Γράφει ο John Ivota
Επιμέλεια από Pete Adler, (παλιό φίλο του Jones)
Ο Ντικ Γκρουτ γιόρτασε πρόσφατα τα 92α γενέθλιά του και μου δημιούργησε μια ανάμνηση μιας συνάντησης που είχα κάποτε μαζί του. Ο Γκρότε ήταν Παναμερικανός μπασκετμπολίστας στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ τη δεκαετία του 1950 και έγινε αρχηγός των Πειρατών του Πίτσμπουργκ. Ήταν ο MVP του National League για τους Πειρατές στη σεζόν του 1960 World Series.
Ο Γκρότε είναι μόνο ένας από τους δώδεκα παίκτες στην ιστορία του πρωταθλήματος που παίζουν τόσο στην Εθνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης όσο και στην Major League του Μπέιζμπολ. Ο Μάικλ Τζόρνταν προσπάθησε, αλλά δεν έφτασε πιο μακριά από το Double-A Birmingham. Είναι σπάνιος αέρας.
Μετά το World Series του 1979, οι Πειρατές έπεσαν σε δύσκολες στιγμές. Το 1984 κέρδισαν μόλις 75 παιχνίδια και ακολούθησαν σε 85 με ασήμαντες 57 νίκες. Οι θεατές έπεσαν κάτω από τις 800.000, κατά μέσο όρο λιγότεροι από 9.900 οπαδοί ανά αγώνα σε ένα στάδιο με περισσότερους από 47.000 οπαδούς του μπέιζμπολ. Για να προσελκύσουν τους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας, οι γκουρού του μάρκετινγκ Pirates αποφάσισαν να κάνουν δεξίωση για τους κορυφαίους παίκτες, προσφέροντας καλό φαγητό και ποτό μαζί με την ευκαιρία να γνωρίσουν πολλούς παίκτες από τις μέρες δόξας των δεκαετιών του 1960 και του 1970.
φίλε μου, η. Γιάννης “Χέρμπι” Rogers, το είδε αυτό ως μια ευκαιρία για εμάς να φύγουμε από την πόλη και να γνωρίσουμε κάποιους από τους ήρωές μας. Ο Χερμπ τηλεφώνησε στο γραφείο των Πειρατών και κατέγραψε τα διαπιστευτήριά μας ως στελέχη της πλασματικής Wetzel County Coal Company. Ο αφέντης των κορυδαλλών ήταν έτσι. Σίγουρα πήραμε τις προσκλήσεις μας.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα αποδυτήρια στο στάδιο Three Rivers και, όπως ελπίζω, ήταν παρόντες πολλοί από τους παιδικούς μου ήρωες. Ταιριάζει καλά με τις παιδικές χαρές σοβιετικού στυλ της δεκαετίας του 1970 και δεν ήταν πολυτελές. Θυμάμαι ότι ήταν τσιμέντο, κρύο και κάτι που μπορούσε να καθαριστεί εύκολα με ένα λάστιχο. Υπήρχαν πιθανώς 25 πιθανοί αγοραστές εισιτηρίων διαρκείας, χωρίς να υπολογίζονται οι απατεώνες από την κομητεία Wetzel.
Ο Elroy Face, ο οποίος το 1959 κέρδισε δεκαοκτώ αγώνες ενώ έχασε μόνο μία φορά ήταν spinner. Ο Bob Friend, ο οποίος οδήγησε την ομάδα του 1960 σε αγώνες και ξεκίνησε συμμετοχές, ενώ κέρδισε 18 παιχνίδια, ξεκίνησε στο outfield. Εκεί ήταν το Hall of Famer και ο πρωταθλητής της σειράς 60 Bill Mazeroski. Ήταν μόνο μερικά από τα αστέρια που θυμάμαι.
