περίληψη: Μια νέα μελέτη αποκάλυψε μια μοναδική πτυχή της ανθρώπινης μνήμης: η ικανότητά μας να θυμόμαστε γεγονότα είναι πιο έντονη αφού βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα.
Οι ερευνητές διεξήγαγαν πειράματα με συμμετέχοντες που είδαν εικόνες που προκαλούσαν αρνητικές και ουδέτερες συναισθηματικές αντιδράσεις. Διαπίστωσαν ότι οι αναμνήσεις μετά από αρνητικές εμπειρίες ανακτώνται με μεγαλύτερη ακρίβεια από αυτές που προηγήθηκαν.
Αυτή η εικόνα είναι απαραίτητη για την κατανόηση των μαρτυριών αυτοπτών μαρτύρων, τη θεραπεία του PTSD και την αντιμετώπιση της μείωσης της μνήμης σε διαταραχές όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ.
Βασικά στοιχεία:
- Τα αρνητικά γεγονότα βελτιώνουν την ανάκληση των επόμενων ουδέτερων γεγονότων, αλλά όχι των προηγούμενων γεγονότων.
- Αυτό το μοτίβο μνήμης έχει επιπτώσεις σε μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, υποδηλώνοντας ότι τα γεγονότα θυμούνται πιο καθαρά μετά από ένα τραυματικό περιστατικό.
- Αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη γνωστικών θεραπειών για το PTSD και στην καταπολέμηση της μείωσης της μνήμης στη νόσο του Αλτσχάιμερ.
πηγή: Ινστιτούτο Μπέκμαν
Στη μέση μιας αληθινής ραδιοφωνικής εκπομπής εγκλήματος, ένας επιβάτης τραντάζει το τιμόνι για να αποφύγει μια σύγκρουση. Όταν συζητάτε το podcast με έναν συνάδελφο αργότερα εκείνη την ημέρα, ένας οδηγός μπορεί εύκολα να θυμηθεί λεπτομέρειες του δεύτερου μισού του επεισοδίου, αλλά να διατηρήσει μόνο μια θολή ανάμνηση για το πώς ξεκίνησε.
Μια νέα μελέτη από ψυχολόγους στο Ινστιτούτο Μπέκμαν για την Προηγμένη Επιστήμη και Τεχνολογία προτείνει ότι θυμόμαστε τις στιγμές μετά από ένα τραυματικό επεισόδιο πιο έντονα από τις στιγμές πριν.
Η αποσαφήνιση της σχέσης μεταξύ τραύματος και μνήμης θα μπορούσε να βελτιώσει τον τρόπο αξιολόγησης των μαρτυριών αυτοπτών μαρτύρων, να καθοδηγήσει τις θεραπείες για το PTSD και να βοηθήσει τους γιατρούς να καταπολεμήσουν την πτώση της μνήμης σε εγκεφαλικές διαταραχές όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.
Αυτή η μελέτη εμφανίζεται στο περιοδικό Γνώση και συναίσθημα.
«Είναι ένα καθαρό αποτέλεσμα και ανοίγει μια εντελώς νέα διάσταση στην κατανόηση των επιπτώσεων των συναισθημάτων στη μνήμη», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Paul Bogdan, Ph.D. Έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Illinois Urbana-Champaign αποτέλεσε τη βάση για αυτή τη μελέτη.
Η έρευνα του Bogdan διεξήχθη στο πλαίσιο του εργαστηρίου Dolcos, του οποίου ηγούνται οι καθηγητές ψυχολογίας Florin Dolcos και Sanda Dolcos. Για περισσότερα από 15 χρόνια, οι Dolcos έχουν μελετήσει τη σχέση μεταξύ ψυχικής υγείας και μνήμης—συγκεκριμένα, τις ανεπιθύμητες αναμνήσεις που εισχωρούν στην καθημερινότητά μας, οδηγώντας σε κακή ψυχική υγεία και επιδείνωση του άγχους, της κατάθλιψης και του PTSD.
