Ο μύθος της «χρήσιμης» σκλαβιάς στην αρχαιότητα

Ως κάποιος που ερευνά τη δουλεία στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο, ειδικά στη Βίβλο, ακούω συχνά σχόλια όπως, “η δουλεία ήταν πολύ διαφορετική τότε, έτσι δεν είναι;” «Λοιπόν, δεν μπορεί να είναι τόσο κακό». «Δεν μπορούν οι σκλάβοι να αγοράσουν την ελευθερία τους;»

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με το διατλαντικό δουλεμπόριο και ζουν σε κοινωνίες που έχουν διαμορφωθεί βαθιά από αυτό. Οι άνθρωποι μπορούν να δουν παντού ίχνη σύγχρονης σκλαβιάς μαζική φυλάκιση Και Κεφάλαιο κατοικιών προς την εκλογικές συνήθειες.

Από την άλλη πλευρά, τα αποτελέσματα της αρχαίας δουλείας δεν είναι τόσο απτά σήμερα – και οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν μόνο μια αόριστη ιδέα για το πώς έμοιαζε. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να σκέφτονται ιστορίες της Βίβλου, όπως οι ζηλιάρηδες αδελφοί του Ιωσήφ πουλήστε τον για σκλάβο. Άλλοι μπορεί να γυρίσουν ταινίες όπως Σπάρτακοςή ο μύθος που σκλάβωσε τους ανθρώπους Κατασκεύασε τις αιγυπτιακές πυραμίδες.

Δεδομένου ότι αυτοί οι τύποι δουλείας εμφανίστηκαν πολύ καιρό πριν και δεν βασίζονταν στον σύγχρονο ρατσισμό, μερικοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι Δεν ήταν σκληροί ή βίαιοι. Αυτή η εντύπωση προσφέρεται σε δημόσια πρόσωπα όπως ο χριστιανός θεολόγος και αναλυτικός φιλόσοφος William Lane Craig να υποστηρίξει ότι Η αρχαία σκλαβιά ήταν πράγματι ευεργετική για τους σκλάβους.

Σύγχρονοι παράγοντες όπως ο καπιταλισμός και Ρατσιστική ψευδοεπιστήμη Διαμόρφωσε το υπερατλαντικό δουλεμπόριο με μοναδικά φρικτούς και διαρκείς τρόπους. δεσμευμένη εργασία, για παράδειγμα, Η μορφή των θεωριών των οικονομολόγων Σχετικά με την «ελεύθερη αγορά» και το παγκόσμιο εμπόριο.

Αλλά για να κατανοήσουμε τη δουλεία από εκείνη την εποχή – ή για να καταπολεμήσουμε τη δουλεία σήμερα – πρέπει επίσης να κατανοήσουμε τη μεγαλύτερη ιστορία της ακούσιας εργασίας. Ως μελετητής της αρχαίας δουλείας και της πρώιμης χριστιανικής ιστορίας, συναντώ συχνά τρεις μύθους που εμποδίζουν την κατανόηση της αρχαίας δουλείας και του τρόπου με τον οποίο εξελίχθηκαν τα συστήματα δουλείας με την πάροδο του χρόνου.

Μύθος #1: Υπάρχει μόνο ένας τύπος «βιβλικής σκλαβιάς»

Το σύνολο των κειμένων που καταλήγουν στη Βίβλο αντιπροσωπεύει αιώνες διαφορετικών συγγραφέων από όλη τη Μεσόγειο και τη Μεσοποταμία, συχνά σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, καθιστώντας δύσκολη τη γενίκευση σχετικά με το πώς λειτουργούσε η δουλεία στις «βιβλικές» κοινωνίες. το πιο σημαντικό, Εβραϊκή Βίβλος– Αυτό που οι Χριστιανοί αποκαλούν «Παλαιά Διαθήκη» – εμφανίστηκε κυρίως στην αρχαία Εγγύς Ανατολή, ενώ η Καινή Διαθήκη εμφανίστηκε στις απαρχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι μορφές υποδούλωσης και ακούσιας εργασίας στην αρχαία Εγγύς Ανατολή, για παράδειγμα -περιοχές όπως η Αίγυπτος, η Συρία και το Ιράν- δεν ήταν πάντα σκλαβιά, καθώς οι σκλάβοι θεωρούνταν ιδιοκτησία. Αντίθετα, κάποιοι άνθρωποι υποδουλώθηκαν προσωρινά για να εξοφλήσουν τα χρέη τους.

