Η Γαλλία και ο πλούσιος βαρόνος είναι η ουσία των Ολυμπιακών Αγώνων, Αυτός γράφει Επικεφαλής ανταποκριτής Μάικ Όσμπορν Το οποίο θα καλύψει τους τρίτους Αγώνες που θα φιλοξενήσει το Παρίσι του χρόνου.
Ένας αποτυχημένος Γάλλος αθλητής του οποίου το δια βίου πάθος για την επανέναρξη των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων έθεσε τα θεμέλια για τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει λάβει κάποια ελάχιστα γνωστή βοήθεια από δύο Αυστραλούς αθλητές.
Ο βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν – που ως παιδί δοκίμασε την κωπηλασία, την ξιφασκία, τη γυμναστική και την πυγμαχία χωρίς μεγάλη επιτυχία – έγινε ο πατέρας των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων αφού αφιέρωσε τη ζωή και την περιουσία του στο κίνημα.
Το τολμηρό του όραμα για την επανίδρυση των αρχαίων ελληνικών αγώνων, που γιόρταζαν τους θεούς της Ολυμπίας πριν από περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια, έλαβε την πρώιμη υποστήριξη από έναν Αυστραλό γεννημένου στην Αγγλία και έναν Τασμανικό γεννημένο στη Νέα Ζηλανδία.
Όταν ο Coubertin ήταν ένα 11χρονο αγόρι, εμπνεύστηκε από μια αρχαιολογική ανασκαφή στην Ολυμπία που ανακάλυψε αντικείμενα αρχαίων αγώνων που χρονολογούνται από το 776 π.Χ.
Αυτοί οι αγώνες γίνονταν στην Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια κατά τη διάρκεια της ελληνικής και ρωμαϊκής εποχής μέχρι περίπου το 393 μ.Χ., όταν οι ευγενείς αγώνες παρήκμασαν λόγω πολέμου, θρησκευτικών συγκρούσεων και δωροδοκίας.
Ο Coubertin πίστευε στην έννοια του ερασιτεχνισμού ως την πιο αγνή μορφή αθλητισμού και θεώρησε ότι τα αρχικά ολυμπιακά ιδεώδη θα ωφελούσαν τον βιομηχανοποιημένο κόσμο του.
Όταν ήταν είκοσι εννέα ετών, πρότεινε την ιδέα της αναβίωσης των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων σε μια διάλεξη που έδωσε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι το 1892.
Αυτό είχε μικρή ανταπόκριση, αλλά ο Coubertin, ένας ακαδημαϊκός που σπούδασε εκπαίδευση και ιστορία στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, δεν πτοήθηκε.
Το πλεονέκτημα του να είναι γεννημένος αριστοκράτης -καθώς θα κληρονομούσε τελικά τον τίτλο του βαρόνου του πατέρα του- βοήθησε να ανοίξουν πολλές πόρτες.
Δύο χρόνια μετά την πρώτη του απόπειρα, σε ένα άλλο συνέδριο στη Σορβόννη για τις αρχές του ερασιτεχνισμού τον Ιούνιο του 1894, ο Coubertin πρόσθεσε ένα θέμα στην ημερήσια διάταξη – «Σχετικά με τη δυνατότητα αποκατάστασης των Ολυμπιακών Αγώνων».
Η διάσκεψη αυτή διήρκεσε μια εβδομάδα και ολοκληρώθηκε με την ομόφωνη απόφαση της Συνέλευσης για επανέναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.
Μετά από πρόταση του Έλληνα αντιπροσώπου Δημήτριου Βικίλα, αποφασίστηκε η Αθήνα να είναι η πρώτη πόλη υποδοχής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Αποφασίστηκε επίσης οι Αγώνες να διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια, με το Παρίσι να είναι ο τόπος διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων. Ολυμπιακοί Αγώνες 1900.
Με τις γενικές αρχές που συμφωνήθηκαν, ο Coubertin ίδρυσε ένα ανεξάρτητο διεθνές όργανο κηδεμονίας για να καθοδηγήσει το νέο κίνημα – τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Ο Έλληνας Βίκιλας ήταν ο πρώτος πρόεδρος, ένας κυρίως συμβολικός ρόλος πριν από τους Αγώνες της Αθήνας, με τον Coubertin να γίνεται γενικός γραμματέας για να διευθύνει την εκπομπή.