Το αποτέλεσμα της έρευνάς τους ήταν ένα σύστημα συναισθηματικής ασφάλειας, σχεδιασμένο χρησιμοποιώντας γνωστικές θεραπείες που προστατεύουν τη συναισθηματική ασφάλεια και διατηρούν την εστίαση απέναντι σε ενοχλητικές αναμνήσεις.
Η μελέτη τραυματικών αναμνήσεων είναι δύσκολη, λένε οι ερευνητές, επειδή ο εγκέφαλός μας τείνει να τροποποιεί αυτόματα τις αρνητικές εμπειρίες. Οι μεγάλες ιδέες υπερισχύουν των λεπτομερειών, τα περιφερειακά χαρακτηριστικά δίνουν τη θέση τους σε κεντρικά και συγκεκριμένες στιγμές χωρίζονται από το πλαίσιο τους: πού, πότε και «τι άλλο», λέει ο Florin Dolcos.
Μέχρι σήμερα, υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που εξηγούν πώς τα αρνητικά συναισθήματα επηρεάζουν τον χρόνο: η ικανότητά μας να εντοπίζουμε μια σειρά από αναμνήσεις κατά μήκος ενός χρονοδιαγράμματος.
“Ας υποθέσουμε ότι ο σύντροφός σας σας προσβάλλει απροσδόκητα στη μέση μιας ουδέτερης συζήτησης. Αργότερα, όταν προσπαθήσετε να κατανοήσετε τη συνάντηση…, θα θυμάστε με μεγαλύτερη ακρίβεια τι συνέβη πριν ή μετά την προσβολή; Η τρέχουσα έρευνα δεν μας δίνει μια ξεκάθαρη απάντηση», είπε ο Μπογκντάν.
Αλλά η νέα έρευνα του Bogdan μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό. Η ομάδα του οργάνωσε δύο πανομοιότυπα πειράματα: μια προκαταρκτική μελέτη με 72 συμμετέχοντες για να καθορίσει τις ρουτίνες και τις προσδοκίες τους και μια μελέτη αναπαραγωγής με 150 συμμετέχοντες για να επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα.
Αρχικά, οι συμμετέχοντες είδαν μια σειρά από φωτογραφίες που μιμούνταν μια σειρά από αναμνήσεις. Οι μισές από τις φωτογραφίες προκάλεσαν αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις και οι άλλες μισές ήταν συναισθηματικά ουδέτερες.
Για να βάλουν τις εικόνες στο πλαίσιο – και να τις κάνουν περισσότερο σαν ανάμνηση – ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να φανταστούν τον εαυτό τους να ταξιδεύουν ιδιωτικά μεταξύ των τοποθεσιών που απεικονίζονται και να σχεδιάσουν μια δημιουργική ιστορία για να τις συνδέσουν μεταξύ τους. Αυτό «ενίσχυσε την αίσθηση ότι τα διαδοχικά ζεύγη εικόνων σχετίζονται ουσιαστικά μεταξύ τους», έγραψαν οι ερευνητές.
Μια ώρα αργότερα, οι συμμετέχοντες είδαν ζευγάρια εικόνων από τη σειρά. Για κάθε ζευγάρι, ρωτήθηκαν αν η δεύτερη εικόνα εμφανίστηκε αμέσως πριν ή αμέσως μετά την πρώτη εικόνα. (Τους προσφέρθηκε επίσης μια επιλογή «όχι» και μπορούσαν να υποδείξουν εάν δεν το θυμόντουσαν.)
Τα αποτελέσματα ήταν συνεπή και στις δύο μελέτες. Η ικανότητα των συμμετεχόντων να τοποθετούν με ακρίβεια τη δεύτερη εικόνα βελτιώθηκε όταν εμφανίστηκαν αρνητικές αναμνήσεις πριν από τις ουδέτερες αναμνήσεις στη γραμμή χρόνου. Εάν οι συμμετέχοντες έδειχναν πρώτα μια αρνητική εικόνα, έκαναν καλύτερη δουλειά στο να θυμούνται τις ουδέτερες εικόνες που την ακολούθησαν. Αντίθετα, εάν οι συμμετέχοντες έδειχναν αρχικά μια ουδέτερη εικόνα, θα μπορούσαν να τοποθετήσουν τις αρνητικές εικόνες που προηγήθηκαν με μεγαλύτερη συνέπεια.