Ωστόσο, αυτό δεν ίσχυε για όλους τους σκλάβους στην αρχαία Εγγύς Ανατολή, και σίγουρα δεν ήταν Κατά την ύστερη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίαόπου εκατομμύρια διακινήθηκαν και αναγκάστηκαν να εργαστούν σε οικιακά, αστικά και αγροτικά περιβάλλοντα.

Λόγω του εύρους των περιόδων και των πολιτισμών που εμπλέκονται στην παραγωγή της βιβλικής λογοτεχνίας, δεν υπάρχει ενιαία «βιβλική σκλαβιά».

Δεν υπάρχει ενιαία «βιβλική οπτική» για τη δουλεία. Το περισσότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι δεν υπάρχουν βιβλικά κείμενα ή γραφές που να καταδικάζουν ρητά τον θεσμό της υποδούλωσης ή την πρακτική της δουλείας. Πιο έντονες προκλήσεις για τη δουλεία από τους χριστιανούς άρχισαν να εμφανίζονται τον τέταρτο αιώνα μ.Χ., στα γραπτά προσωπικοτήτων όπως ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσηςθεολόγος που έζησε στην Καππαδοκία, στη σημερινή Τουρκία.

Μύθος 2: Η αρχαία σκλαβιά δεν ήταν σκληρή

Όπως ο μύθος #1, αυτός ο μύθος προέρχεται συχνά από τη σύγχυση ορισμένων πρακτικών καταναγκαστικής εργασίας της Εγγύς Ανατολής και της Αιγύπτου, όπως η δουλεία του χρέους, με την ελληνική και τη ρωμαϊκή σκλαβιά. Εστιάζοντας σε άλλες μορφές ακούσιας εργασίας σε ορισμένους αρχαίους πολιτισμούς, είναι εύκολο να παραβλέψουμε τη διαδεδομένη πρακτική και τη σκληρότητα της δουλείας.

Ωστόσο, σε όλη την αρχαία Μεσόγειο, υπάρχουν στοιχεία για μια ποικιλία φρικτών πρακτικών: Εμπορικά σήματαδέρμα, παραμόρφωση σώματος, σεξουαλική επίθεσηΒασανιστήρια κατά τη διάρκεια νομικών δοκιμών, φυλάκιση, σταύρωση και πολλά άλλα. Στην πραγματικότητα, Λατινική επιγραφή από Puteoliμια αρχαία πόλη κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας, λέει για το τι θα μπορούσαν να πληρώσουν οι σκλάβοι στους νεκροθάφτες για να μαστιγώσουν ή να σταυρώσουν τον υπόδουλο λαό τους.

Οι Χριστιανοί δεν αποκλείστηκαν από τη συμμετοχή σε αυτή τη βαναυσότητα. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν περιλαίμια από την Ιταλία και τη Βόρεια Αφρική για σκλάβους Έβαλαν τους υπηρέτες τουςΠροσφέρουν το τίμημα της επιστροφής τους αν ξεφύγουν. Μερικά από αυτά τα περιλαίμια φέρουν χριστιανικά σύμβολα όπως το chi-rho (☧), που συνδυάζει τα δύο πρώτα γράμματα του Ιησού“ Το όνομα είναι στα ελληνικά. Ένα κολάρο αναφέρει ότι οι σκλάβοι πρέπει να επιστραφούν στους σκλάβους, “Felix Archdeacon. “

Είναι δύσκολο να εφαρμοστούν τα σύγχρονα ηθικά πρότυπα σε προηγούμενες εποχές, ιδίως σε κοινωνίες πριν από χιλιάδες χρόνια. Αλλά ακόμη και σε έναν αρχαίο κόσμο υπήρχε σκλαβιά Ήταν πάντα παρώνΠροφανώς, δεν έγιναν όλοι αποδεκτοί στην ιδεολογία της σκλαβωμένης ελίτ. Υπάρχουν αρχεία για πολυάριθμες εξεγέρσεις σκλάβων στην Ελλάδα και την Ιταλία – η πιο γνωστή είναι η Εξέγερση Ο Μονομάχος Σπάρτακος επέζησε.