Η πρώτη Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή περιελάμβανε 13 μέλη από 11 ανεξάρτητα έθνη, συμπεριλαμβανομένου του Νεοζηλανδού Λέοναρντ Καφ, που εκπροσωπούσε την Αυστραλία.
Ο Slap – ένας άλτης εις μήκος, ένας σπρίντερ και ο αθλητής με εμπόδια που αργότερα ήταν αρχηγός της Νέας Ζηλανδίας στο κρίκετ και εκπροσώπησε το Canterbury στο ράγκμπι – ήταν τότε επίτιμος γραμματέας της Ένωσης Ερασιτεχνών Στίβου Νέας Ζηλανδίας.
Ο Παλμ πήγε την αυστραλιανή ομάδα στίβου στην Ευρώπη το 1892 όπου έγινε φίλος με τον Κουμπερτέν, τότε Γενικό Γραμματέα της Ομοσπονδίας Γαλλικών Ενώσεων Στίβου.
Αυτός ήταν ο μοχλός στον οποίο στράφηκε ο Coubertin όταν χρειαζόταν να συγκεντρώσει παγκόσμια υποστήριξη για την ιδέα του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Cuff, μαζί με τον δραστήριο αθλητικό αξιωματούχο της Αυστραλίας Ρίτσαρντ Κομπςβοήθησε στην προώθηση της ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων σε όλη την Αυστραλία.
Ο Cuff άφησε την πατρίδα του τη Νέα Ζηλανδία και μετακόμισε στην Αυστραλία το 1899, τελικά εγκαταστάθηκε στο Launceston. Όταν ο Cuff πέθανε το 1954, χαιρετίστηκε ως ο νονός του αθλητισμού στην Τασμανία, έχοντας εκπροσωπήσει την πολιτεία σε μπολ και γκολφ και υπηρέτησε ως αθλητικός διευθυντής.
Αλλά ήταν ο συνάδελφος του Cave, Coombes, ένας πρώην πρωταθλητής στο περπάτημα του Λονδίνου, που μετανάστευσε στο Σίδνεϊ το 1886, που ανέλαβε τον Ολυμπιακό αγώνα του Coubertin με τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην Αυστραλία.
Ο Cuff παραιτήθηκε από τη ΔΟΕ το 1904, προτείνοντας στον Coubertin ότι ο Coombes, ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος της Αυστραλιανής Ερασιτεχνικής Αθλητικής Ένωσης, θα εξυπηρετούσε καλύτερα τον οργανισμό. Ο Coombes έγινε το πρώτο μέλος της ΔΟΕ της Αυστραλίας το 1905, μια θέση που κράτησε για σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Χάρη στις πρώτες προσπάθειες προώθησης των Coombs και Cave, ένας νεαρός Αυστραλός λογιστής ονόματι Edwin Flack βρήκε το δρόμο του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896.
Δεινός δρομέας, ο Flack εργάστηκε στο Λονδίνο και ήταν ο μόνος Αυστραλός αθλητής στην Αθήνα.
Οι διπλές του νίκες στα 800μ και 1500μ, και η τρίτη θέση στο διπλό τένις, ενίσχυσαν το ενδιαφέρον των Αυστραλών για τους νέους Ολυμπιακούς Αγώνες του Κουμπερτέν.
Μετά την Αθήνα, ο Coubertin ανέλαβε πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1925, οδηγώντας το κίνημα σε μια γεμάτη πρώιμη περίοδο.
Μετά την επιτυχία των Αγώνων του 1896, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1900 στο Παρίσι θεωρήθηκαν διοικητική καταστροφή. Οι αγώνες του 1904 στο Σεντ Λούις του Μιζούρι ήταν επίσης χαοτικοί. Τα σχέδια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908 στη Ρώμη καταστράφηκαν από την έκρηξη του Βεζούβιου το 1906.
Αλλά η ολυμπιονίκης του βαρώνου ντε Κουμπερτέν ήταν: “Το σημαντικό πράγμα στη ζωή δεν είναι η νίκη αλλά ο αγώνας. Το κύριο πράγμα δεν είναι να κερδίζεις αλλά να πολεμάς καλά”.
Και ο αγώνας είναι πράξη.