Μίλησα για την πολιτική με τον Friend που εξελέγη Έφορος της κομητείας Allegheny το 1967, άκουσα τον Face να μου λέει για ξυλουργικές εργασίες εκτός εποχής και συνεργάστηκα με τον Maz στις τοποθεσίες στην κοιλάδα του Οχάιο. Αυτά τα παιδιά προέρχονταν από μια πιο ταπεινή εποχή, όταν οι περισσότεροι παίκτες δούλευαν ακόμα εκτός σεζόν και δεν θα μπορούσαν να είναι πιο προσιτοί. ήταν ένα όνειρο. Το φαγητό ήταν άφθονο, τα ποτά για τους μεγάλους έρεαν και οι ήρωές μου δεν μπορούσαν να είναι πιο γενναιόδωροι.
Όλα πήγαιναν καλά όταν είδα τον Ντικ Γκρουτ απέναντι από το δωμάτιο. Δεν ήταν μια επιβλητική φιγούρα. Μου φαινόταν σαν ένας κανονικός ηλικιωμένος άντρας, που είχε υποχωρήσει και όλα αυτά. Τροφοδοτημένος από το ψεύτικο ποτό, πήγα στον άντρα του οποίου η κάρτα του μπέιζμπολ ήταν στην πίσω τσέπη μου.
Νωρίτερα την ίδια μέρα, με κοινή θέα και καλές προθέσεις, είχα ετοιμάσει μια ερώτηση για τον Γκρουτ που πιθανότατα δεν είχε ακούσει ποτέ, και μια ερώτηση για να δείξω πόσο έξυπνος ήμουν. Ως συνήθως, ήμουν πολύ έξυπνος στο μισό και είχα υποτιμήσει πώς ένας άντρας που κοίταζε επίμονα πολλές συρόμενες σχισμές από έναν δρομέα στη δεύτερη βάση, προσπαθώντας να τον βγάλει ενώ έτρεχε ένα διπλό παιχνίδι, θα αντιμετώπιζε έναν τόσο ανόητο όπως εγώ είμαι.
Ο Ντικ στις κούπες του ήταν πολύ καλός όταν έθεσα την ερώτησή μου: Ποιος ήταν ο χειρότερος μπόουλερ που χτύπησες ποτέ; Μέσα σε ένα νανοδευτερόλεπτο, έπεσε πάνω μου. Δεν θυμάμαι αν έριξε μπουνιά αλλά ας πούμε ότι προσπάθησε. Ανάμεσά μας είναι μερικοί παλιοί Buccos και έσωσα ένα δόντι που έχω ακόμα. Κάποιος μου πρότεινε να απομακρυνθώ όσο το δυνατόν πιο μακριά από τον Καπετάνιο. Ήταν καλή συμβουλή. Ο Χερμπ γέλασε καλά, και όπως συνήθιζε να μην με άφησε ποτέ να ξεχάσω τι μάγκας ήμουν.
Στο δρόμο για το σπίτι, αναρωτήθηκα τι είχε προκαλέσει τον πειρασμό. Απλώς έκανα μια ερώτηση. Μετά μια μέρα με χτύπησε. Φανταστείτε ότι ένας Έλληνας πολίτης έσκυψε στον Αχιλλέα και τον ρώτησε για τον λιγότερο εντυπωσιακό αντίπαλό του. Ο Αχιλλέας τον είχε στείλει γρήγορα. Ο Γκρότε ήξερε ότι ο χειρότερος παίκτης που είχε αντιμετωπίσει ποτέ στην Αμερικάνικη Λίγκα ήταν καλύτερος σε αυτό που έκανε από εμένα. Η βόλτα του εναντίον μου προστάτευε την τιμή της ελίτ της αδελφότητας που του ανήκε από τύπους σαν αυτούς που είχαν την τύχη να φτάσουν τα 200 στο μικρό πρωτάθλημα. δικαιώθηκε.
Ωστόσο, κάθε χρόνο που πλησιάζουν τα γενέθλιά του, αναρωτιέμαι αν αυτή θα είναι η χρονιά που θα μπορέσω να σταθώ απέναντί του και να τον βγάλω έξω. Τότε, νομίζω ότι είναι καλύτερο από αυτό. Όχι φέτος αλλά ίσως του χρόνου.
Επεξεργάστηκε από τον παλιό μου φίλο Pete Adler!