Μύθος 3: Η αρχαία σκλαβιά δεν έκανε διακρίσεις

Η δουλεία στην αρχαία Μεσόγειο δεν βασιζόταν στη φυλή ή στο χρώμα του δέρματος με τον ίδιο τρόπο όπως το διατλαντικό δουλεμπόριο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα αρχαία συστήματα δουλείας δεν έκαναν διακρίσεις.

Μεγάλο μέρος της ιστορίας της ελληνικής και ρωμαϊκής δουλείας περιλαμβάνει την υποδούλωση ανθρώπων από άλλες ομάδες: οι Αθηναίοι υποδούλωσαν μη Αθηναίους, οι Σπαρτιάτες σκλάβους μη Σπαρτιάτες και οι Ρωμαίοι τους μη Ρωμαίους. Συχνά αιχμαλωτισμένοι ή νικημένοι μέσω πολέμου, αυτοί οι σκλάβοι είτε απομακρύνονταν βίαια σε μια νέα περιοχή είτε κρατήθηκαν στα προγονικά τους εδάφη και αναγκάστηκαν να κάνουν αγροτικές εργασίες ή να εργαστούν σε νοικοκυριά για τους κατακτητές τους. Το ρωμαϊκό δίκαιο απαιτούσε ο σκλάβος να είναι η «καταγωγή» ή ο τόπος καταγωγής Διαφημιστείτε κατά τη διάρκεια δημοπρασιών.

Οι σκλάβοι στη Μεσόγειο έδωσαν προτεραιότητα στην αγορά ανθρώπων από διαφορετικά μέρη του κόσμου λόγω των στερεοτύπων για τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Varro, έναν επιστήμονα για τον οποίο έγραψε Τμήμα ΓεωργίαςΥποστήριξε ότι ένας σκλάβος δεν πρέπει να έχει πολλούς σκλάβους που ανήκαν στο ίδιο έθνος ή μιλούσαν την ίδια γλώσσα, γιατί μπορεί να οργανωθούν και να επαναστατήσουν.

Η αρχαία σκλαβιά εξακολουθούσε να βασιζόταν στην ταξινόμηση ορισμένων ομάδων ως «άλλες», αντιμετωπίζοντάς τις σαν να ήταν τελείως διαφορετικές από αυτές που υποδούλωσαν.

Η εικόνα της δουλείας που είναι βαθιά εξοικειωμένη οι περισσότεροι Αμερικανοί έχει διαμορφωθεί από τον χρόνο, ειδικά ο σύγχρονος ρατσισμός και ο καπιταλισμός. Αλλά και άλλες μορφές δουλείας σε όλη την ανθρώπινη ιστορία δεν ήταν λιγότερο «πραγματικές». Η κατανόησή τους και οι λόγοι τους μπορεί να βοηθήσει στην αμφισβήτηση της δουλείας σήμερα και στο μέλλον – ειδικά σε μια εποχή που ορισμένοι πολιτικοί διεκδικούν και πάλι στην πραγματικότητα τη διατλαντική σκλαβιά. Οι σκλάβοι επωφελήθηκαν.

Ο Chance Bonar είναι μεταδιδακτορικός υπότροφος στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν Κέντρο Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Tufts. Η έρευνα και η διδασκαλία του επικεντρώνονται στη θρησκεία, τη δουλεία και τις επιπτώσεις της αποικιοκρατίας στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο.

Αυτή η ιστορία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις Συνομιλία. Διαβάστε το αρχικό κείμενο εδώ.