Χωρίς τα τεράστια έσοδα χορηγιών που απολαμβάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σήμερα, ο Coubertin σχεδόν χρεοκόπησε ξοδεύοντας όλη την κληρονομιά του καθώς και αυτή της πλούσιας γερμανικής καταγωγής συζύγου του Marie Rothand (συμπεριλαμβανομένης της πώλησης της συλλογής έργων τέχνης της που περιέχει πίνακες των Van Dyck, Rembrandt, Rubens και Γκόγια) για να αγοράσει τη διατήρηση του Ολυμπιακού ονείρου του.Στα πόδια του.
Το Λονδίνο γρήγορα παρενέβη για να φιλοξενήσει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908, ακολουθούμενος από άλλους Αγώνες με καλή αποδοχή στη Στοκχόλμη το 1912, όπου έκανε το ντεμπούτο του το σύγχρονο πένταθλο του Coubertin.
Εμπνευσμένος από το πένταθλο των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων – που αποτελούνταν από αγώνες ποδιών, πάλη, άλμα εις μήκος, ακόντιο και δισκοβολία παρόμοιες με τις δεξιότητες που χρειαζόταν ένας στρατιώτης που υπερασπίζεται ένα οχυρό – ο Coubertin δημιούργησε τη σύγχρονη εκδοχή που αντιπροσωπεύει έναν στρατιώτη ιππικού του 19ου αιώνα. Από πίσω από τις γραμμές του εχθρού, ο στρατιώτης πρέπει να καβαλήσει ένα άγνωστο άλογο, να πολεμήσει με πιστόλι και σπαθί, να κολυμπήσει και να τρέξει προς την ασφάλεια.
Το άθλημα έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου σε διαφορετική μορφή αλλά εξακολουθεί να αποτελείται από ξιφασκία, κολύμπι, ιππασία, τοξοβολία και τρέξιμο.
Ο Coubertin σχεδίασε επίσης τα περίφημα Ολυμπιακά Δαχτυλίδια το 1913, τα οποία αντιπροσωπεύουν τις πέντε παγκόσμιες Ολυμπιακές περιοχές με πέντε χρωματιστά δαχτυλίδια σε λευκό φόντο.
Στη συνέχεια, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ανάγκασε την ακύρωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου του 1916 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1920 στην Αμβέρσα προκάλεσαν το Βέλγιο να χάσει 600 εκατομμύρια φράγκα.
Αλλά οι εξαιρετικά επιτυχημένοι Αγώνες Αρμάτων στο Παρίσι το 1924 έφεραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στον παγκόσμιο χάρτη ως το κορυφαίο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός.
Θέλοντας να δώσει στην πατρίδα του τη Γαλλία την ευκαιρία να λυτρωθεί μετά τις πολυάριθμες καταστροφές των προηγούμενων Αγώνων του Παρισιού το 1900, μία από τις τελευταίες ενέργειες του Coubertin ως πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ήταν να μεταφέρει τους Αγώνες του 1924 από το Άμστερνταμ στο Παρίσι.
Παραιτήθηκε από πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής το 1925, αλλά παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος μέχρι το θάνατό του 12 χρόνια αργότερα.
Αποχώρησε για λίγο από τη σύνταξη για να βοηθήσει το Βερολίνο να κερδίσει το δικαίωμα να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία τον πρότεινε για το Νόμπελ Ειρήνης του 1935, το οποίο κέρδισε ο αντιναζιστής ακτιβιστής Karl von Ossetsky για την αποκάλυψη της μυστικής στρατιωτικής συγκρότησης της Γερμανίας.
Ο Coubertin πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1937 και τάφηκε στο νεκροταφείο Blois-de-Faux στη Λωζάνη, αν και, σύμφωνα με τις επιθυμίες του, η καρδιά του μεταφέρθηκε στην Ολυμπία για να ταφεί σε ένα μνημείο που είχε στήσει η ελληνική κυβέρνηση προς τιμήν του. .
Ο Μάικλ Όσμπορν εργάστηκε ως δημοσιογράφος για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένων 35 ετών με το αυστραλιανό εθνικό πρακτορείο ειδήσεων Associated Press, όπου από νεότερος ρεπόρτερ έγινε αρχισυντάκτης.
Ήταν εκδότης του AAP για 11 χρόνια και υπηρέτησε τέσσερα χρόνια ως επικεφαλής του τμήματος Αθλητισμού και Αγώνων. Τοποθετήθηκε επίσης στο Λονδίνο και το Πεκίνο ως προϊστάμενος του γραφείου της AAP και ξένος ανταποκριτής.
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”