει να εντοπίσει έναν φίλο με τον οποίο έχασε την επαφή πριν από 40 χρόνια — και ευχαρίστησε τους θαυμαστές για τη βοήθειά τους στην επανασύνδεση. Ο από καιρό χαμένος φίλος ήταν στο πλήθος την Τετάρτη με τη σύζυγό του και εκείνη γιόρταζε τα γενέθλιά της – ωθώντας τον Keenan να ανεβάσει ένα τραγούδι “Happy Birthday” σε όλη την αρένα προς τιμήν της.
- Πανό ήταν σε όλη την πλατεία και εκδόθηκαν πολλαπλές ανακοινώσεις που απαγόρευαν τη φωτογράφιση και τη βιντεοσκόπηση με τηλέφωνα και οι παραβάτες θα εκδιώκονταν. Μην εκπλαγείτε αν το Tool καταλήξει να συνεργαστεί με τον Yondr, αλλά οι άφθονες προειδοποιήσεις ίσχυαν την Τετάρτη. Δεν είδα κανέναν να κινηματογραφεί από τη θέση μου — μέχρι το τέλος, όταν ο Keenan ευχαρίστησε το κοινό και έδωσε σε όλους την άδεια να κινηματογραφήσουν το τελευταίο τραγούδι, “Forty Six and Two” (αν και αστειευόμενος απείλησε να βλάψει σωματικά όποιον κινηματογραφούσε). Το φως του τηλεφώνου τους είναι αναμμένο.)
- Αν ο Dan Auerbach και ο Patrick Carney των Black Keys γίνονταν ένα άτομο σε κάποιο αποτυχημένο πείραμα ταινιών επιστημονικής φαντασίας, θα κατέληγαν σαν τον Jeremy Depardi, γνωστό και ως το single-man rock συγκρότημα. Στερεά φασόλια. Μπορεί να φαίνεται σαν ανόητο τέχνασμα και ο νεαρός Ντεπάρντι έκανε πολλά αστεία όταν άνοιγε το σετ του για το Tool Wednesday, όλα ενώ ήταν ντυμένος καλόγρια (με ψεύτικο στήθος που έλαμψε δύο φορές). Αλλά το να κάνεις αυτό που έκανε ο Ντεπάρντι απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση και ικανότητα. Φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τα πετάλια με βρόχο όπως ο Ed Sheeran, και συχνά παίζει τα ντραμς με ένα ραβδί στο δεξί του χέρι (και μερικές φορές την γυμνή παλάμη του αριστερού του χεριού), ενώ κρατά την κιθάρα και χτυπά με το αριστερό του χέρι ή παίζει περιστασιακά μερικά πληκτρολόγια – όλα ενώ οι ιμάντες βγαίνουν στα δοκάρια Ξύλινα. Το έξυπνο τέχνασμα δεν είναι ούτε το μοναδικό σημείο πώλησης: τα δυνατά πρωτότυπα του DeBardi μοιάζουν όχι μόνο με τα πρώτα Black Keys αλλά και με τους Led Zeppelin, με την περιστασιακή μετατροπή που προκαλεί σοκ σε funk και punk.
Λίστα ρυθμίσεων φόρουμ εργαλείων Fiserv στο Μιλγουόκι
- «εμβόλιο φόβου»
- “Gambi”
- “μια κατσαρόλα”
- “Rosetta Stoned” (με λίγα “Lost Keys”)
- “εαυτός”
- “Φθίνων”
- “μισαλλοδοξία
- “Εχθρα”
- “Ταξίδι με τσιπ σοκολάτας”
- “Εκτέλεση ψήφων”
- “Αήττητος”
- «Σαράντα έξι και δύο»
Καλέστε τον Piet στο (414) 223-5162 ή plevy@journalsentinel.com. Ακολουθήστε τον στο X in @betlife Ή στο Facebook facebook.com/PietLevyMJS.
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”