Με άλλα λόγια, η μνήμη ρέει από το αρνητικό στο ουδέτερο.
«Ως εκ τούτου, τα αποτελέσματά μας υποδηλώνουν ότι εάν κάποιος προσβληθεί σε μια συνομιλία, είναι καλύτερο να θυμηθεί αυτό που ειπώθηκε αμέσως μετά παρά αυτό που ειπώθηκε αμέσως πριν», είπε ο Μπόγκνταν.
Οι ερευνητές λένε ότι αυτό είναι αντιφατικό.
«Μπορείτε να φανταστείτε ότι οι άνθρωποι εξελίχθηκαν για να έχουν καλή μνήμη για όσα οδήγησαν σε αρνητικά πράγματα», είπε ο Μπόγκνταν. «Αν σε δάγκωνε ένα φίδι, τι απερίσκεπτο πράγμα θα έκανες εκ των προτέρων;»
Μια εξήγηση είναι ότι τα αρνητικά συναισθηματικά υψηλά (για παράδειγμα, όταν τα δαγκώνει ένα φίδι) προκαλούν ορμή εστίασης και εγρήγορσης, λέγοντας στον εγκέφαλό μας να κρατήσει αναλυτικές σημειώσεις για το τι θα συμβεί στη συνέχεια και να τις αφήσει για μελλοντική χρήση.
Αλλά η εισαγωγή σοκ χρησιμοποιεί έναν πολύ λιγότερο επιμελή blogger. Αυτό δημιουργεί αμφιβολίες για σενάρια όπως η κατάθεση μαρτύρων, όπου οι λεπτομέρειες των συμφραζομένων είναι πρωταρχικής σημασίας.
«Γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να χάσουν λεπτομέρειες που οδήγησαν σε κάτι αρνητικό που συνέβη, μπορούμε να είμαστε πιο προσεκτικοί σχετικά με τις δηλώσεις για τα γεγονότα που οδήγησαν σε ένα έγκλημα, σε σύγκριση με τις αναμνήσεις του τι συνέβη στη συνέχεια, που γνωρίζουμε ότι θα είναι πιο έντονες .» είπε ο Florin Dolcos.
Όπως στην κλινική και στην αίθουσα του δικαστηρίου, αυτά τα ευρήματα βοηθούν να διευκρινιστούν οι μηχανισμοί πίσω από το PTSD, όπου μια αντικειμενικά ουδέτερη δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει ένα ακούσιο κύμα αρνητικών συναισθημάτων.
«Για παράδειγμα, ένας βετεράνος άκουσε έναν δυνατό θόρυβο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κτήριο του σύντομα θα κατέρρεε λόγω έκρηξης», είπε ο Florin Dolcos.
«Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει μια ρήξη μεταξύ της μνήμης της τραυματικής εμπειρίας και του αρχικού της πλαισίου: αυτού που είναι διαχωρισμένο από τον χώρο και τον χρόνο».
Επομένως, η ανάκτηση του ελέγχου των τραυματικών αναμνήσεων απαιτεί την επανασύνδεσή τους με το πλαίσιό τους, δηλαδή τον αρχικό τους τόπο και χρόνο. Οι ερευνητές ελπίζουν να ενσωματώσουν αυτή τη στρατηγική σε γνωστικές θεραπείες για άτομα με PTSD.
Εκτός από τη φίμωση της σπείρας των αρνητικών αναμνήσεων, μια άλλη θεραπευτική προσέγγιση μπορεί να περιλαμβάνει τη χρήση θετικών συναισθημάτων για την ανοικοδόμηση πιο δυνατών, καθαρότερων αναμνήσεων για όσους τις χρειάζονται, σύμφωνα με τη Sanda Dolcos.
«Καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τα προβλήματα μνήμης γίνονται πιο σοβαρά, ειδικά καταστάσεις όπως το Αλτσχάιμερ», είπε. “Είναι η μνήμη περιβάλλοντος που υποφέρει περισσότερο. Εάν γνωρίζουμε ακριβώς τι συμβαίνει, μπορούμε να δημιουργήσουμε μελλοντικές στρατηγικές για την καλύτερη κωδικοποίηση πληροφοριών που θα μας βοηθήσουν να βοηθήσουμε άλλους σε αυτές τις καταστάσεις.”
Σχετικά με τις ειδήσεις για το PTSD και την έρευνα της μνήμης
συγγραφέας: Jenna Kurtzweil
πηγή: Ινστιτούτο Μπέκμαν
επικοινωνία: Gina Kurtzweil – Ινστιτούτο Beckman
εικόνα: Η εικόνα πιστώθηκε στο Neuroscience News
Αρχική αναζήτηση: Ανοιχτή πρόσβαση.
“Συναισθηματική απεμπλοκή σε χρονικές συσχετίσεις: Αντίθετες επιπτώσεις της διέγερσης στη μνήμη για λεπτομέρειες σχετικά με δυσάρεστα γεγονότα«Από τον Paul Bogdan et al. Γνώση και συναίσθημα
μια περίληψη
Συναισθηματική απεμπλοκή σε χρονικές συσχετίσεις: Αντίθετες επιπτώσεις της διέγερσης στη μνήμη για λεπτομέρειες σχετικά με δυσάρεστα γεγονότα
Η έρευνα που στοχεύει την επίδραση του συναισθήματος στη σχεσιακή επεισοδιακή μνήμη έχει επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό σε χωρικές πτυχές, αλλά λίγα είναι γνωστά για την επίδραση του συναισθήματος στη μνήμη για χρονικές συσχετίσεις του γεγονότος. Η τρέχουσα έρευνα έχει ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Οι συμμετέχοντες είδαν μια σειρά από διάσπαρτες αρνητικές και ουδέτερες εικόνες με οδηγίες για τη δημιουργία ιστοριών που συνδέουν τις διαδοχικές εικόνες.
Αργότερα, οι συμμετέχοντες έκαναν ένα αιφνιδιαστικό τεστ μνήμης, το οποίο μέτρησε τις χρονικές συσχετίσεις μεταξύ ζευγαριών διαδοχικών εικόνων στις οποίες η μία εικόνα ήταν αρνητική και η άλλη ουδέτερη. Οι αναλύσεις επικεντρώθηκαν στο πώς η σειρά των αρνητικών και ουδέτερων εικόνων κατά την κωδικοποίηση επηρεάζει την ακρίβεια ανάκλησης.
Συγκλίνοντα αποτελέσματα από τη μελέτη ανακάλυψης (n= 72) και μια προκαταχωρισμένη μελέτη αναπαραγωγής (n= 150) αποκάλυψε ένα «προτιμώμενο-προς τα εμπρός» συναίσθημα στην κωδικοποίηση της χρονικής μνήμης: οι συμμετέχοντες κωδικοποίησαν τους συσχετισμούς μεταξύ αρνητικών ερεθισμάτων και επακόλουθων ουδέτερων ερεθισμάτων πιο έντονα από τους συσχετισμούς μεταξύ αρνητικών ερεθισμάτων και προηγούμενων ουδέτερων ερεθισμάτων.
Αυτό το εύρημα μπορεί να αντανακλά μια νέα αντιστάθμιση σχετικά με τις επιδράσεις του συναισθήματος στη μνήμη και σχετίζεται με την κατανόηση των συναισθηματικών διαταραχών, όπου το κύριο κλινικό σύμπτωμα μπορεί να θεωρηθεί ως μη προσαρμοστική ανάκτηση της μνήμης των χρονικών λεπτομερειών.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”